____เก็บ....'รัก' ____[Yaoi] [The End] [เปิดจอง!!!!!]

ลำดับตอนที่ #9 : #09 สปาเก็ตตี๊ คอสเพลย์ และ ลืม

#09 สปาเก็ตตี๊ คอสเพลย์ และ ลืม

พอกลับมาถึงบ้าน ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ ว่ามีสัมนาด่วนที่ต่างจังหวังพร้อมแม่ไอ้ป้อง ซึ่งก็คือแม่ผมด้วยนั้นแหละ

   วันนี้มือเย็นเลยเหลือแค่ผมกับมันสองคน ปกติพ่อก็ไปสัมนาด่วนแบบนี้บ่อยๆอยู่แล้วครับ ผมก็ชวนเพื่อนมานอนค้างที่บ้านเป็นบางครั้ง นับตั้งแต่มันเข้ามาในชีวิต ผมกลับไม่รู้สึกอยากชวนเพื่อนมาบ้านอีกอาจเพราะผมไม่เหงาแล้วมั่งครับก็มีคนให้ทะเลาะทุกวันแล้วนิ เหอะๆ

   "กินไรดี ?"
   
   ผมถามมัน ตอนนี้เราทั้งคู่กำลังคุ้ยๆของกินในตู้เย็นกันอยู่ครับ

   "ข้าวกล่องเหมือนเดิมป๊ะ แล้วทอดไข่เอา"

   "เบื่อพวกข้าวว่ะ มีพวกเส้นๆบางมะ ?"

   ผมกับมันช่วยกันค้นไม่นานก็เจอสปาเก็ตตี๋แช่แข็ง ดีที่มันมีอยู่สองกล่องพอดีอุ่นไม่นานสปาเก็ตตี๊ก็ส่งกลิ่นหอมฉุยออกมา ผมสูดกลิ่นเข้าไปลึกๆเพราะหิว ไอ้ป้องมองแล้วก็ทำหน้าอมยิ้มขำก็มันหอมดีนี้หว่า...
   
   ผมกับมันยกกล่องสปาเก็ตตี๊ไปนั่งกินที่ห้องนั่งเล่นโดยกางโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆขึ้นมา

   "กินกัน"

   "เออ"

   ผมตอบ ก่อนจะใส่ส้อมจิ้มลงจึกแล้วพันๆให้เส้นมันม้วนกันกลมดิ๊กแล้วค่อยเอาเข้าปาก

   "กินน่าเกลียด"

   มันว่าก่อนจะใส่ตะเกียบคีบเส้นขึ้นมาทานบ้าง

   "เอื้องอองอู๊"

   "เออ ค่อยๆกินเดี๋ยวติดคอ นี้ ไปหิวมาจากไหนนักหนา"

   ผมไม่ตอบคำถามของมันแต่เคี้ยวเส้นสปาเก็ตตี๊ด้วยความไวแสงแทน

   มันบอกว่าจะไม่แย่งผม

   แต่ผมพูดแล้วเหรอว่าจะไม่แย่งมัน!!!

   ผมเขมือบเส้นสปาเก็ตตี๊เข้าปากเป็นคำสุดท้ายก่อนจะหันไปมองมันที่ยังกินเอือยๆสายตาพิฆาตของผมมองไปที่กล่องสปาเก็ตตี๊ในมือมันก่อนอาวุธในมือจะซอกแซกไปตามช่องทาง

   "เห้ย สัส หยุดเลย นี้ของกู"

   มันร้องตกใจก่อนจะยกตะเกียบปัดส้อมผมเฉออกนอกวิถี

   แง่ง กูจะกิน มึงขว้างกูไม่ได้หรอกไอ้ป้อง
   
   ผมคำรามลั่น(ในใจ)ก่อนจะเอามือว่างๆอีกข้างหนึ่งที่ไม่ได้ถือส้อมมาล็อกข้อมือมันไว้

   "ยอมแพ้กูซะ!!!!"

   "ตลกเหอะ นี้มันของกู"

   ไอ้ป้องยังคงใช้ตะเกียบปัดส้อมผมออกไปได้แม้จะเหลือแค่มือข้างเดียว

   ผมฟืดฟาดปล่อยลมหายใจออกมาเมื่อไล่ต้อนยังไงอีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมสยบ
   
   งั้นตัดสินเลยเหอะ!!!!

   "เห้ย เล่นงี้เลยเหรอ?!?!"

   มันตกใจ เบิกตาขึ้นเมื่อผมยอมทิ้งส้อมลงบนโต๊ะญี่ปุ่นแล้วรวบมือทั้งสองข้างของมันหมายจะยื่นหน้าไปหากล่องสปาเก็ตตี๊แต่ไอ้ป้องมันรู้แกว ปัดกล่องสปาเก็ตตี๊กระเด็นไปบนโต๊ะ แต่เพราะแบบนั้นทั้งผมและมันถึงไม่สามารถทรงตัวได้

   'ตุ๊บ'

   "โอ๊ย"

   มันร้องเพราะแผ่นหลังของมันปะทะกับพื่นเต็มๆ แถมด้วยน้ำหนักของตัวผมที่ทับมันลงไปทั้งตัว แขนทั้งสองข้างยังถูกผมตรึงไว้เหนือหัว

"   เล่นเป็นเด็..."

   มันชะงักหยุดพูด หลังเห็นสันจมูกของผม'ชน'สันจมูกของมัน ใบหน้าสีน้ำผึ่งค่อยๆแดงขึ้น คิ้วของมันขมวดนิดๆ

   ใกล้...จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ

   กลิ่มหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูกผม

   ผมได้ยินเหมือนๆเสียงหัวใจมันเต้นดังมากหรือไม่...

   ก็หัวใจผมเนี้ยแหละที่เต้นแรงจนได้ยิน'เสียง'ของมัน

   "คือ...กูอิ่มแล้ว ไปอาบน้ำก่อนนะ"

   มันดึงมือทั้งสองข้างออกจากมือผมก่อนจะดันตัวผมขึ้นให้นั่งดีๆ

   "อ่ะ...อื้ม"
   
   ไม่รู้เหมือนกันว่าค้างแบบนั้นนานไหมรู้สึกตัวอีกที่มันก็ลุกไปอาบน้ำแล้ว

   ทิ้งผมไว้กับที่วีพร้อมกล่องสปาเก็ตตี๊ที่ยังเหลืออยู่...

   ผมหยิบส้อมบนโต๊ะญี่ปุ่นขึ้นมาก่อนจะจิ้มลงไปบนเส้นสปาเก็ตตี๊ในกล่อง ฉับพลันสายตาผมก็เห็นตะเกียบของมันวางอยู่บนโต๊ะ ผมลังเลนิดหน่อยก่อนจะคลายเส้นไว้ในกล่องตามเดิม วางส้อมไว้บนโต๊ะแล้วเปลี่ยนไปคีบเส้นด้วยตะเกียบแทน

   อื้ม...

   กินด้วยตะเกียบนี้'หวาน'กว่าจริงๆด้วยแหะ...

         

   "ตกลงจำได้รึยัง?"

   มันถามผม

   หลังการกินสปาเก็ตตี๊หมด ผมตามมันขึ้นมาบนห้อง ไอ้ป้องอาบน้ำเสร็จแล้วครับ ผมเห็นมันกำลังนั่งเช็ดหัวอยู่ตรงเตียง มันไล่ผมไปอาบน้ำก่อนจะมานั่งติวกัน

   แน่นอนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เราทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรถึงมันอีก..

   "จำได้แล้วมั่ง..."

   "ไม่มั่งดิ่ ต้องแม่น"

   มันทำเสียงดุใส่ผม ก็เพิ่งเรียนไปสองคาบเองนิครับ

   "ก็ใครจะไปหัวดีเหมือนมึงล่ะ"

   ผมบ่น มันหันมาค้อนขวับก่อนจะพูด

   "กูบินได้ไหม?"

   "ไม่"

   "ก็นั้นไง กูต่างจากมึงตรงไหน? "

   ผมขยี้หัวหงุดหงิดก่อนจะพยายามกลั่นกรองคำพูดให้มันเข้าใจ

   "มันต่างกันนิ คนที่'มองลงมา'กับคนที่'เงยหน้าขึ้นมอง'ความรู้สึกมันต่างกันนะ"

   "งั้นบอกตรงนี้เลยนะ กูไม่เคยมองลงมา และกูไม่คิดจะมองขึ้นไปด้วย กูแค่มอง'สิ่งที่อยู่ตรงหน้า'ที่กูมองเห็นมัน"

   เป็นอีกครั้งที่ดวงตาคู่เรียวของปกป้องทอประกายออกมาก่อนมันจะจับมือผมขึ้น

   "กูมีสูตร ท่องตามกูนะ"

   พอเห็นผมไม่แย้งอะไร มันก็จับมือผมกางขึ้นห้านิ้ว

   "ค่าของSin30องศาเท่ากับหนึ่งส่วนสอง จำไว้ว่ามันอยู่นิ้วก้อยข้างซ้าย"

   ผมพยักหน้าเข้าใจ รอบนี้มันหักนิ้วโป้งผมหุบเข้าไป

   "ที่นี้45องศาเท่ากับรูทสองส่วนสอง"

   "อาหะ"

   มันจับมือผมเหมือนเดิมก่อนจะหักนิ้วนางลงไป

   "ที่นี้60องศาเท่ากับรูทสามส่วนสอง"

   "แล้วมันต่างจากจำเฉยๆยังไงว่ะ?"

   "มึงลองดูเงาในกระจกดิ่"

   รอยยิ้มตรงมุมปากผุดขึ้นมา ก่อนคนติวจะชี้นิ้วผมไปทางโต๊ะเครื่องแป้ง ภาพที่เห็นคือมือผมถูกกำไว้หลวมๆกำลังชูสองนิ้วหรือสัญลักษณ์รูปตัววีอยู่ พอเห็นแบบนั้นผมเองก็เผลอยิ้มออกมา

   "สู้ๆ เคยได้ยินไหม Nobody is perfect อย่างกูอาจะหัวไวกว่ามึงก็ได้ แต่มึงเห็นมะ หน้ากูโครตจืด ไม่เห็นหล่อเลย"

   "ไม่ว่ะ..."

   "ห๊ะ?"

   ผมบอกไปแล้วใช่มั้ยว่าผมมันโง่และไม่มีวาทศิลป์ในการพูด คิดยังไงก็พูดแบบนั้น



..


..


..



.



.

   "ก็กูมองว่ามึง'น่ารัก'ออก..."


   ปกป้องเป็นเด็กผู้ชายที่จืดมากในสายตาของใครๆ แต่ไอ้หน้าจืดๆนี้พอมัน   'ยิ้ม' ผมรู้สึกว่ามัน...

   แมร่ง.... โครตน่ารักเลยว่ะ

   ในหน้ามันดูมีสเน่ห์ขึ้น เห็นแล้วอยากเอานิ้วจิ้มลงไปบนแก้มตรงลักยิ้มทั้งสองข้างของมันแต่ผมรู้มันไม่ยอมให้ผมจิ้มหรอก 

   "สอนต่อดิ"

   พอผมเห็นมันนิ่งไป ผมก็เลยเรียกสติกลับมา มันสะดุ้งก่อนจะพูดต่อ

   "ที่นี้ก็กลับสลับฝั่งเหมือนกระจกเพราะค่า Sinมันตรงข้ามกับCos"

   มันพูดบอก 

   "ไม่จับมือแล้ว?"

"....."

   "คือ กูหักนิ้วลงไม่เป็น"

   ปกป้องพยักหน้าเข้าใจก่อนจะจับมือผมเหมือนเดิม

   โอเคครับ เชื่อแล้วล่ะว่ามัน'ไม่ทัน'แบบนี้จริงๆ

   "พอจำได้ยัง? "

   "อื้ม พอได้แหละ"

   "ถ้านึกไม่ออกมึงก็นั่งมองนิ้ว"

   "แล้วถ้ามองนิ้วก็ยังนึกไม่ออกอ๊ะ"

   ผมเห็นมันเกาหัวแกรกๆไปกับความขี้สงสัยของผม

   "เอางี้ ถ้ามองนิ้วและคิดไม่ออก ให้นึกถึงตอนที่กูสอน"

   ผมบอกแล้วใช่มั้ยครับ ว่าสมองผมมันเมมน้อย จำประโยคคำสั่งยาวๆแบบนี้ไม่ได้หรอก

   เพราะงั้น สมองผมเลยมีการตัดตอนรูปประโยคคำพูดของมันโดยอัตโนมัติ ผมทบทวนประโยคนั้นในใจอีกครั้ง

   'เอางี้ ถ้านึกไม่ออกให้นึกถึงกู'

   อื้ม...

   ถ้าพรุ่งนี้ตอนสอบกูลืมสูตร กูจะ'คิดถึง'มึงนะไอ้ป้อง...

   มันสอนผมไปเรื่อยๆจนถึงวิธีแก้โจทย์อัตนัยที่ไม่คุ้น โดยร่วมผมจำรูปประโยคและค่ามุมต่างๆได้แล้ว นับว่าเป็นการติวที่ได้ผลดีเลยแหะ

สามทุ่มเศษๆมันก็ขอตัวเข้านอน ผมเล่นโซเซียลยาวจนถึงสามทุ่มครึ่งแล้วค่อยปิดคอม นอกจากคลิปล่าสุดแล้วแชแนลอามัวที่ผมติดตามก็ยังไม่มีการอัพเดทใดๆเพิ่ม

   ผมปีนขึ้นไปนอนเตียงด้านบนก่อนจะพลิกตัวกลิ้งเล่นไปมา

   "ป้อง หลับยัง"

   "ถ้าไม่ทักก็หลับไปแล้ว"

   "เออๆ พรุ่งนี้ตอนเย็นมึงมีธุระอะไรรึเปล่า"

   มันเงียบไป ผมเดาว่ามันกำลังทบทวนเรื่องที่ต้องทำในหัว

   "ไม่อ๊ะ ทำไมเหรอ?"



..



..


.


.


   "งั้นกลับบ้านพร้อมกันนะ"


   "อื้ม ก็เอาดิ"

   มันตอบเรียบๆก่อนผมจะปิดเปลือกตาลง

   หนึ่งวันที่ยุ่งๆจบลงแล้วสินะ...

      

   "อีกสิบนาทีหมดเวลาสอบ นร.ทุกท่านกรุณาเร่งมือด้วยนะค่ะ"

   เสียงมิสนภัสศรดังจากหน้าห้อง หล่อนพูดพร้อมหวดไม้หวายในมือไปมา เอิ่ม มิสครับ ผมว่าคงไม่มีใครกล้าลอกกัน หรอกครับ เล่นถือไม้หวายคุมกันแบบนี้

   ผมพลิกกระดาษคำตอบไปมา ทบทวนดูว่ามีส่วนไหนรึเปล่าที่สะเพร่า พอเห็นว่าสมบูรณ์แล้วก็สบายใจขึ้นครับเมื่อเช้าไอ้ป้องเป็นคนปลุกเพราะผมดันนอนเพลินจนเกือบสาย ดีว่ามันเป็นคนตื่นเช้าเป็นนิสัยเลยรอดตัวไป ตกบ่ายคาบคณิตฯมาถึง ตอนแรกผมใจแป๋วเพราะกลัวทำโจทย์ไม่ได้ แต่พอเห็นกระดาษคำถามแล้วก็รู้สึกโล่งใจ

   มา ไอ้ค่าX ที่เหมือนวานหาค่าไม่ได้นะ จัดมา วันนี้ผมจะแก้ให้ดู!!!

   เหมือนมิสแกอ่านใจผมออก เพราะโจทย์สามข้อที่ให้มามีตัวแปรหมดทุกข้อ(คุณพระ!!!ถ้าไม่ได้ติวมานี้คือจบนะครับ)

   ผมค่อยๆแก้สมการไปที่ละขั้น พอถึงค่าSin Cos Tan ก็ดึงมือขึ้นมาหักที่ละนิ้วๆ จนเหลือสองนิ้วเป็นรูปตัววี

   ...พร้อมๆกับคิดถึงมันไปด้วย

   ผมยิ้มน้อยๆตอนแทนค่าลงไป อาจเป็นอุปทานก็ได้มั่งครับ คิดถึงมันแล้วจำค่าต่างได้จริงๆ

   "หมดเวลาเทสแล้ว ขอให้นร.ทุกคนลุกขึ้นมาส่งกระดาษตอบ มิสเตอร์พลภูมิรบกวนเก็บกระดาษคำถามให้ดิชั้นด้วย"

   ผมเดินออกไปส่งคำตอบพร้อมๆที่ไอ้ป๋อกหัวหน้าห้องเดินเก็บกระดาษคำถามพอจะเดินกลับที่นั่งผมก็เห็นไอ้มันมองมา ผมยิ้มน้อยๆให้มันก่อนจะชูสองนิ้ว มันยกมุมปากขำกับท่าที่ของผม ก่อนจะแยกย้ายกันกลับที่นั่ง

   "อาทิตย์หน้าดิชั้นจะประกาศคะแนนเทส สำหรับคนที่ตกขอให้มาสอบซ่อมใหม่ด้วยนะค่ะ สำหรับวันนี้เลิกเรียนได้"

   "นร.ทำความเคารพ"

   "ขอบคุณครับ"

   พอมิสแกย่างเท้าออกจากห้อง ไอ้พวกทโมนทั้งหลายก็พากันจับกลุ่มคุยกันถึงเรื่องการเทสเมื่อกี้ ส่วนใหญ่แล้วเถียงกันมากกว่าว่าคำตอบคืออะไรกันแน่ ผมหันไปมองเพื่อนในแก๊ง ไอ้สองตัวที่นั่งข้างๆผมทรุดตัวไปกองกับโต๊ะเรียบร้อยแล้ว นั้นหมายถึงพวกมันทำไม่ได้แหง่ๆ

   ผมหยิบหนังสือคาบสุดท้ายออกมา คาบนี้เป็นวิชาเอกของพวกผม คาบภาษาญี่ปุ่นนั้นเอง
   
   วันนี้เซฯสอนเรื่องการผันเต๊ะครับรู้สึกว่ามันจะแบ่งเป็นสามกลุ่ม แต่ละกลุ่มก็จะผันต่างกันไป(เอาเป็นว่าผมยังจำไม่ได้แล้วกัน ฮ่าๆ)

   "ปีนี้ม.5เป็นแม่งานวันทานาบาตะนะ กลับไปคิดกันด้วยว่าจะคอสเพลย์เป็นตัวอะไร ไม่จำเป็นต้องเหมือนนะ เน้นขำๆหรือตลกก็ได้"

   เซนเซของพวกผมเตือนขึ้นเรื่องวันทานาบาตะ ซึ่งตรงกับวันที่เจ็ดเดือนเจ็ดของทุกปี โดยมีแม่งานหลักคือนร.สายศิลป์ญี่ปุ่น น้องๆม.สี่จะแต่งคอสเพลย์หรือไม่ก็ได้นะครับแล้วแต่เลย ส่วนพี่ม.ห้าต้องเป็นแม่งานหลัก ต้องแต่งคอสเพลย์ทุกคน พี่ม.หกจะเป็นคนคอยเซ็ทฉากให้ซะมากกว่าเพราะต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย

   ที่นี้พอต้องคอสเพลย์แต่ละคนก็เริ่มวางแพลนแล้วครับว่าตัวเองจะแต่งคอสเพลย์เป็นอะไรกันดี แต่เซฯกระแอ้มไอเรียกสติและพูดต่อ

   "เรืองคอสเพลย์ไว้ค่อยปรึกษากันที่หลัง นั้นมันตั้งวันที่เจ็ดเดือนเจ็ดเชี่ยวนะ อีกต่างนาน แต่ที่สำคัญกว่านั้นนะ ลืมกันรึยังว่าพรุ่งนี้รับน้อง? "

   เซนเซเตือนเรียกสติทุกคนขึ้นมา ก่อนพวกผมจะร้องอ้อ

   พรุ่งนี้รุ่นพี่ม.หกจะจัดงานรับน้องขึ้นมาครับ โดยพวกผมกับน้องมอสี่ต้องทำการรับน้องกันโดยที่พวกผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะเจอกับอะไรบ้างเรียกว่ารู้พร้อมมอสี่เลยก็ว่าได้ครับ

   เซนเซสอนอะไรอีกนิดหน่อยก่อนจะปล่อยให้พวกผมฟรีไทม์กัน แน่นอนว่าหัวข้อหลักวันนี้ไม่พ้นประเด็นการแต่งคอสเพลย์วันทานาบาตะ ต่างคนต่างความคิดเห็นครับ ผมว่าจะคอสฯเป็นพวกอัศวิน เจ้าชายอะไรพวกนี้ครับ หน้าผมมันให้นิหน่า 

   แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ผมอยากรู้ว่าจะคอสฯเป็นอะไร

   ไอ้ปกป้อง...

   คนแบบมันนี้อยากคอสฯเป็นอะไรกัน ผมอยากรู้จริงๆ

   ในที่สุดเลิกเรียนก็มาถึง เย็นนี้ผมโดนไอ้อู๋กับไอ้เฟรมล็อกคอไปเที๋ยวที่ศูนย์เกมเซ็นเตอร์ของห้างใกล้ๆโรงเรียน ผมเห็นว่าช่วงนี้ไม่ได้เที่ยวบ่อยนักหรอกเลยสังสรรค์กับพวกมันหนักไปนิด ไปๆมาๆเลยยาวไปถึงทุ่มกว่านู้นแหละกว่าผมจะได้กลับบ้าน

   ไฟในบ้านทุกดวงปิดสนิท...

   ไอ้ป้องยังไม่กลับบ้านเหรอ? วันนี้ทำไมกลับค่ำว่ะ

   ผมรู้สึกเหมือนตัวเองลืมอะไรไปบางอย่างไม่ทันเดินเข้าไปในบ้านเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พ่อผมโทร.มาครับ

   "ครับพ่อ"

   'เกียร์ พี่ป้องอยู่กับเกียร์รึเปล่า'

   ผมกลืนน้ำลายลงขอนิดๆ ก่อนจะตอบ

   "เปล่าครับมันยังไม่กลับจากโรงเรี...พ่อครับ เดี่ยวเกียร์โทร.กลับนะ"

   'เดี๋ยว เกียร์ บอกป้องทานย...'

   ไม่ทันที่พ่อผมจะพูดจบผมก็รีบตัดสาย เพราะคำพูดของตัวเองเมื้อกี้ผมเลยนึกขึ้นมาได้

   ว่าเมื่อเช้า ตัวเองนัดใครไว้!!!!

   'งั้นกลับบ้านพร้อมกันนะ'

   'อื้ม...เอาดิ'

   ผมลืมไอ้ป้อง!!!!!

Anyone can make you happy by doing something special. But only someone special can make you happy without doing anything.#ปกป้อง

TBC.