คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 Children's Memory
Chapter 4 Children’s Memory
“ท่านมุคุโร่…” สามเสียงประสานแล้วเงียบลงทันใด
“...ปล่อยผมลงนะครับ!!” มุคุโร่หน้าขึ้นสีเมื่อรู้ตัวว่าทำไมทั้งสามคนถึงได้เงียบแล้วทำหน้าอึ้งๆ กัน สภาพอย่างนี้สมควรจะให้คนอื่นเห็นที่ไหน มิหนำซ้ำสามคนที่เห็นยังเป็นคนที่เทิดทูนเขาด้วย
สึนะยอมปล่อยตอนที่อุ้มมุคุโร่ส่งถึงเก้าอี้หัวโต๊ะแล้ว
“เมอรี่คริสตมาสครับ/ค่ะ ท่านมุคุโร่”
โคลม จิคุสะ เคน เรียงหน้ากันเอากล่องของขวัญมอบให้มุคุโร่ แต่ไม่มีใครในกลุ่มสามคนกล้าสบตากับมุคุโร่ตรงๆ สักคน เพราะตอนนี้หน้าพวกเขาแดงเถือกไปหมดตั้งแต่เห็นมุคุโร่ถูกอุ้มเข้ามา... สภาพท่านมุคุโร่... เซ็กซี่เกินห้ามใจจริงๆ... สับปะรดที่ไม่รู้ความในใจของเหล่าลูกน้องผู้ภักดีคิดว่าพวกนี้ต้องกลั้นหัวเราะกันอยู่แน่ๆ ...สารรูปเขาตอนสึนะโยชิอุ้มอยู่น่ะ... หารู้ไม่ว่าสามใบเถากำลังพยายามกลั้นเลือดกำเดาอยู่ต่างหาก... ท่านมุคุโร่สูงส่งเกินกว่าจะเอามาจิ้นนะเว้ยเฮ้ย!! จิคุสะกับเคนเริ่มใช้สำนวนแบบโคโลเนโร่เพื่อห้ามใจตนเอง
ส่งเสร็จสึนะขอปลีกตัว เขาอยากให้มุคุโร่ได้สนุกให้เต็มที่
ไม่มีเขาอยู่จะดีกว่า และเขาก็มีเรื่องต้องสะสางด้วย
มุคุโร่มองไปทั่ว ห้องจัดงานเลี้ยงที่โอ่โถง เต็มไปด้วยการประดับประดาให้สมกับเป็นวันคริสตมาส มีแม้กระทั่งตุ๊กตาซานตาคลอสซึ่งทำจากปูนปลาสเตอร์ขนาดเท่าคนจริง เค้กช็อคโกแล็ตราวๆ ยี่สิบปอนด์เห็นจะได้วางเด่นเป็นสง่าอยู่กลางโต๊ะ ขนมขบเคี้ยวหลากหลาย เครื่องดื่มหลากชนิด... ลงทุนทำขนาดนี้ แต่ไม่ยอมอยู่ฉลองด้วยกันหรือครับวองโกเล่... มุคุโร่อาจจะยิ้มยียวนแล้วถามอย่างใจคิด ถ้าไม่ติดว่าคนที่มารับสึนะคือเมฆาที่จ้องจะขย้ำเขาให้ตายคามืออยู่
“สังสรรค์ให้สนุกนะมุคุโร่” สึนะดึงหาง(?)สีน้ำเงินของมุคุโร่ให้หันมาทางเขาแล้วจูบลาที่ริมฝีปากก่อนจะวางกล่องของขวัญที่บอกไปว่าเป็นช็อคโกแล็ต แล้วตามฮิบาริไป
สับปะรดตัวสั่น น้ำตาร่วงด้วยความเจ็บใจ
ที่ตัวเองไม่ได้ขัดขืนการจูบนั้นเลยสักนิด
เพราะความเห็นแก่กิน...
ช็อคโกแล็ตคอร์นเฟลคบอลที่วองโกเล่ป้อนให้ด้วยวิธีเม้าธ์ทูเม้าธ์มันอร่อยนี่นา!!
โฮ-----!!! ใจสี่ห้องสับปะรดมันไม่รักดี...
“ม... เมื่อกี้นี้... บอสจูบท่านมุคุโร่หรือคะ...?” โคลมยังอยู่ในห้วงความคิดที่ฉายภาพคิสซีน
“ยัยบ้า!!! จะตอกย้ำทำไมเล่า!!! เฮ้ย!!! คาคิปี้ทำใจดีๆ ไว้” เคนพยายามเขย่าตัวจิคุสะที่ใกล้จะเป็นลมไปแล้ว
แม้จะเจ็บใจอย่างไรก็ไม่ให้เสียของ มุคุโร่ปล่อยให้ช็อคโกบอลละลายในปากลิ้มรสเต็มที่แล้วกลืนลงคอ
“ทำไมหมอนั่นถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้นะ” มุคุโร่บ่นด้วยความหงุดหงิด ไม่สนุกเลยนะที่เขากลายเป็นฝ่ายถูกแกล้งอย่างนี้น่ะ
“บอสน่ะหรือค่ะ?” โคลมถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ
“.......” มุคุโร่ไม่ปริปากพูดว่าหมายถึงใครแต่โคลมก็รู้ดี
“บอสก็ไม่เปลี่ยนนี่... ยังใจดีเหมือนเดิม......” โคลมคิดถึงหน้าบอสใหญ่วองโกเล่แล้วก็หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
ใจดีน่ะใช่... แต่ไม่คิดบ้างเหรอว่าอย่างอื่นมันเปลี่ยนไปเยอะเกินน่ะ!
โคลมนี่ความรู้สึกช้าไป(ไม่)หน่อยนะ
“สปอยล์เจ้าสับปะรดนั่นมากเกินไปแล้วนะนายน่ะ” ฮิบาริเตือน
“แค่นิดหน่อยเท่านั้นน่ะครับ วันนี้เป็นคริสตมาสเป็นวันที่ทุกคนควรจะมีความสุขไม่ใช่หรือครับ คุณเองก็เหมือนกัน ไม่ต้องไปส่งผมถึงที่หรอก... คุณดีโน่คงกำลังคอยอยู่ รีบไปหาเขาดีกว่านะครับ รับรองได้ว่าผมจะไม่อู้งานนี้น่ะ ถ้าแซนซัสสงบสติได้เร็วๆ ก็ดีไม่ใช่หรือครับ”
“เจ้าม้าบ้านั่นเกี่ยวอะไรด้วย” เมฆาสีหน้าไม่เปลี่ยน
แต่ขาน่ะจ้ำอ้าวไปแล้ว ตั้งแต่ประโยคที่บอก ‘คุณดีโน่คงกำลังคอยอยู่’
งานทางนี้เขาต้องรีบสะสางให้เสร็จเร็วๆ สินะ จะได้กลับไปดูแลมุคุโร่ซะที สึนะมองไปยังปราสาทสีดำทะมึนแล้วเดินเข้าไปโดยไม่ยี่หระกับความน่าเกรงขามของบรรยากาศ... ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าตัวเองมาที่นี่ แต่ตอนนี้ต่างกัน ...เขาไม่ใช่เจ้าห่วย ไม่ใช่คนขี้ขลาดที่กลัวไปซะทุกอย่าง... แต่เป็นบอสใหญ่ที่น่าภาคภูมิของวองโกเล่แฟมิลี่
โครม!!! ตุ้บ~!!!
เพล้ง~!!!!!!!!!!!!!
วาเรียชั้นปลายแถวพุ่งทะลุกระจกเฉียดหน้าสึนะไปเพียงไม่กี่มิลฯ แบบเรียงตัวนับหลายสิบคน แล้วหน่วยแพทย์ผู้เตรียมพร้อมทุกสถานการณ์ก็เอาเปลสนามมาพาไปรักษา เห็นหน่วยแพทย์ของวาเรียมารับหน้าไปแล้วสึนะก็โล่งใจ อย่างน้อยคงไม่ถึงตาย... ช่วงสามปีที่ผ่านมานี้แซนซัสยังเอาแต่ใจ หยาบคาย และชอบใช้กำลังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน... แต่ระยะหลังๆ มานี่ระดับการอาละวาดลดลงไปตั้งเยอะแล้ว... การที่จู่ๆ มีคดีขึ้นมาอย่างนี้ไม่ต้องไม่ต้องเอาชื่อคุณทวดเป็นเดิมพันก็พอจะใช้ Blood of Vongola สังหรณ์ได้ว่า แซนซัสอาละวาดเพราะสัตว์ทะเลตัวหนึ่งเป็นต้นเหตุ
และสควอลโล่ไปทำอะไรไว้ แซนซัสถึงได้ไม่พอใจขนาดนี้เขารู้ดีก่อนที่แซนซัสจะอาละวาดอีก
เมื่ออาทิตย์ก่อน เลขาคนก่อนของสควอลโล่ได้เกษียนตัวเองออกจากวงการไป แต่ทิ้งของดูต่างหน้าให้รองหัวหน้าวาเรียอย่างหนึ่ง... คือการแนะนำลูกสาวเพียงคนเดียวมาทำหน้าที่ต่อจากตน และสควอลโล่ก็ยอมรับไว้ด้วย แซนซัสที่ไม่พอใจกับคนใหม่ใช้วิธีไล่ทางอ้อมคือการให้เธอสู้กับวาเรียระดับกลางหนึ่งร้อยคน ถ้าทำไม่ได้อย่าสะเออะมาเป็นเลขาของเจ้าฉลาม ...แต่ผลการประลองออกมาแล้วว่าแซนซัสแพ้เดิมพัน และด้วยความที่เลขาของคนใหม่ของสควอลโล่สนใจวิชาดาบเป็นพิเศษและยังอ่อนวัยไม่ประสีประสาจึงอ้อนผิดที่ผิดเวลาอยู่บ่อยๆ... บอสวาเรียจอมปากแข็งใจแข็งแทนที่จะลงกับเด็กสาว กลับไประบายกับพวกลูกน้องคนอื่นรวมไปถึงตัวสควอลโล่แทน
“พี่สึนะคะ เมอรี่คริสตมาสค่ะ” เด็กสาววาเรียหน้าใหม่ทักทายพร้อมส่งการ์ดทำเองให้
“เมอรี่คริสตมาสเอเรียตต้า” สึนะลูบหัวเด็กสาววัยสิบสี่ด้วยความเอ็นดู เขาอยากให้แซนซัสสงบลงได้เร็วๆ แต่เด็กไม่มีความผิดนี่นะ จะให้ไล่ไปจากวาเรียได้ยังไง จะให้ไปทำงานอื่นก็ไม่ได้ เพราะเจ้าตัวดูจะภาคภูมิใจที่พ่อมอบงานนี้ให้และสควอลโล่ก็เชื่อใจให้เธอทำมาก
การที่เขามาที่นี่ไม่ได้มาห้ามแซนซัส หรือมาตักเตือนสควอลโล่ แต่เพื่อแนะนำเอเรียตต้าให้รักษาระยะห่างกับสควอโล่และระวังท่าทีเอาไว้ แซนซัสจะได้ลดการอาละวาดลงบ้าง เพราะสควอลโล่ไม่เคยฉุกคิดสักนิดว่าที่แซนซัสไร้เหตุผลขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่สงบมาได้พักใหญ่เพราะโมโหหึง ส่วนแซนซัสก็ไม่เคยแสดงออกดีๆ ได้สักครั้ง ...เรื่องมันเลยบานปลาย
นอกจากของกินแล้ว ยังมีของเล่นอีกหลายอย่างด้วย อย่างเกมตกปลา เกมทุบตัวตุ่น โดมิโน่ รถวิทยุบังคับ ฯลฯ สารพัดของเล่นเด็ก นี่เห็นพวกเขาอายุเท่าไหร่กันเนี่ย... แต่เคน จิคุสะ กับโคลมไปเล่นของพวกนั้นซะแล้ว... เอ่อ... พวกคุณเป็นอย่างงี้กันเองหรือครับ มุคุโร่ปลงอนิจจัง ...แต่พอโคลมเอารีโมทมินิโฟร์วีลมาให้มุคุโร่ก็เล่นอย่างมันส์มือเหมือนกัน... ชะอ้าว... เขาทำอะไรอยู่เนี่ย กลับลำตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วเพราะสกิลเนียนยังห่างชั้นเทพดาร์คเนียน80ราวเหนือฟ้ากับใต้เหว
ชีวิตในวัยเด็กที่อับจนหนทาง ต้องเป็นหนูทดลองให้กับผู้ใหญ่เส็งเคร็ง ไม่มีวันไหนที่เคยได้เล่นให้สมกับเป็นเด็กสักครั้ง ...ไม่เคยได้รับความอบอุ่น ไม่เคยได้รับความจริงใจ ...สิ่งที่ได้รับมีเพียงความทุกข์ทรมานและความทรมานแสนสาหัส... สึนะเตรียมของพวกนี้เอาไว้ให้เพื่อชดเชยให้สายหมอกและคนที่อยู่ใต้ร่มเงาของเขาได้สัมผัสถึงความสุขที่ควรจะได้รับในวัยเด็กบ้างไม่มากก็น้อย... และดูเหมือนมันจะได้ผล
วองโกเล่... ถ้าคุณอยู่ที่นี่ด้วยคงดี...
ปากพูดว่ารังเกียจ แต่ทำไมใจถึงอยากให้อยู่ด้วยนะ
“กลับมาแล้วมุคุโร่... สนุกมั้ย?” สึนะหยิกแก้มมุคุโร่เบาๆ เหมือนที่ผู้ใหญ่นิยมทำกับเด็กเล็ก
กลิ่นหอมนี่มัน...
เพียะ!!!!!!!!!!!!!
มคุโร่ปัดมือของสึนะออก แล้วนัยน์ตาแซฟไฟร์ตัดกับทับทิมน้ำงามก็มองร่างสูงอย่างขัดเคือง
กลิ่นที่เขารู้สึกได้จากมือนั้น... เป็นกลิ่นของน้ำมันดอกมะลิ...
คนที่จะใช้ของอย่างนั้นน่ะ มีแต่ผู้หญิงเท่านั้น... เอามือนั้นไปสัมผัสกับใครมา
“นึกว่านายจะว่าง่ายขึ้นบ้างแล้วซะอีกนะมุคุโร่” สึนะเข้าใจว่ามุคุโร่แค่ ‘ดื้อ’ ตามปกติ
“ฝันไปหรือครับ” มุคุโร่นึกแค้นตัวเองจริงๆ ที่เผลอใจไปนึกอยากให้วองโกเล่รุ่นที่สิบรีบๆ กลับมา ที่คอยแหย่โน่นแหย่นี่เขา หรือแม้แต่ตอนที่จูบ คงเพราะอยากเอาคืนที่เขาเคยแกล้งเท่านั้น
-tbc-
ความคิดเห็น