สะสมนิยายที่ยังไม่สมบูรณ์ by :: D.B.Alpha

ลำดับตอนที่ #1 : I am lucifer

...หากพูดถึงจอมมาร...
ก็คงจะนึกถึงปีศาจที่ออกอาละวาดทำลายบ้านเมืองและผู้คน
มีใบหน้าเจ้าเล่ห์ และดูชั่วร้ายสมชื่อ มีชีวิตอยู่เพื่อแผนการอยากครองโลกเพียงเท่านั้น 
.
.
.
.
ซะที่ไหนกันเล่า!!! 


+++++++++++++++++++++++++++++++++++
 

     'ลูซิเฟอร์' คือนามของเทพผู้ร่วงหล่นจากสรวงสวรรค์ ที่ถูกกล่าวขานมานานนับศตวรรษจนกลายมาเป็นเพียง 'ตำนาน' กล่าวถึงเทพหนุ่มผู้อาศัยอยู่บนสรวงสวรรค์อันงดงาม และเทพตนนี้ยังเป็นที่รักใคร่แก่ 'พระเจ้า' อย่างยิ่ง ดังเช่นชื่อของเขาที่มีความหมายว่า'ผู้นำมาซึ่งแสงสว่าง' แต่แล้วแล้ววันหนึ่งด้วยความคิดที่ว่าตนเป็นเพียงผู้ที่พระเจ้ารักแต่เพียงผู้เดียว เมื่อพระเจ้าได้เสกสรรมนุษย์ขึ้นมา จึงคิดว่าตนอาจไม่เป็นที่ต้องการแล้ว เขาจึงก่อสงครามขึ้นบนสวรรค์ อีกทั้งยังชักนำเทพหลายตนมาเป็นพวก

    ...แต่เทพผู้ต่ำต้อยนั้นไม่สามารถต่อกรกับผู้ที่มีอำนาจมากกว่าตนได้

    ลูซิเฟอร์พ่ายแพ้ให้แก่พระเจ้า เขาถูกขับไล่ลงจากสวรรค์ และต่อมาเขาจึงได้หลายมาเป็น...

    ...'ปีศาจ'...
 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 

    "เฮ้อ..."

    เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังออกมาจากปากของเด็กชายคนหนึ่ง เขาเป็นเด็กชายหน้าตาน่ารัก รูปร่างเหมือนเด็กอายุ 13 ปีทั่วไป เส้นผมสีขาวบริสุทธิ์ดุจหิมะตัดซอยสั้นล้อมวงหน้ารูปไข่ จมูกโด่งสวยได้รูปดูเชิกรั้นเล็กน้อย กับริมฝีปากเรียวบางสีชมพูดูอวบอิ่มช่วยทำให้เขาน่าเอ็นดูมากขึ้น ดวงตาคู่สวยกลมโตน่ารัก

    ...หากแต่มันกลับเป็นสีแดง

    เด็กชายค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอนของตน นัยต์ฉายแววเบื่อหน่าย เขาเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้านอกหน้าต่างที่เริ่มมีลำแสงเส้นสีทองพาดอยู่ที่ปลายขอบฟ้าแล้ว ภาพอันงดงามนั่นถูกทาบด้วยเงาของบุรุษผมเงินอีกคนหนึ่งในชุดพ่อบ้านสีดำ

    เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผมสั้นสีเงินล้อมใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ดวงตาสีอำพันทอดมองเด็กหนู่มที่นั่งอยู่บนเตียงสีขาว จมูกของเขาโด่งได้รูป ริมฝีปากของเขาเผยอยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน หากดูผ่านๆ หลายคนคงคิดว่าเขาต้องพึ่งจะอายุ 20 ต้นๆเป็นแน่แท้ แต่แท้จริงแล้วเขาคนนี้กลับมาอายุเกือบพันปีเสียด้วยซ้ำ

     ...ถ้าเป็นพ่อบ้าน เขาก็คงเป็นพ่อบ้านที่หล่อแนวที่สุดในประวัติศาสตร์เลยล่ะ

    "อรุณสวัสดิ์ครับ นายท่าน"

    เขาเดินผละจากหน้าต่างมายังอีกฟากของเตียง เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเตียง เขาเดินมาทางชายหนุ่มที่หยิบผ้าขนหนูมาให้ พลางกล่าว"นี่ฟราน เมื่อกี้... ข้าฝันล่ะ"

    "หืม!? ฝันรึขอรับ"

    'ฟราน'หันมามองเขา ใช่แล้ว... เขาชื่อฟราน หรือเรียกเต็มๆ ว่า'ฟรานซิส ซิลเวอร์โคลว์ กริมสัน' พ่อบ้านหนุ่ม(!?)ผู้คอยรับใช้เด็กชายผมสีหิมะคนนี้มาเกือบหกร้อยปีพอดี... นัยต์ตาสัอำพันเหลือบมองคนตรงหน้าด้วยสายตาแลดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ริมฝีปากของเขาขยับขึ้นลงช้าๆ

    "ใช่ มันเป็นความฝัน... แต่มันเป็นฝันที่ราวกับว่ามัน'เคย'เกิดขึ้นมาเมื่อหลายปีก่อน ...แต่ข้ากลับจำมันไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว"

    "งั้นรึขอรับ"ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาเดินไปวางมือลงบนเส้นผมสีขาวบริสุทธิ์เบาๆ อย่างอ่อนโยน พลางเอ่ย"นายท่านขอรับหากฝันที่ทำให้ท่านค้างคาใจอยู่ตอนนี้มันเคยเกิดขึ้นจริง... ท่านก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไปนึกถึงมันหรอกขอรับไม่ว่านั่นจะเลวร้ายเพียงไหน หรือดีสักเพียงใด ท่านกับกระผมก็ยังอยู่ตรงนี้ 'ที่นี่' อย่างมีความสุขก็พอแล้วขอรับ"

    "อืม... งั้นสินะ"

    ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มยิ้มบางเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะคว้าผ้าขนหนูไปจากมือชายหนุ่ม"ฟราน อาบน้ำเสร็จแล้วข้าอยากได้ของกิน เอามันมาวางไว้ที่โต๊ะของข้าด้วยล่ะ"

    "ขอรับ"

    เขาตอบรับ พลางมองร่างเล็กเดินไปเข้าห้องน้ำ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เบาราวกับจะลอยหายไปตามสายลมได้ง่ายๆ

    "ไม่ว่าจะยังไง คุณก็ไม่ได้อยู่อย่าง'โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้วนะขอรับ'"

    ...'ลูเซีย ลันซ์ อัลเดล ลูซิเฟอร์'...

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++