____เก็บ....'รัก' ____[Yaoi] [The End] [เปิดจอง!!!!!]

ลำดับตอนที่ #5 : #05 ประเพณีใหญ่ ชิงแหวน และ น้องรหัส

#05 ประเพณีใหญ่ ชิงแหวน และ น้องรหัส

"ไอเชรี้ยอู๋ เมื่อคืนนี้มึงได้นอนป่าวว่ะ ?"

ผมทักเพื่อนสนิทที่ยกมือโบกไปมาให้ผมหุบปากก่อนมันจะฟุบตัวลงไปกองกับโต๊ะ

เรื่องเดิมๆแต่รอบนี้หนักกว่าเดิมครับ ระบบเวปของโรงเรียนที่มันเองก็ถือว่าเป็นคนวางระบบคนหนึ่ง ถูกเจาะไปอีกดอก!!! ดูก็รู้ว่าไอ้คนแฮกมันจงใจหักหน้าไอ้อู๋ชนิดที่ไม่ให้ผุดไม่ให้เกิดกันเลย เพราะจงใจเล่นงานในส่วนที่มันดูแลโดยเฉพาะ 

แต่แปลกตรงที่ผมรู้สึกว่ามันคุ้นๆยังไงชอบกล เหมือนๆกับเหตุการณ์ทำนองนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน...

ผมขมวดคิ้วนิดๆก่อนจะเปิดไอพอดขึ้นมาดูวันที่และตารางกิจกรรมของโรงเรียน ฉับพลันเงาสะท้อนจากแหวนสีดำเมื้อมของมันก็บอกคำตอบแก่ผม

"ชิงแหวน!!!"

ผมแหกปากร้องลั่นจนไอ้อู๋สะดุ้งตกใจพอๆกับเพื่อนในห้อง มันเตรียมจะพิพากษาผมแล้วถ้าไม่ติดว่าผมชี้ทางสว่างให้มัน

"ใช่ ชิงแหวน เหรี้ยเอ๊ย กูพลาด!!! นี้ถึงช่วงชิงแหวนรุ่นแล้วเหรอว่ะ? "

มันตบโต๊ะดังปั้งก่อนจะเปิดโน๊คบุ๊คด้วยความเร่งเร็วแสง

ชิงแหวนรุ่นที่กล่าวถึง คือประเพณีของโรงเรียนผมเองครับ เป็นประเพณีใหญ่ของทุกปี จัดขึ้นเพื่อให้น้องใหม่ทั้งม.1และม.4ได้เข้าร่วมกิจกรรมพี่รหัสน้องรหัสและม.อื่นๆสามารถเข้าร่วมชิงรุ่นง่ายๆ โดยน้องๆจะสามารถชิงรุ่นด้านไหนแบ่งตามช่วงชั้นสองระดับคือม.ต้นและม.ปลายครับระยะเวลาคือหนึ่งเดือน

วิธีการชิงแหวน คือการโชว์ความสามารถที่พวกผมเรียกกันติดปากว่า ‘โชว์เหนือ’ แค่พิสูจน์ให้เทพคนปัจจุบันเห็นว่าตัวเองเหนือกว่าในด้านนั้นๆจนยอมมอบแหวนให้แต่โดยดี เท่านั้นเป็นอันส่งมอบแหวนเรียบร้อยครับ โดยเทพต่างๆจะแบ่งกันตามนี้...

เทพดนตรี พี่กวินม.หกที่ยังคงความเทพจนพวกรุ่นผมสมัยม.4ชิงรุ่นไม่ได้ เทพพิทักษ์ ไอ้ตะวันรุ่นเดี่ยวกับผม ชกชนะพี่สาธร เทพข่าว พี่ประดิษฐ์ ที่ยังคงความเหนี่ยวแน่นในการหาข่าว ว่ากันว่าไม่มีข่าวไหนที่แกไม่รู้ เทพตูน พี่วศิน เทพลีลา พี่มังกร เทพIT ไอ้เหรี้ยอู๋ ที่กำลังอาจเสียแหวนให้รุ่นน้องแบบที่มันเองทำกับพี่กรเทพITคนก่อน ด้วยการปล่อยไวรัสในระบบ และเทพสุดท้าย มาจากการการแก้สมการแข่งกับเด็กกีฬาโอลิมปิกซึ่งเป็นเทพปัญญาคนก่อนชื่อพี่ก้าวคนที่ชนะคือ... 

ไอ้ปกป้อง

"ใช่ มันต้องเป็นน้องม.4ปีนี้ จะเป็นแฮกเกอร์ฉลาดอย่างเดี่ยวไม่ได้ต้องรอบครอบ"

ไอ้อู๋หัวเราะแบบพวกตัวโกงในละครหลังข่าวก่อนจะหนีบโน๊คบุ๊คไว้ข้างลำตัวและวิ่งออกไป

"กูจะไปดูชื่อเด็กใหม่ปี้นี้ แฮกเกอร์ที่ดีต้องมีข้อมูล"

ครับอู๋ กูเชื่อว่าแฮกเกอร์ที่ดี ต้องฉลาด รอบครอบ มีข้อมูล แต่กูว่าต้องมีสติด้วยเพราะรายชื่อที่มึงอยากได้ ในเวปก็มีโว้ยไอ้ควาย!!!!

จะห้ามก็ไม่ทันแล้วครับ แต่ถึงงั้นก็เถอะ เป็นใครก็คงอดไม่ได้ที่จะร้อนรน ในเมื้อปี้นี้เปิดกิจกรรมมาได้แค่สามวัน...

แหวนของเทพดนตรีและเทพข่าว ถูกชิงเปลี่ยนมือเป็นที่เรียบร้อย!!!

จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงไหวครับ ในเมื้อรุ่นพี่พวกผมที่รุ่นผมเคยลองของแล้วยังพ่าย เด็กปีนี้กลับใช้เวลาแค่สามวันในการเอาชนะ ขนาดไอ้ตะวันรุ่นผมที่ว่าเร็วแล้วยังใช้เวลาไปเกือบๆอาทิตย์หนึ่งในการเอาชนะพี่สาธร(แม้ข่าววงในจะลือกันว่าเฮียธรแกตั้งใจสละแหวนก็เถอะ แต่ฝีมือมันดีจริงๆครับ)

น่าแปลกที่เทพอีกคนในห้องของผมไม่เห็นร้อนรนอะไรสักนิด 

ปกป้องเป็นเทพคนหนึ่งที่แทบจะไม่ใส่ใจกับแหวนในมือ จริงๆแล้วไอ้แหวนพวกนี้เนี้ยมันมีประโยชน์มากเลยนะครับ อำนาจของแต่ละวงก็แตกต่างกันไป เช่นของไอ้อู๋แหวนสีดำ สามารถเปิดห้องคอมได้24ชั่วโมง ใช้แทนบัตรผ่านของโรงเรียนได้ เข้าห้องคณะกรรมการนร.ได้ ของปกป้องเป็นแหวนสีขาว เปิดห้องสมุดได้24ชั่วโมงและอื่นๆเช่นเดี่ยวกันกับแหวนของไอ้อู๋ แหวนทุกวงสามารถใช้ในการลดหย่อนโทษทัญฑ์ที่เกิดขึ้นจากการทำผิดกฏระเบียบระดับกลางได้เดือนละหนึ่งครั้งไอ้อู๋เองก็ใช้บ่อยๆช่วงโดดเรียน(โทษระดับล่าง โรงเรียนผมแบ่งโทษออกเป็นสามระดับครับ แต่ช่างหัวมันก่อนเถอะครับ บรรยาตอนนี้เปลืองเนื่อแท้กระดาษเปล่าๆ)

ดูผ่านๆเหมือนเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์และสร้างความขัดแย้งให้กับหมู่นร. แต่ผมเล็งเห็นต่างออกไปนิดหน่อยเกี่ยวกับนโยบายนี้ของโรงเรียนผม

มนุษย์ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบเหนือคนอื่น...

แหวนแต่ละวง ดูผิวเผินแล้วเหมือนๆกับเป็นแค่ของล่อหลอก แต่ของเหล่านี้กลับเป็นการคัดสรรเด็กในแต่ละหมวดแตกต่างกันออกไป ดึงพวกเสื่อซุ้มมังกรหมอบออกมาท้าชนกัน จากนั้นแต่ละคนจะพยายามพัฒนาศักยภาพของตัวอื่นเพื่อชิงแหวน เป็นการกระตุ้นพัฒนาเด็กไปในตัวแบบที่แทบจะได้ผล100%และแทบจะไม่เสียอะไรเลย แลกกับสิทธิพิเศษให้พวกเทพทั้งเจ็ดแล้วถือว่าจิ๊บจ๊อยมาก

เป็นแผนการพัฒนาศักยภาพของเด็กนักเรียนในโรงเรียนให้สูงขึ้นจนน่าหวาดกลัว และเป็นการควบคุมไปในตัว  คัดกรองเด็กที่มีความสามารถออกมาใช้งาน

คุณๆว่าพวกเสธ.โรงเรียนผมน่ากลัวไหมล่ะ ?

ที่น่าแปลกใจที่สุดคือ นโยบายประเพณีชิงแหวนนี้มาจากในหมู่เด็กนร.เอง เป็นพวกรุ่นประธานยุคบุกเบิกเพลินจิตวิทยาสมัยที่ยังไม่โด่งดังเท่าทุกวันนี้ ประธานนร.คนนั้นชื่อ ‘ต้นกล้า’ เขาผลักดันและสนับสนุนจนประเพณีก่อตั้งสำเร็จมาได้ด้วยดี

และไม่มีวันล่มลงไปเพราะระบบรากฐานของมันเอง

คนแบบนี้แหละครับ ถ้าเลือกได้ ผมไม่อยากเป็นศัตรูด้วยจริงๆ....

สำคัญกว่านั้น ผมชักอยากเห็นเทพคนใหม่ทั้งสองคนแล้วสิครับ ว่าทำยังไงถึงชนะพี่กวินกับพี่ประดิษฐ์ได้ภายในสามวัน...

"นร.ทุกคน นั่งที่กันให้เรียบร้อย วันนี้เป็นวันทักทายรุ่นนะ เดี้ยวน้องๆจะเข้ามาหาพวกเรา.... ม.4เข้ามาได้เลยค่ะ"

เซฯประจำชั้นของพวกผมบอกขึ้นมา

ผมเหลือบตามองด้านหน้าห้องก่อนพวกเด็กม.4ปีนี้จะเดินเข้ามา

เพิ่งจำได้เหมือนกันว่าวันนี้เป็นวันแลกรุ่นครับ น้องรหัสพบปะพี่รหัส การหาพี่รหัสก็ง่ายมาก น้องมันจับได้ฉายาของใครคนไหนก็คนนั้นแหละครับพี่รหัสมัน

รู้สึกผมจะตั้งชื่อรหัสตัวเองว่าไงนะ....อื้ม...นายยิ้มแฉ่ง มั่งครับ แบบ ตอนนั้นผมคิดไม่ออกเลยตั้งสั่วๆไป แล้วไม่ต้องหวังจะเจอน้องน่ารักๆนะครับ อย่าลืมว่าโรงเรียนผมนะมันตัวผู้ทั้งโรงเรียน(ไม่ร่วมพวกแก็งนางฟ้านะครับ ฮ่าๆ นั้นคือสีสันของโรงเรียนครับ^^)

น้องรหัสแต่ละคนเริ่มเดินตามหาพี่รหัสของตัวเอง ในขณะที่ผมก็รอ จนกระทั้งเด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม

คะเนด้วยสายตาไอ้เด็กนี้สูงมากสุดแค่ ร้อยหกสิบกว่าๆ รอยยิ้มเล็กๆฉายประกายซุนซนบนใบหน้า ยางดัดฟันสีเขียวใบเฟรินเห็นได้ชัดยามอ้าปากขึ้นนิดๆ คงเพิ่งหัดดัดฟันนะครับ ดวงตาใสบริสุทธิ์ประดับบนใบหน้า

บอกผมนี้ว่านี้ ‘เด็กผู้ชาย’...

รอยยิ้มซื่อๆที่ผมรู้ว่าน้องมันไม่แสร้งยิ้มขึ้นส่งมาให้ผม ก่อนจะส่งกระดาษใบเล็กๆที่เขียนว่านายยิ้มแฉ่งมาให้ผม

“สวัสดีครับ พี่ยิ้มแฉ่ง ผมชื่อ ‘ต้องตา’ น้องรหัสของพี่ครับ”

น้ำเสียงขี้เล่นซุกซนตามประสาเด็กเพิ่งโตดังบอกผม น่าแปลกที่ผมสัมผัสได้ถึง‘อะไร’บางอย่างที่ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันในแววตาขี้เล่นคู่นั้น มันเหมือนๆกับว่าเด็กคนนี้มี‘อะไรๆในตัว’อีกเยอะ สัมผัสผมบอกแบบนั้น 

ศิลป์ญี่ปุ่นปีนี้มีพวกน่าสนใจเยอะแหะ...

“สวัสดีครับ พี่ชื่อก้องเกียรติ์ เรียกพี่ก้องเฉยๆก็ได้นะ ”

“ครับ”

การเป็นพี่รหัสน้องรหัสไม่มีอะไรยุ่งยากมากครับ แค่ทำให้พี่รหัสยอมรับก็พอ ซึ่งพวกผมทำกันง่ายๆก็แค่ซื่อพวกขนมหรืออะไรพวกนี้ให้พี่รหัสครับ ไม่ต้องแพงอะไรเลย ของพวกนี้มันให้ด้วยใจครับ เพราะงั้นแค่ตั้งใจให้กันจริงๆเลย์ห่อล่ะห้าบาทพวกผมก็รับเป็นน้องรหัสแล้วครับ ปีที่แล้วพี่รหัสผมเป็นนร.แลกเปลี่ยนมาจากญี่ปุ่นชื่อพี่เฉิน ผมซื่อแสงโสมให้กลมหนึ่งแล้วไปนั่งกินกับพี่มันที่บ้านครับ ฮ่าๆๆ

น้องรหัสแต่ละคนเดินตามหาพี่กันไปเรื่อยๆ จนกระทั้งน้องม.4คนสุดท้ายเดินก้าวเข้ามาในห้อง

“ใครได้มันเป็นน้องรหัสว่ะ ว่าแต่ มันอยู่ยุ่นเหรอ ? กูนึกว่าวิดนิด”

ไอ้บอลพูดเบาๆหลังมันเห็นเหมือนที่ผมเห็น

ที่ผมกับมันกำลังกล่าวถึง คือ‘เดือน’ม.4ปีนี้ครับ 

‘ประกาย’เด็กม.4ที่สูงพอๆกับผม ลูกครึ่งไทย-รัสเซีย สายข่าวกรอง(พวกแก็งนางฟ้าในห้อง)เล่าให้ฟังว่าย้ายมาจากนานาชาติครับ เหตุผลที่ย้ายคือแค่ต้องการเปลี่ยนบรรยากาศ ?

“ประชันกับมึงได้เลยมั่งเนี้ย วันวิชาการโรงเรียน”

“งั้นมั่ง”

ผมตอบแบบไม่ใส่ใจ ไอ้ตำแหน่งหนุ่มหล่อหรืออะไรพวกนั้นใครอยากได้ก็เอาไปเถอะครับ ผมเฉยๆนะ ได้ก็ดีได้คุ๊กกี้กินฟรี ไม่ได้ก็ซื่อกินเอา ไม่เห็นจะยาก อีกอย่างผมได้มาตั้งแต่สมัยม.ต้นแล้วด้วยเพราะงั้นไม่ได้ก็ไม่แคร์ครับสิ่งที่ทำให้ผมตกใจนิดๆ คือประกายเดินไปหาปกป้อง

เคยเห็นภาพหุ่นยนต์สองตัวยืนประจันหน้ากันไหมครับ ? ผมรู้สึกถึงฟีลนั้นอ๊ะ แต่จริงๆแล้วไอ้ประกายมันเข้าถึงได้ง่ายกว่ามากครับ แถมมันน่าม่อพอๆกับผม เพียงแต่ผมรู้สึกว่ามันดูเกร็งๆเวลาคุยกับไอ้ป้อง(สงสัยเจอสกิลประจำตัวไอ้ป้อง สกิลเงียบขู่ครับ -  -)

มันสองคนยืนมองตากันนิ่งๆ ก่อนไอ้เด็กประกายจะชูกระดาษเล็กๆที่เขียนไว้ว่า ‘ป้องกัน’ ขึ้นมาให้เห็น (เห็นไหมครับ มีคนคิดฉายาแบบสิ้นคิดกว่าผมอีก หึหึ) เสียงที่พูดเบามากจนผมและคนอื่นๆในห้องไม่สามารถรับรู้ได้ว่าพวกมันคุยอะไรกัน รู้แต่เพียงทั้งคู่หยิบมือถือขึ้นมาแลกเบอร์โทรศัพท์กันแค่นั้น จากนั้นไอ้เด็กประกายแสงก็เดินเกาหัวแกรกๆออกจากห้องไป

หลายๆคนในห้องเริ่มแลกเปลี่ยนช่องทางการติดต่อสื่อสารกับน้องรหัสตัวเอง ก่อนน้องๆจะแยกย้ายกันกลับห้องไป ผมกับต้องตาเองก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน (แน่นอนว่าน้องรหัสไอ้อู๋มากินแห้ว เพราะพี่รหัสมันเจ๋อไปห้องทะเบียนวัดผล)

ดูท่าทาง ปีนี้การแข่งขันประเพณีของโรงเรียนเราจะคึกคักน่าดูชม...

There's someone who will love you
as much as you love them.
Remember: "Everything happens at the right time" #ปกป้อง

TBC.