นายตัวร้ายปะทะยายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : นายคิมกิมจิ นายตายซะเถอะ

“หา!!! พ่อกับแม่จะให้หนูไปรับนายกิมจิที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ด้วยเหรอคะ พ่อกับแม่ไม่เข้าใจรึไงคะว่า หนู-ไม่-ชอบ-คน-เกา-หลี” ฉันร้องลั่นบ้านหลังจากที่พ่อบอกว่าจะให้ไปรับคนเกาหลีที่ฉันเกลียดแสนเกลียดมาอยู่ในบ้านด้วยระหว่างที่พ่อกับแม่ไปทำงานที่อเมริกา TT_TT

“ก็- - -แม่ก็เข้าใจนะลูกว่าลูกน่ะไม่ชอบ แต่ว่าเค้าไม่ใช่ใครก็ไม่รู้นะลูก เค้าน่ะเป็นถึงดาราดังเลยนะ แม่ว่าร้อยทั้งร้อยก็คงจะชอบแน่นอน แล้วอีกอย่างเค้าก็จะมาเรียนที่นี่ด้วยนะ” แม่พูดแล้วเอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ

        ฉันชื่อ พีนัท ค่ะ เป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในโลกเพราะต้องอยู่กับคนเกาหลีที่ฉันเกลียดแสนเกลียดเนื่องจากพ่อกับแม่จะไปทำงานที่อเมริกาตั้ง 3 ปี แล้วพ่อดันเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของฉันขึ้นมาเลยจะให้ลูกชายของเพื่อนพ่อมาอยู่เป็นด้วย ตอนแรกฉันก็คิดว่าพ่อมีแต่เพื่อนที่เป็นคนไทยซะอีก ที่ไหนได้มีเพื่อนเป็นคนเกาหลีด้วย -_-|||

“ต่อให้ดังแค่ไหนหนูก็ไม่สนหรอกค่ะ พ่อคะ พ่อจะให้ผู้ชายมาอยู่ในบ้านเราแล้วหนูเป็นผู้หญิงนะคะ มันไม่ยิ่งอันตรายไปใหญ่เหรอ ถ้าวันไหนเค้าเกิดบ้าแล้วข่มขืนหนูขึ้นมาจะทำยังไงคะ”  ฉันตะโกนต่อ ความจริงเรื่องที่จะมีคนมาข่มขืนฉันเนี่ยไม่เป็นอะไรที่ต้องห่วงเลย ก็เพราะว่า..............

“แกเป็นนักคาราเต้สายดำนะ ใครจะมาข่มขืนแกได้” พ่อพูดแล้ววางหนังสือพิมพ์ลงก่อนจะยื่นกระดาษที่มีเที่ยวบินของนายกิมจินั่นมาให้ฉัน -_-||||

“อ่ะ เอาไป ไปรับให้มันตรงเวลาด้วยล่ะ พ่อกับแม่ไปละนะ อีก 3 ปีเจอกัน ^v^ ” พ่อบอกแล้วจูงมือแม่ออกไปโดยไม่สนหน้าตาแบบเอ๋อเหรอที่ฉันกำลังทำอยู่ตอนนี้

“อะไรนะ โอ๊ย ชีวิตฉัน -_-|||” ฉันล้มตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรงแล้วยกกระดาษที่พ่อให้มาดู

“ชื่อ คิมเฮวอน คนบ้าอะไรชื่อ คิมเฮวอนฟะ ทำไมไม่ชื่อ คิมกิมจิไปซะเลยล่ะ” ฉันพูดแล้วทำหน้าขยะแขยงใส่กระดาษ

กริ๊ง กริ๊ง

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ที่นี่บ้านคุณมนตรีค่ะ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน เพราะฉะนั้นแค่นี้นะคะ หวัดดีค่ะ” ฉันพูดรัวเร็วซะจนคนที่โทรมาไม่มีเวลาจะพูดแทรกได้เลย สะใจจัง ^V^

กริ๊ง กริ๊ง

“นี่คุณ ฉันบอกว่าไม่มีใครอยู่ก็ไม่มีใครอยู่สิ คุณเป็น-----------”

“นี่คุณ ผม คิมเฮวอน นะ คุณช่วยมารับผมตอนนี้เลย” เขาพูดเสียงดังซะจนฉันต้องยื่นโทรศัพท์ออกไปซะสุดแขน -_-|||

“บ้าเอ๊ย จะพูดเสียงดังไปทำไมนะ พูดเบาๆก็เข้าใจแล้ว” ฉันพึมพำกับตัวเอง แต่เมื่อกี๊ฉันว่าฉันได้ยินเสียงกรี๊ดแว่วๆแฮะ และแล้วข้อความของแม่ก็แล่นเข้ามาสู่โสตประสาทอีกครั้ง -_-|||

“ก็- - -แม่ก็เข้าใจนะลูกว่าลูกน่ะไม่ชอบ แต่ว่าเค้าไม่ใช่ใครก็ไม่รู้นะลูก เค้าน่ะเป็นถึงดาราดังเลยนะ แม่ว่าร้อยทั้งร้อยก็คงจะชอบแน่นอน”

 ดาราดังเหรอ -_- มิน่าล่ะถึงมีคนกรี๊ดกันซะขนาดนั้น ฉันคิดแล้วหยิบกุญแจรถขึ้นมาอย่างเซ็งๆ ฉันเรียนมหาลัยแล้วนะ จะต้องให้ใครมาขับรถไปรับไปส่งอีกเหรอ

“เฮ้อ 3 ปีท่าทางจะนานน่าดูเลยแหละ” ฉันพึมพำก่อนจะสตาร์ทรถแล้วเหยียบมิดจนถึงที่หมายในเวลาเพียง 15 นาทีเท่านั้น

“ไหนฟะ นายคิมกิมจินั่นน่ะ -_-|||” ฉันเดินหาไปทั่วสนามบิน แต่ก็ยังไม่เห็นคนเกาหลีซักคน อ้าว แล้วนั่นใครอ่ะ วิ่งมาทางฉันด้วย

“โอ๊ย ปล่อยฉันนะ” ฉันร้องลั่นก็เล่นวิ่งมาล็อกคอแล้วลากไปด้วยอย่างนี้ ไม่พวกบ้าก็ไม่เต็มฟะ และแล้ว ในที่สุดฉันก็ถูกลากมาจนถึงรถจนได้ T-T

“ฉันเอง คิมเฮวอน เธอชื่อพีนัทใช่มั๊ย” เขาถามเมื่อเราเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว โอ๊ย เจ็บคอจังเลย -_-

“ใช่ ฉันชื่อพีนัท แล้วนี่มันเรื่องอะไรเนี่ยนายถึงมาลากคอฉันแบบนี้” ฉันหันไปพูดกับเขาด้วยสีหน้าโกรธสุดขีด ฉันจึงได้เห็นเขาเต็มตา ผมสีดำ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ผิวก็ขาวซะจนหิมะยังอาย หล่อจังเลยแฮะ ^v^

“คุณมองอะไรผมมิทราบ” เขาพูด มีแววขบขันเล็กน้อยในดวงตา

“ฉัน----เปล่าฉันไม่ได้มองคุณ” เชอะ ถึงหน้าตานายนี่จะดีขนาดไหน คนเกาหลีก็เป็นคนเกาหลีวันยังค่ำ

“เห็นพ่อคุณบอกว่าคุณไม่ค่อยชอบคนเกาหลีอย่างผมเหรอ” เขาถาม

“ฉันไม่ได้ไม่ค่อยชอบหรอกนะ ฉัน-เกลียด” ฉันเน้นเสียงตรงคำว่า เกลียด -_-

“เหรอ ทำไมล่ะ” เขาถามต่อ ฉันเริ่มรำคาญแล้วนะ จะอยากรู้อะไรกันนักกันหนา

“อย่ามายุ่งเรื่องของฉันจะดีกว่า ถ้านายยังไม่อยากเจ็บตัว”

“เธอนี่ไม่ไหวเลยนะ ยายเฉิ่ม” เขาพูดแล้วยิ้มเยาะๆ

“ยายเฉิ่มเหรอ นายกล้าดียังไงมาเรียกฉันว่ายายเฉิ่มฮะ นายคิมกิมจิ” ฉันตอกกลับ ได้ผลแฮะเขาหน้าเอ๋อไปเลย ^v^

“คิมกิมจิเหรอ ฉันเนี่ยนะคิมกิมจิ ฉันชื่อคิมเฮวอน คิมเฮวอน ซูเปอร์สตาร์ของเกาหลีนะ ยายเฉิ่ม รู้เอาไว้ด้วย” เขาตะคอกเสียงดัง แต่แค่นี้ฉันไม่กลัวหรอก (แบร่--)

“คิมกิมจิ คิมกิมจิ คิมกิมจิ นายขี้แพ้” ฉันร้องเป็นเพลง ^v^

“ยายเฉิ่ม---เธอนี่มัน---โธ่เว้ย” เขาพูดอะไรไม่ออก ฉันเลยหัวเราะต่อไป ฉันคนไทยนะ นายจะมาพูดไทยเก่งกว่าฉันได้ยังไงเล่า 555+ ^v^

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

        และแล้ว ก็ถึงบ้านสุดที่รักของฉันจนได้

“ห้องของนายอยู่ติดห้องของฉันนะ มีประตูเชื่อมกันได้ โอเคใช่มั๊ย เข้าไปจัดเองละกัน” ก่อนที่ฉันจะได้เดินเข้าบ้าน เขาก็จับมือฉันเอาไว้ซะก่อน และด้วยปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติของฉัน ฉันเลยเตะเขาทันทีทันใด -_-|||

“โอ๊ย ยายเฉิ่ม นี่เธอทำอะไรน่ะ” เขาร้องออกมาสุดเสียง ลงไปนอนกองกับพื้นเรียบร้อย

“ oops ” ฉันพูดเบาๆ ความจริงมันก็สะใจดีนะ ^v^

“อะไรนะ เธอพูดแค่ อุ๊บ เนี่ยนะ ฉันเจ็บนะยายเฉิ่ม” เขาค่อยๆลุกขึ้นปัดฝุ่นที่กางเกงยีนส์ของเขา

“นายคิมกิมจิ ฉันเพิ่งรู้นะว่านายชอบลงไปนอนกับพื้น” ฉันยิ้มร่า สะใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“นี่เธอ ยายเฉิ่ม โอ๊ย” เขาพูดแล้วเริ่มวิ่งไล่ฉันไปรอบบ้าน แต่ว่า----

โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“เฮ้ย นี่นายท่าจะชอบพื้นเมืองไทยจริงๆสินะ ลงไปนอนอีกละ” ฉันยิ้มอีกครั้งแต่คราวนี้เขาไม่ได้มีสีหน้าแบบโกรธอีกแล้ว ตอนนี้มีแต่สีหน้าเจ็บปวดอย่างสุดๆ

“อ้าว นายเป็นไรไปอ่ะ คิมกิมจิ” ฉันเดินเข้าไปจิ้มแก้มสีแดงจัดของเขา

“ก็เจ็บน่ะสิ โอ๊ย!!!!” เฮ้ย เขาร้องไห้ด้วยอ่ะ ทำไงดีล่ะ ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยปลอบใครเลยนะ  T-T  

“นาย นายอย่าร้องไห้ดิ” ฉันเดินเข้าไปลูบหลังเขาเบาๆ

“ยายเฉิ่มเอ๊ย มาให้ฉันจับง่ายจังเลยนะ” เขาพูดแล้วเอามือมากอดฉันเอาไว้

“นี่ จะทำอะไรน่ะ” ฉันพยายามดันตัวของเขาออกไปสุดแรง แต่หมอนี่แรงเยอะจังเลย T_T

“ฉันไม่ข่มขืนเธอหรอกน่า แค่เห็นหน้าเธอฉันก็เซ็งแล้ว” เขาหัวเราะแล้วปล่อยฉันออกมา

“เชอะ ทำอย่างกับนายหล่อนักหนา” ฉันเชิดใส่เต็มที่ ทั้งๆที่ไม่ปฏิเสธหรอกว่านายนี่น่ะหล่อไม่เบา

“แล้วนายเรียกฉันไว้ทำไม คิมกิมจิ” ฉันถามแล้วส่งมือให้เค้าจับก่อนจะช่วยดึงตัวขึ้นมา นายนี่ตัวหนักจังแฮะ -_-|||

“ก็ฉันน่ะ จะให้เธอช่วยเอาของลงให้หน่อย ของมันเยอะน่ะ หนักด้วย” เขาพูดหน้าตาเฉย

“หา!!! แล้วไม่ทราบว่านายแบกพวกนี้มาจากเกาหลีได้ยังไง” ฉันชี้ไปที่กองสัมภาระกองใหญ่ที่วางอยู่บนพื้น

“อ๋อ ก็มีคนช่วยแบกมานิดหน่อยน่ะ แล้วถ้าเธอสังเกตนะฉันนั่งเครื่องบินมา”

“แล้วนายยกของพวกนี้ขึ้นมาบนรถเองไม่ใช่หรือไง” ฉันถามเซ็งๆ จะไม่ให้เซ็งได้ยังไง มือถือกระเป๋าเดินทางหนักอึ้ง หนีบถุงขนมถุงใหญ่ไว้ใต้รักแร้ นี่ยังดีนะที่ฉันไม่ต้องคาบอะไรด้วย

“เธอไม่เคยได้ยินเหรอ ที่ว่าเวลาเรากำลังตกใจหรือกำลังหนีอะไรมาแล้วมันจะมีแรงเพิ่มขึ้นอ่ะ”

“แล้วนายหนีอะไรมา” ฉันถามต่อขณะเดินขึ้นบันได

“กองทัพนักข่าวเมืองไทย” เขาตอบสบายๆ   โอเค ฉันรู้แล้วว่านายกิมจิเนี่ยดัง ถึงต้องหนีนักข่าวมาแบบเนี้ย

“เหรอ อ่ะห้องนาย นี่กุญแจ” ฉันยื่นกุญแจสีชมพูแปร๊ดให้เขา เขารับมาด้วยท่าทางขยะแขยงพอควร

“กุญแจสีชมพูเนี่ยนะ”

“ใช่ นายมีปัญหาไร”

“เธอเกลียดคนเกาหลีใช่มั๊ย ส่วนฉันเกลียดสีชมพู” เขาทำสีหน้ารังเกียจตอนที่รับกุญแจไปไขเปิดห้อง

“ช่างนายเถอะ ฉันไม่สน” -_-|||

*-**-*alpk*-**-*alpk*-**-*alpk*-**-*alpk*-**-*alpk*-**-*alpk*-**-*alpk*-**-*