____เก็บ....'รัก' ____[Yaoi] [The End] [เปิดจอง!!!!!]

ลำดับตอนที่ #11 : #11 กาเซียร์ รับน้อง และเสมอกันนะ....

#11กาเซียร์ รับน้อง และเสมอกันนะ....

มื้อเช้าของผมกับมันและน้องปลากะพงทอดกรอบได้จบลงด้วยดี...

ก็...... จะว่ายังไงดี เอาเป็นว่าตอนนี้มันหายโกรธผมแล้วใช่มั้ยล่ะครับ ? เพราะงั้นก็ไม่มีมีเหตุผลใดๆที่จะไม่ไปโรงเรียนด้วยกัน แน่นอนว่าผมไม่คิดจะลืมเหตุการณ์ครั้งนี้หรอกนะ บทเรียนเลยแหละ

ทะเลาะกันเนี้ย...ไม่ดีเลยแหะ

“ป้อง  วันนี้มีงานอะไรอีกป๊ะ ?”

ผมถามมัน เจ้าตัวชำเลืยงมองผมด้วยสายตาค้อนๆนิดหน่อยก่อนจะตอบ(นานๆที่มันจะแสดงอารมณ์ทางสีหน้า)

“ไม่กลัวลืมอีกเหรอไอ้สัส”

“โห ไหนบอกหายโกรธไง อดีตก็คืออดีตดิ”

“เออๆ แต่วันนี้ไม่ว่างหรอก กูมีงานที่สภานักเรียน วันนี้พี่เซียร์นัดประชุม”

มันพูดตอบพร้อมเอ่ยถึงบุคคลที่สาม

กาเซียร์ เซซิล นับเป็นบุคคลอีกคนที่ถ้าเลี่ยงได้ ผมไม่อยากจะเกี่ยวข้องหรือมีปัญหาใดๆ

ผู้ชายคนนี้ถือสัญชาติสองสัญชาติ เป็นลูกครึ่งไทย-รัสเซียเหมือนๆกับไอ้เด็กนั้น(อย่าถามถึงชื่อมันนะ ผมไม่อยากจำ) เป็นผู้ชายที่กุมอำนาจสูงสุดในเพลินจิตวิทยารองจากผอ.

ถึงแม้เพลินจิตวิทยาของผมจะมีเจ็ดเทพที่โดดเด่นกันไปคนละด้านก็ตาม แต่ถ้าพูดถึงบุคคลที่เป็นขั้วอำนาจสูงสุดก็ไม่พ้นคนๆนี้เด็ดขาด ถึงขนาดที่ว่ากันว่า ถ้าผู้ชายคนนี้คิดอยากจะมีแหวนประดับนิ้วเจ็ดวงเมื่อไหร่

ตำแหน่งที่ว่าก็ถ่ายโอนเมื่อนั้น....

แต่คนๆนี้ไม่ใช่คนโง่ ไม่ว่าจะเก่งขนาดไหน คนๆเดี่ยวก็ยังมีขีดจำกัดหลายๆด้าน นั้นคือสาเหตุที่ท่านประธานคนนี้ไม่คิดจะแย่งตำแหน่งใดๆ

เพียงแค่คอย’ควบคุม’แบบ’อิสระ’……

ดึงความสามารถของคนใต้อาณัติให้ออกมาสูงที่สุด มีประสิทธิภาพที่สุด และได้ผลลัทธ์ที่ดีที่สุด

คนๆนี้คือยอดคนอย่างแท้จริง ....

ตั้งแต่ผมอยู่เพลินจิตมา ตำแหน่งของประธานนักเรียนเพิ่งถูกผ่านเปลี่ยนมือมาสองคน คนแรกคือพี่’ร่าเริง’ประธานที่มีดีหลายๆอย่าง พร้อมทั้งยังพัฒนาเพลินจิตวิทยาให้ก้าวหน้ามาได้ถึงขนาดนี้

อีกคนคือคนที่กล่าวมาเบื้องต้น พี่กาเซียร์.....

ดีกรีความโหดของประธานโรงเรียนผมแต่ละรุ่นจะโดดเด่นแตกต่างกันไป บ้างก็เด่นวิชาการ บ้างเด่นบุ๊น บ้างเด่นบู๊ แต่พี่กาเซียร์นั้นพวกผมจัดเป็นพวกสายผสมครึ่งๆกลางๆ

ไม่ใช่เก่งครึ่งๆกลางๆ แต่เสือกเก่งทุกด้าน จนไม่เด่นด้านใดด้านหนึ่ง

ผมเคยกล่าวไปแล้วมั่งเกี่ยวกับรากฐานของเพลินจิตวิทยา ถ้าการแข่งขันของเด็กในโรงเรียนกับพวกนอกโรงเรียนหนักขนาดไหน คูณสิบเข้าไป นั้นแหละการแข่งขันกันภายใน

.............ก็ไอ้พวกนี้มันกระหายชัยชนะทั้งนั้นนิครับ 

แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ยามสงบเรารบกันเอง แต่ถ้าเมื่อใดที่มีศึกนอก

เพลินจิตวิทยาจะร่วมเป็นหนึ่ง....

ไม่แปลกใจเลย ทุกครั้งที่ไปที่ไหนแล้วมีตราโรงเรียนพ.ว.ไปด้วย การโดนมองจากเด็กโรงเรียนอื่นเป็นเรื่องปกติมากจนพวกผมชินกันตั้งนานแล้วล่ะครับ

“แล้วมึงทำหน้าที่อะไรบ้างว่ะ”

ถึงจะรู้ว่ามันทำงานในสภานักเรียนด้วย แต่กระทั้งงานที่มันทำผมก็ยังไม่ทราบเลยครับ

“เลขาฯ คอยจัดการพวกผังงานโรงเรียนอะไรพวกนั้นต่อจากพี่เซียร์นะ”

“เรียกผู้ชายคนนั้นสนิทปากนิ มึงสนิทกับพี่เขาเหรอว่ะ ?”

ตั้งแต่อยู่เพลินจิตมา มีไม่กี่คนหรอกครับที่เรียกประธานโรงเรียนเราแบบนั้น

ไอ้ป้องทำหน้าคิดก่อนจะตอบ

“อื้ม...ก็นับว่าสนิทกันมากเลยนะ แต่พี่เซียร์เองนั้นแหละเป็นคนบอกให้เรียกแบบนั้น แกบอกว่าเรียกเต็มยศแล้วเขิน”

มันตอบผมหน้าตาย เพียงแต่ผมไม่คิดว่าคนระดับนั้นจะเขินเป็นหรอกนะ

“พี่เซียร์นี้เป็นคนใจดีมากนะ แถมยังอ่อนโยนสุดๆอีกต่างหาก เป็นอีกคนที่กูนับถือ เห็นพวกของในห้องไหมล่ะ นั้นพี่เซียร์เป็นคนซื่อมาหมดเลย แกบอกว่าว่างๆจะเข้าไปพักบ้างส่วนตัวดี แต่ตั้งแต่กูมีโซนส่วนตัวก็ไม่เห็นแกจะเข้าไปเลยนะ”

ผมฟังที่มันพูดแล้วไม่ติดใจคำไหนเท่าครับนี้แล้วครับ....

“อ่อนโยน ?”

“อื้ม อบอุ่นมากๆ เหมือนๆพระอาทิตย์ดวงหนึ่งเลยแหละ ยิ่งตอนพี่เขาดูแลน้อง’เพลง’นะ โคตรๆอ๊ะ”

ผมนึกภาพไม่ออกหรอกนะครับ ว่าคนแบบนั้นจะมีด้านที่อ่อนโยนยังไง เอาเป็นว่าถ้ามีบุญมากพอผมอาจจะได้เห็นก็ว่าได้ แต่ถ้าฟังจากที่มันเล่ามาคนๆนี้ก็ใจดีกับไอ้ป้องจริงๆนั้นแหละเพราะข้าวของในห้องนั้นก็กินราคาร่วมๆเกินห้าหลักก็ว่าได้ ส่วนน้องเพลงที่ไอ้ป้องพูดถึง คือน้องชายแท้ๆของประธานโรงเรียนคู่อริเราครับ....ผมเองก็ไม่รู้รายละเอียดนักหรอกนะว่าไปรักกันได้ยังไง เอาเป็นว่าไม่อยากสอดแล้วกันครับ

ในที่สุดผมกับมันก็มาถึงเพลินจิตวิทยากันตอนประมาณเจ็ดโมงกว่าๆ....

“เดี่ยวกูขึ้นไปหาพี่เซียร์นะ”

“แล้วกระเป๋ามึงอ๊ะ ?”

ผมชี้ไปที่จาคอปมัน 

“ค่อยเอาขึ้นไปเก็บก็ได้มั่ง”

“ฝากกูไปก็ได้นะ”

ก็กระเป๋ามันไม่ได้หนักอะไรเท่าไหร่เลยนิครับ เบาพอๆกับของผมนั้นแหละ เพราะส่วนใหญ่แล้วจะเก็บของกันไว้ที่ล็อคเกอร์ของโรงเรียนเรามากกว่า เอาไปแค่พวกชีทหรือสมุดที่มีการบ้าน

ไอ้ป้องทำท่าคิด ก่อนจะยื่นกุญแจล็อคเกอร์มันกับกระเป๋าจาคอปให้ผม

“เจอกันบนห้อง”

“เออ ไว้เจอกัน”

ผมโบกมือลากับมัน  ก่อนจะหนีบจาคอปไว้ทั้งสองข้างแล้ววิ่งขึ้นไปบนตึก เกือบซวยหน่อยๆตอนเลี้ยวมุมตึกแล้วผมเจอบรา
เทนเดอร์ม.อื่นเดินตรวจตึกอยู่ ดีว่าผมถอดหันก่อนแกจะหันมาเจอ(โรงเรียนผมห้ามใส่รองเท้าขึ้นอาคารเรียนครับ แต่ผมขี้เกรียจ  -  -)

กระเป๋าหนังจาคอปของไอ้ป้องอยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่า‘โทรม’เกินเยียวยา แม้มันจะขัดเช็ดถูอย่างดีจนมันเงาวับก็เถอะครับ แต่เพราะใช้มานานแล้วหนังบางส่วนของกระเป๋าก็หลุดลอกออกไป ผมว่าจะทักมันหลายรอบแล้วล่ะครับเรื่องเสื่อผ้านักเรียนกับพวกของใช้ ทำไมมันไม่เปลี่ยนใหม่สักที่ ทั้งๆที่เงินเดือนของแม่ลีลาวดีก็สูงพอๆกับพ่อผม เรียกได้ว่าใช้จ่ายได้สบายๆ แต่มันกลับประหยัดจนเกินเหตุ ผมสังเกตดูแล้วล่ะครับ ป้องมันไม่ใช่พวกงกเกินเยียวยา แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงไม่ยอมเปลี่ยนของใช้ส่วนตัวพวกนี้สักที่

สงสัยไว้ค่อยถามตอนกลับบ้านวันนี้แล้วกันครับ....

ผมหนีบจาคอปสองข้างมาถึงห้องเรียน ในห้องมีพวกเพื่อนๆผมอยู่เกือบๆครึ่งห้องเห็นจะได้ ไอ้พวกทโมนพวกนี้มันจะแบ่งสังคมกันอยู่ชัดเจนครับ พวกเรียนๆหน่อยก็ด้านหน้านั่งอ่านหนังสือ ส่วนพวกผมก็เตะบอลกันบ้างเล่นบอร์ดกันบ้างด้านหลังห้อง จะว่าไปแล้วเร็วๆนี้จะมีงานบอร์ดนี้หว่า(ดีนะเห็นพวกมันเล่นบอร์ดแล้วนึกขึ้นได้)

“กระเป๋าใครว่ะไอ้เกียร์”

ไอ้อู๋เหลือบตามองทักผม ก่อนจะหันไปสนใจหน้าจอของมันต่อ ขอบคุณนะครับเพื่อนรักที่ยังอุส่าห์เหลือบตามองว่ากูมาถถึงห้องเรียนแล้ว

“ของไอ้ป้อง”

“ห๊ะ มึงบอกว่าของใครนะ ?”

รอบนี้ไอ้อู๋ชะงักก่อนจะหันมาสนใจผมเต็มตา 

“ของไอ้ป้อง ปกป้อง เกียรติ์ติยานันท์ จะให้เอาเบอร์โทรให้ด้วยไหม ?”

“ไม่ใช่ๆ ประเด็นคือ มึงไปสนิทกับมันตอนไหนว่ะ กูไม่เห็นจะรู้เลย”

มันว่า แต่ผมยักไหล่ไม่สนใจจะตอบคำถามมันเพราะนึกไม่ออกเหมือนกันว่าสนิทกันตอนไหน 

เอาเป็นว่ารู้ตัวอีกที่ก็นับแมร่งเป็นเพื่อนสนิทอีกคนของผม ณ ตอนนี้แล้วอ๊ะครับ

ผมไขกุญแจล็อคเกอร์ของมันก่อนจะยัดจาคอปเข้าไป สายตาผมพลันเหลือบมองไปเห็นสมุดสีเทาปกแข็งเล่มหนึ่งที่ไม่ใข่สมุดเรียนของโรงเรียนผม สงสัยจะเป็นพวกสมุดย่อยของมันล่ะมั่งครับ ?

ผมกวาดสายตามองล็อคเกอร์ของมัน นอกจากจะเป็นระเบียบกว่าของผมแล้ว ยังมีตารางปฎิทินเล็กๆแปะอยู่ตรงประตูล็อคเกอร์ด้านใน ของเดือนนี้ล่ะครับเพียงแต่มันจะมีรอยดินสอดำๆเขียนทุกๆวันอาทิตย์แบบอาทิตย์เว้นอาทิตย์ ผมเห็นแค่เครื่องหมาย ‘ + ‘ นอกจากนั้นก็ไม่เห็นมันจะเขียนอะไรกำกับไว้เลย ของเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เป็นเครื่องหมาย ขีดเล็กๆสองเส้นเขียนต่อกันเหมือนเครื่องหมาย = ...

แล้วไอ้เครื่องหมาย + กับ =  นี้มันแปลว่าอะไรว่ะ ???

เย็นนี้คงได้มีคำถามหลายคำถามซะแล้วล่ะมั่งครับ จะว่าไปแล้ววันอาทิตย์มันก็ไม่ค่อยอยู่บ้านจริงๆนั้นแหละ....

แปดโมงครึ่งเริ่มต้นเรียนวิชาประวัติศาสตร์ ไอ้ป้องขึ้นมาก่อนมิสอรทัยเข้าสอนนิดหน่อย มันหันมาทำปากขอบคุณผมตอนที่มาเอากุญแจไขล็อคเกอร์เอาจาคอปก่อนจะกลับไปนั่งที่นั่ง สุดท้ายความสนใจของมันทั้งหมดก็หันไปจนใจหน้ากระดาน

สวนทางกับสายตาของผมที่เหลือบมองมันเป็นระยะๆ....



   

             

“ไอ้เกียร์”

“เออๆ”

ผมยกมือรับเสียงเรียกชื่อตัวเองก่อนจะเดินไปเอาป้ายชื่อเล่นสีเหลืองอ๋อยที่เขียนไว้ว่า ‘เกียร์’จากไอ้ปั๊ก หัวหน้าห้องผม มันยื่นมาให้ก่อนจะขานป้ายชื่อเรียกคนต่อไป

ตอนนี้เลิกเรียนแล้วครับ พวกผมกับเพื่อนมานั่งรอกันในห้องประชุมเล็กของสายศิลป์-ญี่ปุ่น รอพี่ๆและเซนเซมาเตรียมรับน้อง รู้สึกข่าวกรองที่ว่า ‘เปียก’ นี้คงไม่เกินจริงสักเท่าไหร่ ประมาณการได้จากพี่คนส่งน้ำแข็งที่มาส่งให้พวกรุ่นพี่ผมแล้วสี่กระสอบ...

วันนี้คงมีคนได้เปียกจริงๆแหะ....

ไอ้ปั๊กแจกป้ายชื่อให้เพื่อนๆจนครบ ก่อนน้องม.สี่จะเดินเข้ามาด้านในห้อง เซฯเตอร์ครูสอนภาษาญี่ปุ่นบอกให้พวกน้องๆนั่งข้างๆพวกผมครับ ผมเห็นต้องตาหันหน้ามายกมือไหว้ก่อนจะยิ้มน้อยๆให้ผม น้องต้องครับ...มึงไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยจริงๆ จะใสไปถึงไหนเนี้ย!!!

“อ้าว ไหนน้องคนไหนจะหาพี่รหัสตัวเองไม่เจอบ้าง”

เซเตอร์ถามขึ้น

ก็มีบ้างส่วนนั้นแหละครับที่หาพี่รหัสของตัวเองไม่เจอ เพราะแม้บางคนจะตั้งชื่อรหัสพร้อมคำใบ้ง่ายๆ แต่ไอ้พวกที่ตั้งยากๆก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี

ผมเห็นน้องมอสี่หลายๆคนยืนขึ้นพร้อมเพื่อนผมบางคนร่วมทั้งไอ้อู๋(ไม่ใช่ว่ามันหาไม่เจอหรอกนะ มันไม่หาต่างหาก มั่วแต่นั่งเล่นโน๊ตบุ้คลูกมันอยู่ - - )

“ใครที่หาพี่รหัสไม่เจอแยกมายืนข้างหน้าเลยนะ กฎข้อเดี่ยวคือห้ามขัดขืนพี่ๆรหัสเด็ดขาด!!!”

เซเตอร์พูดขึ้นก่อนรุ่นพี่พวกผมจะยิ้มกริ้ม อื้ม...ได้แกล้งรุ่นน้องนี้ไม่ว่าใครก็คงจะมีความสุขกันทั้งนั้นสินะ สินะ สินะ (ยกเว้นคนถูกแกล้ง.....)

และแล้วการรับน้องของพี่ๆก็เริ่มต้นขึ้น

แป้งมันที่พวกผมชอบเล่นกันตอนสงกานต์ถูกผสมกับน้ำเย็นเจี๋ยบบบบบบบบ ก่อนจะไล่แปะหน้าน้องๆแต่ละคน พี่ๆแก๊งนางฟ้าเองก็ใช่ย่อย เดินเอาน้ำแข็งใส่เสื่อพวกผม เน้นๆทั้งน้ำแหละเนื้อ (เหรี้ยเอ๊ย น้ำแข็งแมร่งไหลลงเกงใน....)

ผมกับเพื่อนๆร่วมทั้งรุ่นน้องโดนละเลงหน้าจนพอใจ(พี่ๆและเซนเซที่รัก) ก่อนสถานการณ์จะกลับสู่ความสงบสุขอีกครั้ง หันไปมองหน้าแต่ละคนนี้ดูไม่จืดเลยครับ ผมโดนเขียนปากด้วยลิปสติกสีชมพูแปร๊นอีกต่างหาก-*- ไอ้เฟรมไอ้อู๋โดนหนักพอๆกันกับผม
พอหันไปมองไอ้ป้องที่นั่งแถวๆริมหน้าต่างผมเห็นหน้ามันทั้งหน้าโดนละเลงด้วยแป้ง .... เอิ่มนะ ปกติหน้ามันก็จืดสนิทอยู่แล้วนะครับ พอแต่งแบบนี้แมร่งยิ่งโคตรจืดเลย ตาเรียวสองข้างก็มีแป้งมันวงอยู่รอบๆดวงตา จมูกถูกป้ายด้วยลิปสติก

....

..

.

แต่ก็น่ามองอยู่ดี.....


“เกมต่อไป ขอให้น้องๆม.4กับม.5จับคู่พี่รหัสน้องรหัสกันค่า”

พี่หัวหน้าแก๊งนางฟ้าพูดเสียงหวานเซ็กซี่(แต่ฟังแล้วพวกผมสยองปนเซ็กเสื่อม)ออกมา ก่อนพวกผมจะขยับตัวนั่งตามคู่กับน้องรหัสของตัวเอง ไอ้ป้องไปนั่งกับไอ้เด็กนั้นแถวเดี่ยวกันกับผมแต่ถัดไปจากไอ้อู๋และไอ้เฟรม ผมเห็นไอ้อู๋เหลือบมองน้องรหัสผมแปลกๆ ส่วนไอ้ต้องตาเองก็ยิ้มกระล่อนออกมา

นี้กูพลาดอะไรอีกรึเปล่าว่ะ ???

“เกมนี้จะให้น้องๆทุกคนทำยังไงก็ได้ ให้ควานหาเหรียญห้าสิบสตางค์จากในถังน้ำแข็งนี้ คู่ไหนที่ทำได้ภายในเวลาที่กำหนดพี่ๆจะมีรางวัลให้นะค่า”

พี่คนเดิมพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะผายมือไปทางถังน้ำแข็งสีส้มที่ด้านในบรรจุน้ำแข็งไว้เต็มอัตรา ก่อนพวกต้นแถวแต่ละคู่จะเริ่มออกไปล้วงน้ำแข็ง คู่ไหนโชคดีหน่อยล้วงครั้งเดี่ยวก็เจอครับ พวกไหนโชคร้ายล้วงเป็นสิบแมร่งก็คว้าได้แต่เหรียญบาท(สมน้ำหน้านิดๆ  เห็นพวกมันยืนกันฟันกันเพราะความเย็น)

จนกระทั้งมาถึงคู่ไอ้ป้องกับน้องรหัสมัน   

ไอ้ป้องเดินไปยื่นอยู่หน้าถังน้ำแข็งกับน้องรหัสมัน ผมเห็นไอ้เด็กนั้นพูดอะไรนิดหน่อยก่อนพี่ม.หกจะพูดต่อ

“พี่นับสาม สอง หนึ่งแล้วล้วงเลย พร้อมนะ”

มันกับน้องมันพยักหน้า ก่อนพี่ๆจะเริ่มนับ

“สาม สอง หนึ่ง เริ่ม!!!”

พอสิ้นสุดคำว่าหนึ่ง วงแขนของไอ้ป้องก็พุ่งเข้าหาถังน้ำแข็งพอๆกับไอ้เด็กประกายแสงนั้น ผมเห็นมันนิ่วหน้าเหมือนเจ็บปวดอะไรสักอย่าง แต่มื่อทั้งสองข้างก็ยังควานหาเหรียญต่อไป จนผ่านไปสัก10วิ มันก็ควานหาเหรียญห้าสิบสตางค์เจอพร้อมๆกับน้องรหัสของมัน

ไอ้ป้องรีบชักมือออกจากถังน้ำแข็งก่อนจะสะบัดไล่น้ำแข็งที่เกาะตามแขน ผมเห็นมันกัดฟันนิดๆก่อนจะเห็นว่าปลายนิ้วมันมีเลือดไหลออกมาซิบๆ ให้ผมเดาจังหวะที่มันแทงลงไปคงจะบาดกับเกร็ดน้ำแข็งพวกนี้(เห็นเป็นเกร็ดเล็กๆแต่มันคมนะครับ พุ่งไปอาจนิ้วส้นได้เลยด้วยซ้ำ)

ไอ้ป้องเบ้ปากเบะก่อนจะลองขยับนิ้วข้างนั้นขึ้นลงดู ผมเห็นคิ้วมันกระตุกตอนลองขยับดู

คงจะเคล็ดจริงๆแหะ...

ผมกำลังจะเดินไปถามแล้วครับว่าเป็นไงบ้าง แต่ไอ้เด็กนั้นไวกว่าผม...

"โทษนะครับพี่ป้อง เจ็บหน่อยนะครับ"

มันจับมือไอ้ป้องก่อนจะพูดขออนุญาต ไอ้ป้องพยักหน้าตกลงก่อนมันจะดึงนิ้วไอ้ป้องดัง'กร็อบ'ผมเห็นมันเบ้ปากน้ำตาเล็ด

ไอ้อยู่ใกล้แล้วช่วยนะ ไม่ใช่เรื่องแปลก

แต่จับมือไอ้ป้องเกิน5นาที่แล้วเนี้ย...คืออะไร?

"ปล่อยมือเพื่อนกูได้แล้วมั่ง"

ผมบอกต้องตาว่าเดี่ยวมาก่อนจะเดินไปใกล้ๆแล้วพูดลอยๆแต่จงใจกระแทกแดกดัน ไอ้แสงแสยะยิ้มใส่ผม แต่ก็ยอมปล่อยมือแต่โดยดี

"ผมก็แค่'เป็นห่วง'พี่ป้องนะครับ"

มันพูดยิ้มๆกลั่วเสียงหัวเราะ

"ขอบใจนะน้อง แต่เพื่อนสนิทกู กูดูแลได้ครับ"

ผมยิ้มหวานพูดตอบเอื้อมแขนไปโอบไหล่มันหลวมๆก่อนจะเดิน(ลากไอ้ป้อง)ไปนั่งรอตรงเก้าอี้พลาสติก

"มึงเนี้ยนะ..."

ผมจุ๊ปากบ่นมัน ไอ้ป้องเอียงคอนิดๆก่อนจะถาม

"กูทำไมว่ะ..."

มันทำหน้าเหมือนเด็กเล็กๆที่ไม่เข้าใจคำถามของผม ในหน้าเปื้อนแป้งมันเม้มปากนิดๆ

นอกจากหน้าจะจืดแล้วยังดูเอ๋อๆอีกต่างหาก

แต่ก็น่ารักไปอีกแบบล่ะนะ...

"เอาเป็นว่า นั่งรอกูตรงนี้ก่อน แล้วนิ้วหายเคล็ดยัง"

"รู้ด้วยเหรอว่านิ้วเคล็ด?"

"รู้ดิก็มอ..."

กึก...

ก็จะให้บอกไปยังไง...

ว่าสายตามันพาลมองอยู่เรื่อยๆ

ทั้งๆที่ไม่ใช่จุดพักสายตาเหมือนในห้อง แต่สายตาเจ้ากรรมดันทรยศ มองหาแต่คนอีกคนคอยแต่จะชำเลืองมองว่าไอ้คนยิ้มยากคนนี้จะแอบหลุดยิ้มมาตอนไหนสักตอนรึเปล่า

ก็แค่นั้นเอง....

"ก็อะไร"

ผมนั่งหันหน้าไปหามันก่อนจะตอบ

“ก็เห็นตอนไอ้ประกายแสงมันดันนิ้วให้”

“อื้ม....”

ไอ้ป้องรับคำผมด้วยท่าที่นิ่งๆก่อนจะคอตก...

แล้วทำไม’อื้ม’ของมึงต้องเสือกทำเสียงเศร้าๆด้วยว่ะ...แล้วไอ้ใบหน้านั้นมันคืออะไร ทำหน้ายังหมาถูกทิ้ง....

แล้วทำไม....ผมถึงไม่อยากเห็นหน้ามันเศร้าว่ะ....

“ก็มองอยู่....”

ผมพูดลอยๆ ไอ้ป้องยกคอขึ้นก่อนจะถาม

“อะไรคือมองอยู่”

ทำไมจะต้องให้อธิบายว่ะ....

“ก็ที่มึงถามกูว่ารู้ด้วยเหรอที่นิ้วเคล็ดนะ ก็กู’มอง’อยู่ แล้วทำไมถึงจะไม่เห็น....”

ใบหน้าสลดของมันแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ไอ้ป้องยกมุมปากขึ้นนิดๆก่อนจะพูดต่อ

“งั้นก็เสมอกันสินะ”

“อะไรเสมอ?”


ผมเริกคิ้วขึ้นนิดๆไม่เข้าใจคำพูดของมัน มันลุกขึ้นยืนหันหน้าไปทางอื่นก่อนจะพุดประโยคบางประโยค...


ที่ทำให้ผม...หัวใจพองโตแปลกๆ....



“ก็มึงมองกูเหมือนๆกับที่กูมองมึงไง....”

From  now  on, It’s  the  beginning  of  two  hearts
That’s  re-union  into  one.  Walk  together  with  hand  in  hand
And  fill  the  heart  with  love  and  understand.#ปกป้อง

TBC.