ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : #08 มุมที่มอง เหม่อลอย และ (ไม่ได้)งอน
#08 มุมที่มอง เหม่อลอย และ (ไม่ได้)งอน
มุมมองเดิมๆ กับคนเดิมๆ....
จะโทษอะไรดีล่ะ ? มันคงเป็นจุดพักสายตาของผมล่ะมั่ง
ปกติแล้ว เวลาอยู่ในห้อง ผมจะสอบฟุบนอนลงไปเป็นบ้างเวลา ที่นี้ด้านหน้าผม มีไอ้แจ็คร่างควายนั่งอยู่ จะให้ฟุบแล้วมองไปทางมันก็กระไร แต่จะให้ผมหันไปทางซ้ายก็ติดไอ้บอล ผมเลยต้องฟุบไปเฉียงๆซึ่งไอ้ป้องนั่งอยู่
อื้ม... มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้...ล่ะนะ
งั้นผมก็ ‘มอง’ ต่อได้ ใช่ไหมครับ .......?
คาบนี้เป็นคาบเช้าครับ เมื่อเช้าหลังผมกับมันเอาประเป๋าเข้ามาเก็บด้วยกัน ก็ไม่เห็นจะเป็นแบบที่มันกังวลเลย ผมรู้แล้วล่ะว่ามันเป็นคนชอบคิดมาก และคิดเยอะ
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะคิดมากไปทำไหม ถ้าคิดแล้วมันทำให้ปวดหัวล่วงหน้าไปเปล่าๆ
“มิสเตอร์ก้องเกียรติ์”
“ครับๆ”
แต่เพราะเหม่อแบบนั้นแหละครับ เลยโดนมิสประภัสศรเรียก หล่อนชี้ปากกาไวท์บอร์ดไปทางกระดานซึ่งมีโจทย์ที่เขียนไว้ค้างอยู่
“ถ้าเหม่อแบบนั้นคงทำได้แล้วสินะ ไหนลองออกมาทำสิ”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ แต่ก็ยอมเดินออกไปรับปากกาแต่โดยดี เพราะสำหรับมิสประภัสศรแล้ว การไม่ทำจะโดนลงโทษหนักกว่าเดิม
บอกตามตรงว่าไอ้ตรีโกณมิตินี้ผมเพิ่งผ่านตามาไม่นานเองครับ แล้วทำไมรอบนี้มันถึงมีXด้วยว่ะ!!!
ผมลองขีดๆเขียนๆบนกระดานไวท์บอร์ด ก่อนจะจนใจและจนแต้ม เพราะคิดไม่ออกจริงๆว่าจะหาค่าXยังไง ในเมื่อตอนนี้ค่าSin Cos Tan ที่เรียนมันมันถูกแปลงค่าหมดแล้ว ติดอยู่แค่ตัวXที่ผมคิดค่าไม่ออก...
“ทำไม่ได้แล้วครับ”
ยอมแพ้โดยดีครับ เพราะมั่วไปต่อก็ไม่ถูกอยู่ดี ไอ้โจทย์แบบนี้ ถ้าผมยังไม่เข้าใจสูตรของมันผมก็ตีไม่แตกหรอกครับ
ผมเห็นมิสแกถอนหายใจหน่อยๆก่อนจะพูดขึ้น
“ก้องเกียรติ์ คุณเป็นเด็กคนหนึ่งในคลาสที่ฉันรู้สึกภูมิใจที่ได้สอน แม้จะเป็นเด็กหลังห้องก็ตาม คุณเป็นคนหนึ่งที่เข้าใจหลักการของคณิตศาสตร์ แต่จะดีกว่านี้มาก ถ้าคุณช่วยกรุณาเลิกมองไปทางปกป้องสักที่ นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณทำแบบนี้”
ยังดีที่มิสนภัสศรจงใจไว้หน้าผมด้วยการพูดเบามากกกในตอนท้ายประโยค แต่ก็มีพลังมากพอให้ผมรู้สึกร้อนๆที่หน้าขึ้นมาได้
อะไรว่ะ ?
ผม'มอง'...ไม่ดิ'แอบมอง'บ่อยขนาดนั้นเลยเหรอ ? ผมว่าผมแค่มองผ่านๆนะ ไม่ได้ถึงขนาดมองตลอดเว คือผมแค่มองเพราะไม่มีอะไรให้มอง เหตุผลมันมีแค่นั้นจริงๆนะครับ
'ต้นเหตุ'ที่ทำให้ผมโดนด่า ยังคงนั่งหลังตรง ตั้งหน้าตั้งตาทบทวนทริกที่ได้จากมิสแก ขนาดผมเดินผ่านมันยังไม่เงยหน้าขึ้นมามองผมเลย ลืมไปว่านอกจากกระดานไวท์บอร์ดกับเสียงของเหล่าอาจารย์ คงไม่มีอะไรเรียกร้องความสนใจจากมันได้จริงๆ
ผมถอนหายใจเนือยๆ แต่ก็ยังตั้งสติกับการสอนตรงหน้ามากกว่าเก่า เพราะกลัวว่ารอบนี้มิสแกจะหักหน้าผมโดยการพูดถึงเรื่องนั้นเสียงดังๆ
และถ้าเป็นแบบนั้นผมเองก็คงตอบไม่ได้เหมือนกัน
ถึงตอนนั้น ผมยังจะนอนฟุบไปทางมันอีกรึเปล่า?
"วันนี้พอแค่นี้ก่อน กรุณาทบทวนสิ่งที่ดิชั้นได้สอนพวกคุณด้วย พรุ่งนี้ดิชั้นจะทำการเทส!!!"
คำกล่าวประกายสิทธิ้นั้นทำให้พวกผมถอนหายใจเฮือกรอรับชะตากรรม
เทสตกเป็นเรืองปกติ เทสผ่านสิ นั้นคือปาฏิหารย์
ยิ่งเป็นเรื่องตรีโกณมิติที่ผมอ่อนแออีกต่างหาก งานนี้บอกได้แบบไม่ต้องถามหมอดู ตกชัวร์ๆแน่นอน
ผมกวาดสายตามองเพื่อนหลายๆคนในห้อง พวกเด็กเรียนก็เตรียมติวกันเย็นนี้ พวกกลางๆก็ดูกังวลกันไปเรื่อย ส่วนพวกผม...
ไอ้อู๋นั่งรัวนิ้วลงแป้นตั้งแต่วินาที่แรกที่มิสแกปล่อย ไอ้เฟรมกำลังหลีสาวผ่านบีทอค ไอ้บอลเตะบอลกับเพื่อนในแก๊งของผม
พวกมึงนี้โครตเครียดเลยวุ้ย
คนบางคนก็เสมอต้นเสมอปลาย นิ่งยังไงก็นิ่งอย่างงั้น
ในขณะที่คนอื่นกำลังกระวีกระวาดกังวลกับเทสคณิตวันพรุ่งนี้ มันกลับนั่งนิ่งๆแล้วเตรียมเรียนวิชาต่อไป
ผมอยากรู้จริงๆ จะมีอะไรทำให้มันรู้สึกกังวลใจได้บ้าง?
ตลอดวันนั้นทั้งวันก็เป็นแบบที่ผ่านๆมา
ผมเหลือสายตามองมันเป็นพักๆแต่ภาพที่ได้เห็น ก็แค่มันกำลังนั่งขยุกขยิก ขีดๆเขียนๆอะไรสักอย่างลงในสมุด เพราะมันนั่งคน
เดี่ยวทำให้ไม่มีคนชวนคุยในระหว่างคาบ สายตาของมัน จดจ่ออยู่กับไวท์บอร์ด ไม่มีหันซ้ายหันขวาวอกแวก
มันโครตจะสมาธิดีมากจริงๆ ซูฮกมันเลย
ไอ้ที่เคยถามกับตัวเองว่า มันเคยแอบมองผมรึเปล่า?
คำตอบเพียงหนึ่งเดี่ยวคงจะเป็น'ไม่'นั้นแหละครับ หันไปมองกี่ครั้งก็ไม่เคยเห็นมันหันหน้าไปทางอื่นนอกจากไวท์บอร์ดเลย
คงมีแต่ผมคนเดียวนั้นแหละ ที่เผลอมองมันเป็นระยะๆ เพราะพักสายตาแล้วมันไม่มีที่มองนิครับ
หนึ่งปีที่ผ่านมา มองก็แค่มองผ่านๆ ด่ามันในใจว่าไอ้ขี้เก๊กบ้าง ไอ้เทพเกิ้นบ้าง แต่ก็ไม่ได้มองบ่อยขนาดนี้
สมองโง่ๆของผมประมวลผลไม่ออกหรอกว่าทำไมถึงได้มองมันบ่อยๆ ผมเลยผลักเหตุผลทั้งหมดไปกองรวมกันแล้วสรุปง่ายๆว่า
ที่มอง ก็เพราะแค่ไม่มีที่ไหนให้มองแล้ว ข้างหน้าก็โดนบัง ข้างๆก็วิวไม่สวย เลยจำใจมองไปทางมันอยู่บ่อยๆ
ไม่ใช่ว่าผมอยากมอง ก็เลยมอง......
จริงๆนะ!!!!
แล้วทำไมกูต้องเสียงสูงว่ะ???
"เกียร์ ไปกับพวกกูป่าว? วันนี้น้องเชอรี่นัดมา"
ไอ้อู๋ถามผมระหว่างที่มันกำลังยัดของลงกระเป๋า ช่วงนี้มันอารมณ์ดีขึ้นครับ เพราะไอ้มือแฮกเกอร์ปริศนานั้นหายไปสองวันแล้ว มันเลยเริ่มหายใจหายคอได้สะดวกขึ้น เลยกลับมาซ่าเหมือนเดิม
ผมเคาะดินสอกดลงกับโต๊ะรัวๆ ก่อนจะเหลือมองสมุดเลคเชอร์คณิตใต้โต๊ะ พร้อมเงยหน้ามองใครอีกคนที่กำลังเก็บของเข้าตู้ล็อคเกอร์ของมัน
"ไม่ว่ะ กูมีธุระ"
ไอ้อู๋พยักหน้ารับคำ ก่อนมันจะเดินออกไปกับไอ้เฟรม ผมกวาดพวกหนังสือและสมุดทุกวิชายกเว้นคณิตเข้าล็อกเกอร์ของตัวเอง
แล้วรีบหนีบจาคอปวิ่งตามมันออกไปนอกห้อง
ปกป้องใส่หูฟังสีน้ำเงินเข้มอันโปรดของมัน ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่ามันจะไปไหน
ถ้าจะตามหาตัวปกป้องหลักเลิกเรียนมีอยู่แค่สองที่เท่านั้นแหละครับ
ไม่ห้องพวกคณะกรรมการนร.ก็ห้องสมุด ดูจากทิศทางที่ตรงไปแล้วคงเป็นห้องสมุดนะครับ
ผมเร่งฝีเท้าเปลี่ยนเป็นวิ่งเหยาะๆตาม พอถึงด้านหลังก็เอือมมือไปแตะไหล่มัน
"ป้อง!!!"
มันสะดุ้งก่อนจะถอนหูฟังมองผม ตาคู่เรียวเบิกกว้างขึ้นนิดๆ
"ไม่ได้ไปกับพวกไอ้อู๋เหรอ?"
"ไม่อ๊ะ ใครมันจะไปมีอารมณ์ทุกครั้งว่ะ"
ผมเบ้ปากตอบ มันหุบตาลงปกติ มุมปากยกขึ้นนิดๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ยิ้มอยู่ดี
เรืองปกติล่ะนะ...ไอ้เสือยิ้มยากเอ๊ย
"แล้วนี้มึงจะไปห้องสมุด?"
"อื้ม พอดีมีนัด"
มันตอบ
"นัด ?"
"คือน้องรหัสกู ประกายแสงนะ มาขอให้กูติวให้"
ผมพยักหน้าเข้าใจ จะว่าไปแล้วนอกจากคิทแคทจากวันนั้นที่ไอ้ต้องตาให้ผมแล้ว ผมยังไม่เจอมันอีกเลยแหะ
"กูไปด้วย ช่วยติวคณิตฯให้กูหน่อย"
มันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนเราทั้งคู่จะเดินกันไปคุยกันไปจนถึงห้องสมุด
ห้องสมุดของโรงเรียนผมเป็นห้องขนาดใหญ่พิเศษ เอาเป็นว่าผมคิดว่ามันใหญ่พอๆครึ่งสนามฟุตบอล ในนั้นมีหนังสือหลายแบบตั้งแต่หนังสือเรียนยันหนังสือไร้สาระ คลายเครียดหรืออ่านเล่น แบ่งเป็นหมวดหมู่และโซนต่างๆ ไล่ตามอักษร ตั้งแต่ก.ไกถึงฮ.นกฮูก แล้วตามด้วยพยัญชนะภาษาอังกฤษA-Z
วีธีการใช้ห้องสมุดคือการทาบบัตรนร.ของโรงเรียนที่บัตรของแต่ล่ะคนจะมีบาร์โค้ดซ่อนอยู่ พอทาบเสร็จประตูห้องก็จะเปิดออก'แหวนสีขาว'ของปกป้องก็มีลักษณะเช่นนั้น เพียงแต่พิเศษกว่าชาวบ้านก็ตรงแหวนวงนี้สามารถสร้างโซนส่วนตัวขึ้นมาเป็นห้องเล็กๆได้ จริงๆในห้องสมุดเอง ก็มีห้องเล็กๆแยกย่อยอยู่เยอะพอสมควร และด้วยอำนาจของแหวน ปกป้องจึงมีห้องส่วนตัวในห้องสมุดอีกที่หนึ่ง
ชักรู้สึกว่าแหวนพวกนี้มีประโยชน์กว่าที่คิดแหะ...
"กูไม่ชอบเวลาคนมองตอนอ่านหนังสือนะ ในนี้ส่วนตัวดี"
ปกป้องยกหลังมือเอาตัวแหวนสัมผัสกับระบบตรวจรับตรงประตู ก่อนห้องด้านในจะเปิดออก มันเดินนำเข้าไปด้านใน ก่อนผมจะ
เดินตาม ประตูปิดลงเองตามกลไกของมัน
ผมเห็นสายตาพวกเด็กโซนด้านนอกมองมาด้วยความอิจฉา
พอมองดูรอบๆห้องก็เข้าใจ
ดูจากด้านนอก มันเหมือนจะเล็กและแคบมาก แต่พอได้ลองเข้ามาแล้วกลับกว้างพอตัว มีตู้เย็นเล็กๆขนาดไซร์มินิ ตั้งอยู่ข้างๆโซฟา ชุดเก้าอี้สำหรับหกคนนั่ง รอบๆห้องตกแต่งด้วยสีขาวสลับฟ้าอ่อนและน้ำเงินเข้ม สีโปรดของมัน
น่านอนชะมัดยาด...
แอร์เย็นๆที่ตกกระทบผม ทำให้อยากไซหัวลงไปนอนกับโซฟา ไม่สงสัยแล้วว่าทำไมปกป้องมันถึงชอบเข้าห้องสมุด สงสัยแอบ
มางีบแหง่มๆ
เพียงแต่ในห้องนี้ ไม่ได้มีเพียงผมกับมัน
"สวัสดีครับพี่ป้องแล้วก็ พี่...เกียร์ ใช่มั้ย?"
ไอ้เด็กประกายแสงยิ์มแย้มตอนพูดกับไอ้ป้อง แต่ตอนไหว้ผม มันทำหน้านิ่ง
"ใช่แล้ว แสง นี้พี่เกียร์ เพื่อนพี่เอง"
"อ้อ...'เพื่อน'พี่ป้องเองเหรอครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อแสงครับ"
ผมว่าผมไม่ได้คิดไปเองหรอกนะแต่ไอ้เด็กนี้จงใจพูดเน้นคำว่าเพื่อนแปลกๆ
"กูกับไอ้ป้องนะ ไม่ใช่'แค่เพื่อน'หรอกนะ เป็น'ครอบครัว'ต่างหาก"
ผมพูดก่อนจะโอบคอไอ้ป้อง มันหันมามองหน้าผมแต่ก็ไม่ได้แย้งอะไรออกมา
"ครอบครัว ? จริงเหรอครับพี่ป้อง"
ไอ้แสงทำหน้าตื่นๆนิดๆก่อนจะหันไปหาไอ้ป้อง ผมเห็นมันหันมามองหน้าผม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร สุดท้ายมันก็พยักหน้ารับก่อนจะตัดบท
"พี่ว่าเรามาเริ่มติวกันดีกว่า วันนี้พี่กลับห้าโมงเย็นนะ"
"ครับพี่ ไม่เป็นไร เรื่อยๆก็ได้ครับ ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นก่อน"
ประโยคตอบรับดังบอกไอ้ป้อง ก่อนมันจะเปิดหนังสือแล้วเริ่มถามในจุดที่มันสงสัย เพียงแต่...
จะผิดไหมถ้าผมรู้สึกว่าที่มันพูด มันไม่ได้หมายถึงเรื่องเรียน...
ผมเริ่มเอาเลคเชอร์ของตัวเองชึ้นมาอ่าน สลับกลับดูเลคเชอร์ของมันที่จดละเอียดกว่าผม เสียงมันดังสอนไอ้ประกายเป็นระยะๆ
"ไม่ใช่ เราต้องเขียนแบบนี้ มันถึงจะถูกหลัก ต้องฝึกบ่อยๆ"
ไอ้ป้องแย้งหลังไอ้เด็กนั้นเขียสคันจิผิดหลักการ
"ยังไงอ๊ะครับพี่ ลากดินสอขึ้นมาแล้วตวัดลงเหรอครับ? "
มันลองทำให้ไอ้ป้องดู แต่ก็ยังผิดอยู่ดี
"จับดินสอแบบนี้นะ แล้วค่อยๆลากเส้นขึ้น พอถึงตรงจุดเหนือเส้นประแล้วถึงค่อยตวัด"
ไอ้ป้องจับมือมันแล้วค่อยๆลากเป็นตัวอย่างให้ดู
ไอ้เรื่องอื่นล่ะฉลาดนัก แล้วไหงมุกหลอกจับมือตื้นๆนี้มึงถึงไม่รู้ตัวว่ะ?
มองด้วยตาข้างเดี่ยวผมยังรู้เลยว่ามันฟอร์มหลอกจับมือ แต่ไอ้บ้าป้องนึกว่ามันเขียนไม่เป็นจริงๆ
มันไม่รู้...
หรือมันจงใจให้จับมือ ?
ผมขมวดคิ้ว มองพวกมันจนกระทั้งมันมองตอบกลับมา ปกป้องก้มมองสมุดผมก่อนจะทักเบาๆ
"เกียร์ ?"
"ห๊ะ ?"
"คือ กูจำได้ว่าสมุดเลคเชอร์นั้นต้องส่งให้มิสประภัสศรตรวจเก็บคะแนนไม่ใช่เหรอว่ะ ?"
"เออ"
มันกระพริบตาปริบๆ แล้วพูดเนิบๆต่อพร้อมชี้ปลายดินสอกดมาทางสมุดผม
"แล้วงั้นมึงไปละเลงมันเพื่อ ???"
ผมก้มหน้ามองตามที่มันบอกก่อนจะเบิกตากว้างกับภาพที่เห็น
แล้วนี้กูเอาดินสอกดละเลงสมุดตัวเองตอนไหนว่ะ ทำไมมันถึงได้ดำขมุกขมัวไปทั้งหน้ากระดาษแบบนี้ ?!?!
"ถ้ามึงไม่ลบแล้วเลคเชอร์ใหม่ มิสประภัสศรเอามึงตายแน่"
"เหรี้ยยยยยยยยยยย"
นั้นคงเป็นสิ่งเดี่ยวที่ผมจะอุทานได้
เวรเอ๊ย !!!!
"เอิ้กๆ"
ผมหันไปมองมันตาเขียวปั๊ดตามเสียงหัวเราะ เวลาเครียดๆแบบนี้มันยังจะมาหัวเราะผมอีกเหรอ ?
เดี๋ยวนะ...หัวเราะ....
มันหัวเราะ ?
ไอ้ปกป้องหัวเราะจนตาหยี้ ก่อนจะพูดกับผม
"ใจลอยไปไหนว่ะ เสียดายรึไงที่ไม่ได้ไปกับพวกไอ้อู๋ ....สมุดเลคเชอร์มึงนะ มันจดด้วยปากกาไม่ใชเหรอ ? งั้นแค่ลบๆมันก็ได้แล้วนี้หว่า เพราะที่ขีดนะมันดินสอนะ"
คำอธิบายดังกล่าว ส่งผลให้ผมแสดงอารมณ์ไม่ถูก แบบ ไม่รู้ว่าจะยังไงต่อไปดี อยากจะโกรธที่โดนแกล้ง แต่พอเห็นมันหัวเราะ...
ไอ้อารมณ์ขมุกขมัวที่อยู่ในใจ
.......มันเสือกจางหายไปดื้อๆ
"กูกลับบ้านก่อนนะ"
ผมคว้าๆสมุดเลคเชอร์แบบรีบๆก่อนจะเดินออกมา
"เห้ยเดี่ยว เกียร์ มึงโกรธกูเหรอ ?"
ไอ้ปกป้องตะโกนตามหลังผมมา แต่ ณ ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจมันแล้ว
ผมก้าวเท้ายาวๆเดินออกไปจากห้องสมุด รู้แล้วล่ะครับว่ามันตามหลังมา
"เดี่ยวเกียร์ หยุดก่อนดิ่"
"................."
"เห้ย เป็นไร"
"เปล่า"
ปากตอบอย่าง แต่ตัวเตรียมจะเดินหนี
"ถ้าเปล่าแล้วจะเดินหนีกูทำไม ?"
"....................."
ผมเดินต่อไปไม่ได้เพราะแขนถูกมันดึงเอาไว้ ไม่ได้หันกลับไปมองหรอกนะว่ามันทำหน้ายังไง เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป
พอเห็นผมไม่หัน มันเลยเดินขึ้นมาข้างหน้าแทน มือมันก็ยังจับแขนผมแบบนั้น สายตาที่มองมาบังคับไม่ให้ผมหลบตา
..
..
..
.
"มึง งอนกูเหรอ ?"
น้ำเสียงเจ้าเลห์แบบเดิมถามผม ก่อนมันจะคลี่ยิ้มขึ้นมาให้เห็น
"ไอ้บ้า ??? "
พูดด่ามันได้แค่นั้นผมก็สะบัดมือ ก่อนจะรีบหนีบจาคอปก้าวยาวๆหนีมันมา ได้ยินเสียงฝีเท้ามันวิ่งตามมาติดๆ
"อะไรว่ะ ล้อเล่นแค่นี้เอง โอ้เอ้ๆ อย่าหน้างอคอหักเป็นปลาทูแม่กลองสิจ๊ะ เดี่ยวไม่หล่อนะ"
มันวิ่งรอบๆตัวผม ก่อนจะยกมือโบกไปมาพร้อมใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
"กลับบ้านกัน"
"แล้วน้องรหัสมึงอ๊ะ ?"
"น้องแสง..? ก็ให้เขากลับบ้านเขาสิ ไม่ต้องห่วงกูฝากน้องมันล็อคห้องแล้ว"
คือไม่ใช่แบบนั้นโว้ย...
ผมกุมขมับ(ในใจ)ก่อนจะอธิบายให้มันเข้าใจ
"แล้วมึงไม่กลับบ้านพร้อมน้องเขาไง"
มันหยุดวิ่งแล้วแต่เดินไปข้างๆผมแทน ผมเองก็ขี้เกรียจหนีแล้วเหมือนกัน (เหนื่อยโว้ย ไขมันกระเพือมแล้วเนี้ย!!!)
"แล้วทำไมกูต้องอยากกลับบ้านพร้อมเขาล่ะ ? "
แล้วที่มันกลับบ้านพร้อมผมเนี้ย ....
หมายถึงมันอยากกลับบ้าน'พร้อมกับผม'...
ผมเข้าใจแบบนี้ ถูกต้องรึเปล่าครับ ?
"เออ ช่างเถอะ กลับบ้านก็กลับ"
"อื้ม...คืนนี้เดี่ยวติวเลขให้"
"เออ"
ผมไม่รู้จะพูดอะไรอีกแถมช่วงโบนัสรอยยิ้มของมันก็หมดลงไป สรุปเลยเดินกลับบ้านพร้อมกับมันเงียบๆแบบนั้น ยาวไปจนถึงขึ้นรถเมล์
แปลกดีตรงทีความเงียบนั้น
ผมกลับไม่รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด....
When I truly care for someone, their mistakes never change my feelings
because its the mind that gets angry but the heart still cares.#ก้องเกียรติ์
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น