____เก็บ....'รัก' ____[Yaoi] [The End] [เปิดจอง!!!!!]

ลำดับตอนที่ #31 : #28.5 คนเป็นแม่

 

#28.5 คนเป็นแม่

"คุณจะเลิกกับผม.....จริงๆเหรอ..."

น้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าใจหายดังออกมาจากปากเขา ....ผู้ชายที่รักที่สุด

"ใช่ ฉันตัดสินใจแล้ว ถ้าคุณยอมรับลูกไม่ได้ ฉันเองก็คงอยู่ที่นี้ไม่ได้แล้ว" ลีลาวดีพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดและหนักแน่น 

ชาติชายรู้ดี ผู้หญิงคนนี้เด็ดขาดขนาดไหน แต่ก็เพราะแบบนั้น เขาถึงได้เลือกหล่อนให้เป็นแม่ของลูกคนใหม่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาทำให้เขารู้สึกผิด

"พ่อแม่ที่ไหนจะยอมรับได้ที่ลูกตัวเองเป็นเกย์" ลีลาวดีได้ฟังแล้วก็หัวเราะก่อนจะพูดต่อ

"แล้วมีพ่อแม่ที่ไหนฆ่าลูกตัวเองได้ทั้งเป็น ....ฉันไม่เห็นว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันจะเป็นเรื่องร้ายแรงถึงขนาดพ่อแม่ยอมรับไม่ได้หรอกนะ ชาติชาย ฉันขอบอกคุณอีกครั้ง ลูกของชั้นไม่ใช่เกย์"

หล่อนพูดเสียงกร้างจบก็เตรียมจะเดินออกไปจากห้อง

"เรื่องของเรา...มันจะต้องจบลงทั้งๆแบบนี้จริงๆเหรอคุณ ? ....แค่เพราะผมยอมรับลูกของคุณไม่ได้....งั้นเหรอ"

เขารู้สึกใจหายกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผู้หญิงที่รักมากที่สุดกำลังจะเดินจากเข้าไป ชาติชายรู้ดี ลีลาวดีเป็นแม่ที่ยิ่งกว่าแม่คนไหน หล่อนรักปกป้องยิ่งกว่าอะไรบนโลกนี้ซะอีก เผลอๆจะมากกว่าเขาผู้เป็นสามีเสียด้วยซ้ำ

"พรุ่งนี้เช้าหลังตาเกียร์ไปโรงเรียน ฉันกับลูกจะเก็บของย้ายออกไปเอง"

ลีลาวดีพูดจบ หล่อนก็ก้าวออกจากห้องไป....

ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำคัดค้าน

เรื่องราวตลอดสองปีที่ผ่านมา ต้องจบลงไปทั้งๆแบบนี้จริงๆเหรอ ?

ชาติชายทรุดตัวลงกับโซฟา สองมือหยาบยกขึ้นมาซบกับใบหน้าของตัวเอง

โดยที่เขาก็ไม่รู้เลยว่า...คนที่เดินออกไปแล้ว ก็ทรุดตัวลงอยู่ตรงหน้าประตู

หล่อนรู้ดีว่าตัวเองรักเขามากขนาดไหน แต่ถ้าต้องอยู่ต่อไปโดยทีปกป้องต้องเหมือนตายทั้งเป็นคนเป็นแม่แบบหล่อน 
ยอมไม่ได้จริงๆ...



                                                             

.........................................................

"ไม่ลืมอะไรแล้วนะป้อง" ลีลาวดีถามลุกชายของตน 

ปกป้องพยักหน้าตอบรับก่อนจะพยายามฝืนยิ้มให้กับหล่อน

....ยิ่งเห็นลูกเป็นลูกทุกข์แทบขาดใจ คนเป็นแม่ก็แทบจะขาดใจตาม

หล่อนลากกระเป๋าเก็บของใบโตเดินผ่านเขาไปยังหน้าบ้าน ปกป้องยกมือไหว้คนที่เขาเรียกว่า 'พ่อ' เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะก้มหลังเดินผ่านไป ลีลาวดียกกระเป๋าขึ้นรถของตัวเองเสร็จก็เดินไปที่นั่งคนขับ ปกป้องเองก็เดินมานั่งข้างหน้า ในมือของเขามีกระดาษร้อยปอนด์แผ่นหนึ่งที่เป็นของแทนใจ

ภาพวาดดรออิ้งที่ก้องเกียรติ์วาดให้กับเขา...

ภาพวาดของครอบครัวซึ่งมีเขา แม่ พ่อ พี่ขวัญ...และตัวเกียร์เอง

ปกป้องตัดสินใจทิ้งDiaryไว้ที่นี้ ในนั้นมีทุกอย่างที่เขาเขียนขึ้นมา....ทั้งหมดนั้นเกี่ยวกับเกียร์ ความรักที่เกิดขึ้นจากความ 'ต่าง' หากแต่ความ 'เหมือน' ที่พวกเขาทั้งสองคนเป็นผู้ชาย กับเป็นสิ่งเลวร้ายที่ทำร้ายทุกอย่างลง

ลีลาวดีสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกมาจาก 'บ้าน'

ที่ๆครั้งหนึ่ง หญิงสาวอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ อยู่ที่บ้านหลังนี้....

...พร้อมกับผู็ชายที่เลือกแล้วว่าอยากจะฝากชีวิตเอาไว้กับเขา....

ไม่มีอีกแล้ว.....


...



..

.

.

.




.



.



'แกร๊ก'

เสียงไขกุญแจบ้านดังขึ้น ก่อนปกป้องจะเปิดประตูรั่วออกมา

บ้านที่เชียงใหม่ของเขายังคงสภาพตามเดิม อาจเพราะคนในระแวกหมู๋บ้านรู้จักกัน ช่วงเวลาที่เขาและแม่ไปอยู่กรุงเทพ ทุกคนๆจึงช่วยเป็นหูเป็นตาให้เกี่ยวกับเรื่องขโมยขโจน ปกป้องยกกระเป๋าข้าวของต่างๆขนมาไว้กลางบ้าน ก่อนจะค่อยๆจัดเรียงในที่ๆพวกมันควรอยู่

ที่แห่งนี้คือบ้านเกิดของเขา...

บ้านที่แม่แท้ๆของเขาช่วยกันซื้อกับแม่ลีลาวดี ก่อนท่านจะจากไปตั้งแต่เขายังเด็กๆด้วยโรคประจำตัว จากนั้นเป็นต้นมาแม่ลีลาวดีก็คอยดูแลเขาจนเปรียบเหมือนลูกชายแท้ๆ

"แม่ครับ...."

"จ๊ะลูก"

แม่ลีลาวดีรับคำของเขาเงียบๆ ก่อนจะค่อยๆลูบหัวช้าๆ หล่อนรู้ดีถึงความรู้สึกของลูกชายที่ต้องจากคนที่รักมาถึงที่นี้

"ป้องขอโทษ...."

ปกป้องพูดออกมา ก่อนจะกอดคนเป็นแม่แน่นมากกว่าเดิม

"ป้องขอโทษ...ที่ทำให้แม่ต้องเลิกกับพ่อ ขอโทษที่ป้องเป็น'แบบนี้'..."

แม้ว่าแม่ของเขาจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่สาเหตุที่เลิกกันนั้น เขาไม่ได้พาซื้อถึงขนาดจะไม่รู้ ทั้งหมดนั้นมันมาจากเขา เขาผิดเองที่ 'ผิดปกติ'ไปจากเด็กผู้ชายทั่วไปในสังคม

"สักวันหนึ่งแม่ก็คงเลิกกับเขา เราสองคนรู้ดีว่าเราทั้งคู่แตกต่างกันขนาดไหน เขาร้อน แม่เย็น เราอยู่กันไม่ยืนหรอกลูก ป้องไม่ต้องโทษตัวเองหรอกนะ"

"แต่ก็เพราะแบบนั้นไม่ใช่เหรอครับ....เพราะพ่อ'ต่าง'จากใครที่ผ่านเข้ามา แม่ถึงได้เลือกพ่อไม่ใช่เหรอครับ"

ลีลาวดีไม่ตอบคำถามนั้น แต่กอดปกป้องแน่นมากขึ้น

"ใช่ป้อง....แม่รักเขา"

หล่อนตอบตามความเป็นจริง

รัก...เพราะความต่างที่เกิดขึ้นมา

หนึ่งวันที่เจอกัน เขากวนประสาทใส่หล่อน

หนึ่งเดือนที่เจอกัน เขาบอกจะจีบหล่อน

หนึ่งปีที่ผ่านมา เขาดูแลหล่อนอย่างดีที่สุด เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้ผู้หญิงที่รักได้

สองปีที่ผ่านมา มันคือความสุขที่ได้รู้จักเขา ผู้ชายที่นิสัยแตกต่างกัน หากแต่เป็น 'ความต่าง'ที่'เติมเต็ม'

หล่อนยอมรับ..ว่ารักเขามากจริงๆ

"แต่มีผู้ชายอีกคนหนึ่งที่แม่รักมากกว่า"

ปกป้องเงยหน้ามองคนเป็นแม่อย่างไม่เข้าใจ ก่อนแม่ของเขาจะพูดต่อ

"ผู้ชายคนนี้ซนมากตั้งแต่เด็กๆ แม่เห็นหน้าเขาก่อนแรกเกิด แม่ดูแลเขาตั้งแต่อยู่ในท้องของเพื่อนสนิท"

หล่อนพูดต่อ ก่อนจะลูบหัวปกป้องช้าๆ

"แม่เห็นตั้งแต่เขาออกมา เห็นเขากินนมครั้งแรก เห็นถึงพัฒนาการต่างๆของเขา จนแม่สัญญากับตัวเองว่าแม่จะดูแลเขาให้ดีที่สุด 
เท่าชีวิตที่มี แม้กระทั้งชีวิตนี้แม่ก็ให้เขาได้"

"แม่ครับ...."

ปกป้องร้องไห้หนักกว่าเดิม ลีลาวดีเองก็ร้องไห้ออกมา แต่หล่อนยังคงพูดต่อ

"แม่ไม่สน ว่าใครจะมองลูกแม่เป็นแบบไหน แต่สำหรับแม่แล้วลูกคือที่สุดในดวงใจ ไม่ว่าป้องจะเป็นแบบนี้หรือแบบไหน แม่ก็ไม่คิดว่ามันจะผิดปกติ ลูกไม่ได้ทำผิดอะไร ลูกไม่ได้ฆ่าใครตาย ลูกไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน สิ่งที่เกิดขึ้นมันคือความรู้สึกที่ไม่ได้ทำร้ายใคร แม่จึงไม่คิดว่าลูกผิดปกติ"

"........"

"วันนั้น... วันที่ลูกคลอดออกมา แม่นิดฝากฝั่งกับแม่ว่า หากเขาเป็นอะไรไปขอฝากลูกของเขาไว้กับแม่ ตอนนั้นแม่เองยังสาวๆ แม่กังวลมากว่าแม่จะดูแลได้เท่าแม่แท้ๆไหมนะ ? แล้วลูกจะดื้อมากไหม จะซนจนแม่เหนื่อยใจรึเปล่า สำคัญที่สุด แม่จะทำให้เขามีความสุขได้ไหมเพราะตอนนั้นแม่ยังแทบไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำนอกจากบ้านหลังนี้กับเราสองคนเพื่อนสนิทกัน"

"......."

"ขอบคุณ...ที่ลูกเกิดมา ขอบคุณยายนิดที่ไว้ใจให้แม่ดูแลลูก ป้องรู้ไหม...ป้องคือคนที่เติมเต็มแม่ เติมเต็มให้แม่เข้าใจจริงๆว่าชีวิตมันคืออะไร ตอนที่ได้เห็นลูกมีความสุข ลูกยิ้ม ลูกหัวเราะ แม่เองก็รู้สึกอิ่มเอิบใจไปด้วย กลับกัน แม่เห็นหนูทุกข์ หนูโดนคนในสังคมรังแก แม่กลับรู้สึกเจ็บ เจ็บที่คนพวกนั้นไม่เข้าใจลูก เจ็บที่เขามองแค่เพียงเปลือกนอก คนพวกนั้นเขาไม่รู้หรอกว่า หนูมีค่าสำหรับแม่ขนาดไหน"

"แม่...อึก...."

"เพื่อลูก ....มากกว่าชิวิตแม่ก็ให้ได้"

ปกป้องไม่ได้พูดอะไรออกมา เขารู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ

ต่อให้คนทั้งสังคมไม่ยอมรับเขา ขอแค่คนๆนี้ยังอยู่ คนๆนี้ยังเชื่อใจกัน

ปกป้องเชื่อเสมอ เขาจะมีลมหายใจต่อไป

"ป้องก็รักแม่ครับ...."

ลีลาวดีกอดลูกของหล่อนแน่น ตลอดระยะเวลาสิบเจ็ดปีที่ผ่านมา ลูกชายคนนี้ไม่เคยทำให้หล่อนเสียใจแม้แต่ครั้งเดี่ยว กลับกัน ลูกคนนี้นำมาซึ่งความสุข ความสงบใจ หล่อนโตและก้าวขึ้นมาได้ก็เพราะมีลูกซึ่งเปรียบเสมือนเสาใจที่คอยค้ำจุ้นหล่อน ยามล้ม ยามพลาด หล่อนจะคิดถึงปกป้องแล้วลุกขึ้นมาใหม่

"เพราะเราเป็นแม่ลูกกันยังไงล่ะป้อง"

ใครบอกว่าเลือดข้นกว่าน้ำ

ใครบอกว่าไม่ใช่ลูกแท้ๆไม่มีทางสนิทกัน

บัดนี้....หล่อนพิสูจน์แล้ว 

ไม่มีอะไรเลยจริงๆที่จะแลกได้กับลูกของหล่อน แม้กระทั้งผู้ชายคนนั้นก็ตามแต่

คนเป็นแม่ยังไงก็รักลูกที่สุด....

นั้นคือสิ่งที่หล่อนคิด และโอบกอดปกป้องเอาไว้......




..
.

.

.

.


.


.



.


.
.
.
.
.
.
.


ลีลาวดีสูดหายใจเข้าปอดช้าๆ ก่อนจะยกหลังแขนเช็กเหงื่อที่ไหลย้อยออกมา หล่อนจัดแจงข้าวของให้เข้าที่เข้าทางในขณะที่ปกป้องหลับไปแลว

ร้องไห้...จนหลับไป

ลีลาวดีรู้ดีว่าปกป้องต้องฝืนทนขนาดไหน กับความรู้สึกที่ขมขืน เด็กคนนั้นรักหล่อนมากถึงขนาดยอมที่จะหายไปจากชีวิตหล่อน เพื่อให้หล่อนได้อยู่เขาต่อไป 

แต่คนเป็นแม่จะทิ้งลูกได้ยังไง...

หล่อนคิด ก่อนจะค่อยๆลูบกรอบลูกที่ใส่ภาพวาดดรออิ้งของเกียร์ไว้

ภาพครอบครัว ที่เกียร์ตั้งใจจะให้หล่อนเป็นของขวัญวันแม่ ....

นึกๆไปแล้วหล่อนก็อดจะรู้สึกใจหายไม่ได้ นึกไปถึงวันที่เกียร์โทร.มาหาหล่อน น้ำเสียงที่ร้อนรนพลางถามหล่อนว่าปกป้องเป็นอะไรกันแน่ ต้องดูแลยังไง ปกป้องชอบอาหารแบบไหน

ทุกสิ่งที่เกียร์สื่ออกมา มันทำให้หล่อนรู้ว่าเกียร์รักปกป้องมากขนาดไหน

หากชีวิตของหล่อนถ้าเพื่อปกป้องก็ให้ได้ หล่อนว่าเกียร์เองก็ไม่ต่างกัน

ครั้งแรกที่ได้รับรู้ว่าปกป้องเป็นโรคหัวใจ เด็กคนนั้นร้องไห้ออกมาแล้วต่อว่าหล่อนที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้ให้เขาฟัง ไม่อย่างงั้นที่ผ่านมาเขาคงจะดูแลปกป้องให้ดีมากกว่านี้ ....

...สิ่งเหล่านั้นคือเครื่องยืนยัน ความสัมพันธ์ของปกป้องและก้องเกียรติ์ไม่ใช่อารมณ์อ่อนไหวที่เกิดขึ้นมาและดับไป หากแต่มันคือความรักที่บริสุทธิ์ ....

...เป็นความรักที่เกิดจากความต่าง 

ลีลาวดีมองว่าคนทั้งคู่โหยหา 'อีกด้านหนึ่ง'ที่ตัวเองขาดและเติมเต็มกันและกัน เหมือนที่หล่อนและชาติชายเป็น

ลีลาวดีเองก็เข้าใจว่าทำไมชาติชายถึงยอมรับไมได้ ....

หากคนเป็นแม่รักลุกสุดหัวใจ และหัวอกคนเป็นพ่อเองจะต่างกันได้อย่างไง

ตลอดระยะเวลาสิบเจ็ดปีที่ชาติชายเลี้ยงก้องเกียรติ์มาด้วยตัวคนเดี่ยว หล่อนคิดว่าชายหนุ่มเองก็คงจะผ่านอะไรมาไม่ใช่น้อย จนกระทั้งเกียร์โตมาเป็นผู้เป็นคน และไม่ออกนอกลู่นอกทางมากเกิดไป 

หากแต่ความรักลูกที่มากเกินไปนับมาซึ่งความเจ็บปวด....

ที่ชาติชายทำลงไปทั้งหมด ก็คงเพราะจะกลัวว่าลูกชายของตนจะเจ็บ เขาคงคิดว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากอารมณ์ที่อ่อนไหว และไม่ใช่ความรักที่ยังยืน หากแต่ชาติชายเองก็ลืมมองผ่านไป

....เขาลืมมอง 'ความรู้สึก' ของลูกตัวเองไป .... ไม่คิดว่าการแยกปกป้องและก้องเกียรติ์จะเป็นการทำร้ายคนทั้งคู่ถึงเพียงใด
ปกป้องบอบช้ำทั้งกายและใจ ... หล่อนรู้ดีว่ากว่าจะมาถึงขนาดนี้ ลูกชายของตัวเองต้องผ่านอะไรมาบ้าง กว่าจะกล้ารับรัก กว่าจะ

กว่าบอกความรู้สึก กว่าจะกล้าที่จะเดินเคียงข้างกัน

ที่ผ่านมาที่ป้องปฏิเสธเกียร์ ไม่ใช่เพราะไม่รัก...

...แต่รักมาก จนกลัวว่าใครจะมองเกียร์ 'ผิดปกติ'

เด็กคนนั้นห่วงแต่คนอื่นจนลืมมองหัวใจของตัวเองไปเสมอๆ แม้กระทั้งตอนนี้เองก๋็ตาม....

ลีลาวดีคิดๆก็รู้สึกเสียใจ การที่หล่อนพาลูกจากมา มันเป็นทางเลือกที่ผิดรึถูกกันแน่....

'เพล้ง'

ชั่ววินาทีที่หล่อนเผลอ ลบวูบหนึ่งพัดเข้ามา ก่อนกรอบรูป'ครอบครัว'จะตกลงมาแตก ลีลาวดีใจหายก่อนจะรีบเก็บกรอบรูปขึ้นมา ด้วยความที่ไม่ทันระวังเศษกรอบรูปชิ้นหนึ่งตำนิ้วหล่อนจนเลือดไหลออกมา หากแต่หล่อนยิ่งใจหายเมื่อเลือดไหลลงจากนิ้วสู่ตำแหน่งที่เกียร์วาดแทนตัวเองไว้ 

ความกลัวจับตัวเข้าสู่จิตใจ หล่อนพยายามปลอบตัวเองว่าเป็นเพียงความบังเอิญ หากแต่โทรศัพท์ที่สั่นขึ้นทำให้หล่อนกลัวขึ้นมาอย่างประหลาดๆ ลีลาวดีเอื่อมมือไปดูหน้าจอก่อนจะเห็นชื่อคนโทร.เข้ามา

'ชาติชาย'

หล่อนรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ แต่ก็ยอมกดรับสาย...

'ลีลาวดี.....' 

ปลายสายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ก่อนจะพูดต่อ

'ช่วยมา....งานศพลูกที่......'

"คุณ...คุณล้อเล่นอะไรของคุณ"

ลีลาวดีพยายามควบคุมน้ำเสียงมือข้างที่กุมโทรศัพท์ไว้ยังคงมีเลือดหยดออกมา น่าแปลกที่ตำแหน่งของมันคือภาพของเกียร์ ก่อนจะตะคอกกลับไปปลายสายปล่อยโฮออกมา ก่อนจะพูดต่อ


'เขาตายแล้วจริงๆ....' 







TBC