คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
When the time has come… you belong me.
อรุณ อสนีบาต พิรุณ วายุ เมฆา ล้วนมีตัวตนเด่นชัด
...มีเพียงม่านหมอกที่ลางเลือน...
ลอยต่ำเพียงผืนดิน มิอาจเอื้อมถึงนภาที่เกินไขว่คว้า
ประสาทสัมผัสทั้งห้าของโรคุโด มุคุโร่ถูกปิดกั้น แต่เขายังสามารถท่องเที่ยวไปในโลกแห่งความฝันได้อย่างอิสระ แต่ก่อนเขาเคยเข้าไปวุ่นวายในความฝันของวองโกเล่รุ่นที่สิบบ่อยครั้ง หน้าตาท่าทางตอนถูกเขาแกล้งดูตลกดีทำให้เขาขำได้บ่อยๆ แต่น่าเสียดายที่ไม่อาจยึดร่างนั้นได้จากในความฝัน... กี่วัน กี่เดือน กี่ปีแล้วนะที่เขาถูกจองจำอยู่ในคุกวินดีเช่... เขาระบุวันเวลาอย่างละเอียดไม่ได้ แต่ว่ามันนานเสียจนเขาไม่อาจก้าวผ่านกำแพงจิตใจของซาวาดะ สึนะโยชิเพื่อเข้าไปก่อกวนได้อีกแล้ว
การที่เขาไม่อาจรุกรานเข้าไปในความฝันของวองโกเล่รุ่นที่สิบได้ เป็นสัญญาณของความแข็งแกร่งทางด้านจิตใจใช่ไหม? เขาควรจะดีใจ เสียใจ หรือวางเฉยกับความก้าวหน้าของคนที่จะขึ้นเป็นบอสของวองโกเล่ดีล่ะ... ความสับสนเอ่อล้นจนท่วมใจของเขานับตั้งแต่คืนที่ไม่สามารถเปิดประตูเข้าสู่โลกยามนิทราของเป้าหมายได้... แม้จะรู้ว่าไม่มีใครที่ชอบให้รบกวนยามหลับนอน... แต่การที่นภาซึ่งโอบอุ้มทุกสรรพสิ่งปฏิเสธสายหมอกนั้นทำให้เขาคิด...
คุณเพียงแค่เข้มแข็งขึ้น หรือว่าคุณเปลี่ยนไปกันแน่ครับซาวาดะ สึนะโยชิ?!
“แน่ใจแล้วหรือว่าต้องการอย่างนี้น่ะ?”
“แน่ใจสิ เพราะนี่คือจุดประสงค์เพียงอย่างเดียวที่ฉันมาที่นี่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง”
ใคร...? เสียงของผู้คุม กับ...
หนึ่งในนั้น... เสียงที่คุ้นเคย แต่ค่อนข้างต่างไปจากที่เคยได้ยิน......
ครั้งหนึ่งเคยอบอุ่นอ่อนโยน...
ครั้งนี้แฝงด้วยความสุขุม และทรงอำนาจ
“ไม่ได้เจอกันตรงๆ มาตั้งสามปีกว่า... ผมยาวขึ้นเยอะนะมุคุโร่”
ถ้อยคำกระซิบ เส้นผมที่ถูกสัมผัส ความอบอุ่นที่เหมือนกับถูกโอบกอด ทำไมเขาถึงรู้สึกได้นะ สิ่งที่เขาสัมผัสได้ในยามนี้น่าจะมีแต่สิ่งที่อยู่ในความฝันเท่านั้น แต่ถ้าเป็นความฝัน ทุกอย่างจะไม่มืดมัวเท่านี้ ...เขาเห็นทุกอย่างในความฝันเด่นชัดเสมอ ไม่ว่าจะเป็นความฝันที่มืดมิดเพียงใด
ฝ่ามือที่ลูบไล้เรือนผมเป็นสัมผัสที่ชัดแจ้ง แต่สายหมอกซึ่งถูกกักขังยาวนานยังมิอาจลืมตาตื่นและไม่อาจแยกแยะได้ว่าเป็น ความจริงหรือเป็นเพียงอุปาทาน... เจ้าหญิงนิทราจะตื่นขึ้นมาด้วยจุมพิตของเจ้าชาย... ทว่าความชุ่มชื้นจากริมฝีปากที่ถ่ายทอดให้จากผู้มาเยือนโดยไม่ได้คาด หมายกลับคล้ายดั่งบทเพลงขับกล่อมให้หลับลึกลงกว่าเดิม
“ร่างกายที่ถูกพันธนการมาหลายปีคงอ่อนแรงมากสินะ อย่างนี้จะยึดร่างฉันไหวหรือมุคุโร่” ร่างสูงของบอสวองโกเล่หยอกล้อข้างหูคนที่ไม่ได้สติ
“รุ่นที่สิบครับ อย่าพูดเป็นเรื่องเล่นๆ แบบนั้นสิครับ!!!” โกคุเดระผู้เป็นมือขวากล่าวอย่างไม่พอใจที่บอสของตนให้ความเอ็นดูศัตรูเก่ามากเกินไปจนพูดล้อเล่นแรงๆ อย่างนี้
“ชู่ว~ ตอนนี้สายหมอกของฉันต้องพักผ่อนให้มากๆ” สึนะแนบนิ้วชี้ที่ริมฝีปากของมือขวา
“เฮ้อ... ถึงจะไม่เห็นด้วยกับการที่ปล่อยเจ้ามุคุโร่ออกมา แต่ถ้าเป็นความต้องการของบอสผมก็ไม่ขัดหรอกครับ” โกคุเดระอาสาเป็นคนแบกมุคุโร่ไปจนถึงคฤหาสน์ของวองโกเล่แฟมิลี่
“ไม่เป็นไรหรอกโกคุเดระคุง มุคุโร่ตัวเบาแค่นี้เอง” เวลาแค่สามปีเขาตัวสูงขึ้นเยอะทีเดียว และผลจากการฝึกแบบบ้าระห่ำของรีบอร์นตลอดสามปีทำให้เขามีเรี่ยวแรงเยอะแม้ในยามปกติ แค่อุ้มมุคุโร่ที่อดข้าวอดน้ำมาตั้งสามปีเป็นเรื่องที่สบายมาก
-- Next --> Chapter 1 -->
ความคิดเห็น