คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เพื่อนบ้านที่แสนดี (SooSun)
เวสป้าสีฟ้าขับต้านแรงลมของค่ำคืนมาเรื่อยๆ ร่างสูงของซูยองยังคงมองคนซ้อนท้ายเป็นระยะๆ ซันนี่ที่เมาไม่ได้สติก็ยังคงไม่ได้สติเช่นเดิม ยังคงเอนซ้ายเอนขวาอยู่ด้านหลัง ทำเอาคนขับด้านหน้าใจไม่ดีเท่าไรเพราะกลัวคนตัวเตี้ยจะลงไปกองกับถนน มือซ้ายข้างที่ว่างจึงเอื้อมไปดันด้านหลังของคนตัวเล็กกว่าให้เข้ามาชิดกับตัวเอง ก่อนจะจับมือคนไม่ได้สติให้มากอดที่เอวของตัวเองแทน ส่วนคนที่ไม่ได้สติก็คอยแต่จะเอามือออก ทำให้คนขับจ้องตัดสินใจจับมือเล็กๆนั่นไว้ไม่ให้ออกไปจากเอวของตัวเอง
“ยัยเตี้ย นั่งให้มันดีๆหน่อยได้ไหม ฉันจะขับรถไม่ถนัดนะ”
“งืมมมม อย่ามาออกคำสั่งกับช้านนนน้า” นี่ขนาดเมายังมีฤทธิ์ขนาดนี้ ซูยองส่ายหัวด้วยความเอือมระอา ตั้งแต่จำความได้ก็มีคนตัวเตี้ยเป็นเพื่อนบ้านแล้ว ความจริงแทนที่จะเป็นเพื่อนสนิทกัน กลับกลายเป็นไม่ถูกกันซะงั้น สาเหตุก็จำไม่ได้จริงๆว่าเพราะอะไร รู้ตัวอีกทีก็ไม่ถูกกันไปแล้ว นี่ขนาดนั่งคิดเองยังงงเองเลย ว่าทำไมเราสองคนถึงไม่เป็นเพื่อนกัน
“ฉันอ่ะนะ ไม่ได้ไม่ชอบเธอหรอกนะยัยเตี้ย ถ้าเธอจะคุยกับฉันดีๆ แค่นี้ฉันก็โอเคแล้วล่ะ” พูดไปก็เอี้ยวตัวกลับไปมองคนที่ฟุบสลบที่แผ่นหลังของตัวเอง ซูยองยิ้มอ่อนๆก่อนจะตั้งหน้าขับรถต่อ หารู้ไม่ว่าคนเมาที่น่าจะหมดสติก็ยิ้มอ่อนๆออกมาเหมือนกัน
ไม่นานเวสป้าของซูยองก็เข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่ แม่บ้านเดินออกมามองก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพคุณหนูของบ้านที่ไม่ได้สติซ้อนท้ายอยู่กับ เพื่อนบ้านที่คุ้นตา
“คุณซูยอง คุณหนูซันนี่ไปทำอะไรมาคะเนี่ย?”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะป้า พอดีคุณหนูของป้าเขาฉลองกับเพื่อนหนักไปหน่อย แล้วพอดีกลับไม่ได้ซูเลยอาสาไปรับมาให้ค่ะ” ซูยองพูดยิ้มๆให้กับคนสูงอายุที่ยืนอยู่ด้านหน้า พ่อแม่ของซันนี่ทำธุรกิจอยู่ต่างประเทศ ส่วนพี่สาวก็แต่งงานมีครอบครัวกันไปหมดแล้ว ทำให้บ้านหลังนี้ มีแค่ซันนี่ แม่บ้าน สาวใช้และคนขับรถเท่านั้นที่อาศัยอยู่ ซูยองจะเห็นบ้านนี้ครึกครื้นก็ต่อเมื่อ คุณและคุณนายลี กลับมาเยี่ยมลูกสาวเท่านั้น
“ยังไงต้องขอโทษคุณซูยองด้วยนะคะ ที่รบกวนเรื่องคุณหนูบ่อยๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ก็เป็นธุระเรื่องยัยนี่ตลอด ตอนนี้ก็ชินแล้วล่ะค่ะ” ซูยองหัวเราะออกมาก่อนจะพยุงซันนี่เดินเข้ามาในบ้านโดยมีแม่บ้านเป็นคนช่วย ทั้งสองพยุงคุณหนูของบ้านเข้ามาในห้องนอนได้ ซูยองที่เห็นว่าหมดธุระแล้วก็เตรียมจะเดินออก
“อ่อ คุณซูยองคะ ยังไงรบกวนอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูสักครู่นะคะ เดี๋ยวป้าจะไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้คุณหนู”
“ได้ค่ะป้า เดี๋ยวซูอยู่เป็นเพื่อนยัยนี่เอง” หลังจากแม่บ้านเดินหายออกไปจากห้อง ซูยองที่ลอบมองคนหลับไร้สติอยู่บนเตียงนอนก็ยิ้มออกมา
“นี่ถ้าเธอรู้ว่าฉันมายืนอยู่ในห้องเธอแบบนี้ เธอจะทำยังไงกันนะยัยเตี้ย” ซูยองนั่งลงข้างๆซันนี่บนเตียงก่อนจะค่อยใช้นิ้วเรียวเกลี่ยผมที่ปิดหน้าออก
“งืมมมม แม่คะ หนูร้อนอ่ะ ถอดเสื้อให้หนูหน่อย” เอาแล้ว อาการคนเมากำเริบ ซันนี่ที่ดิ้นไปดิ้นมาจะถอดเสื้อออกก็โดนมือของซูยองห้ามไว้ ขืนมาถอดต่อหน้ากัน ฉันก็ประสาทแตกน่ะสิยัยบ้านี่
“แม่คะ ฮึกๆ หนูคิดถึงแม่ ฮือๆๆ แม่อย่าไปไหนนะคะ หนูเหงา หนูไม่มีเพื่อนเล่นเลย” ซูยองมองหน้าคนเมาอีกครั้ง นี่ฝันหรือละเมอเนี่ยยัยนี่ แต่ก็นะ คงจะเหงามากสินะ เห็นอยู่คนเดียวมาตลอด
“ยัยบ้าซูยองบ้านข้างๆก็ชอบแกล้งหนูค่ะแม่ ทั้งๆที่หนูก็ไม่ได้อะไรสักหน่อย แต่เขาชอบแกล้งหนูตลอดเลย” ซูยองแทบหลุดขำออกมา นี่ขนาดในฝันยังฟ้องได้ขนาดนี้ ร้ายกาจจริงๆยัยนี่
“หนู ฮึกๆๆ หนูอยากเป็นเพื่อนกับเขาจะตาย แม่คะ หนูจะเป็นเพื่อนกับซูยองได้ไหม?” ซูยองเจอแบบนี้ไปไม่เป็นเลยทีเดียว นี่ซันนี่ก็คิดแบบนี้มาตลอดเหรอเนี่ย ใครเขาจะไปรู้นะ ก็เห็นเอาแต่หาเรื่องกันตลอด
“ได้สิ เป็นเพื่อนกับซูยองได้” ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไป แต่พอพูดออกไปแล้วทำให้คนเมานอนยิ้มได้ขนาดนี้ก็ถือว่าคุ้มอยู่ ซันนี่หยุดละเมอไปได้สักพักแล้ว แต่มือของซูยองก็ยังคงกุมมือของคนตัวเตี้ยไว้ สายตาที่ดูอ่อนโยนนั้นของซูยอง จะว่าหาดูได้ยากก็คงไม่ใช่ แต่ถ้าสำหรับคนที่นอนหลับอยู่นั้น สายตาอ่อนโยนของซูยองที่มองอยู่ มีความหมายหลายๆอย่างซ่อนไว้ แต่เจ้าตัวเองยังไม่คิดจะหาหรอกว่ามันคืออะไร เพราะรู้ดีว่าเมื่อซันนี่ตื่นขึ้น ทุกๆอย่างก็จะกลับมาเหมือนเดิม
“คุณซูยองจะรับอะไรร้อนๆไหมคะ?” แม่บ้านที่เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำและผ้าสะอาด ก็ถามขึ้น เพราะเห็นว่านี่ก็ดึกมากแล้ว
“ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวซูกลับเลยดีกว่า เดี๋ยวคุณแม่ท่านจะเป็นห่วงด้วย”
“ขอบคุณมากๆเลยนะคะสำหรับเรื่องที่เป็นธุระให้” แม่บ้านหันไปมองตัวต้นเหตุที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงก่อนจะหันมายิ้มให้ซูยอง
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ซูเต็มใจ” ซูยองบอกลาแม่บ้านก่อนจะเดินออกมาจากห้องซันนี่เงียบๆเพราะกลัวคนเมาจะตื่น แม่บ้านที่เดินลงมาส่งพอเห็นว่าซูยองขับรถเข้าบ้านแล้วก็เดินขึ้นมาเพื่อเช็ดตัวให้คุณหนู แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นซันนี่นั่งอยู่บนเตียง
“เขา......กลับถึงบ้านแล้วใช่ไหมคะ?”หันมาถามแม่บ้านที่ยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง
“ค่ะ คุณซูยองเข้าบ้านไปแล้ว ป้าไม่เข้าใจว่าคุณหนูจะแกล้งหลับทำไม?”ซันนี่หันมองแม่บ้านอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มออกมา สมแล้วกับที่เลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆไม่ว่าซันนี่จะทำอะไรก็ไม่อาจปิดบังแม่บ้านคนนี้ได้
“คุณหนูคะ เชื่อป้าเถอะค่ะ คุณซูยองเขาหวังดีและเป็นห่วงคุณหนูจริงๆนะคะ เพราะฉะนั้นเลิกทะเลาะกันเหมือนเด็กๆเถอะนะคะ”
“ซันเข้าใจแล้วค่ะป้า เอาไว้คนบ้านั่นพูดดีกับซันเมื่อไร ซันก็จะเลิกกวนโมโหเขาเมื่อนั้น” ซันนี่พูดติดตลกก่อนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำ แล้วคิดทบทวนเรื่องราวที่แกล้งละเมอหลอกซูยองเพื่อต้องการรู้จริงๆว่าซูยองเกลียดกันจริงๆหรือเปล่า แต่วันนี้พอได้รู้ความจริงแล้วก็ทำเอาซันนี่ยิ้มไม่หุบ จริงๆสินะ เขาไม่ได้เกลียดเรานี่
“ฉันก็ไม่ได้เกลียดเธอหรอกนะซูยอง ขอบคุณนะ” ทำได้แค่ขอบคุณซูยองในใจเท่านั้น พร้อมกับความรู้สึกดีที่มีให้ ทั้งซูยองและซันนี่เองในตอนนี้ ต่างคนต่างเข้าใจแล้วว่า ทั้งคู่ไม่ได้เป็นอย่างที่ต่างคนต่างเข้าใจ พร้อมกันนั้น ความรู้สึกแปลกใหม่ที่อธิบายไม่ได้ ก็กำลังก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ
ความคิดเห็น