คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คุณหนูยุนอาปะทะสิก้าอเมริกัน
“คุณยุนคะ ตื่นเถอะค่ะ” ยุนอาลืมตาขึ้นมามองเห็นแม่บ้านที่เดินเข้ามาปลุกเธอ ร่างสูงรอจนสายตาปรับกับแสงสว่างที่เกิดจากการเปิดม่านในห้องได้แล้ว จึงค่อยๆยันตัวเองเพื่อลุกขึ้น พลันสายตาก็หันไปเจอแม่บ้านที่กำลังเตรียมชุดที่เธอจะใส่วันนี้
“คุณแม่ออกไปทำงานหรือยัง?”
“คุณท่านออกไปทำงานแล้วค่ะ แล้วท่านยังฝากดิฉันมาบอกให้สุขสันต์วันเกิดคุณยุนแทนด้วย” ป้าแม่บ้านยิ้มให้ยุนอา ก่อนจะก้มหน้าจัดเสื้อผ้าต่อไป ยุนอาทำได้เพียงแค่ยิ้มเท่านั้น แม่ของยุนอามักจะเป็นแบบนี้เสมอ เธอเป็นผู้หญิงเก่งและฉลาด เสียอย่างเดียวคือบ้างานไปหน่อย
“งั้นเดี๋ยวยุนอาบน้ำแล้วจะลงไปนะ” ยุนอาว่าก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้แม่บ้านส่ายหัวน้อยๆกับคุณหนูของบ้านที่ดูจะงอนผู้เป็นแม่เข้าแล้ว
ไม่นานยุนอาที่อยู่ในชุดกางเกงเข้ารูปและเสื้อเชิ้ตสีขาว ก็เดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน เหล่าบรรดาสาวใช้และแม่บ้านต่างเตรียมข้าวเช้าไว้ให้คุณหนูของบ้านแล้ว แม่บ้านเดินมารับเสื้อคลุมและกระเป๋าจากยุนอา สาวใช้เดินมาเลื่อนโต๊ะให้ยุนอานั่งลงก่อนจะรับประทานอาหารเช้าเงียบๆคนเดียว
“คุณยุนคะ อันนี้เป็นสิ่งที่คุณท่านฝากไว้ให้คุณยุนค่ะ ท่านบอกว่าเป็นของขวัญที่คุณยุนจะไปมหาลัยวันแรกค่ะ” แม่บ้านเดินเอาซองสีน้ำตาลมายื่นให้ยุนอา ก่อนที่ร่างสูงจะเปิดมันแล้วหยิบสิ่งของข้างในมาดู ก็พบว่ามันคือกุญแจรถยนต์
“คุณแม่นะคุณแม่ คิดว่าจะหายงอนเหรอ” ยุนอาอมยิ้มกับตัวเองก่อนจะรีบจัดการอาหารตรงหน้า ไม่นานยุนอาก็ทานอาหารเช้าเสร็จ ร่างสูงเดินออกมานอกตัวบ้านก็พบเข้ากับรถสปอร์ตคันหรูที่ผู้เป็นแม่ทิ้งไว้ให้เป็นของขวัญ
“วันนี้คุณหนูจะขับรถไปมหาลัยเองเลยไหมครับ” คนขับรถถามยุนอาอีกครั้ง ร่างสูงนิ่งคิดก่อนจะตัดสินใจยื่นกุญแจรถสปอร์ตให้คนขับรถแล้วรับกระเป๋าและเสื้อคลุมจากแม่บ้านที่เดินตามหลังตนมา
“ไม่หล่ะ วันนี้ยุนจะไปรถเมล์” พูดจบยุนอาก็เดินไปหน้าบ้านทันที บรรดาเหล่าแม่บ้าน สาวใช้ รวมทั้งคนขับรถต่างวิ่งตามคุณหนูของบ้าน เอาอีกแล้ว คุณหนูของพวกเราเล่นอะไรพิเรนอีกแล้ว
“คุณหนูคะ ถ้าคุณท่านรู้ต้องโกรธมากๆแน่เลยค่ะ”
“ก็อย่าให้คุณแม่รู้สิ ยุนไปละ วันนี้ยุนกลับไวเพราะคงยังไม่มีการเรียนการสอน” พูดจบก็เรียกรถเมล์ที่เคลื่อนตัวมาจอดหน้าบ้านพอดีก่อนจะขึ้นรถไปเงียบๆโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเหล่าแม่บ้านเลยสักนิดเดียว
มหาวิทยาลัยแห่งชาติโซล มหาลัยที่เรียกได้ว่าเป็นอันดับหนึ่งเกือบจะทุกด้านสาขา ตอนนี้ดูคึกคักเป็นพิเศษเมื่อมีการเปิดปฐมนิเทศวันนี้เป็นวันแรก ร่างสูงของยุนอาเดินตามทางมาช้าๆอย่างไม่เร่งรีบ สองข้างทางดูแปลกๆพิกลคงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาเดินในมหาลัยคนเดียว ยุนอาเดินมองนั่นมองนี่มาเรื่อยๆจนมาเจอป้ายบอกตำแหน่งต่างๆของแต่ละคณะในมหาลัย คณะแพทย์ศาสตร์คือจุดมุ่งหมายของเธอในตอนนี้
“ขอโทษนะคะ เป็นปีหนึ่งเหมือนกันหรือเปล่า?” ยุนอาหันหลังไปตามเสียงเรียกที่เธอได้ยินก็พบเข้ากับผู้หญิงคนนึง ดูจากการแต่งตัวและลักษณะท่าทางเหมือนไม่ใช่คนเกาหลี แต่พูดเกาหลีชัดเหลือเกิน หญิงสาวคนนั้นคงจะรู้สึกว่ายุนอาสำรวจเธอมากเกินไปแล้ว จึงถอดแว่นกันแดดออกเผยให้เห็นแววตาที่ไม่พอใจนิดๆที่ยุนอามองเธออย่างพิจารณาแบบนั้น
“ว่าไงคุณ เป็นปีหนึ่งหรือเปล่า?” ยุนอายังคงมองหญิงสาวคนนั้นอย่างพิจารณาอีกที จริงๆเธอไม่ได้จะกวนอะไรหรอกนะ ก็เธอคนนี้น่าสนใจออก หน้าตาค่อนไปทางโซนยุโรปแต่ก็ให้ความเป็นเกาหลีอยู่หน่อยๆ แต่ก่อนที่จะมีเรื่องยุนอาจึงตอบคำถามผู้หญิงคนนั้น
“ใช่ ฉันเป็นปีหนึ่ง คุณมีอะไรหรือเปล่า”
“ตอนแรกว่าจะถามทางไปคณะแพทย์ แต่ฉันไม่ขอความช่วยเหลือคุณละ” มองยุนอาอย่างหาเรื่องก่อนจะเดินหนีไป ยุนอาเองก็ได้แต่มองตามอ้าปากค้างไป อะไรกันเธอยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ทำไมต้องกวนกันขนาดนี้ ยุนอาส่ายหัวให้กับผู้หญิงสไตล์อเมริกันคนนั้น ก่อนจะเดินไปคณะแพทย์ศาสตร์ตามที่แผนผังบอก ยุนอาคงจะลืมไปว่าผู้หญิงคนเมื่อกี๊ก็ไปคณะแพทย์เหมือนกัน!!
การรับน้องของคณะแพทย์ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด รุ่นพี่ต่างๆได้มารอน้องๆปีหนึ่งอยู่แล้วที่หน้าตึก ยุนอาเดินเข้ามาสมทบกับเพื่อนๆคนอื่นๆ ตอนนี้มีรุ่นพี่เยอะมากที่มารอตอนรับน้องๆ เสียงไมค์กระทบกับอะไรบางอย่างทำให้รู้ว่าทุกๆคนควรที่จะเงียบและฟัง
“ขอต้อนรับน้องๆปีหนึ่งทุกคนนะคะ พี่ชื่อว่า คิมแทยอน ประธานนิสิตของคณะแพทย์ค่ะ” สิ้นเสียงของคิมแทยอนสาวน้อยสาวใหญ่แถวๆนั้นก็พากันส่งเสียงร้องด้วยความครั่งไคร้ แทยอนดูเป็นคนอบอุ่นและใจดีมากๆในสายตาของยุนอา เพราะรอยยิ้มและน้ำเสียง อีกทั้งนิสัยการพูดที่ดูขี้เล่นนั่นอีก ยุนอาไม่แปลกใจเลยที่รุ่นพี่คนนี้แฟนคลับเยอะ
“ก่อนที่พวกพี่ๆจะพาน้องๆไปรู้จักกับคณะของเรา ก่อนอื่นเราจะทำการเลือกดาวและเดือนคณะก่อนนะคะ” แทยอนพูดจบก็ส่งไมค์ให้กับรุ่นพี่อีกคนที่ดูสวยสะดุดตามากๆในความคิดยุนอา เธอเดินออกมาอย่างสง่ามากๆหลังจากรับไมค์จากแทยอน เมื่อรุ่นพี่สาวสวยคนนี้กำลังจะเอ่ยปากพูด หนุ่มๆทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องต่างก็ส่งเสียงด้วยความดีใจ รุ่นพี่ยิ้มละลายไปหนึ่งทีเพื่อขอความสงบและก็ได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดีจากบรรดาหนุ่มๆและสาวๆ
“สวัสดีค่ะ พี่ชื่อพี่ทิฟฟานี่ ฮวัง นะคะเรียกพี่ว่าพี่ฟานี่ก็ได้ พี่เป็นตัวแทนจากคณะกรรมการนะคะ เนื่องจากน้องๆมาเยอะเป็นจำนวนมาก เราเลยคัดน้องที่มีความโดดเด่นทางด้านความสามารถไว้แล้วนะคะ” ทุกๆคนต่างงุนงงไปตามๆกัน แสดงว่าพวกพี่ๆได้มีการพิจารณาตั้งแต่พวกเธอสอบเข้ามาได้แล้วหน่ะสิ ยุนอามองนาฬิกาและรู้สึกว่ากิจกรรมนี้น่าเบื่อเป็นบ้า เธออยากจะเดินดูตึกและกลับบ้านใจจะขาดละ
“ถ้าพี่เรียกชื่อน้องคนไหน ขอให้เดินออกมานะคะ เราจะเริ่มที่เดือนก่อนนะคะ เชวมินโฮ จองยงฮวา และ ยูอาอิน” สิ้นเสียงของทิฟฟานี่ ชายหนุ่มทั้งสามก็เดินออกไปด้านหน้าเพื่อโชว์ตัว ยุนอามองชายหนุ่มทั้งสามแปปนึงก่อนจะตัดสินใจมองไปทางอื่นเพราะความน่าเบื่อ
“นี่คือโฉมหน้าของน้องเดือนในปีนี้นะคะ น้องๆพี่ๆเพื่อนๆคนไหน ชอบใครในสามคนนี้ก็โหวตนะคะ เรามีกล่องรับคะแนนอยู่ด้านข้าง เขียนชื่อชายหนุ่มที่อยากให้เป็นเดือนมากที่สุดคนเดียวนะคะ” เมื่อทิฟฟานี่พูดจบ นักศึกษาทั้งหลายก็ส่งเสียงฮือฮาทันที ทำให้ทั้งหน้าตึกระงมไปด้วยเสียงของนักศึกษามากมาย
“ทุกคนช่วยอยู่ในความเงียบสงบกันหน่อยจะได้ไหม” เสียงแข็งๆของอาจารย์ดังเข้ามาทำให้นักศึกษาต้องเงียบไปตามๆกัน ยุนอาเองก็รู้สึกขอบคุณอาจารย์คนนั้นเหลือเกิน
“อย่าลืมนะคะ นอกจากเดือนแล้วเราก็มีดาวด้วย น้องๆคนไหนที่พี่เรียกชื่อก็เดินออกมาเลยนะคะ เจสสิก้าจอง ปาร์คจียอนและ อิมยุนอา” เอ๊ะ!!! ทำไมมีคนชื่อเหมือนเธอมาเรียนคณะนี้ด้วยเหรอ เริ่มจะอยู่ยากขึ้นทุกวันแล้วนะเกาหลีเนี่ย
“น้องอิมยุนอาค่ะ อยู่ไหนคะ” ยุนอาสังเกตจากบรรดานักศึกษา ไม่มีใครยกมือรับเลยว่าชื่อ อิมยุนอา อย่าบอกนะว่า อิมยุนอาคนนั้นคือเธอ
“ฉันเองค่ะ” ยุนอาลุกขึ้นเดินออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ สายตานับร้อยจับจ้องมาที่เธอ พร้อมกับเสียงซุบซิบที่ดังมาเป็นระยะๆ
“อิมยุนอาที่สอบเข้าคะแนนเป็นที่หนึ่งใช่ป่ะ?”
“ใช่อิมยุนอาที่เป็นลูกสาวของคุณ อิมยุนฮี ผู้หญิงที่มีอทธิพลมากที่สุดในเกาหลีหรือเปล่าอ่ะ?”
“ฉันว่าหน้าตาน้องเขาดูเท่มากกว่าสวยซะอีกนะ ฉันชักจะหลงขึ้นมาแล้วสิ”
“ฉันจะตั้งแฟนคลับให้น้องเขา”
ร้อยคำถามที่ดังเข้ามาในโสตประสาทของยุนอา คนพวกนี้รู้จักเธอมากว่าตัวเธอเองได้ยังไงกันนะ
“อ่า นี่แหล่ะค่ะ โฉมหน้าของดาวทั้งสามของเรา ชอบใครก็โหวตกันเลยค่ะ” สิ้นเสียงของทิฟฟานี่ เหล่าทีมงานก็เดินถือกล่องมาเพื่อรับกระดาษลงคะแนน ในเวลาไม่นานทั้งหมดก็ได้เลือกเสร็จและกล่องคะแนนก็ถูกยกไปด้านหลัง
“ไม่ยักรู้ว่าเรียนคณะเดียวกันนะ” เสียงๆหนึ่งฉุดให้ยุนอาหันมามอง เอ๊ะ นี่มันผู้หญิงสไตล์อเมริกันคนนั้นนี่ เธอมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร อย่าบอกนะว่าเธอก็คือผู้ที่ถูกเลือกให้เป็นดาวเหมือนกัน
“เธอนี่มันนิสัยเสีย เลิกมองคนอื่นอย่างพิจารณาซะทีได้ไหม” เธอดูฉุนๆที่ยุนอามองเธออีกแล้ว ยุนอาเองก็งง เธอแค่มองเพราะจำได้ว่าเจอกันแล้วเฉยๆ ไม่ได้มองเพราะพิจารณาซะหน่อย
“ฉันไม่ได้มองเธออย่างพิจารณาซะหน่อย เอาเป็นว่าฉัน อิมยุนอา ยินดีที่ได้รู้จัก” ยุนอายื่นมืออกไปให้เธอคนนั้นเป็นการแสดงไมตรี แต่เธอคนนั้นกลับมองและพูดออกมาแทนที่จะจับกลับ
“ฉัน เจสสิก้าจอง ไม่จำเป็นฉันไม่จับมือใครง่ายๆหรอก” แล้วก็มองไปทางอื่นแทน ยุนอาเองก็จนปัญญากับผู้หญิงคนนี้ ‘เจสสิก้าจอง’
ตอนนี้การนับคะแนนประกาศผลออกมาแล้ว เดือนที่ได้มาเป็นอันดับหนึ่งคือ เชวมินโฮ ซึ่งมติเสียงเป็นเอกฉันท์ ส่วนการประกาศคะแนนดาวกำลังจะเริ่ม ณ บัดนี้
“เป็นปีแรกเลยนะคะที่ผลคะแนนออกมาเป็นแบบนี้ น้องเจสสิก้าและน้องยุนอาคะแนนทั้งสองเท่ากันค่ะ” ยุนอามองหน้าเจสสิก้าที่หันมามองตนพอดี ดูเจสสิก้าจะไม่พอใจกับคะแนนเท่าไร ก็ดูทำหน้าเข้าสิอย่างกับจะฆ่ายุนอาซะอย่างนั้น ตัวยุนอาเองก็ไม่ได้อยากจะเป็นดาวซะหน่อย ด้วยความรวดเร็วเธอจึงคิดแผนการอันชาญฉลาดออก
“เอ่อ พี่ทิฟฟานี่คะ ฉันลืมเขียนผลโหวตของตัวเองลงกล่องค่ะ” ทิฟฟานี่หันมามองก่อนจะถามยุนอาว่าแน่ใจไหม ยุนอาพยักหน้าและขอลงคะแนนตอนนี้เลย ซึ่งทางคณะกรรมการก็ยินดี และแน่นอนคนที่ยุนอาเลือกก็คือ เจสสิก้า
“ตอนนี้คะแนนเป็นมติเอกฉันท์แล้วนะคะ ดาวของเราคือน้องเจสสิก้าค่า” เสียงร้องยินดีและเสียงตะโกนดังเข้ามาไม่ขาด เพราะทั้งดาวและเดือนปีนี้สวยและหล่อเหมาะสมกับตำแหน่ง ยุนอาเมื่อเห็นว่าหมดหน้าที่จึงเดินลงมานั่งที่เดิมพร้อมกับผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆเมื่อสักครู่ ยุนอานั่งลงและมองนาฬิกา อ่าชักเริ่มเบื่อๆแล้วสิ
“นี่ๆ เธออิมยุนอาใช่ป่ะ” ยุนอาหันไปตามเสียงเรียกก็เจอเข้ากับนักศึกษาสองคนที่ดูแล้วน่าจะรุ่นเดียวกันกับเธอ ยุนอามองหน้าทั้งสองสักพักจึงพยักหน้าให้เป็นการตอบ
“ได้ข่าวว่าเธอเต้นเก่งนี่ สนใจรวมตัวกับพวกเราไหม เราจะเข้าชมรมเต้น แต่เขามีข้อจำกัดให้ทีมนึงต้องมีสามคน” หนึ่งในสองคนนั้นบอกกับยุนอา ยุนอานิ่งคิด ก็ดีเหมือนกัน การใช้ชีวิตอยู่มหาลัยจะได้ไม่น่าเบื่อเกินไป
“ก็ได้ ฉันเอาด้วยว่าแต่เธอสองคนชื่ออะไร”
“ฉันชื่อ เชวซูยอง ส่วนไอ้นี่ชื่อ...”
“ควอนยูริขอรับ” ยุนอาหัวเราะให้กับเพื่อนใหม่สองคนที่ดูเข้ากันดีแบบแปลกๆ แต่ก็เกิดความสงสัยอย่างนึง
“แล้วพวกเธอรู้ได้ไงว่าฉันเต้นมาก่อน”
“ทำไมจะไม่รู้หล่ะ ก็โปรไฟล์ของเธอหน่ะ ดังจะตายไป ทายาทไฮโซที่เพียบพร้อมใช่ไหมหล่ะ555” ยูริเป็นคนตอบข้อสงสัยและหัวเราะที่เห็นหน้าเหวอๆของยุนอา ทำไมคนอื่นถึงรู้เรื่องของเธอดีมากกว่าตัวเธอเองฟร่ะ อยู่ยากจริงๆเกาหลีนิ
หลังจากรู้จักกับเพื่อนใหม่ไม่นาน ทั้งหมดก็เดินไปตามตัวอาคารที่พวกพี่ๆจะนำไปเพื่อทำความรู้จักกับสถานที่ต่างๆ ยุนอามองดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย ส่วนซูยองและยูริก็คุยกันซุบซิบหัวเราะไปตามประสา แต่การกระทำของทั้งสามคนคงจะทำให้ใครบางคนหงุดหงิดเป็นได้
“เป็นพวกชอบทำตัวเด่นเหรอ?” ยุนอาได้ยินเสียงจึงหยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง ก็เจอเข้ากับเจสสิก้าที่ส่งสายตากวนๆมายังร่างสูง ยุนอาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรจากเธอหรือเปล่าถึงได้ตามหาเรื่องกันแบบนี้
“คุณยุนอาคงไม่หรอกสิก้า ไอ้สองตัวนั้นมากกว่า” ผู้หญิงตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆเจสสิก้าพูดขึ้น ทำเอาซูยองและยูริมองหน้ากันก่อนจะสวนกลับไป
“ถ้าฉันรู้ว่าเรียนที่นี่แล้วจะเจอคนเตี้ยๆแบบเธอ ฉันซิ่วไปเรียนที่อื่นดีกว่า” ซูยองเป็นคนตอกกลับแล้วหันมาแปะมือกับยูริอย่างชอบใจ
“ก็ดีกว่าบางคนที่ทำตัวไร้สาระไปวันๆนะคะ” ผู้หญิงตัวสูงที่ยืนอยุ่ข้างๆเจสสิก้าอีกคนนึงก็พูดกลับมาบ้าง
“ทำเป็นเรียบร้อยไปเถอะ ยัยจูฮยอนจอมขี้บ่น 555” ยูริก็ตอกกลับไปอีกทำเอาสองสาวที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเจสสิก้าควันออกหูกันเลยทีเดียว
“พอเถอะ ยูล ซู เราเดินไปทางอื่นดีกว่า” เป็นยุนอาที่ห้ามศึกนี้ก่อนจะเดินนำทั้งสองคนออกมา
“มันไม่จบง่ายๆแน่ อิมยุนอา อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องการประกวดนะ” เจสสิก้าที่ดักหน้ายุนอาไว้ก็พูดขึ้น
“จะทำอะไรของเธอก็เชิญ แต่ฉันขอตัวฉันจะไปดูด้านอื่น” ยุนอาบอกปัดๆ ก่อนจะเดินออกมาตามด้วยสองสหายที่เดินล้อเลียนสองสาวเพื่อนใหม่ของเจสสิก้า
“รู้จักกับสองคนนั้นด้วยเหรอ?” ยุนอาถามขึ้นเมื่อแยกออกจากสามสาวนั้นได้
“รู้สิ ยัยเตี้ยนั่น ชื่อซุนกยู แต่ทำเป็นแอ๊บให้คนอื่นเรียกตัวเองว่า ซันนี่ หยี้ๆๆ ขนลุกเนอะ” ซูยองพูดก่อนจะลูบแขนตัวเองเพื่อบ่งบอกว่าขนลุกจริงๆ
“ส่วนยัยอีกคนนึงชื่อ จูฮยอน แต่ชอบให้คนอื่นเรียกตัวเองว่าซอฮยอน ตอนอยู่โรงเรียนเก่านะ เป็นพวกขวางโลก อะไรนิดๆหน่อยๆก็บ่น ชิ!! เห็นว่าตัวเองเป็นประธานนักเรียนเข้าหน่อยละทำกร่าง” ยูริพูดพร้อมทั้งกอดอก
“มาจากโรงเรียนเดียวกัน ทำไมไม่เป็นเพื่อนกันล่ะ”
“ไม่มีทางเด็ดขาด!!” สองเสียงของคู่หูประสานกัน ทำเอายุนอาพยักหน้าหน่ายๆ อะไรจะไม่ชอบหน้ากันขนาดนั้น หรืออาจจะเหมือนเจสสิก้าก็ได้มั้งที่อยู่ดีๆก็มาไม่ชอบกันซะงั้น ทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย
ยุนอาบอกลาสองคู่หูหลังจากการปฐมนิเทศเสร็จ สองเท้าก็ก้าวเดินมายังหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อจะรอรถเมล์กลับบ้าน การได้นั่งรถเมล์คือความสุขของยุนอาโดยแท้ ยุนอาเดินมาหยุดตรงป้ายรถเมล์ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงที่เก้าอี้ พลันก็ได้ยินเสียงรถเคลื่อนตัวออกมาจากหน้าประตูมหาลัย รถสปอร์ตหรูที่ดูคุ้นตายุนอาแบบประหลาดๆ กำลังเคลื่อนมาจอดตรงหน้า ยุนอาเพ่งมองเข้าไปในฟิล์มสีดำของรถคั้นเพื่ออยากจะรู้ว่าเจ้าของเป็นใคร แต่ก็ไวเท่าความคิด เจ้าของรถลดกระจกลงทำให้รู้ว่าคนข้างในคือเจสสิก้านั่นเอง
“เป็นถึงคุณหนูทายาทธุรกิจร้อยล้านพันล้าน แต่กลับนั่งรถเมล์กลับบ้านเนี่ยนะ ฮ่าๆๆ” เจสสิก้า มองยุนอาอย่างดูถูกนิดๆจนร่างสูงรู้สึกโมโหขึ้นมาบ้างแล้ว จะอะไรกันนักหนาคนๆนี้ หาเรื่องกันอยู่ได้
“ก็ดีกว่าพวกคุณหนูขับรถหรูๆ แต่ชอบหาเรื่องชาวบ้านเขานั่นแหล่ะ” ยุนอาพูดกลับหน้าตาเฉยซึ่งคงจะไปกระตุกต่อมเจสสิก้าเป็นแน่ เพราะหน้าแดงๆที่ดูโมโหนั่น
“เธอ อิมยุนอา เราไม่จบกันแค่นี้แน่จำไว้”
“ฉันเป็นคนความจำดี แต่ฉันจะจำเฉพาะสิ่งที่มีสาระเท่านั้นนะ ขอตัวก่อนรถเมล์มาแล้ว” ยุนอาไม่สนใจเดินขึ้นรถเมล์ไปหน้าตาเฉย ทิ้งเจสสิก้าให้อารมณ์เสียคนเดียวในรถ
“ฝากไว้ก่อนเถอะยุนอา ชิ”
ความคิดเห็น