คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่6 สมาชิกคนสุดท้าย...
บทที่6 สมาชิกคนสุดท้าย...
ตอนนี้ผมกลับถึงบ้านแล้ว แต่ไม่ได้พาวิญญาณสาวมาด้วย เพราะดูๆแล้วเจ้าที่ที่บ้านผม ดูไม่อยากให้คนนอกเข้า- - ดูสิ ตอนนี้เขายังมานั่งจ้องหน้าผมอยู่บนเตียงนอนของผมอยู่เลย จะจ้องอะไรนักหนา
“จะจ้องผมอีกนานมั้ยครับ เจ้าที่- -“ ผมถามพลางนั่งมองหน้าเจ้าที่กลับ
เจ้าที่ที่บ้านผมดูไม่ค่อยเหมือน (ก็มันไม่เหมือนเลยนี่!) เพราะชุดที่ท่านใส่นั้น ไม่ใช่ชุดธรรมดา แต่เป็นชุดยูคาตะสีแดง! คนที่ซื้อมาถวายนั้น ไม่ใช่ใครหน้าไหน แต่เป็นป๊าที่แสนจะหลุดโลกของผมเอง!! ทำใจสถานเดียวครับ ถ้ามีป๊าแบบผม ผมไม่ขอพูดมากกว่านี้ดีกว่า อับอายแทน-0-
“ข้าอยากจะรู้ ว่าเอ็งจะพานางวิญญาณตนนั้นมาที่บ้านทำไม! ถ้านางเกิดคิดจะหักหลังเราล่ะ! มันจะเกิดอะไรขึ้น เอ็งหัดคิดซะบ้างสิ สมองเอ็งนี่ ทำมาจากสังกะสีรึ!!” เจ้าที่ตะโกนเทศนาธรรมแก่ผม- -
“โธ่! เขาเป็นเพื่อนผมครับ เขาไม่มาขโมยกางเกงในท่านหร๊อกกก!!” ผมตะโกนตอบ
“ห๊า!? เอ็งว่าไงน่ะo_O” เจ้าที่ทำตาโตหูกระดิกหางกระตุก(?)
“เพื่อนวิญญาณของผมคงไม่ไปขโมยกางเกงในของเจ้าที่มาใส่เองหรอกครับ สีแดงแบบนั้นใครจะกล้า นอกจากซูปเปอร์แมน- -“ ผมตอบ(ตอก)ย้ำอีกรอบ
“หน๊อย! ไอ้เด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน!!” เจ้าที่พูดอย่างไม่พอใจ พลางยกกำปั้นขึ้น แล้วก็ทุบลงกลางกบาลผมอย่างแรง จนทำให้เกิดเสียงดัง กำปั้นเจ้าที่ หรือกำปั้นช้างฟะนี่TOT
โป๊ก!
“เจ็บครับ...” ผมบอกเสียงเบา พลางเอามือกุมหัว
“ทีหลังอย่าเล่นของสูง! หัดรู้ซะบ้างอะไรสูงอะไรต่ำ!!”
“แต่กางเกงใน...มันต่ำกว่าหัวเจ้าที่อีกนะครับ” ผมตอบ
โป๊ก!
“โอ๊ยยยยย!! จะทุบหัวผมให้แบนติดพื้นพสุธาเลยมั้ย!!?” ผมพูดแกมประชด
“ถ้าเอ็งเล่นของสูงอีกล่ะก็ เอ็งตายแน่!!” เจ้าที่ขู่ก่อนจะหายตัวไป
ชิ! ชิ! ชิ! ชิ! เจ้าที่ใจร้าย! ผมไม่รักแล้ว=3=
โทรหาเพื่อนๆดีกว่า หึหึหึ งานนี้เม้าท์กระจาย>[]<! (ลืมไป...เงินหมดT_T)
“ฮิลต้า! ออกไปซื้อของให้แม่หน่อยสิ” แม่เรียก(ใช้)ให้ผมไปซื้อของให้ ขี้เกียจจังง่า
“ไม่เอาคร้าบบบบ!” ผมตอบแม่ทันที
“งั้น แม่จะโทรฟ้องพ่อน้า?”
ได้โปรดดดดด!? อย่าโทรหาป๊าเลยQoQ ผมจะไปเอง ขอล่ะอย่าโทรหาป๊าเลยคร้าบบบ ผมผิดเองงง (กลัวป๊าสุดขีด-0-)
ผมรีบหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าเงินลายโปรดของผมใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง
“ออกไปซื้อของตามรายการนี้นะจ๊ะ” ม๊ายื่นรายการมาให้ผม “แล้วตอนขับรถกลับก็ แวะไปที่สตูดิโอด้วยก็ดีนะ ฝากเอาผักไปให้ป้าด้วย” แม่สั่ง
“ครับๆ”
ผมเดินไปหน้าบ้าน พลางมองรายการของที่ต้องซื้อ! โอ๊ว!? ทำไมมันยาวกว่างูอีกฟะเนี้ย0[]0 แต่ก็ เอาเถอะ...เลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว จะไปออกไปเที่ยวด้วย
ผมเดินไปหาน้องฟีโน่ (รถมอเตอร์ไซค์) แล้วก็จัดการขึ้นขับออกไปตามถนนสายที่คุ้นเคยตา
[ณ ห้างขนาดใหญ่โลตัส!]
ผมเลี้ยวเข้ามาที่ลานจอดรถขนาดใหญ่ แต่ที่เกือบเต็ม เพราะมีรถหลายคันมาจอดไว้
เมื่อจอดเสร็จ ผมก็เดินตัวปลิวเข้าไปในห้างสรรพสินค้าโลตัส วันนี้บรรยากาศดูค่อนข้างจะอึดอัด แค่ดูลานจอดรถก็น่าจะรู้อะนะ ว่าคนมันเยอะแค่ไหน=A=
ผมเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปอย่างอึดอัดทั้งกายและใจ คนหรือมดว่ะเนี้ย เยอะแท้=0= เมื่อผมขึ้นมาถึงชั้นบนด้วยความอึดอัดและใกล้ตายทุกที ถ้าที่นี่มีวิญญาณสัก2-3ตนก็ดีสิ จะได้ขอให้พวกเขามาช่วยสักหน่อย
เมื่อผมซื้อของครบหมดทุกอย่างแล้ว ผมก็เดินออกมา ทางเดิม แต่แล้ว...
โครม!
“หือ?”
“...ง๊า!?”
ผมเดินไปดูทางโซนช่องขายผัก แล้วก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งร้องออกมา ผมจึงเดินไปดูใกล้ๆ แล้วก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง (อายุประมาณ12-13ปี) ล้มลงตรงพื้น
“มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ยน้อง?” ผมเอ่ยถาม
“เอ๋?...” เธอมองหน้าผมอย่างงงๆ ก่อนจะเอ่ย “ไม่ต้องก็ได้ค่ะ^^”
“เอ่อ..อืมๆ”
เมื่อเธอลุกขึ้น เธอก็พยายามที่จะหยิบของที่อยู่บนชั้นสูงสุด ซึ่งของชิ้นนั้นก็คือบร็อคโคลี่ แต่ด้วยขนาดตัว ที่ว่า เตี้ย แบน (ซึน//เกี่ยว?) มันทำให้เธอเอื้อมมือไปไม่ถึง ผมว่าเธอน่าจะบอกให้ผมช่วยดีๆนะ ไม่ต้องเล่นตัวก็ได้- -
“มาๆ เดี๋ยวพี่ช่วยหยิบให้...เกิดมาตัวเดี้ยทำไม- -“ ประโยคหลัง อย่าไปสนจ้ายยยยย
“แล้วคุณจะมาว่าอิลทำไมล่ะคะ! อิลทำอะไรผิดล่ะ เกิดมาเตี้ยแล้วหลักกบาลใครคะ!!”
ถึงคำพูดคำจาของคุณน้องจะได้คำหยาบสำหรับผม แต่ทำไม๊ ทำไม...คำพูดของน้องมันถึงได้ จิ้มจึก! ลงกลางใจพี่ขนาดนี่หนอ หึหึหึ...หนักกบาลใครงั้นหรอ...
“แล้วจะทำหน้าตาเหมือนพวกโรคจิตอีกนานมั้ยคะ ถ้าไม่เต็มใจจะช่วยก็ไปไกลๆบาทาอิลเถอะค่ะ อิลหยิบได้- -“
จึก!! ลูกศรสีดำมันจิ้มลงกลางหัวใจสีชมพู ดวงน้อยๆของผมเข้าอย่างแรง! อย่าหาว่าพี่เป็นคนโรคจิตสิน้อง พี่แค่ยิ้มปลอบใจตัวเองเท่านั้นเองTwTd
“ได้ๆ พี่จะช่วย!”
ผมเอื้อมหยิบบร็อคโคลี่ลงมา แล้วก็
โป๊ก!
ว้าว! ไม่คิดเลยแฮะ ว่าบร็อคโคลี่มันจะดังได้ดังดีขนาดนี้ เสียงเหมือนตอนที่เจ้าที่ทุบหัวผมเลยแฮะ แต่นี้มันเป็นบร็อคโคลี่ตีหัวรุ่นน้อง ก๊ากๆ>[]<
“โอ้ย! จะแกล้งอิลหรอคะ!” เด็กคนนั้นจ้องผมด้วยอาการโกรธเคือง ดีนะที่ไม่มีใครเห็นผมช่วย(แกล้ง)เด็ก เพราะที่ตรงนี้ มีแค่ผมและเด็กคนนี้เท่านั้น
“แล้วเห็นฉัน กำลังขายผักอยู่รึไงล่ะ ก๊ากๆๆๆ>[]<” ผมระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสะใจ พอดีว่าไม่ได้แกล้งคนมากนาน ฮ๊าๆๆๆ
“เชอะ!!” เธอทำท่าทีไม่พอใจ และเดินออกไปจากโซนผัก
โธ่! แกล้งแค่นี้ทำเป็นไม่พอใจ เด็กสมัยนี้ไม่มีเห็นผมซะเลยแหะ แกล้งต่อไม่ได้ล่ะ ไปจ่ายเงินดีกว่า=3=
เมื่อผมไปถึงหนน้าเคาเตอร์ ผมก็จัดการจ่ายเงิน และเมื่อจ่ายเสร็จ...ชะตาแห่งความซวยก็มาถึง=[]=
“คนนี้ล่ะค่ะ ที่แกล้งอิล แถมทำหน้าเหมือนคนโรคจิตด้วย แก่แล้วยังมาแกล้งเด็กอีก!” เสียงนี้ คือเสียงของยัยเด็กผู้หญิงคนที่ผมแกล้งไป
เธอไม่ได้มาคนเดียวนะตอนนี้ แต่เธอมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ของห้างสรรพสินค้าด้วย!! ชะตาจะขาดมั้ยว่ะเนี้ย=[]=!! พวกเขาจ้องผม ก่อนจะออกตัววิ่งมาทางผม ซึ่งระยะทางผมห่างจากพวกเขาแค่2เมตรกว่าๆเอง สาธุ-/|\- ขอให้ลูกรอดด้วยย!!
ผมเองก็ออกตัววิ่งหนีทันที ใครจะไปยืนบื้อให้เขาทำโทษล่ะฟะ!? โอ้! แต่ดูท่าทางลงมันจะไม่อวยให้เลย คนเต็ม! อย่างนี้ ก็เหลือทางเดียวแล้วสินะ- -; เป็นไงเป็นกัน!
“ขอทางหน่อยคร้าบบบบ!!” ผมวิ่งลงทางบนไดเลื่อนขึ้นชั้นบน เพราะคนน้อยกว่าบันไดเลื่อนลงชั้นล่าง
เดินสวนทางกับผู้คน มันก็แปลกๆดีนะ แต่ตอนนี้ ไม่มีเวลาคิดแล้วว่ามันแปลกไป! เพราะยามมันตามมาแล้ววว พระเจ้า! ช่วยกล้วยด้วยยย!!
ผมลงมาถึงชั้นล่างแล้ว...แล้วก็วิ่งไปที่ลานจอดรถต่อ แฮ่กๆ=0= จะลดกี่กิโลว่ะเนี่ย ไหนๆ ลองชั่งดูหน่อยสิ ถ้าขึ้นจะลด ถ้าลงจะให้มันขึ้น (ยังไงของมันฟะ?)
เมื่อผมเห็นเครื่องชั่งน้ำหนักที่ตั้งไว้ตรงทางออก ผมก็รีบขึ้นไปยืนชั่ง...ผมออกมา...51 ลดนี้ว๊า! ตอนแรกวัดได้55 ผอมลงอีก4กิโลครับ
“นั้นไงคะ มันอยู่นั้น!!” เจ้ย!
(อยู่)นานกว่านี้ ไม่ได้อีกแล้ว อาฮ่ะๆ
“บ๊ายบาย^0^/” ผมโบกมือบอกลาพวกยาม แล้วรีบขึ้นรถจากนั้นก็ขี่ออกไป
เฮ้อ...เด็กคนนั้นก็น่าแกล้งดี แต่คำพูดมันช่าง...ทิ่มแทงใจดำผมเต็มที่เลยล่ะ
ติ่ด ติ่ด ติ่ด
เสียงโทรศัพท์เข้า ป้าผมโทรมาเองล่ะ ผมจึงกดรับโดยไม่หยุดรถ (แสดงว่าอยากตาย|คุโระ)
“ฮัลโหลครับ”
(ฮิลต้าจะแวะมาที่สตูดิโอหรือเปล่า?)
“ครับๆ แม่บอกผมแล้ว แป๊บนะครับ ผมขี่ย้อนศรก่อน เดี๋ยวก็ถึง^[+++]^”
(ห๊ะ!?)
ผมรีบกดตัดสายทิ้ง ก่อนที่จะโดนป้าบ่นแบบหลุดโลก- - แค่เขาได้ยินว่า ผมไปเกเร เขาก็จะตีก้นผมหัดอยู่แล้ว เวลาผมอยู่ต่อหน้าป้า ผมต้องทำตัว ให้เนียบสุดๆ ถ้าไม่เนียบมีหวัง โดนเทศแน่ๆ
ผมมองดูรถทั้งซ้ายและขวา ก็จะเลี้ยวรถย้อนศรและไปถึงสตูดิโอโดยปลอดภัย=w= (คนมันเทพนี้นะ!?) ผมเข้าไปจอดรถที่หน้าสตูดิโอ และเดินเข้าไปในสตูดิโอของท่านป้าอย่าคุ้นเคย
เมื่อผมเดินเข้าไป ผมก็เจอเด็กๆมานั่งรออยู่ตรงโซฟารับแขกทุกคน แต่ล่ะคนก็มีเครื่องดนตรีติดตัวมาหมด ก็ที่สตูดิโอนี้ มันมีไว้สอนดนตรีนี่นะ ไม่ได้มีไว้ขอหวย ก็คงไม่แปลกที่ทุกคนมีเครื่องดนตรีกันมาหมด รู้งี้ ผมน่าจะเอากีต้าร์ของผมมาด้วยก็ดีอ่ะนะ
“ดีคร้าบบ ป้าเลล์ลี่” ผมกล่าวทักทายป้า
ป้าผม ชื่อว่า เลล์ลี่นะครับ ชื่อน่ารักมากๆ แต่นิสัยของท่าน ผมบอกคำเดียวว่า ‘ไม่!’ โหดก็โหดโคตรๆ จะบ้าก็บ้าโคตรๆ (บ้าจนใบ้หวยถูก=0=)
“มาถึงแล้วหรอ เอาผักไปเก็บให้ป้าหน่อยล่ะกันนะ ป้าไม่ว่าง” ป้าหยุดจากการโทรศัพท์ แล้วหันมาบอกผม คุยกะกิ๊กเหรอไงฟะ=0=
“คร้าบๆ” ผมเดินเอาผักไปเก็บไว้ในตู้เย็นของสตูดิโอ ที่ตั้งไว้ทางด้านหลัง
แน๊ว แน้ว เนว ตึ่ง โต้ ฉึ่ง
ผมได้ยินเสียงสุดห่วยของเครื่องดนตรีหลากหลายชนิดที่เล่นรวมๆกันแล้ว มันทำให้ผมรู้สึกถึงความผิดเพี้ยนของลูกศิษย์ที่ท่านป้าสอนมากๆ เริ่มจะทนไม่ไหวกันเสียงห่วยๆนี้แล้วสิ หึหึ
ผมเดินขึ้นบันไดไปอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้ใครรู้ ว่าผมขึ้นไป (โดยเฉพาะป้าเลล์ลี่ถ้าเขารู้ว่าผมแอบขึ้นมายุ่งล่ะก็ เขาเชือดผมทิ้งแน่!!) ตอนนี้ผมมาถึงชั้น2แล้ว เสียงห่วยๆแถมแสบแก้วหูนั่นมันก็ดังขึ้นเรื่อยๆ จนผมต้องเอามือมาอูดหูไว้ จะเล่นทำไมฟะ ถ้ามันไม่เพราะ=_=
...แสดงว่าพวกคนที่เล่นอยู่นี่ จิตใจมันไม่เชื่อมต่อกันถึงดนตรีแน่ๆเลยแฮะ...
ที่ผมคิดดูเหมือนจะบ้าๆบอๆแปลกๆสินะครับ แต่มันเป็นเรื่องจริงสำหรับผมและคนในตระกูลผมทั้งหมด ตั้งแต่โคตรๆของทวด ของโคตรทวด ของโคตรทวด ของโคตรทวด ขอโคตรๆทวดแล้วล่ะ ผมเองก็ได้รับการสอนแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้สามารถเล่นดนตรีได้คล่อง เกือบหมดทุกเพลงแล้ว=w=
ผมย่องๆไปที่หน้าห้องดนตรีของพวกนั้น ก่อนจะแอบส่องดู
แน๊ววว ตะแนวๆตึ่ง โต๊ ตึ้งๆ
เพลงอะไรฟร๊า!? แค่เสียงกีต้าร์ก็โคตรๆเพี้ยนแล้ว กลับไปเรียนอนุบาลมิวสิคใหม่ไป๊=_=
“หือ? ใครน่ะ?”
เย้ย=[]=||
เสียงของผู้ชายคนหนึ่งเรียกถาม เสียงแมนๆ เสียงหล่อมาก*_* หล่อกว่าผมอีกนะ เสียงท่านช่างน่าหลงใหล ไหนๆ ขอดูหน้าท่านหน่อยสิ
ผมผลักประตูออกอย่างแรง จนทำให้ประตูเปิดกว้างไปชนฝาผนังดัง
ปั้ง!!
“โทษทีคร้าบ ผมไม่ได้ตั้งใจน่ะ^0^” ผมเอามือลูบผมตัวเอง ทุกสายตาที่อยู่ในห้องนั้นจ้องผมเป็นตาเดียว
พวกเขาทั้งหมดมี4คน ผู้หญิงสอง ผู้ชายสอง ผู้ชายผมดำสนิทอายุราวๆ17-18ปี นั่งอยู่ประจำที่ของมือกลอง ส่วนผู้ชายผมประกายน้ำตาล อายุประมาณ14-15ปี ยืนเล่นเบสอยู่ข้างๆกลอง และผู้หญิงผมดำสนิทอีก2คน คนหนึ่งใส่เสื้อสีน้ำตาล อีกคนหนึ่งใส่เสื้อสีดำ นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับกีต้าร์โปร่ง
“ห๊า!?” ผู้หญิงเสื้อน้ำตาลคนหนึ่งอุทานออกมาเสียงดัง
“ครับ?” ผมทำเสียงสงสัย
เธอคนนั้นก็ลุกจากโซฟาและวางกีต้าร์ไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆผม
“นายชื่อฮิลต้าหรือเปล่า0_0” เธอเอ่ยถามผม
“ครับ ทำไม?”
เธอไม่ตอบ แต่ทำหน้าแดงเป็นมะเขือเทศ
“ข...ขอเบอร์หน่อยค่า>o<” เธอโค้งลงมาอย่างรวนๆ
สาวมาขอเบอร์...เราก็ควรจะ...ให้!
“39 ครับ^0^ ผมไปก่อนนะ ว่างๆก็โทรมานะคร้าบ ผมรับ24ชั่วโมงเลย” ผมเอ่ยรวนๆแล้วรีบเดินออกไปจากห้องแห่งความซวยนั้นโดยด่วน =0=ผู้หญิงสมัยนี้ คบไม่ได๊! ขอเบอร์ได้หน้าด้านๆแบบนี้ ผมไม่ให้หรอก
ผมลงมาถึงชั้นล่างแบบเฉียดตาย
“ฮิลต้า พาเด็กๆพวกนี้ไปที่ห้อง3/3ทีสิ ป้าไม่ว่าง ถ้าจะสอนก็สอนไปเลยนะ เดี๋ยวป้าทำเอกสารก่อน” ป้าเลล์ลี่วางโทรศัพท์ลงแล้วสั่งผม
ห้องนี้อยู่ชั้น3ห้อง3
“ไปกันครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ผมบอกเด็กๆที่นั่งรอตั้งแต่ตอนแรก
ผมพาเด็กๆขึ้นมาชั้น3/3เรียบร้อย และพาพวกเขาทั้ง4ไปนั่งสบายใจที่โซฟาของห้อง เด็กๆพวกนี้ไม่เอ่ยคุยทักทายหรือส่งเสียงดังแท้แต่เล็กน้อย ดูเหมือนว่า พวกเขาจะไม่รู้จักกันมาก่อน แต่ป้าเลล์ลี่จับมาให้อยู่ห้องเดียวกันสินะ (ห้องหนึ่งสามารถอยู่ได้5คน แต่มีห้องบนสุดที่อยู่ได้10คน แต่ห้องนั้นผมจองไว้แล้ว เพราะเดี๋ยวต้องได้ใช้)
“เด็กมี4คน กีต้าร์หนึ่ง เบสหนึ่ง กลองหนึ่ง คีย์บอร์ดหนึ่ง รวมทั้งหมดเป็นสี่นะครับ” ผมเอ่ยบอกเด็กๆ
“เดี๋ยวครับ! มีเพื่อนผู้หญิงอีกคนหนึ่งน่ะ แต่ดูเหมือนเขายังไม่มาครับ” เด็กผู้ชายผมเกรียนบอก
“อ๋อ! งั้นเดี๋ยวของคงมาครับ แนะนำตัวกันเลยครับ” ผมบอกอย่างสุภาพ
“หนูชื่อ เมลล์ อายุ12ค่ะ มือเบส” เด็กผู้หญิงผมยาวมัดแกละ2ข้าง ลุกขึ้นบอก
“ผมบอม อายุ12ครับ มือกลอง” ผู้ชายผมเกรียนบอก
“ผม เดย์ ครับ อายุ13 มือกีต้าร์” ผู้ชายที่ใส่เสื้อสีแดงบอก
“ฉัน เหวยอ๋าค่ะ อายุ12 เชื้อจีน^^ มือคีย์บอร์ด” ผู้หญิงหน้าตาขาวจีนบอกผม
“อ๋อ! เพื่อนผู้หญิงอีกคนครับ เขาเป็นนเพื่อนที่บ้านผม ชื่ออิลลี่ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่มา” บอมบอกผม “เขาเป็นคนร้องเพลงเพราะครับ เลยให้เป็นนักร้องนำ แต่เรื่องดนตรีค่อนข้างนะอ่อน”
อธิบายมาได้ดีมาก ถ้าเด็กพวกนี้จะทำเป็นวงดนตรี ก็ทำได้นะ แต่พวกเขาดูยังไม่คุ้นเคยกับเพื่อนๆ และเครื่องดนตรีเลยสักคน
“พี่ชื่อฮิลต้านะครับ อายุ14ปี ตอนนี้เป็นนักดนตรี(ไร้สังกัด)นะครับ มีอะไรจะให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ...”
ปึ๊ง!!
“ขอโทษที่มาช้าค่า!! พอดีเจอเรื่องซวยๆน่ะ รุ่นพี่บ้าอะไรไม่รู้หน้าตาก็ดีแต่นิสัยหมาไม่รับประทานเลย ชิ! อารมณ์เสีย!”
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเปิดประตูและเดินเข้ามาภายในห้องอย่างอารมณ์เสีย เดินเสียงดัง หายใจแรงเหมือนคนโกรธ ไหนดูสิ หน้าตาของคนสุดท้าย...
=[]=……….อ๊ากกกกก!!!
ผมค่อยๆหันหลังไปมองเด็กผู้หญิงคนนั้น แต่เมื่อเห็นแล้วก็ต้องตกใจ! เพราะเด็กผู้หญิงคนนี้มัน...มันคือยัยเด็กที่อยู่โลตัสไงล่ะ!! ที่ตัวเตี้ยๆ แถมเรียกยามมาไล่ล่าฆ่าฟันผมอีก หน๊อย! เรียนอยู่ที่นี้เองหรอ หึหึ จะแกล้งให้ร้องไห้หาพระอินทร์เลย!
“เฮ้ย!! ไอ้รุ่นพี่เฮงซวยคนนั้น!!/เหวอ!! ไอ้รุ่นน้องน่าแกล้งคนนี้!!”
ทั้งผมและเธอต่างชี้หน้ากัน และจ้องตากันอย่างเอาเป็นเอาตาย!
“พี่มาทำอะไรที่นี้มิทราบ!? มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยไป๊!” เธอชี้นิ้วไล่ผม
“ฉันต่างหากต้องถามเธอ ยัยบ้า! เป็นเด็กเป็นเล็กมาว่ารุ่นพี่ได้ไง!” ผมก็ตะคอกกลับ
“มันมากไปแล้วนะเฟ้ย!!” เธอพูดพลางยกกำปั้นขึ้น ทำท่าเหมือนจะวิ่งมาต่อยหน้าผม=[]=!
“อย่าพึ่งงงงง!!”
เด็กหัวเกรียน ที่ชื่อบอมเข้ามาจับแขนของยัยเด็กบ้าคนนั้นไว้ไม่ให้วิ่งเข้ามาชกหน้าผม ผมต่างหากที่ต้องแค้น ไม่ใช่ยัยนั้นนะที่จะมาแค้นผม=3=
“บอม! ปล่อยสิ!” ยัยน้องบอกเพื่อนชายที่ล็อกแขนเธอไส้
“ใจเย็นๆ ปลงๆไปซะ เดี๋ยวเราต้องอยู่กับรุ่นพี่ฮิลต้าอีกนานนะ” บอมบอกยัยนั้นอย่างใจเย็น
“ห๊า!? อะไรนะ พูดใหม่ดิ?”
“เราจะต้องเรียนดนตรีกับรุ่นพี่ฮิลต้าอีกนาน เพราะฉะนั้นอย่าทำเป็นนักเลงนะ เดี๋ยวมันจะไม่ใช่การสอนดนตรี แต่จะกลายเป็นสอนการชกต่อยมากกว่า^^” บอมบอกยัยนั้นอย่างสงบใจเย็น และก็ลากตัวยั้ยนั้นมานั่งสงบอารมณ์ที่โซฟาร่วมกับเพื่อนๆทั้ง4
“ชิ!” ยัยนั้นทำหน้าทำตาบ่งบอกได้ว่า ไม่พอใจและแค้นมากๆ ที่ผมไปแกล้ง=_=
“มาๆเดี๋ยววันนี้พี่จะเริ่มสอนเองนะ เพราะดูเหมือนครูฝึกสอนที่แท้จริงจะติดธุระ^^ เพราะฉะนั้น ตั้งใจฟังได้แล้วนะครับ เด็กๆ” ผมบอก ก่อนจะเดินไปหาเด็กที่ชื่อว่าเดย์ และขอกีต้าร์
“วิธีการจับคอของกีต้าร์ค่อนข้างจะคล้ายๆกับเบสนะครับ^^” ผมสาธิตการจับให้เด็กๆดู
ยัยเด็กบ้า ที่ชื่ออิลลี่ไม่ยอมมองผมไม่ยอมส่งเสียงคุยกับผม คงงอนตามฉบับของเด็กๆสินะ- - เดี๋ยวพี่ง้อนะ แต่รอชาติหน้าเหอะ! พี่ไม่ง้อคนง่ายๆหรอก!!
“อิลลี่เธอดูพี่ฮิลต้าบ้างสิ เดี๋ยวก็เรียนไม่รู้เรื่องหรอก เธอยิ่งอ่อนวิชาดนตรีอยู่นะ” บอมเตือนยัยบ้า แต่ดูท่าทางยัยบ้าจะหยิ่งไม่ตอบแต่เชิดหน้าหนี...แบบนี้มันน่าแกล้งวะ...หึหึหึ
“เฮ้! ไม่คิดจะดูสิ่งที่พี่สอนหรือไงครับ^^” ผมแกล้งทำเป็นทักยัยอิลลี่
“ไม่! อิลไม่นับถือคนอย่างคุณ และจะไม่มีวัน เรียกพี่ด้วยค่ะ!!” เธอยังเชิดหน้า (ระวังหันคอกลับไม่ได้น้า=w=)
“งั้น มาพนันกับพี่มั้ยล่ะ? ถ้าเธอชนะ พี่จะทำตามคำขอ3ขอ แต่ถ้าเธอแพ้ ก็กรุณาเคารพ นับถือ พูดจาสุภาพ กับพี่ด้วยล่ะกันนะ*^^*” ผมขอท้าดวลกับเธอ
“น่าสนใจค่ะ งั้นก็มาท้าแข่งกันเลย เพราะอิลชอบ!” เธอบอกและหันหน้ากับมามองผมด้วยสายตามาดมั่นและเตรียมใจ คอยดูเดี๋ยวผมจะทำให้เธอแห้วรับประทานเอง^^
“แข่งกันด้วย...การกินดีมั้ย?”
“โอ๊! เอาสิ อิลรับคำท้า!” ยัยบ้าบอกพลางลุกขึ้น “ไหนล่ะสถานที่ ของกลาง” เธอถามหลังจากลุกขึ้น
“ใจเย็นๆสิ เดี๋ยวได้กินล่ะนะ หึหึ^^”
ผมเดินลงไปชั้นล่าง เพื่อไปเอาของกินที่ซื้อมาเองบ้าง ขโมยป้ามาบ้าง สำหรับการแข่งครั้งนี้ ที่ผมเลือกการแข่งแบบนี้เพราะว่าตัวเธอเล็กไม่น่าจะกินอะไรได้มาก แต่ผมน่ะกินได้เยอะพอสมควรเลยล่ะ ข้าวเช้าไม่ได้กินด้วย^^
“รอนานมั้ยคร้าบบบบ” ผมเปิดประตูห้อง3/3ออก พร้อมกับของกินเต็มไม้เต็มมือ
เค้ก4 ขนมปัง4 แครอท2 (งานนี้ฟันหักแน่=w=) ลูกกวาดประมาณ20อัน เดี๋ยวแบ่งกันคนละ10 (ทีนี้แมลงกินฟันร่าเริงแน่...) กล้วย6ลูก น้ำมะนาวแท้100%!! 2ขวด (เปรี้ยวจนกระเพาะอาหารพังแน่!) ขนมขบเคี้ยว 4ห่อ
“โห้...” ยัยอิลลี่ทำตาโต กินไม่ไหวล่ะสิ หุหุ=w=
“ถอนตัวตอนนี้ ทันนะคร้าบ” ผมลากเสียงยาว
“ไม่! แค่นี้ สบาย มากมาย^0^”
“งั้น เริ่มๆ” ผมบอก และรีบจัดการเตรียมของให้เท่าๆกัน แล้วจัดวางไว้2ข้าง 2คู่
อิลลี่เดินมานั่งลง ประจันหน้ากับผม เด็กๆอีก4คน นั่งดูผมและอิลลี่เป็นตาเดียวกัน
“1 2 3!! เริ่มได้!!” เหวยอ๋าสั่ง
ผมตักเค้กเข้าปากอย่างไม่รีรอ พอหมดก็ตามด้วยแครอท แข็งชิบหายเลยว่ะT^T ไม่น่าเอามาแทะเลยตู
งั่ม งั่ม งั่ม แง่ม งั่ม งั่ม แง่ม แง่ม
เสียงเคี้ยวของอิลลี่ดังเป็นจังหวะแอ๊บแบ๊ว(???)
ผมกินเสร็จไป3อย่าง (เค้ก แครอท ขนมปัง) และก็ตามด้วย...ของที่ผมเกลียดสุดๆ น้ำมะนาว ทั้งที่รู้ว่าเกลียด แต่ยังจะเอามากิน? สมองผมเริ่มจะมีเนื้องอกแห่งความโง่ออกแล้วสิ- -
“อ๊ากกก>.< เปรี้ยวชิบเลยยยยยย” ผมพูดระบายความเปรี้ยวออกมา จี๊ดจ๊าดแสบปากมากครับToT
“อ๊า อย่อย>0< จะเอาอี๊กกกก!!”
ห๊า!? =[]=|| ท้องของยัยอิลลี่มันทำมาจากเหล็กหรือไงฟะ? ทำไมไม่มีอาการบ่งบอกถึงความเปรี้ยวเลย= = แบบนี้ผมเสียเปรียบดี๊!!!
ผมไม่ยอมแพ้! จับลูกกวาดขึ้นจัดการแกะออกจากเปลือก แล้วยัดเข้าปากไป3อัน!! เคี้ยวๆ กลืนๆ และทำแบบนี้ซ้ำๆจนหมดทุกอัน!
“แหมๆ รีบกินไปก็ไม่ชนะอิลหรอกค่า^^” เธอยิ้ม และก็ยัดขนมอบกรอบเข้าปากไป5ชิ้น เดี๋ยวนะเฮ้ย! ลูกกวาด ขนมปัง เค้ก แครอท น้ำมะนาว มันหายไปไหนหมดว่ะ0_0 อย่าบอกนะว่า...
“อิ่มแล้วค่า^0^/”
ห๊ะ!? =[]= เร็วไปเปล่าฟ๊า! อย่างนี้ ผมก็แพ้น่ะสิ เฮ้ยยยยยย!
“มาๆ มารับคำสั่งจากอิลเร็วค่ะ^^”
“เฮือกกกกก! ไม่จริงสิน๊า ผมไม่มีทางแพ้ ไม่มี๊ทางงงงง!=[]=” ผมพูดออกมาเสียงดัง เพราะไม่เชื่อว่าจะแพ้เด็ก! อับอายขายขี้หน้า...เกิดมาไม่เคยแพ้เด็ก...แต่ครั้งนี้...มันแพ้...สะเทือนจิตแท้ครับT^T
“อื้ม...ยังนึกไม่ออกง่ะ ว่าจะสั่งอะไรดี งั้นตอนนี้อิลไม่ขออะไรทั้งนั้น แต่จะขอในวันต่อๆไป หรือไม่ก็วันที่นึกคำขอออก ส่วนวันนี้อิลก็อิ่มแล้ว อารมณ์ดีแล้ว มาๆ เรามาเริ่มเรียนดนตรีต่อดีกว่า^0^” ยัยอิลลี่รีบเปลี่ยนลุคเป็นคนละคนอย่างรวดเร็ว=[]=
“=[]=…….” ผมยืนอ้าปากค้างจนแมลงวันเข้าไปวางไข่ (ว่าไปนั้น|คุโระ)
“เอ่อ...พี่ฮิลต้าครับ จะเริ่มสอนได้รึยังครับ?” เดย์ถามผมพลางมองผมอย่างเป็นห่วง
“เอ่อ...ครับๆ เดี๋ยวพี่สอนต่อ^^”
[1ชั่วโมงผ่านไป]
ผมสอนเด็กๆเกี่ยวกับการจับเครื่องดนตรีจนคล้องหมดทุกคนแล้ว แต่ละคนก็ตื่นเต้นที่กำลังจะได้เรียนจริงๆสักที แต่ผมคงหมดหน้าที่แล้วล่ะ เพราะผมต้องไปแล้ว ป้าเลล์ลี่ก็มาดูแลแล้ว เพราะอย่างนั้น ผมจึงต้องไป
ผมสนใจในตัวของอิลลี่ไม่น้อยเชียวล่ะ ไม่แน่อยากจะเป็นน้องเล็กสุดของกลุ่มผมเลยก็ได้ หึหึ คงรู้สินะ ว่าผมจะทำอะไร คงไม่ต้องบอกหรอกเน๊อะ^0^ (มันคือแผนชั่ว)
วันพรุ่งนี้...เตรียมตัวเจอกับกลุ่มของผม...ได้เลยครับ^^
ความคิดเห็น