คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : #32 ของขวัญ
10/09/57
ป้อง เกียร์เริ่มมองเห็นชัดขึ้นเรื่อยๆแล้วนะครับ ขอโทษที่เพิ่งได้เขียนบันทึกนะ สองวันที่ผ่านมาไข้ขึ้นนะ
เกียร์ขอโทษนะที่ไม่ชอบเขียนอะไรยาวๆแบบป้อง เกียร์อยากพูดให้ป้องฟังมากกว่า
ยังรอป้องอยู่นะ
17/09/57
ป้อง วันนี้คุณหมอบอกว่าเกียร์ใกล้กลับบ้านได้แล้วนะ
ยังรอป้องนะ
19/09/57
ป้อง เกียร์ออกจากโรงบาลแล้วนะ
ขอโทษที่ไม่ได้เขียนนะ เกียร์ไม่รู้จะเขียนอะไรดี
เกียร์คิดถึงป้อง
เกียร์อยากอยู่ข้างๆป้องอีกครั้ง
ยังรอป้องนะ
23/09/57
ป้อง เกียร์ไปโรงเรียนแล้วนะ ทุกคนถามหาป้องเยอะเลย
ป้องไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ
ป้องยังมีเกียร์นะ
...เกียร์เองก็จะรอนะ
กลับมาไวๆนะ
28/09/57
ป้อง เกียร์ไปเรียนดรออิ้งมา
เกียร์วาดรูปของเราด้วยนะ
...
อยากให้ป้องมาเห็นจังเลย
ยังรอป้องอยู่นะ
29/09/57
ป้องครับ
เกียร์เหงา
เหนื่อยจังเลย เหนื่อยกับชีวิต
เหนื่อยกับความรู้สึก เหนื่อยกับการรอคอย
แต่จะให้เลิกรอ
เลิกรัก...
มันเป็นไปไม่ได้
Ps.ขอโทษที่ทำบันทึกของป้องเปื้อนแค่คิดถึง น้ำตามันก็ไหลออกมาแล้ว...
31/09/57
ป้องครับ ทำไมใจร้ายกับเกียร์ขนาดนี้
เกียร์แทบจะยืนไม่ไหวแล้วนะ
โลกที่ไม่มีป้อง มันไม่น่าอยู่เลยสักนิด
เกียร์อยากตาย...
...ไม่ได้
ถ้าเกียร์ตาย เกียร์ก็ไม่ได้เจอป้อง
เกียร์ยังตายไม่ได้
ป้องครับ ขอร้องนะ...
อย่าทรมานเกียร์มากไปกว่านี้เลยครับ
มันทรมานเหลือเกิน...
03/10/57
ไอ้ป้องครับ ไอ้คนใจร้าย !!!
ไหนบอกกันไว้ว่าจะอยู่ข้างๆกันตลอดไป...
ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน
รู้ไหมว่ามันเหนื่อยนะ ทรมานมากด้วยกับการรอแบบไทม่รู้เวลา...
รีบๆกลับมาสักที่สิ...
จะคลั่งตายอยู่แล้ว...
07/10/57
ไอ้สัสป้อง !!!
กูไม่รอมึงแล้ว
กูไม่ไหวแล้วป้อง
กูอยากตาย
ทำไมมึงต้องทิ้งกูไปวะ ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม !!!!
ไอ้เหรี้ย....
มึงมันไอ้คนนิสัยไม่ดี ไอ้เลว กูไม่รอมึงแล้ว กูไม่ไหวแล้ว มึงได้ยินไหมป้อง !!!
ไอ้โลกเหรี้ยๆนี้ถ้าไม่มีมึงข้างๆกัน
ก็ปล่อยให้กูตายไปเหอะ!!!
…
.
.
.
.
.
.
..
.
.
08/10/57
อยากตาย...เสือกไม่ได้ตาย
.......แถมปากแตกอีกต่างหาก
เพราะมึงอ๊ะป้อง !!! ไอ้คนเลว
Ps. ก่อนจะฆ่าตัวตายทุกครั้งอย่าลืมล็อกห้อง
Ps.2 ไอ้อู๋หมักหนักกกว่าแต่ก่อนมาก สัส แมร่งทำร้ายคนป่วย !!!
09/10/57
แมร่งงงงงงง ป้องดูพวกมันดิ พอเกิดเรื่องตั้งแต่เมื่อวานก่อนแมร่งก็จัดทีมผลัดกันมาเฝ้าเลย เพื่อนเรานี้ดีกันจริงๆเนาะ ว่างมากใช่ไหมมาเฝ้ากันถึงดึกถึงดื่น (แล้วอะไรคือมานั่งจู๋จี๋กันในห้องกู ในขณะที่มึงไม่ได้อยู่กับกู ?) ก็บอกแล้วไงวะว่าไม่คิดสั้นแล้ว
กูจะตายได้ยังไงวะ...
....ก็บ้านของเรา กูยังไม่ได้สร้างเลยนิหวา
Ps. ก็ยังรอเจ้าของบ้านกลับมานะ....
14/10/57
ป้องครับ เรียนโคตรเหนื่อยเลย เกียร์ไม่ค่อยเข้าใจเลย เดี่ยวก็มีverbใหม่ เดี่ยวก็มีรูปแบบประโยคแบบนั้น ดรออิ้งก็ยากไปอีก ทำไมชีวิตวัยรุ่นมันถึงได้นักหนาขนาดนี้....
...ยิ่งไม่มีใครอีกคนข้างๆกัน ยิ่งโคตรเหงาเลย
เกียร์ดีใจวะ ที่มีพวกมัน
จริงอยู่ว่ามันอาจจะแค่มานั่งเล่นกันเฉยๆ แต่อย่างน้อยๆมันก็ทำให้เกียร์รู้สึกได้นะว่าเพื่อนก็คือเพื่อน
พวกมันเองก็คงไม่สบายใจที่เห็นเกียร์เป็นแบบนี้
แต่จะให้เกียร์หลอกตัวเองว่าเกียร์โอเค...
....มันไม่ใช่
จะให้ชีวิตโอเคได้ยังไง ในเมื่อคนหนึ่งคนหายไปจากชีวิตของเรา
คนหนึ่งคนนั้น....เขาเอารักของเราไปด้วย
Ps. รีบๆกลับมาคืนใจให้กันสักที่เถอะครับ....
15/10/57
คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงาคิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงาคิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงาคิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงาคิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงาคิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงาคิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงาคิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงาคิดถึง เหงา คิดถึง เหงา คิดถึง เหงา
20/10/57
เกือบๆสองเดือนแล้วที่ใครคนหนึ่งหายไปจากชีวิตของเกียร์...
ไม่มีวันไหนเลยจริงๆที่ไม่มีน้ำตา
หยดน้ำมากมายไหลออกมาเหมือนๆกับว่ามันไม่มีจุดสิ้นสุด
รัก... รัก.... และรัก....
...... มันมากกว่านั้นเยอะ
ความรู้สึกของเกียร์มันไม่ใช่แค่รัก.... แต่ยังศรัทธาใน'เรา'
เคยคิด เคยรู้สึก ไม่ว่าใครคนหนึ่งจะเดินเข้ามาหรือเดินจากไปเกียร์ก็คงไม่เป็นไร
แต่ทำไมกับคนๆหนึ่ง... มันถึงไม่หายไป......
อาจจะเพราะเรื่องของเกียร์กับป้องมันไม่ใช่แค่ความรักที่เกิดแค่วันสองวัน
ไม่ใช่แค่ได้มองตากันก็รู้ใจ ป้องไม่ใช่รักแรกพบ ไม่ได้เข้าตาด้วยซ้ำ
ความผูกพัน...มันก็อาจจะใช่ แต่เนื้อแท้จริงๆแล้ว...
...ก็รัก
รอ รอ และรอ
เกียร์มีวันพรุ่งนี้ มีชิวิตอยู่ต่อไป
.....เพื่อรอใครสักคนกลับมา
22/10/57
ป้อง วันนี้เกียร์ไปศิลปากรมา สนุกมากเลย มีคณะมัณฑนศิลป์ด้วย พี่ๆที่คณะก็อาร์ทๆดีนะ ฮ่าๆ วันนี้เกียร์เลยลองมานั่งหาข้อมูลดูเกี่ยวกับออกแบบภายใน
คณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยศิลปากร อันนี้เกียร์เพิ่งไปงานเปิดบ้านศิลปากรมา
สถาปัตย์ ม.กรุงเทพ ศิลปกรรมและการออกแบบ ม.รังสิ สถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง ม.ธรรมศาสตร์สถาปัตยกรรมศาสตร์ ม.เกษมบัณฑิต ศิลปกรรม ม.เทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี สถาปัตยกรรมและการออกแบบ พระจอม สถาปัตยกรรมศาสตร์ ศรีปทุม คณะศิลปวิจิตร สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์
มีแต่ที่น่าเรียนๆเนาะ ?
แล้วป้องอ่า...อยากเรียนที่ไหน ถ้าอยากเป็นนักร้องนี้ต้องเรียนนิเทศฯรึเปล่านะ ?
ยังรอป้องนะ...
27/10/57
ป้อง วันนี้เกียร์ได้ฟังเพลงๆหนึ่ง
ป้องลองมาฟังด้วยกันนะ.......
กาลครั้งหนึ่ง การพบใครคนหนึ่งทำให้ฉันสุขใจ
กาลครั้งหนึ่ง ทุกช่วงเวลาเราเคยมีกันใกล้ ๆ
แต่กาลครั้งหนึ่ง สุดท้ายไม่จบตรงชั่วนิรันดร์เสมอไป
กาลครั้งหนึ่ง ชีวิตเลือกเส้นทางให้เรามีอันต้องไกล
เรื่องราวของฉันเดินต่อไป จากตรงนั้น ไกลสุดไกล
เหมือนจะไกลจนลืมว่าเคยเกิดสิ่งเหล่านี้
แต่ในวันที่ฝน ร่วงจากฟ้า วันที่มองหาใครก็ไม่มี
วินาทีนั้นจะมีบางอย่างที่สำคัญ เกิดในใจฉัน
กาลครั้งนั้นยังอบอุ่นในใจ รู้สึกทุกครั้งว่าเธอยังดูแลฉันใกล้ ๆ
เหม่อมองฟ้าแล้วถอนหายใจ เหมือนเราได้พูดกัน
ราวกับเธอนั้นไม่เคยจากไป
ยังคงยืนส่งยิ้มให้กำลังใจอยู่ในความทรงจำ (ในความทรงจำ)
หากชีวิตนี้เร็วดั่งความฝัน กาลครั้งหนึ่ง ดีใจนะที่เราพบกัน
เรื่องราวชีวิต เดินต่อไป จากตรงนั้น ไกลสุดไกล
เหมือนจะไกลจนลืมว่าเคยเกิดสิ่งเหล่านั้น
แต่ในคืนเหน็บหนาว เกินจะต้านทาน
คืนที่ความเหงา เข้ามาฉับพลัน
คืนนั้นจะมีความรู้สึกพิเศษและสำคัญ ปรากฏในใจฉัน
กาลครั้งนั้นยังอบอุ่นในใจ รู้สึกทุกครั้งว่าเธอยังดูแลฉันใกล้ ๆ
เหม่อมองฟ้าแล้วถอนหายใจ เหมือนเราได้พูดกัน
ราวกับเธอนั้นไม่เคยจากไป
ยังคงยืนส่งยิ้มให้กำลังใจอยู่ในความทรงจำ (ในความทรงจำ)
หากชีวิตนี้เร็วดั่งความฝัน กาลครั้งหนึ่ง ดีใจนะที่เราพบกัน
ฉันจะอยู่ โดยที่รู้ว่าทุกนาทีนั้นแสนพิเศษ
ฉันจะทำ (ฉันจะทำ) ทุก ๆ สิ่ง (ทุก ๆ สิ่ง)
ให้เธอภูมิใจเมื่อได้เห็น
เธออยู่ตรงนั้นสบายดีไหม
ฉันอยู่ตรงนี้เป็นเหมือนเดิม
คิดถึงเธอทุกวัน (คิดถึงเธอทุกวัน)
หากชีวิตนี้เร็วดั่งความฝัน กาลครั้งหนึ่ง สักวันเราคงได้พบกัน
ครั้งหนึ่งเกียร์ได้พบกับใครคนหนึ่งที่ทำให้รู้สึกสุขใจ
ทุกช่วงที่อยู่ด้วยกัน...มีความสุข
มันก็จริงที่ว่ายังไงสักวันเราก็ต้องตาย....
แต่รักที่อยู่ เชื่อว่ามันไม่ได้หายไปไหน
ไกล... ไกลแบบที่ไม่รู้ว่าป้องอยู่ทีไหน
แต่ก็ยังคงรอ รอคอยสักครั้งว่าจะได้พบกัน
ทุกวันนี้เกียร์ยังมีลมหายใจต่อไปได้ด้วยความรู้สึกที่อยากจะเจอป้อง....
ตอนที่มองท้องฟ้า...เหมือนป้องยืนอยู่ข้างๆกัน
ทุกถ้อยคำ...มันลอยเข้ามาในหัว
เดินต่อไปไกลแสนไกล.... ก็แค่หวังว่าจะได้เจอกัน
ป้องอยู่ตรงนั้นเป็นยังไงมั่งนะ ? ป้องจะคิดถึงกันรึเปล่า ?
ทำไม...เกียร์รู้สึกเหมือนกับว่าเราไม่ได้ห่างกันไปไหนเลย
จริงๆนะ มันเหมือนกับป้องยังคงส่งยิ้มให้เกียร์...
....ผ่านความทรงจำ
กาลครั้งหนึ่ง...เกียร์ดีใจจริงๆ ที่เราได้เจอกัน
เกียร์อยากเรียนออกแบบภายใน อยากสร้างอนาคต......
.....กับป้อง
ป้อง....
.....อยู่ตรงนั้น
คิดถึงกันบ้างนะ.
________________________________________________________________________________
ผมปล่อยปากกาให้กลิ้งตามแรงโน้มถ่วงก่อนจะทรุดตัวลงไปนอนกับที่นอน...
สามเดือนกว่ากับการจากไปของใครบางคน หากแต่ความทรงจำที่ยังคงอยู่บอกให้ผมยังคงรอ....
ผมยังคงมีชีวิตต่อไป...
ยังรอ....
มันก็ยังคงมีแค่อีกหนึ่งวัน....ที่ผมต้องหลับลงไป
...คนเดียว
…
.
.
..
.
.
ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดแม้ไม่ใช่คนที่ยังรอหากแต่ภาพที่ปรากฏก็ทำให้ตกใจไม่ใช่น้อยเหมือนกัน
“พี่ขวัญ...”
“เกียร์”
ผมครางเรียกชื่อพี่สาวแท้ๆคนเดียวเสียงอ่อน
หล่อนเป็นพี่สาวแท้ๆของผม ชื่อขวัญข้าว อายุห่างจากผมหกปี พ่อบอกว่าผมเป็นลูกหลงมา พี่ขวัญข้าวเรียนเกี่ยวกับการบริหารธุรกิจ พอหล่อนเรียนจบก็แต่งงานกับสามีซึ่งเป็นชาวต่างชาติก่อนจะย้ายไปอยู่ด้วยกันที่อเมริกาบ้านเกิดของพี่อดัมพี่เขยของผม ทุกๆปีหล่อนจะกลับมาเยี่ยมที่บ้านก็จริง
.....แต่ไม่คิดว่าจะกลับมาช่วงนี้พอดี
“เกียร์....”
“ครับ...”
หล่อนไม่ได้พูดอะไร แค่มองผมนิ่งๆก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดทั้งตัว ก่อนจะร้องไห้ออกมา
“พี่ขอโทษ”
“................”
ถ้อยคำสั้นๆแต่สะท้อนความหมายทั้งหมดออกมา...ไดอารี่ที่เคยอยู่บนหัวนอนของผม ตอนนี้มันอยู่ข้างๆพี่ขวัญ
ผมมองเงาของตัวเองในกระจกฝั่งตรงข้ามแล้วก็อดจะรู้สึกหดหู่ไม่ได้ เด็กผู้ชายอายุ16-17 ขอบตาบวมเปล่ง ใบหน้าอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอน(ซึ่งผมก็ยอมรับ...) ผมกินข้าวน้อยลง แทบจะไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำในแต่ละวัน ลืมตาตื่น ไปเรียน กลับมาเขียนไดอารี่ แล้วก็พยายามข่มตานอน...
....ซึ่งไม่เคยสำเร็จ
พี่ขวัญข้าวยังคงเป็นพี่สาวที่น่ารักของผม หล่อนไม่ถามผมว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของผม...
...ความรู้สึกของคนที่สูญเสีย
“ลงมากับพี่!!!”
พี่ขวัญพูดแค่นั้นก่อนจะดึงผมลงไปข้างล่างที่ห้องนั่งเล่น หล่อนเปิดประตูก่อนจะดันผมเข้าไปข้างใน พ่อของผมนั่งพิงโซฟาหลับไปทั้งๆแบบนั้น ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่พ่อเองก็มีสภาพคล้ายๆกับผม เหมือนๆเราทั้งคู่จะแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ต่างกันหน่อยตรงที่ตาทั้งสองข้างของผมมันบวบเบ่ง ร้องจนน้ำตาแทบจะกลายเป็นเลือด
“นี้เหรอสิ่งที่พ่อต้องการ !!!!”
พี่ขวัญข้าวดันผมไปข้างหน้า ก่อนจะพูดประโยคนั้นออกมา
“สะใจพ่อรึยัง กับการที่น้องของขวัญเป็นแบบนี้ นี้เหรอที่พ่ออยากได้ ? แค่ซอมบี้ที่ยังมีลมหายใจงั้นเหรอ ??? ขวัญไม่เข้าใจ ทำไมพ่อถึงทำร้ายน้องได้ขนาดนี้ น้องผิดอะไร พ่อตอบขวัญมาสิ !!! ”
หล่อนกอดผมจากด้านหลังไว้ทั้งน้ำตา ผมรู้สึกได้ถึงหยดน้ำอุ่นๆที่ไหลหล่นมากระทบใบหน้าของผม
พ่อมองผมก่อนจะเม้มปากแน่นแล้วพูดออกมา....
“แกไม่เข้าใจ....”
“ใช่ !!! ขวัญไม่เข้าใจ เพราะอะไรพ่อถึงได้ทำร้ายน้องขนาดนี้ ทำไมพ่อถึงได้ทำร้ายจิตใจจนแทบจะไม่เหลือความเป็นผู้เป็นคน เพราะอะไรพ่อตอบขวัญมาสิ ตอบมา”
ตั้งแต่จำความได้ พี่ขวัญเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยและไม่เคยมีปากเสียงกับพ่อ ในชีวิตของพี่ขวัญมีเพียงสองครั้งที่ตัดสินใจไม่ทำตามความคิดของพ่อ หนึ่งคือการแต่งงานกับอดัม ผู้ชายที่หล่อนรักมากที่สุด และสอง...
......คือการยืนเถียงพ่อเรื่องของผม
“ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อไอ้เกียร์ แกคิดจริงๆเหรอว่ามันจะไปกันรอด ขวัญ ถ้าโตแล้วก็หัดใช้สมองแยกเหตุผลกับความรู้สึกออกให้ได้ !!! แกเข้าใจไหมว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด!!!”
“ผิดเหรอ ? น้องของขวัญมีคนรัก มีความรักที่ดี มีความตั้งใจ น้องของขวัญผิดอะไร ?? พ่อ นีมันชีวิตของเกียร์ มันเป็นชีวิตที่เกียร์เลือก พ่อจะแน่ใจได้ยังไงว่าน้องเลือกผิดหรือถูก พ่อจะแน่ใจได้ยังไงว่าต่อให้น้องไม่ได้คบกับป้อง แล้วน้องจะมีความสุขจริงอย่างที่พ่อคิด พ่อลองดู พ่อดูให้ดีๆ”
“....................”
“เนี้ยเหรอลูกในแบบที่พ่ออยากได้ ? ไอ้ร่างไร้วิญญาณเนี้ยใช่ไหม ขวัญรู้ว่าพ่อรับไม่ได้ แต่น้องไม่ได้มีความผิดอะไร และน้องไม่ได้ผิดปกติ !!!! พ่อเข้าใจที่ขวัญพูดไหม น้องมันแค่มีความรัก”
“.....................”
ผมยืนนิ่ง แทบจะไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น หูกับสมองของผมมันอื้อไปหมด น้ำตาก็ไหลออกมาจนแทบจะมองไม่เห็นภาพข้างหน้าด้วยซ้ำ รู้แค่ว่าไอ้ความรู้สึกเย็นๆที่หัวใจมันค่อยๆลดลงไป
“แล้วเหตุผลมันจะไปมีความหมายอะไร ในเมื่อความรู้สึกของน้อง มันแหลกสลายไปแล้วด้วยซ้ำ....”
“.....................”
“พ่อจะทำยังไงก็ได้ จะให้ขวัญเลิกกับอดัมแล้วกลับมาอยู่กับพ่อ...ขวัญก็ยอม ขอแค่ให้พ่อช่วยยอมรับได้ไหม....พ่อคาดหวังอะไรกับคนๆหนึ่ง พ่อคิดว่าน้องจำเป็นต้องเป็นแบบไหน เป็นยังไงถึงจะสมใจพ่อ น้องมันเป็นแค่มนุษย์ พ่อได้ยินที่ขวัญพูดไหม !!! ขวัญทนไม่ได้จริงๆที่เห็นน้องตัวเองแทบจะตายทั้งๆที่ยังหายใจ....”
หล่อนร้องไห้ออกมาพอๆกับผม แรงกอดจากด้านหลังแม้จะหนักขึ้นแต่ก็ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น...
ขอบคุณ...ที่ยังคงมีคนที่เข้าใจผม....
หากแต่ความอุ่นจากแรงกอดด้านหน้าทำให้ลืมตามองคนตรงหน้า
“พ่อขอโทษ.....”
พ่อกอดทั้งผมและพี่ขวัญ ก่อนจะค่อยๆพูดออกมาอย่างยากเย็น
“พ่อ...พ่อไม่รู้จะพูดยังไง.....”
“..................”
“เกียร์ไม่เคยแสดงออกมาก่อนเลยว่าจะ...เป็นแบบนี้”
“ครับ....”
“ยอมรับตามตรง พ่อตกใจและ...พ่อรู้สึกไม่ดี พ่อเห็นข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์ต่างๆ เห็นทั้งคนในสังคมที่เป็นแบบเรา เกียร์รู้ไหมว่าต้องเจอกับอะไรถ้าในวันข้างหน้ายังมีคนที่เขาไม่เข้าใจ ยังมีคนที่เขาคิดว่าลูกผิดปกติ เกียร์จะยังทนเดินต่อไปไหวไหม”
“เกียร์ไม่รู้.....”
“.........”
“เกียร์รู้แค่ว่า...ขอแค่พ่อเข้าใจเกียร์ .....ขอแค่คนที่เกียร์รักยังจับมือเกียร์ในวันที่ล้ม....แค่นี้จริงๆที่เกียร์อยากได้”
หยาดน้ำตามากมายไหลออกมาจากตาของพ่อ ก่อนวงแขนแกร่งจะโอบผม...
หัวใจที่เคยเย็น....กลับมาอบอุ่นอีกครั้ง
ผมไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่ขอแค่พ่อเข้าใจ ขอแค่พ่อยอมรับผมกับป้องได้ ขอแค่ให้ครอบครัวของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม.... ต่อให้ใครล้านคนไม่เข้าใจ ต่อให้วันข้างหน้าจะเจออะไร....
...ผมคงยังลุกขึ้นยืนได้ไหว
“งั้นเกียร์ตอบพ่อได้ไหม... ทำไมถึงเป็นป้อง”
พ่อค่อยๆถอดกอดออก ก่อนจะถามออกมา มือยกแขนขึ้นมาเช็ดน้ำหูน้ำตาก่อนจะตอบกลับไป
“ผมถามตัวเองเป็นพันๆครั้ง ทำไมต้องคนๆนี้”
“...................”
“ผมกล้าพูดนะพ่อ ผมยังเป็นผู้ชายและ...ป้องเองก็ยังเป็นผู้ชาย”
“...................”
“อาจจะเกิดจากความรู้สึกขาด อาจจะเกิดจากความรู้สึกที่ผมตัวคนเดียว หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่สิ่งเหล่านั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ผมใส่ใจอีกแล้วครับ.......”
ผมพยายามยิ้ม ก่อนจะพูดต่อ
“ผมไม่ได้แค่รัก...แต่ยังศรัทธาใน ‘เรา’”
คำตอบของผมทำให้พ่อค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
“ต่อให้วันข้างหน้าพวกลูกๆจะเจออะไร ....ก็ยังแน่ใจใช่ไหมว่าจะจับมือกันไว้.....”
“ครับ....”
พ่อทิ้งตัวลงกับโซฟา ผู้ชายที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตค่อยๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปล่อยออกมา
“งั้นพ่อคงไม่คิดจะห้ามเราคบกับป้องแล้วล่ะ....”
“พ่อครับ......”
ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง แต่เป็นการร้องที่เกิดจากความสุข ก่อนจะทิ้งตัวนั่งกอดพ่อตัวเองแน่นๆ
“ขอบคุณครับ”
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่ได้กอดพ่อแน่นขนาดนี้....
ผมรู้.... มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ การที่พ่อจะยอมรับผมกับป้อง มันเป็นเรื่องที่ยากและแสนสาหัสกับคนเป็นพ่อ ผมเชื่อเสมอว่าพ่อทุกคนหวังดีต่อลูกตัวเอง และพ่อทุกคนก็อยากเห็นลูกชายของเขาสร้างครอบครัวที่ดี มีพร้อมพ่อแม่ลูก มีสายใยคล้องใจเป็นหลานให้เขาอุ้ม
ผมไม่รู้จะพูดคำไหนออกมาจริงๆนอกจากคำว่าขอบคุณ.....
“เกียร์สัญญาว่ามันจะเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้พ่อเสียใจ....”
ผมพูดออกไปทั้งๆที่ยังซบกับอกของพ่อ มือหนาและหยาบกระด้างค่อยๆลูบหัวของผม
“พ่อต่างหากที่ต้องขอโทษ ...พ่อเองก็ลืมไปถนัดว่ามันเป็นชีวิตของเกียร์ มันเป็นสิ่งที่ลูกต้องเลือกเอง ก็อาจจะจริงอย่างที่ขวัญมันว่า พ่อจะรู้ได้ยังไงว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในเมื่อมันยังไม่เกิด”
“พ่อครับ.....”
“..............”
“พ่อยังรักแม่ใช่ไหมครับ ?”
ผมรู้ว่าการที่พ่อเอาแต่ทำงานสาเหตุไม่ใช่แค่เพราะเรื่องของผมหรอก....
“รักสิ....ทำไมจะไม่รัก”
“.............”
“ยัยนั้นนะ ไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนที่พ่อเคยเจอมา ปากจัด กัดไม่ปล่อย เจอกันครั้งแรกก็เอากาแฟร้อนๆมาราดใส่หลังพ่อข้อหาที่ไปหม้อเพื่อนเขา เกียร์คิดว่าโหดดีไหมล่ะ ? ”
“.............”
ผมกับพี่ขวัญนั่งลงข้างๆพ่อ สองมือใหญ่ค่อยๆไล่ลูบหัวของผมและพี่ขวัญ
“แล้วก็อะไรก็แล้วแต่ หลังจากบริษัทปรับโครงสร้างใหม่ พ่อกับแม่ก็ได้เจอกันอีกครั้ง เรื่องตลกที่เกิดขึ้นคือ...หล่อนจำพ่อไม่ได้ด้วยซ้ำ พ่อนี้รู้สึกหัวเสียสุดๆไปเลยล่ะนะ ฮ่าๆ”
“แล้วพ่อทำยังไงแม่ถึงได้ยอมรับพ่อล่ะครับ ?”
ผมถามต่อแม่ลีลาวดีเป็นผู้หญิงที่ใจแข็งชนิดหาตัวจับยาก แถมยังนิสัยเหมือนไอ้ป้องมากๆด้วยซ้ำ
“ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก”
ผมเกือบหลุดขำออกมาทั้งๆที่น้ำตายังคลอเบ้า คลาสโนวาแบบพ่อพูดประโยคนี้เป็นด้วยแหะ....
“แต่มันคงเป็นแค่อดีต....แม่คงโกรธพ่อมากแน่ๆเรื่องที่พ่อไล่ป้องออกจากบ้านไป”
“ก็ตามไปง้อสิครับอาชาติ”
เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากหน้าประตู ก่อนร่างเพื่อนสนิทของผมจะโผล่ออกมา
“พวกผมขอโทษนะครับที่เข้ามาโดยไม่ได้กดออด แต่ว่า ผมอยากเอาไอ้นี้ให้อา ส่วนอาจะทำยังไงต่อไปก็คงสุดแล้วแต่ครับ....”
คำว่า ‘พวก’ จากปากของไอ้อู๋ค่อยๆโผล่ออกมา ..... ต้องตา แน่วแน่ พี่เซียร์ พี่ยา หนมปัง สีเทียน ไอ้เฟรม น้องเพลง ....
ไอ้เฟรมค่อยๆยื่นกระดาษสีขาวแผ่วหนึ่งให้พ่อของผม ก่อนเขาจะรับมาแล้วเปิดดู
“แผนที่... ?”
“ถือซะว่าเป็นของขวัญจากพวกผมนะครับ....แผนที่บ้านแม่ลีลาวดี”
ผมกับพ่อตาโตพอๆกันก่อนผมจะค่อยๆยื่นหน้าไปดู
“เชียงใหม่.....นี้มันอยู่ไกลกับกูขนาดนี้เลยเหรอ ?”
แผนที่แสดงบ้านที่อยู่ในอำเภอหนึ่งของเชียงใหม่ปรากฏแก่สายตาของผม พ่อมองมันก่อนจะหันมาพูดกับไอ้ผม
“เกียร์....”
“ครับ...”
“ถ้าพ่อ...จะไปตาม ‘ครอบครัว’ ของเรากลับมา.....ลูกจะไปกับพ่อไหม ?”
ผมยิ้มออกมาแบบไม่ต้องฝืนเป็นครั้งแรกในรอบสามเดือน ก่อนจะตอบสิ่งที่อยู่ในใจออกไป
“ต่อให้พ่อขังผมไว้ ผมก็จะไป....”
“ขวัญข้าว...ลูกละ...”
“ไปค่ะพ่อ ที่ไปนี้ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ขวัญแค่ไม่อยากให้ใครบางคนโดนแม่ลีลาวดีตบ!!!”
พี่ขวัญพูดขึ้นมาก่อนจะมองหน้าพ่อที่แอบกลืนน้ำลายเบาๆ ผมเองก็คิดไม่ต่างจากพี่ขวัญนักหรอก
“งั้นพรุ่งนี้เราจะไปเชียงใหม่กัน”
คำพูดของพ่อ เหมือนอะไรสักอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆขึ้นมา ผมแทบจะไม่อยากรออีกสักวินาทีแล้วด้วยซ้ำ...
ป้อง...
รอเกียร์ก่อนนะครับ....
เกียร์กำลังจะไปหาป้องแล้วนะ.....
TBC.
ความคิดเห็น