ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำสัญญาที่ 1 การพบเจอ
การตายคือสิ่งที่ควรมี คนตายกลับสู้พื้นดิน วิญญาณไปสู่สวรรณ์ หรือนรก แต่ถ้า...ปีศาจตาย ละวิญญานจะไปไหน...
เฮ้ๆ ทำไมวันนี้ วิชาเรียนมันน่าเบื่อ ยังนี้
"นี้ แก่น อาจารย์มองอยู่นะ"
แก่น "หา แล้วไงละกยากจะมองก็ให้เค้ามองไปสิ นี้เบียร์ถามไรหน่อยสิ ไม่เบื่อบ้างหรอไง"
แก้ว "เบื่อ อะไรของเธอนะ การเรียนออกจะสนุก"
ผมมองไปที่เบียร์เห็นใบหน้าที่ยิ้ม อย่ามีความสุขของแล้วก็รู้สึกว่า เธอคงมีความสุขมากที่ได้มาที่โรงเรียน
แต่ฉันไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะๆ เพราะ ฉันทำตัวไม่ถูก เมื่ออยู่กับคนมากเยอะ ไม่ชอบคุยกับใคร ไม่ชอบไปเรียน
ชอบอยู่คนเดียว เล่นเกม อ่านการ์ตูน ดูหนัง ส่วนผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมชื่อ แก้ว เธอชอบมาที่โรงเรียน และชอบพูดคุยกับเพื่อนๆ
เธอเป็นดัง ดาวเด่นในโรงเรียน ผมมีเพื่อนเพียงเธอคนเดียว เพราะบ้านเธออยู่ไม่ไกลจากบ้านผม เราเรียนด้วยกัน มาตั้วแต่ ป.1 ตอนนี้เราอยู่ ม.1 แล้ว
แต่ผมก็ยังมี เพื่อนแค่เธอคำเดียว คงเพราะ เกลียดคำว่าจากลา มากกว่าการมาโรงเรียน ที่ไม่ต้องการรู้จักใครคงเพราะไม่อยาก จากลาใครก็เป็นได้
แก้ว "นี้แก่น ฟังที่อาจรย์พูดบ้างหรือป่าว"
แก่น "ทำไม ฉันต้องฟังเรื่องที่อาจรย์ วันเพ็น สอนด้วยละ"
แก้ว "ก็ที่อาจรย์พูดอยู่ตอนนี้ มันออกสอบนะสิยะ"
แก่น "หา แล้วที่เจ็แก่พูดมานะ มันภาษาอังกฤษ ล้วนเลยนะคิดว่าฉันจะรู้เรื่องหรอครับ"
แก้ว "นี่กะจะให้ฉันสอนอีกแล้วหรอ หา"
แก่น "ก็แน่ อยู่แล้วก็เธอเรียนเก่งกว่าฉันแล้วก็เป็นเพื่อนคนเดียวของฉันด้วยนี้"
ฉันเห็นแก้วทำหน้าดุ ใส่ฉันแล้วหันไปสนใจที่อาจรย์พูด เวรกรรมจะโกรธตูใช่ปะเนี่ย อย่างนี้มันต้องเจอไม้เด็ด
แก่น " แก้ว "
แก้ว "....................................."
แก่น " แก้ว ได้ ยิน ป่าว"
แก้ว " ...................................."
แก่น " นี้ๆ มีหนังสือที่เธออยากได้ใช้ไหม"
แก้ว "....................................."
แก่น "ถ้าสอนฉันจะซื้อให้เอาไหม"
แก้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ผมรู้สึกว่าสึกใจข้อเสนอนี้
แก่น "หาไม่สนหรอ งั้นก็ชั่งมัน"
ผมแกล้งพูดออกไปแล้วหันไปทางอื่น
แก้ว "จะซื้อให้จริงๆหรอ..."
เธอหันมาพูดกับผมอย่าใจร้อน
แก่น "ก็นะ ถ้าสอนฉํนแล้วได้คะแนนเกิน ครึ่งนะ"
แก้ว "งั้น...ก็ตกลง"
แก่น "อืม งั้นสัญญานกันนะว่าจะสอนฉัน"
แก้ว "อืม อย่าลืมสัญญานก็แล้วกันนะ"
แก่น "เออ ส้ญญาน"
เธออมยิ้มแล้วนั่งฟังอาจรย์พูดต่อไป ส่วนผม ก็หลับจนถึงเลิกเรียน
หลังเลิกเรียน เราก็เดินก่อนบ้านกัน เหมือนกันตามปกติ เรานัดกันวันพรุ่งนี้ ฉันลาเธอหน้าบ้านของเธอ
วันต่อมา
"ปิ่งป่องๆ" เสียงอ๊อดหน้าบ้านดัง ผม สลำสลือตื่นขึ้นมา แล้วจองมองไปพี่นาฬิกาและเวลาในตอนนี้มัน สิบโมงกว่าแล้ว อืม เห้ เวรแล้วไง นัดแก้วไว้นี้ว้า
ผมรีบลงไปเปิดประตูบ้าน พบแก้วยืนรอผมอยู่ด้วยท่าทางที่โกรธสุด
แก้ว "นี่มันกี่โมงแล้วจ้า"
แก่น "เก้าโมงกว่าแล้ว"
แก้ว "นัดกันกี่โมงแล้วนะ"
แก่น "เก้าโมง"
เธอม้วนหนังสือเรียนแล้วตีหัวฉัน แล้วเดินเข้าบ้านผมไป เธอคงยืนกดกริ่งหน้าบ้านผมอยู่นานแล้ว ท่าทางผมคงจะงานเข้า แย่จริงวันนี้ ถ้าทำอะไรผิดใจเธอคงจะโดนกี่แน่ๆ เลย
ผมถอนหายใจแล้วเดินตามเธอไป ด้วยสีหน้า เซ็งๆ
เรานั่งตัวหนังสือที่ ห้องนั่งเล่น เธอสอนผมอย่างใจเย็น ค่อยๆเรียนผม เรื่อยๆ ผมจองมองดูเธอดูช่างอ่อนโยน และดูเหมือนเธอจะไม่โกรธผม ที่ตื่นสายซะด้วย
อยู่ๆ ผมก็ลุดปากถามเธอไปว่า
แก่น "นี่แก้วเธอชอบโรงเรียนมากเลยหรอ เห็นเธอดูมีความสุขมากที่ได้ไปโรงเรียน..."
แก้ว "..................."
แย่ แล้วถามอะไรออกไปฟะ เวรกรรม ดูเธอทำหน้าอายๆ
แก่น "คือ ไม่ต้องตอบก็ได้นะ"
แก้ว "คือ ที่ฉันชอบโรงเรียน เพราะ ฉันได้พบเจอคนมาก ได้พูดคุยกับคนที่มีความชอบต่างกัน และเหมือนกัน ได้เรียนสิ่งต่างๆ มากมายฉันจึงมีแความสุขที่ได้ไปโรงเรียนไง"
ผมนิ่งไป แล้วยิ้มออกมา เพราะรู้ว่า สิ่งที่เธอชอบ ชอบด้วย ความบริสุทธ์ใจ แต่เป็นสิ่งที่ผมไม่ต้องการ
เมื่อเธอเสร็จ ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ผมเดินไปส่งเธอที่บ้าน เราไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย เพราะ ไม่มีอะไรต้องพูดกันมาก
ผมกลับมาบ้าน ทำอาหารเย็นกิน นั่งดูหนัง ไปกิน ข้าวไป ส่วนพ่อแม่ผมนะหรอ ท่านไม่ได้อยู่บ้านหรอ เค้าสองคนออกไปทำงานต่างประเทศนานๆ จะกลับมาทีหนึ่ง
มันก็ดีที่ไม่มีใครอยู่บ้าน เพราะผมชอบอยู่เงียบๆ เอ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ไปนอนดี เรา
พอทิ้งตัวลงนอน ก็คิดถึงเรื่องที่แก้วพูดขึ้น "คือ ที่ฉันชอบโรงเรียน เพราะ ฉันได้พบเจอคนมาก ได้พูดคุยกับคนที่มีความชอบต่างกัน และเหมือนกัน ได้เรียนสิ่งต่างๆ มากมายฉันจึงมีแความสุขที่ได้ไปโรงเรียนไง"
มันทำให้ใจผมสั่น เพราะผมรู้ว่าความคิดของเธอมันเป็นสิ่งที่ดี และผมก็ไม่เคยคิดจะทำอะไรดีๆ เลย ไม่เคยคิดที่จะรู้จักใคร ไม่เคยคิดจะทำให้ใครมีความสุข ไม่เคยคิดจะช่วยใคร
ไม่เคยคิดจะปกป้องใคร อืม งั้นเอาเป็นว่าฉันจะปกป้อง โรงเรียนของฉํนละกัน แล้วฉันก็หลับ ไป
??? "เฮ้ๆ ไอ้หนู"
แก่น "zzzzzzzzz"
??? "เฮย ไอ้หนูตื่น เดียวนี้นะ"
แก่น "อย่ามากวน ตอนฉันนอนนะ"
ผมปล่อยหมัดใส่บางสิ่งที่ปลุกผม แล้วเสียงก็เงียบไป
รุ่งขี้น
ผมลืมตา ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ผมเห็นตุ๊กตาหมี ของผมที่ปลายเท้า แล้วตุ๊กตาหมีของผมก็ลุกขึ้นยืน ผมขยี้ตาแล้วจองมองไปที่มัน แล้วมันก็มองมาที่ผมด้วยสีหน้า ที่โหดสุดๆ
ตุ๊กตาหมี "เฮย แกนะ เมื่อคืนทำฉันแสบมากนะ แกตาย"
สิ้นเสียงของมัน ผมก็เตะก้านคอมันสุดแรง กระเด็นไปติดกำแพง ด้วยความตกใจ ผมยืนรอดูมัน และพร้อมที่จะซ้ำมันให้ตายคาที่
ตุ๊กตาหมี "แก เดี่ยวก่นสิ ใจเย็น"
ไม่รอให้สินเสียง ผมยิบปากกา ปักตีงแขนและขามันไว้ที่บอร์ด แล้วมันก็เงียบไป
เวรแล้วไง ทำไมตุ๊กตาหมีของตู ถึงพูดได้ขยับได้ฟะ เดี่ยวก่อนสิ มันต้องเป็นผี แน่ๆเลย ผีสิ่งแน่ๆ เลย
ตุ๊กตาหมี "ใจเย็นไว้เจ้าหนู ฉันไม่ใช้ผี แต่ฉันเป็น ปีศาจ"
แก่น "ไอ้ควาย แล้วปีศาจมันดูดี กว่า ผี ตรงไหนฟะ ที่แกพูดออกมามันไม่ช่วยทำให้แกดูดีขึ้นหรอ โวย แลกไปซะ ไอ้ควาย"
ทันทีที่ผมพูดจบ ก็สัดเข้าไปอีกหมัด แล้วสัดรั่วไม่หยุด
ตุ๊กตาหมี "อ๊ากกกก เดี่ยว อ๊ากกกก เดี่ยว ฟังก่อน อ๊ากกก ฉันมาเพื่อทำสัญญากับมนุษย์"
แก่น "หา ว่าไงนะ"
ตุ๊กตาหมี "คือ ฉันมาที่โลกเพื่อทำสัญญากับ มนุษย์ เพื่อทำสิ่งที่ขอให้สมปรารถนา เพื่อแลกกับสิ่งหนึ่ง"
แก่น "หึหึหึ"
ตุ๊กตาหมี "เข้าใจแล้วใช่ไหม ดีๆ งั้นขอมาเลย"
แก่น " หึหึหึ ตายซะแก"
ตุ๊กตาหมี "อ๊ากกกกกกกกกกกกกก"
เช้าวันนี้มีเสียง ร้องดังออกมาจากบ้านหลังนี้
จบตอนที่ 1 การพบเจอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น