คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่2 สายลมที่พัดพา(ความอันตรายมาให้)
บทที่2 สายลมที่พัดพา(ความอันตรายมาให้)
“หาววว!-0-“ ฉันลุกขึ้นจากเตียงแสนนุ่มและบิดขี้เกียจ
ณ ตอนนี้เป็นเวลา05:30นาฬิกาแล้ว เหตุผลที่ตื่นเช้านี้ก็คงจะเป็นเพราะไปลอกการบ้านเพื่อน
ปิ้บ ปี้ ปิ่บ!
“ใครมาโทร.หาตอนนี้ฟะ- -“ ฉันพึมพำเบาๆและกดรับโทรศัพท์
(ฮัลไหล ฮัลโหลครับบ!) เสียงของผู้ชายเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางขี้เล่น ใครฟะ! เสียงไม่คุ้นเลย- -
“ใคร...โทษทีนะค่ะ ฉันกำลังจะไปโรงเรียนแค่นี้แหล่ะ-0-“ ฉันกดวางสาย
ปิ้บ ปี้ ปิ่บ!
“เอาอีกแล้ววว! ใครฟะ! โทร.มากวน-*-“ ฉันโวยวายพลางกดรับสาย
(เดี๋ยวสิครับ! จำผมไม่ได้จริงๆหรอเนี่ย...)
“ค่ะ ฉันจำคุณไม่ได้ค่ะ โทษทีนะค่ะ-*-“ ฉันเอ่ยอย่างไร้อารมณ์
(...เพื่อนสมัยประถมไง)
“ฉันไม่รู้ค่ะ! ตอนประถมฉันมีเพื่อนหลายคน”
(แน่ใจนะ ยัยตับเป็ด!) อุ๊ย! หยาบคายที่สุด>o<
“อย่ามาพูดแบบนี้นะค่ะ! ฉันขาวขึ้นกว่าตอนประถมมากเลย!”
(เฮ่ออ นี่ฝนจำลมไม่ได้จริงๆหรอ) เขาเอ่ยเสียงเศร้า เอ๊ะ! เมื่อกี้บอกว่าลมงันหรอ 0_0!
“เดี๋ยวๆ นี่สายลม มลทรหรือเปล่า” ฉันถามเพื่อความแน่ใจ
(...ฝนจำเราได้ด้วย ดีใจจัง) ลมเอ่ยอย่างดีใจ^^ เพียงแค่เสียงก็รู้สึกถึงความดีใจ
“แล้วลมหาเบอร์เราเจอได้ไง?” ฉันถามพลางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง
(เราก็โทร.หาแม่ของฝนไง แม่ฝนยังไม่ได้เปลี่ยนเบอร์นี่) ลมอธิบาย
“นั้นสินะ! ลืมเลยแฮะ^0^ แล้วลมสบายดีหรือเปล่า?” ฉันถามลมอย่างอารมณ์ดี^^
(สบายมากเลยล่ะ ฝนล่ะเป็นไงบ้าง โรงเรียนใหม่ดีหรือเปล่าแล้วเพื่อนใหม่ล่ะ)
“เราก็สบายดีไม่ต้องห่วงนะ^^ โรงเรียนก็ดี เพื่อนก็ดี แล้วลมอยู่ไหนหรอตอนนี้?”
(ฮ่าๆ ฉันอยู่ที่โรงเรียนของเธอไง) ลมพูดอย่างอารมณ์ดี
“ว่าไงนะ0_0!” ฉันถามอย่างสงสัย
(ฉันต้องย้ายโรงเรียนน่ะ โรงเรียนที่ญี่ปุ่นโดนสึนามิพัดพังน่ะ เขาเลยแจ้งย้ายมาที่นี้) ลมบอก
“ฝนรีบไปอาบน้ำได้แล้วนะ เดี๋ยวสาย วันนี้พี่น้ำเขาออกไปโรงเรียนก่อนแล้วนะ” เสียงของแม่ดังออกมาจากนอกห้อง
“ค่ะ เดี๋ยวไปๆ” ฉันตอบแม่ “ฉันไปนะลม บาย!” ฉันพูดลาลมและรีบกดวางสายทันที
ผู้ชายที่โทร.เข้ามาเมื่อกี้คือเพื่อนวัยเด็กของฉันเอง เขาชื่อสายลม พ่อแม่ของลมป็นนักธุรกิจเงินล้านเชียวล่ะ! ลมย้ายไปเมืองนอกเมื่อ3ปีก่อน ตอนนั้นฉันคิดแล้วว่าจะไม่ได้เจอลมอีก...แต่พระเจ้าก็ช่วยฉันจนได้! ในเมื่อลมบอกว่าญี่ปุ่นโดยสึนามิพัดพังเสียหาย เขาเลยต้องย้ายมาที่ไทย ซึ่งฉันดีใจมากกก!!
ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างกระตือรือร้น
“แม่ๆ ข้าววันนี้มีไรกินหรอ?” ฉันถามแม่หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย
“แหมม! อารมณ์ดีจริงๆนะ แค่ลมโทร.มาหาแค่นี้เอง^0^ วันนี้มีข้าวหมูทอดนะ^^” แม่แซว
“ขอบคุณค่ะ^^!” ฉันพูดแล้วนั่งลงบนเก้าอี้และรีบยัดข้าวใส่ปาก
“หนูไปนะค่ะแม่!” ฉันบอกแม่หลังจากกินข้าวเสร็จ และรีบวิ่งออกจากบ้านเพื่อไปยังโรงเรียนแสนสุข!!
ทำไมวันนี้พี่น้ำรีบออกไปโรงเรียนเร็วจัง ทั้งที่ทุกวันจะออกไปช้ากว่าฉัน คงไม่มีอะไรผิดแปลกหรอกใช่ไหม?
อุ๊ย! วันนี้ศัตรู(คู่กัด)ของฉันนอนหลับปุ๋ยเลย! ฮิๆงามไส้แล้วเรา ฉันจึงรีบเดินผ่านหน้ามันไปให้ไว้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้มันตื่น
เกิ่บ!
“โฮ่งๆ!” เอาแล้วไง-.-
“อ๊ากกกกก!! พี่มากขาช่วยสายฝนด้วยยยยย>0<” ฉันร้องลั่นพลางวิ่งหนีหมาของบ้านยายแก่คนหนึ่ง ฉันแค่เผลอไปเหยียบกิ่งไม้แห้งแค่อันเดียวเอง แกจะรีบตื่นทำไมฟะ! ไอหมาน้อยยย(มันสูงถึงเอวฉันแล้ว)
“อ๊ากกกกก!!” ฉันยังคงร้องและวิ่งหนีไม่เลิก เจ้าหมาตัวนี้มันชอบวิ่งเล่นกับฉันทุกเช้าน่ะ(พูดประชดตนเองนะเนี้ย)
ตุบ!!
“โอ๊ยย!! เจ็บๆ” ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อล้มก้นจ่ำเบ้ากับพื้น หมาตัวนั้นหายไปไหนฟะ0.0
“ระวังๆหน่อยสิฝน...แล้วหนีอะไรมาเนี้ย” เสียงของวัตถุที่ชนฉันล้ม(หรือฉันชนเขา)เอ่ยขึ้น และเมื่อฉันมองหน้าของเขาก็ตะลึงพอๆกันกับเขา เพราะวัตถุชิ้นนั้นก็คือ สายฟ้า-0-
“แฮะๆ โทษทีนะ^0^;; แล้วฟ้ามาทำอะไรตรงนี้ล่ะ” ฉันเอ่ยถามฟ้า พลางลุกขึ้น หมาน้อยหายไปหน่ายยย-0-(ยังไม่เลิก)
“ก็มาซื้อสมุดไดอารี่น่ะ แล้วฝนล่ะหนีอะไรมา- -+” ฟ้าถาม
“พาหมาน้อยมาวิ่งเล่นจ้ะ!”
“หมาอยู่ไหนล่ะ...” ฟ้าวันนี้นายเป็นอะไรเนี้ย! ถามมากจริง=[]=
“เอ่อ...มันวิ่งกลับบ้านไปแล้วน่ะ^^;;” ฉันแก้ตัว “ฉันขอไปพร้อมฟ้าได้มั้ย?” ฉันถาม
“อืม...แต่ระวังตัวหน่อยก็ดีนะ ได้ข่าวว่าเมื่อวานห้องเธอเกิดเรื่องขัดแย้งขึ้นเพราะฉันหรอ?” ฟ้าถามพลางเดินเข้าร้านขายอุปกรณ์เครื่องเขียน
“ก็นิดหนึ่งน่ะ แต่คงซาลงแล้วล่ะวันนี้” ฉันเดินตามฟ้าไป “เดี๋ยวฉันขอตัวไปเดินดูปากกาตัดเส้นก่อนนะ^^” ฉันบอกฟ้าและเดินเข้าไปในโซนปากกา
และฉันก็ไปเจอกับบุคคลอันตรายคนหนึ่งเข้าให้=.= ยัยคุณหนูเบล!
“ยัยลาว! มาทำอะไรที่นี่!=\\\=” ยัยเบลถามอย่างอายๆ เธอแอบมาทำอะไรที่นี้กัน- -+
“ฉันมาซื้อปากกาตัดเส้นน่ะ” ฉันบอกยัยเบลไปแค่นั้นและเดินไปเลือกดูของต่อ แปลกนะวันนี้ที่เบลมาโรงเรียนเช้า ปรกติเห็นมาช้ากว่าฉันเป็นชั่วโมง=_=
“เดี๋ยวสิ!! คิซมาทำอะไรที่นี่กับเธอ=\\\=” เบลดึงแขนฉันและถาม
“ไม่ได้มาด้วยกันหรอก ฉันเดินมาคนเดียว= =” ฉันบอก วันนี้ดูท่าทางของเบลแปลกๆนะ เป็นอะไรรึเปล่าเนี้ย!
“อืม...” เบลหันหลังให้ฉัน เป็นอะไรของเขานะ!-*-
อยู่ๆฉันก็เห็นน้ำใสๆตกลงมาจากหน้าของเบล เบลร้องไห้ทำไมกัน!
“เบล...เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” ฉันถามพลางจับไหล่เบล
“ไม่หรอก...ฮึก...ฉันก็แค่...ฮึก...ฉัน...ฮื้อฮื่อออT0T” เบลปล่อยโฮออกมา คาดได้ว่าคนทั้งร้านจะต้องได้ยิน=.=’’
“ใจเย็นๆนะ มันเกิดอะไรขึ้น?” ฉันนั่งยองๆและจับมือเบลไว้ คอยให้กำลังใจและรอคำตอบ
“ฉัน...ฮึก...พ่อแม่...ฮึก ฮื้อฮื่ออTT^TTแง้!” โอ้โอ้ว! งานเข้าแล้ว-.-! ทำไงดีเบลร้องเป็นเด็กเลย
“...ฝนใครร้องไห้น่ะ!” จู่ๆเสียงฟ้าก็ดังเข้ามาในแก้วหู
“...ไม่ ฉันไม่อยากให้คิซเห็นฉันในสภาพแบบนี้...ช่วยฉันด้วย ฮึก...” เบลจับมือฉันแน่นพลางทำท่าทางกังวลกลัวอยู่ตลอดเวลา
“ไม่มีใครร้องหรอกนะฟ้า มีแต่เด็กตัวน้อยๆเท่านั้นเอง” ฉันตะโกนขึ้น ฟ้าที่ยืนเลือกของอยู่อีกโซนหนึ่งคงได้ยิน
“เหรอ เธอก็รีบเลือกหน่อยล่ะกัน” ฟ้าตอบกลับ และเสียงการสนทนาของเรา2คนก็ซาไป
“...ฮึก...ฮื่อ...” เบลยังคงสะอื้น
“ใจเย็นๆนะเบล หยุดร้องก่อน แล้วเล่าเรื่องมาให้ฉันฟังซะ ฉันจะช่วยเธอเอง” ฉันพูดปลอบใจเบล
“...ขอโทษนะ...มันคงต้องใช้เวลาเยอะน่ะ...ฮื้อออTT0TT” เบลปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง อย่าบอกนะว่าที่ร้องไห้เนี้ย เป็นเพราะขาแสนสวยของเธอโดนทำให้มันลายเป็นตุ๊กแกน่ะ- -^
“อืมๆ ฉันจะรอ”
“ฝน ฉันจะไปโรงเรียนแล้วนะ เร็วๆหน่อยสิ” ฟ้าตะโกนเรียกจากอีกโซนหนึ่ง
“ขอโทษนะฟ้า ฉันขอเลือกดูของก่อน ฟ้ากลับไปเถอะ” ฉันตอบพลางปลอบเบลต่อไป
หลังจากเวลาผ่านไปได้ประมาณ10-20นาที เบลก็ดีขึ้นหน่อย ใช้เวลาในการปลอบนานมากๆเลยล่ะ ยัยคุณหนูคนนี้-*-
“ขอบใจนะ ยัยลาว!” พูดอย่างนี้แสดงว่าหายดีแล้วสินะ=_=
“อืมๆ หายก็ดีแล้ว เล่ามาให้ฉันฟังสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ” ฉันถามเบล
“...เรื่องอะไรฉันจะไปบอกให้เธอขายหน้าล่ะยะ!” เบลเชิดหน้าใส่ฉัน และเดินออกไปจากร้านเครื่องเขียนอย่างรวดเร็ว อะไรกันฟะ=_= ตอนแรกบอกจะเล่า ตอนหลังไม่เล่า
ฉันก็ต้องเดินออกมาจากร้านเครื่องเขียนคนเดียว
“กี่โมงแล้วหว่า...” ฉันพูดเบาๆพลางมองดูนาฬิกาข้อมือสีดำปนเหลืองสุดเท่ของฉัน
ตอนนี้เป็นเวลา07:30นาที ต้องรีบแล้วสิ! เดี๋ยวลอกการบ้านเพื่อนไม่ทัน ซวยแน่ฝนเอ๊ยย!
ฉันคิดในใจพลางวิ่งติดจรวดx5ไปที่โรงเรียนอย่างรีบร้อน การบ้านยังไม่ได้ทำเลยสักหน้าT^T แถมวันนี้มีคุณครูโหดๆเข้าสอนด้วย ตายแน่ๆT0T
โป๊ก!
“ฮ๊า! เจ็บโว้ยย” ฉันร้องขึ้นเมื่อขี่จรวดไปชนกับอุกกาบาตก้อนหนึ่งเข้า
“...ฝน ไม่เป็นไรนะ^^” อุกกาบาตพูดได้0_o?
“...ล...ลม! มาที่นี่ได้ไง0_0?” ฉันพูดขึ้นพลางมองหน้าลมอย่างงงๆ
ผมสีดำเงางาม ใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตาสีน้ำตาลดูเย้ายวนใจ ปากสีชมพูสดใสเหมือนเด็กไร้เดียนสา และจมูกโด่งๆทำให้ใบหน้าของเขาน่าดูยิ่งนัก บวกกับรูปร่างสูงโปร่งของเขาแล้ว มองทีไรก็ระรื่นตา*0*
“ม...ไม่เป็นไรจ๊ะ! แฮะๆ^_^;;” ฉันตอบเสียงหนักแน่น
“แล้วรีบวิ่งมาทำอะไรแต่เช้าล่ะ?” ลมถามพลางยิ้มหวาน
“แหม ก็รีบมาเรียนน่ะสิ ถามมาได้นะลม^^*” ฉันตอบพลางมองดูนาฬิกาของตัวเองอีกครั้ง
“อ้ากกกก! นี้มัน07:40นาทีแล้ว ต้องรีบแล้วโว้ยยย! เจอกันชาติหน้าหลังเซเว่น-อีเลฟเว่นปิดนะลม เราต้องรีบ!!” ฉันเอ่ยลาลมอย่างรีบร้อน และก็วิ่งเตลิดเปิดเปิงขึ้นไปที่อาคารเรียนของตัวเอง
ตุบ!
“ประจำที่พร้อมหมดทุกอย่างค่ะ!” ฉันเอ่ยหลังจากวิ่งเข้าห้องวางกระเป๋าแล้วหยิบสมุดการบ้านของอัญมาลอก!
“ฝนวันนี้เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูรีบร้อนจัง!” อัญวิ่งเข้ามาถามฉันอย่างตกใจ นี่ฉันยังมีเพื่อนแสนดีแบบอัญอยู่หรอเนี้ยTT^TT
“ก็ฉันลืมสมุดการบ้านไว้ที่โรงเรียนอ่าT^T เลยต้องรีบาทำ” ฉันพูดเสียงแข็ง แต่ท่าทางกำลังจะร้องไห้
“ฮ่าๆ ฝนวันนี้เธอกินยาอะไรมาเนี้ย ทำไมถึงได้บ๊องขนาดนี้” อัญถามพลางยิ้มร่า อะไรกัน บ๊องตรงไหนฟะ
“(๐ ๐ )( ๐ ๐)ไม่รู้เรื่อง” ฉันถามอัญด้วยท่าทางงงๆ
“ฮ่าๆ เมื่อวานครูไม่ได้ให้การบ้านนะ ถึงให้ก็ไม่มีสมุดหรอก^^” อัญยิ้ม “เพราะว่าเมื่อวานครูไม่ได้แจกสมุดการบ้าน” อัญอธิบาย
แล้วฉันจะรีบมาโรงเรียนหาพระแสงดวงจันทร์อะไรฟะ- -
“...แฮะๆ ฉันไม่รู้น่ะ โทษทีนะ งั้นก็แสดงว่าเธอไม่ได้ทำหรอ?” ฉันถามอัญ
“ไม่อ่ะ ครูไม่ให้ทำฉันจะก็จะไม่ทำ” อัญตอบ “วันนี้ยัยแบมมันหายหัวไปไหนกันนะ...เธอเห็นมันเปล่าฝน” อัญถาม
“ไม่เห็นเหมือนกันเลย ไม่มาล่ะดีแล้ว- -ฉันขี้เกียจเอานิ้วชี้อุดหู” ฉันตอบ
“ก็จริงนี้นะ”
“งันฉันไปก่อนนะ” ฉันลาอัญ แล้วก็รีบวิ่งลงบันไดมาหาอะไรกินข้างล่างที่โรงอาหาร
“กรี๊ดดด! ดูเด็กใหม่คนนั้นสิ>.< หล่อพอๆกับคิซเลย” เสียงของผู้หญิงที่แต่งตัวดีมีสไตล์ดังขึ้นที่โรงอาหาร ทำให้ทุกสายตามองมาที่เธอ
“อ่า...ฝนเรามาหาเธอแล้วว!” เสียงทุ้มๆหล่อๆดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปหาที่มาของเสียง
“...ลม=_=” ฉันเอ่ยเบาๆเมื่อเห็นลมเดินหน้าระรื่นมาหาฉัน ท่ามกลางเสียงกรี๊ดนี้ของสาวๆ สงสัยสายฟ้าจะหมดความฮอตก็ตอนนี้ล่ะ
“ฮ่าๆ เราเอง^^” ลมยิ้มแฉ่ง “พาเราไปเดินดูรอบๆโรงเรียนหน่อยสิ” ลมพูดขึ้นและคว้ามือของฉันไปจับ เฮ้ยๆมันมากไปแล้วนะลม เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันไม่ดี>\\\<(เห็นกันทั้งรงอาหารแล้วล่ะ)
ฉันขยับเขาไปใกล้ๆตัวลมก่อนจะพูดว่า “...ปล่อยมือก่อน- -+”
“อ้าว ฮ่าๆโทษทีๆเราลืมตัวไป” ลมยิ้มแห้งๆเหมือนไม่เต็มใจ อยากจะเต๊ะอั๋งฉันงั้นเหรอ- -+
“ไม่เป็นไร แล้วลมจะมาเรียนที่นี้เลยหรอ” ฉันเอ่ยถามท่ามกลายบรรยากาศสุดสยิว สายตานับร้อยมองมาที่ฉันอย่างเกลียดๆ เฮือกกก ตายแน่= =^
“ถูกต้องแล้วล่ะ ก็เราโทร.บอกฝนแล้วนี่ ว่าเราจะมาเรียนที่นี้^^” ลมฉีกยิ้มออกมา
“...ลม ฉันว่าเราไปคุยกันที่อื่น หรือไม่ก็...ไม่ต้องคุยกันจะดีกว่านะ แฮะๆ^^;;” ฉันกระซิบใส่หูลมเบาๆ ฉันกลัวเหลือเกินเวลาที่ถูกจ้องแบบนี้T^T
“ได้สิ” ลมตอบและก็ออกเดินนำหน้าฉันไป “แล้วเราจะไปคุยกันที่ไหนหรอ” ลมหยุดเดินและหันมาถาม
“ห้องศิลปะ^^” ฉันบอกลม และก็เดินนำหน้าเขาไป เพราะลมคงไม่รู้หรอกว่า ห้องศิลปะ(หรือฐานทับลับ)มันไปทางไหน
ระหว่างทางเดินก็มีเสียงกรี๊ดเต็มไปหมด กรี๊ดจนขี้หูจะออกมาเริงระบำ-__- และฉันยิ่งมาเดินข้างๆกับลมแบบนี้ พวกสาวๆก็เลยจองอาฆาตแค้นฉันไปจนตายเลยก็ว่าได้
เราทั้ง2คงเดินมาตามทางเรื่อยๆ และฉันก็ได้คุยกันกับลมหลากหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน การเงิน หรืออะไรต่างๆ เขาก็พูดออกมาเสียหมด
“ห้องนี่น่ะหรอ” ลมเอ่ยถามเมื่อเดินไปถึงห้องเรียนเก่าๆ ห้องหนึ่ง
“ใช่แล้วล่ะ ห้องเรียนนี้ถูกปิดไว้ตั้งนานแล้วล่ะ และก็เปิดห้องเรียนใหม่แทน แต่ว่าฉันเป็นศิษย์เก่าของอาจารย์วิชาศิลปะน่ะ อาจารย์คนนั้นเลยให้กุญแกกับฉันไว้ก่อนที่ท่านจะลาออก” ฉันอธิบาย
“อ๋อ อย่างงี้นี้เอง” ลมเอ่ย
“เราเข้าไปกันเถอะ^^” ฉันเอ่ยชวนลมพลางเดินนำหน้าลมเขาห้องศิลปะไป
“อ้าว! ฝนมาทำอะไรแต่เช้าเนี้ย” จู่ๆเสียงของเพื่อนชาย นามว่าสายฟ้าก็ดังขึ้น
“อ๋อ ฉันมาหาที่คุยกับเพื่อนนะ^^” ฉันตอบกลับทั้งที่ยังไม่เห็นตัวของฟ้า ฉันจึงเดินไปเปิดหน้าต่างบานหนึ่งภายในห้อง เพื่อให้มีแสงสว่างนิดหน่อยพอมองเห็น
แต่ประเด็นหลักก็คือ...ฟ้าเข้ามาในห้องนี่ได้ไง!! ทั้งที่ฉันมีกุญแจที่เด็กทั้งโรงเรียนไม่มี มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเปิดห้องนี้ได้0_0?
“เสียงใครน่ะฝน...” ลมกระซิบใส่หูข้างซ้ายของฉัน
“เพื่อนน่ะ^^” ฉันตอบกลับ พลางใช้สมองคิด
“อ่า...ฝนพาเพื่อนมาด้วยเหรอเนี้ย” จู่ๆฟ้าก็เดินออกมาจากมุมมืด จนฉันสามารถเห็นหน้าเขาได้ชัด “ยินดีที่ได้...”
ทันที่ที่ฟ้ากำลังจะยื่นมือมาทำความรู้จักกับลม ลมก็รีบพูดออกไป
“เออ...ดียินที่ได้รู้จัก!” ลมพูดตัดบทของฟ้าไป คำพูดคำจาของเขาดูใส่อารมณ์มากเกินไป จนทำให้ฟ้างง
“ฉันชื่อสาย...”
“ฉันชื่อสายลม! เป็นเพื่อนที่สนิทและดีที่สุดของฝน! และเป็นคนที่เหมาะกับฝนมากที่สุด!” ลมพูดตัดบทฟ้าไปอีก แถมพูดกระแทกเสียงด้วย ลมนายเป็นอะไรไปเนี้ย-*-
“เอ่อ...คือ...” ฟ้าพูดติดๆขัดๆเหมือนจะกลัวลม โถ่!ลมนายไปทำฟ้าทำไม>[]<
“มีไร ว่ามาเซ่!” ลมพูดเสียงดังพลางเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้างฝาผนังห้อง
โครมครึก!!
“โอ๊ย!” ลมร้องขึ้นเมื่อตัวเองนั่งเก้าอี้ผิดตัว(ดันไปนั่งตัวที่ขาหัก เจริญเถอะ-/\-)
“ป...เป็นอะไรหรือเปล่า ฉันช่วยนะ” ฟ้าเอ่ยท่าทางตกใจกับเหตุการณ์ แต่ก็รีบวิ่งเข้าไปหาลมและยื่นมือไปให้ลมจับ
“ไม่ต้องมาช่วยฉัน! ฉันลุกเองได้” ลมตะคอกใส่ฟ้า ทำไมนายต้องทำอย่างนี้ด้วย!
“ฝน...=__=” ฟ้าหันหน้ามาหาฉันด้วยท่าทีเซ็งๆ
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง^^” ฉันยิ้มให้ฟ้า พลางมองไปหาลมที่กวักมือเรียกฉัน=__=
ฉันเขาไปพยุงตัวของลมขึ้นให้ลุกจากพื้น ลมก็ดูท่าทางชอบใจเสียไม่มี โรคจิตจริงๆ!
“ขอบใจนะฝน^^ ถ้าเราไม่ได้ฝนเราเจ็บแน่ๆเลย” ลมเอ่ยคำหวานหูออกมา มันชักจะยังไงแล้วนะ=_=
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ^^” ฉันเอ่ยพลางเดินออกจากตัวลม แต่ก็มีมือหนาๆมาคว้ามือฉันไปจับ สะดุ้งเลย!
“ฝน...อย่าจากลมไปนะ ลมขอร้อง เราอุตส่าห์ได้อยู่ด้วยกันแล้ว...”
จึย! พูดไรออกมาเนี้ยลม=\\\=
“ฝนคือ...คนสำคัญของเรา”
“=[]=”<<ใบหน้าขอสายฟ้าที่กำลังอึ้งเอ๋อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เรา...” อย่าพูด=[]=
กริ๋งๆ
เสียงออดดังขึ้น เวลาเฉียดฉิวเหลือเกิน เกือบตายเพราะคำหวานๆแล้วมั้ยล่ะ=\\\=
“ฉันไปก่อนนะฝน แล้วเจอกัน” ฟ้าบอก และเดินออกไปจากห้อง จะรีบไปทำไมเล่า ฉันยังไม่ได้ถามนายเลยว่านายเข้ามาในห้องนี้ได้ไง มันอาจจะเป็นเพราะลมด้วยแหละที่คอยถ่วงเวลา เล่นอะไรบ้าๆไร้สาระจริงๆเลยนะลม ฟ้าเขาแค่อยากรู้จักนายเฉยๆก็เท่านั้นเอง...
“ลมไปเข้าแถวได้แล้ว” ฉันเอ่ยชวนลม เขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับมาเพียงแค่ลุกขึ้นเดินตามฉันมา หายแล้วหรือไรกัน=_=
“ผู้ชายคนนั้นเพื่อนฝนเหรอ” ลมถาม
“อืม ทำไมหรอ เราพึ่งเจอกันเมื่อวานนี้เอง^^” ฉันตอบ
“ดูสนิทกันจังนะ...”
“ก็นิดหน่อยน่ะ แต่เราก็ยังคงสนิทับลมเหมือนเดิมนะ^^” ฉันหันไปยิ้มให้ลม
“อืม” ลมตอบสั้นๆ
สายฟ้า.
ผมรู้สึกแปลกๆนิดหน่อยเมื่อเจอคำพูดของสายลม หรือเพื่อนของฝนนั้นเอง ทำไมเขาถึงได้ปากร้ายอย่างงี้นะ หรือว่าจะเป็นพวกเก็บกด ไม่ก็โรคจิต จู่ๆก็มาบอกฝนว่า ฝนคือ...คนสำคัญของเรา ไม่อายเลยนะ=_= แทนที่จะมาจีบกันที่อื่น แต่อันนี้มันเปิดเผยไปนะ
หลังจากที่ผมเดินมาถึงแถวแล้ว ฝนและสายลมก็เดินมาถึงตามๆกัน ดวงตาของสายลมมันช่างน่ากลัวเสียจริงๆ-.- ชอบมองผมแบบ อิจฉา อยากฆ่ายังไงยังงันเลย ซึ่งผมเองก็ระแวงสุดๆ ฐานะและหน้าตาของสายลมคงดีกว่าผมเป็นร้อยเท่าแน่ๆ หน้าตาก็ดีอีก แต่สู้ผมไม่ได้หรอกนะ ฮิๆ- -+
หลังจากเข้าแถวเสร็จแล้ว ผมก็เดินขึ้นมาบนห้องเรียนของตัวเองอย่างเซ็ง(แมว) สาธุ! อย่าให้พ่อหนุ่มอันตรายสายลมพัดปลิวไปไกล(?)มาเรียนห้องนี้เล้ยยย! -/\-
ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง แล้วหยิบหนังสือติวสอบมาอ่าน
“สวัสดีฮ๊า! นักเรียนผู้น่ารั๊กทุ้กคน!” จู่ๆก็มีเสียงผู้ชาย(เขาดัดเสียงด้วย= =)ดังขึ้น และเมื่อผมหันไปมองก็พบกับคุณครูกิซซี่ ซึ่งครูท่านนี้เป็นคุณครูท่านใหม่ล่าสุดของโรงเรียนแห่งนี้
“วันนี้ครูจะมาแนะนำเด็กใหม่ฮ๊า!” ครูบอกท่าทางดีใจสุดๆ เด็กใหม่ที่ว่านี่...สายลมเหรอ=[]= “เข้ามาเลยจ๊ะ” ครูเอ่ย
เด็กหนุ่มนามว่า...สายลมเดินเข้าห้องมาอย่าไม่เกรงกลัวสิ่งใด ซึ่งตอนแรกที่ผมเข้ามาเรียนที่นี้ใหม่ๆ ผมก็ไม่กล้าเดินเข้าห้อง เพราะว่า กลัวคุณครูกิซซี่นี้ล่ะ
“สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคน ผมชื่อว่าสายลม ตั้งแต่วันนี้ไปจะมาเรียนอยู่ที่นี้ครับ ฝากตัวด้วย!” สายลมเอ่ยอย่างหนักแน่น ถ้าเป็นผมในตอนนี้คงพูดแต่ว่า สวัสดีทุกคน และก็เดินมานั่งที่=__=
“ไปนั่งข้างๆหน้าต่างบานที่3นะจ้ะ” ครูกิซซี่บอกกับสายลม
ตายล่ะหว่า!! หน้าต่างบานที่3มันอยู่ข้างๆหน้าต่างบานที่4นี่หว่า แล้วผมก็นั่งอยู่ข้างหน้าต่างบานที่4ด้วย ไม่นะT^T ไม่อยากตกนรกทั้งเป็น
สายลมก็เดินมานั่งที่โต๊ะของตัวเองพลางมองหน้าผมแบบหน้าเรื่อง หมดคำบรรยายกับนายสายลมจริงๆเลย
“ฮึฮึ!” สายลมหัวเราะในลำคอ ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้
“ครูจะเริ่มลอนแล้วนะ” ครูกิซซี่เอ่ย พลางพูดสอนไป
ตอนนี้คือเวลาพักเที่ยงแล้ว ผมรู้สึกชอบเวลาพักเที่ยงเป็นพิเศษตั้งแต่ตอนที่สายลมย้ายโรงเรียนมา เพราะอยู่ในห้องเรียนผมรู้สึกถึงแรงอาฆาตที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะผม แต่พอออกมาที่โรงอาหารหรือที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ห้องเรียนกลับรู้สึกสบายใจเหลือเกิน
สาวๆก็ดูจะตอบรับสายลมดีมากเลยทีเดียว เห็นผมคิดอย่างงี้แต่ผมไม่ได้กลัวว่าสายลมจะแย่งสาวๆของผมไปนะ ผมแค่ชอบใจมากก็เท่านั้นเอง เพราะถ้าไม่มีสายลมป่านนี้ผมก็โดนสาวๆตามแล้วล่ะ แถมต้องมายืนเก๊กอีก ผมล่ะเบื่อจริงๆ ทั้งที่ย้ายโรงเรียนหนีสาวๆมาแล้วเชียว แต่ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี เพราะสาวๆที่นี้ก็พอๆกัน=_= ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ(แต่เข้าขั้นที่ว่าหลงจนลืมตัว)
หลังจากที่ผมกินข้าวกลางวันเสร็จ ผมก็ตรงดิ่งมาที่ห้องศิลปะ เพื่อมาทำงานต่อให้เสร็จ ห้องศิลปะนี้จะบอกว่าร้างมากๆก็ได้เพรานอกจากผมและฝนก็ไม่มีใครเข้ามาที่ห้องนี้เลย ผมยังคงงงอยู่นิดหนึ่งว่าฝนเข้ามาที่ห้องศิลปะได้ยังไง(หมายถึงตอนที่ผมยังไม่ได้ย้ายโรงเรียนมาน่ะ)เพราะว่าอาจารย์ที่เคยอยู่สอนในห้องศิลปะนี่เขาคือป้าของผม ป้าได้มอบกุญแจสำหรับเปิดห้องไว้ให้ผมและป้าก็บอกมาอีกว่า กุญแจห้ามทำหาย งันก็แสดงว่ากุญแจมีดอกเดียว
สายน้ำ.
ตอนนี้ฉันกำลังหาทางหนีเจ้าพวกผู้หญิงทั้งหลายที่วิ่งไล่และพร้อมที่จะฆ่าฉันทิ้ง ส่วนต้นเหตุน่ะเหรอ เหอะๆ ก็ลมนี่ล่ะ! ลมฮอตขนาดนั้นและมาเล่นพูดคุยกับฉันอย่างสนิทแบบนี้ คนอื่นเข้าคงคิดไปไกล-.- แถมผู้หญิงพวกนั้นยิ่งขี้อิจฉาอยู่
ตุบ!
“โอ๊ย!/โอ๊ะ!”
“อ้าว! เบลมาทำอะไรในห้องน้ำ” ฉันเอ่ยถามเบลหันจากฉันวิ่งชนเธอ จนข้าวของของเธอกระจัดกระจายไปคนละทิศ โดนโวยอีกแน่ๆเลย
“โทษทีนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ^^” ฉันเอ่ยขอโทษ แต่เบลก็ยังคงนิ่งเฉย วันนี้เบลแปลกๆ-*-
“...” เบลไม่ตอบอะไร เพียงแต่เดินหาของที่ตกหล่นไปเมื่อครู่ ปกติถ้าเป็นทุกๆวันเบลคงโวยไปตั้งนานแล้ว ช่ววงนี้เธอแปลกๆ-*-
“หาอะไรอยู่เหรอเบล ให้ฉันช่วยมั้ย” ฉันถามพลางเดินเข้าไปหาเบล ที่ก้มๆเงยๆหาของอยู่ในห้องน้ำ
“กรรไกร แว่นตา หนังยาง” เบลบอก “ถ้าเธอมีน้ำใจพอก็มาช่วยฉันซะ”
“จ้ะๆ^^”
ฉันเอ่ยพลางเดินไปหาของช่วยเบล ว่าแต่...เบลจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไร แว่นตา เบลไม่เคยใส่นี่หน่า-*- เริ่มงงแล้วสิ
“เบลฉันเจอแว่นตาแล้ว” ฉันเอ่ยพลางหยิบแว่นตาขอบสีฟ้าออกมาจากซอกข้างๆถังขยะ เบลไม่ใส่แน่ๆเลย มันหล่นใกล้ขยะซะขนาดนี่
“ขอบใจ” เบลเอ่ยสั้นๆ ไอ้สั้นๆนี้ล่ะที่ไม่น่าเชื่อ0_0 เพราะปกติเบลไม่เอ่ยขอบคุณใครง่ายๆหรอกแล้วยิ่งฉันน่ะหรอ เหอะๆอย่าหวังว่าจะได้ยินคำนี้เล้ยย!
‘โชคชะตาชีวิตที่กำลังจะแปรเปลี่ยนไปของสาวน้อยคนหนึ่ง
กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วสิ...’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
cinna mon
ความคิดเห็น