[SNSD] Rain (Yoonseo)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

บางทีการที่ฝนตกมันก็เป็นเรื่องดีสำหรับคนหลายๆคน แต่สำหรับฉันแล้ว ฝนตกไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ แค่คิดก็เซงแล้ว แต่ทำไมบางคนถึงได้ชอบมันนักหล่ะ?

อิม ยุนอา




 

ซอ จูฮยอน

เนื้อเรื่อง อัปเดต 23 เม.ย. 56 / 13:09

สายฝนที่ตกลงมาโปรยปรายในตอนเย็นไม่ได้ทำให้ฉัน “ซอ จูฮยอน” คนนี้สดชื่นขึ้นมาเลย หลายๆคนในโรงเรียนหญิงล้วนแห่งนี้ชอบที่ฝนตก เพราะอะไรหน่ะเหรอ?

“ก็เพราะมันโรแมนติกจะตายไปและอีกอย่างพี่แทยอนเค้าก็จะถือร่มมารอรับฉันหน้าห้องเรียน” นี่คือสิ่งที่ “ฮวัง มิยอง” หรือที่เพื่อนๆเรียกกันว่า ทิฟฟานี่ ให้ความเห็นกับเรื่องของฝน เพราะยัยนี่เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันในโรงเรียนแห่งนี้ ฉันก็เลยต้องมานั่งฟังยัยนี้ พร่ำเพ้อถึงแต่พี่แทยอน แฟนของตัวเองว่าดีอย่างโน้นดี ดีอย่างนี้ คิดบ้างไหมว่าฉันจะอิจฉาเนี่ย!!

“ฉันฟังเหตุผลแกแล้วฉันเพลีย เดี๋ยวขอตัวกลับบ้านเลยแล้วกัน” ว่าแล้วก็จัดการเก็บทุกสิ่งทุกอย่างใส่กระเป๋าเป้สีเขียวสุดสวยที่โปรดปราน

“แกนะแก ก็บอกว่าให้หาแฟนสักคน ไอ้ที่มารออยู่หน้าห้องเนี่ย ก็เลือกๆสักคนสิ” ทิฟฟานี่ชี้ไปที่บรรดาแฟนคลับของซอฮยอนที่พากันมารอ เผื่อนางฟ้าคนนี้จะยอมเดินกางร่มไปด้วยกันในวันที่ฝนตกขนาดนี้

“ถ้างั้นฉันยังไม่กลับดีกว่า นั่งอ่านหนังสือรอฝนหยุดตกดีกว่า” พูดแล้วก็วางกระเป๋าเป้ลงทันที ก่อนจะหยิบหนังสือออกมาอ่านอย่างที่เจ้าตัวว่า

“งั้นก็ตามใจแกนะ พี่แทยอนรอฉันนานแล้ว เออนี่ฉันให้ยืมร่มเผื่อฝนมันยังไม่หยุดแกจะได้กลับบ้านได้ มันก็เย็นมากแล้ว” ทิฟฟานี่ส่งร่มให้อิกคนทันที แต่ร่างสูงของเพื่อนสาวรีบทำมือปฏิเสธ

“ฉันว่าเดี๋ยวมันก็หยุดเองแหล่ะ แกรีบไปเถอะ ก่อนที่พี่แทยอนของแกจะโดนแม่พวกนั้นลาก” ซอฮยอนบอกแล้วชี้ไปทางแทยอนที่กำลังคุยกับสาวน้อยสาวใหญ่ที่มาเข้าใกล้

“หืม ย๊า!!พวกเธอนั่นแฟนฉันนะ ออกไปห่างๆเลย” และแล้วทิฟฟานี่ก็แปลงร่างเป็นแม่หมีขาวเดินไปตะปป? บรรดานักเรียนแล้วรีบดึงแทยอนออกไป

“เฮ้อ  คงต้องรอให้ฝนหยุดก่อนสินะ จะตกทำไมนักหนาก็ไม่รู้ น่าเบื่อจริงๆเลย” แล้วก็นั่งอ่านหนังสือในมือต่อไปโดยไม่สนใจบรรดาแฟนคลับที่มารอหน้าห้อง

                เวลาล่วงเลยมานานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่ฉันนั่งอ่านหนังสือ รู้ตัวอีกทีก็ตอนเพื่อนคนสุดท้ายในห้องมาทักว่าทำไมฉันยังไม่กลับ ได้แต่ยิ้มแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนที่ยังคงตกลงมาไม่หยุด รู้อย่างนี้ยืมร่มยัยฟานี่ซะตั้งแต่ทีแรกก็ดีแล้ว ไม่น่าเลยเรา ฉันใช้เวลาไม่นานมากในการเก็บของอีกครั้งแล้วเตรียมตัวจะกลับบ้าน ทางเดินในโรงเรียนตอนนี้เงียบสงบ อาจจะมีนักเรียนบ้างประปราย แต่ก็ถือว่าน้อยมากเพราะส่วนใหญ่ก็คงจะกลับกันหมดแล้ว ฉันเดินลงมาที่หน้าตึกในใจก็แค่ภาวนา ขอให้ฝนเบากว่านี้ซักหน่อย

แล้วก็เหมือนกับสายตาไปสะดุดกับร่างสูงของใครบางคน เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้า กางเกงยีนส์สีขาวเข้ารูป ในมือถือร่มอยู่หนึ่งคัน แต่ไม่ยักกางออก

ฉันไม่รู้ว่าสายตานั้นจ้องเขานานเท่าไร แต่สักพักเหมือนเขาคนนั้นจะรู้สึกตัว เขาหันมาทางฉันแล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น ก่อนจะเดินมาทางฉัน

“ชื่ออะไรหล่ะเธอหน่ะ?”

“ซอ จูฮยอน หรือเรียกซอฮยอนก็ได้” มาถึงตรงนี้ฉันไม่เข้าใจเลยว่าจะบอกชื่อให้กับคนแปลกหน้าคนนี้ทำไม เขายิ้มแล้วยื่นร่มในมือให้ฉัน

“อ่ะ กางซะนะ เดี๋ยวจะเปียก กลับบ้านดีๆหล่ะ จูฮยอน” ฉันรับร่มมาถือแบบงงๆ เขาเดินจากไปแล้ว เดินตากฝนออกไปด้วย บ้าหรือเปล่า มีร่มแต่ไม่กาง ฉันมองร่มในมือก่อนจะไปสะดุดกับตัวอักษรที่ปักไว้ที่ร่มอย่างประนีต

“Im Yoona ”

ฉันมองที่ตัวอักษรนั้น พลางคิดในใจว่านี่มันชื่อยี่ห้อร่มหรือไง หรือจะเป็นชื่อของเขาคนนั้น แต่พลันในหัวก็เลิกคิดเรื่องนี้ก่อนจะกางร่มนั้น แล้วเดินกลับบ้านไปโดยไม่ได้สนใจอะไร

                เช้าวันต่อมาโรงเรียนของฉันก็ไม่เคยสงบสุขเช่นเดิม เสียงกรี๊ดที่ดังมาแต่ไกลนี่ก็คงไม่ใช่อะไร พวกนักเรียนคงจะพากันกรี๊ด กลุ่มของพี่แทยอนสินะ ซึ่งมีทั้ง พี่ยูริ และพี่ซูยอง ที่เรียกได้ว่าป๊อปมากๆ ถึงขนาดสถาปนากลุ่มของพี่แทยอนว่าเป็นกลุ่มเจ้าชายของโรงเรียน ฉันเดินผ่านกลุ่มนักเรียนที่ยืนแออัดกันเป็นวงใหญ่ คาดว่าคนข้างในคงเป็นหนึ่งในสามคน ของกลุ่มพี่แทยอนก็เป็นได้ ฉันเดินขึ้นมาเรื่อยโดยไม่คิดอะไร ก็มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่ ในมือก็ถือร่มเมื่อวานที่คนแปลกหน้ายื่นให้ “Im Yoona “

“ เอ๋!!” ฉันร้องออกมาด้วยความงงทันที ก็จะไม่ให้งงได้ไงหล่ะ ก็สามคนที่ฉันคิดว่าโดนกลุ่มนักเรียนเมื่อกี๊กรี๊ดอยู่ตอนนี้สิงสถิตอยู่ในห้องเรียนของฉันแล้ว พี่แทยอนแน่นอนว่ากำลังนั่งคุยกับหวานใจอย่างยัยฟานี่ ส่วนพี่ซูยองและพี่ยูริ ที่แลดูจะมาเป็นเพื่อนพี่แทยอนก็นั่งเล่นเกมส์กันสองคนไม่ได้สนใจใคร แล้วใครกัน ใคร? ที่พวกนักเรียนเมื่อกี๊กรึ๊ดอยู่

“อ้าว ซอแกมาพอดีเลย วันนี้เราไปทานข้าวกลางวันกับกลุ่มพี่แทนะ เพราะวันนี้พี่แทมีเพื่อนมาแนะนำให้รู้จัก” ทิฟฟานี่พูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหันไปมองหน้าหวานใจที่ยิ้มให้อย่างน่าหมั่นไส้(อ่าว)

“แล้วใครค่ะที่พวกพี่จะแนะนำให้ซอรู้จัก”

“อ๋อ ลูกพี่ลูกน้องพี่เองแหล่ะ เพิ่งกลับมาจากเมกา’ มาเรียนต่อที่นี่เมื่อวานก็มานะ ซอไม่เห็นเหรอ” ยูริที่นั่งเล่นเกมส์เงียบอยู่นานก็เอ่ยคิด ลูกพี่ลูกน้องพี่ยูริเหรอ ยิ่งคิดก็ยิ่งงง

“เออ แล้วเมื่อไรจะมาเนี่ยลูกพี่ลูกน้องแกเนี่ย นานแล้วนะ ช้าจริงๆ” พี่ซูยองที่ปากก็พูดแต่ตาไม่ละจากจอเกมส์ ก็เอ่ยออกมา ทำให้ตอนนี้ฉันที่ยืนอยู่เริ่มงงหนักเข้าไปใหญ่

“ไม่ต้องงงขนาดนั้นหรอกน้องซอ เดี๋ยวก็ได้เจอเองแหล่ะ” พี่แทยอนเอ่ยกับฉันก่อนจะหันไปยิ้มให้ที่รักตัวเองต่อ

                หลังจากนั้นทั้งสามก็ขอตัวกลับห้องเรียนของตัวเองที่อยู่อีกชั้นนึง ฉันนั่งลงก่อนจะวางของหนึ่งในนั้นแน่นอนร่มคันเมื่อวาน “Im Yoona ”

“ซอแกซื้อร่มใหม่เหรอ?” ทิฟฟานี่ที่เห็นอย่างนั้นจึงถามขึ้น

“อ๋อ อืม ใช่ๆ เพิ่งซื้อหน่ะ”

“แต่ชื่อยี่ห้อร่มนี่ คุ้นๆนะ เหมื่อนฉันเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหน”

ทิฟฟานี่นั่งนึกอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเลิกคิดไป ฉันก็มองไปที่ร่มนั้น เจ้าของเขาจะมาเอาคืนไหมเนี่ย แล้วถ้าฉันจะคืน จะไปคืนได้ที่ไหนนะ

                และแล้วก็มาถึงช่วงพักกลางวัน วันนี้ดูจะคึกคักเป็นพิเศษโดยตัวฉันก็ไม่รู้หรอกว่าสาเหตุมาจากอะไร

“ซอ นู่นๆ กลุ่มพี่แทเรียกแล้ว” ฉันมองตามมือทิฟฟานี่ไป ก่อนจะเจอกลุ่มของพี่แทยอนและ ผู้มาใหม่อีกหนึ่งคนทำไมนะ รู้สึกหน้าคุ้นเหลือเกิน แต่รู้ตัวอิกที ยัยฟานี่ก็ลากฉันมานั่งที่โต๊ะรวมกับกลุ่มของพี่แทยอน ฉันนั่งตรงข้ามกับเขา คนที่ฉันเจอเมื่อวานไม่ผิดแน่ๆคนเดียวกันแน่ๆ

“คุณ ที่เจอกันเมื่อวานนิ” เขายิ้มให้ฉันเหมือนเดิม รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนั้น ทำเอาฉันเขินออกมาโดยไม่รู้ตัว

“อ้าวรู้จักกันแล้วเหรอ ว่าจะแนะนำพอดี” พี่ยูริพูดขึ้นทำให้ฉันต้องหันมามองคนตรงหน้างงๆ

“จริงๆก็ยังไม่รู้จักหรอก แต่เราเจอกันแล้วหล่ะ ใช่ไหมซอ จูฮยอน หรือซอฮยอน พี่เรียกถูกใช่ไหม” เขาคนนั้นยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

“อ่อๆ งั้นน้องซอนี่ อิม ยุนอา ญาติพี่ที่ย้ายมาเรียนโรงเรียนเรา ส่วนยุน นี่ก็น้องซอ แต่แกรู้จักแล้วนี่ เออว่าแต่ไปรู้จักกันได้ยังไงอ่ะ”

“เรื่องมันยาวหน่ะ ไว้จะเล่าให้ฟังทีหลัง” เขาพูดก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน

“เรียกพี่ว่า พี่ยุนนะ ^^ ”

“ค่ะ” ฉันตอบรับอย่างงงๆ แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ต้องยอมรับ

                การทานอาหารเริ่มขึ้นมาถึงตอนนี้ ฉันหายสงสัยแล้วว่าเมื่อเช้ากลุ่มนักเรียนกรี๊ดใคร อิมยุนอา เจ้าชายคนใหม่ของโรงเรียนนั่นเอง เพราะนอกจากจะอาหารตรงหน้าแล้ว บรรดาขนมต่างๆที่กองอยู่ ก็ของเข้าคนนี้คนเดียว

“แกนี่มาถึงก็ฮอตเลยนะ ไม่สนใจใครสักคนเหรอ” พี่ซูยองที่ทานข้าวอยู่ถามขึ้น

“สนสิ ก็นี่ไง” แล้วพี่ยุนอาก็ชี้มาที่ฉัน ห๊ะ!! ชี้มาที่ฉัน บ้าไปแล้วอยู่ดีๆก็ชี้มั่วๆอย่างนี้ไม่ได้นะ

“เฮ้ย ยุน เอาจิงดิ น้องซอนี่ก็แฟนคลับเยอะนะ ฮ่าๆๆๆ” พี่ยูริที่คงคิดว่าญาติตัวเองพูดเล่นก็พูดขึ้น

“ไม่หรอก ฉันเอาจิง” แล้วก็ยิ้มอบอุ่นมาที่ฉัน ตอนนี้ฉันเขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว แถมปากเจ้ากรรมก็ไม่ปฏิเสธเขาอีก

                ข่าวการคบกันของเจ้าชายคนล่าสุด อิม ยุนอา กับสาวน้อยที่ใครๆก็หมายปอง ซอฮยอน ดังไปทั่วโรงเรียนเพียงแค่เวลาพักกลางวันแป๊ปเดียว ฉันที่ตอนนี้ขึ้นมานั่งบนห้องกับทิฟฟานี่แล้วก็ยังงงไม่หาย นี่อยู่ดีๆฉันก็มีแฟนซะงั้น

“ซอฉันดีใจมากเลยรู้ไหมที่แกมีแฟนได้ ซักที” ทิฟฟานี่พูดขึ้นก่อนจะจับมือฉันด้วยความดีใจ

“นี่แกไม่ต้องพูดเลย เดี๋ยววันนี้ตอนเย็นฉันจะต้องคุยกับพี่ยุนให้รู้เรื่องว่า จะเอายังไง”

“แก พี่ยุนเขาอาจจะชอบแกจิงๆนะ เห็นที่พี่แทเล่าให้ฟังแกเป็นคนที่สองนะ ที่พี่ยุนเขาขอเป็นแฟนสายฟ้าแลปแบบนี้” ทิฟฟานี่พูดทำให้ฉันคิดในใจ คนที่สอง แล้วคนแรกใคร

“ใครเหรอคนแรกที่พี่ยุนเค้าขอคบ”

“แหมๆ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งหึง เห็นว่าชื่อ จียอนอะไรนี่แหล่ะ เป็นคู่รักที่แปลกมากๆด้วย ชอบเล่นน้ำฝน แกเคยเจอไหม ฉันฟังพี่แทเล่าครั้งแรกก็ยังงงเลย” ฉันนิ่งคิดตาม ถึงว่าวันนั้นถึงได้เดินตากฝนไป อะไรจะชอบสายฝนขนาดนั้น หรือว่ายังลืมคนเก่าไม่ได้ แล้วจะมาขอคบกับฉันทำไม

“แต่อย่างว่านะแก คนนั้นเขาตายไปแล้วแกอย่าไปว่าอะไรพี่ยุนเขานะ ยังงัยตอนนี้เขาก็มีแต่แกอยู่แล้วเชื่อฉัน” ทิฟฟานี่พูดก่อนจะเดินนำฉันเข้าห้องไป ฉันที่ตอนนี้คิดไม่ตกก็ยิ่งคิดหนัก สรุป พี่ยุนเขา คิดยังไงกับเธอกันแน่  

                เย็นวันนั้นหน้าห้องเรียนของฉันแออัดไปด้วยกลุ่มนักเรียนเนื่องจากพี่แทยอนที่มารอรับยัยฟานี่อยู่เป็นประจำ และพี่ยุน เจ้าชายคนใหม่ของโรงเรียนแถมตอนนี้ยังพ่วงด้วยการเป็นแฟนกับฉัน ที่ยืนรออยู่หน้าห้อง

“เดี๋ยวฉันรีบไปก่อนนะซอ  ยัยพวกนี้นิพูดไม่เคยฟังว่าพี่แทเนี่ย แฟนฉันนะ ย๊า!!” ฉันขำกับทิฟฟานี่ที่ต้องแปลงร่างเป็นหมีขาวทุกเย็น เพื่อจัดการกับคนที่มายุ่งกับแฟนของตัวเอง ส่วนพี่ยุนก็นะ ยิ้มอบอุ่นให้คนอื่นแบบนี้หมายความว่าไงห๊ะ!!

“เสร็จแล้วเหรอ วันนี้ฝนตกอีกแล้ว เอาร่มมาหรือเปล่า” พี่ยุนถาม ฉันก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินนำพี่ยุนที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามฉันลงมา

“จะรีบไปไหนเนี่ยน้องซอ พี่ยุนเดินตามไม่ทันนะ” พี่ยุนเอ่ยออกมาน้ำเสียงฟังดูเหนื่อยๆ ฉันจึงหยุดแล้วหันมาตรงหน้าพี่ยุน ก็เจอกับรอยยิ้มอบอุ่นทันที ทำไมถึงชอบยิ้มแบบนี้นะ คนบ้า -/////-

“พี่ยุนเลิกยุ่งกับซอเถอะค่ะ เพราะซอไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร” ฉันพูดออกมาพลางน้ำตาก็จะไหล แค่คิดว่าที่มาขอคบกันเพราะต้องเป็นตัวแทนของใครอิกคนก็เสียใจจะแย่แล้ว

“ทำไมคิดแบบนี้หล่ะ น้องซอไม่ใช่ตัวแทนใครสักหน่อย” พูดจบก็ยิ้มตามฉบับของตัวเอง

“แล้วเมื่อวานที่เดินตากฝนกลับก็คงเพราะคิดถึงจียอนใช่ไหมคะ ฟานี่เล่าให้ซอฟังหมดแล้ว ว่าพี่ยุนกับจียอนชอบสายฝนมากแค่ไหน ถ้ายังลืมจียอนไม่ได้ ก็เลิกยุ่งกับซอเถอะค่ะ” ตอนนี้ฉันกลั้นอะไรไว้ไม่อยู่แล้ว น้ำตาที่ตอนแรกกะจะไม่ให้ไหลก็ไหลออกมา น้อยใจสินะ ฉันมีสิทธิ์น้อยใจเขาด้วยเหรอ

“นี่ ที่พี่ตากฝนเมื่อวานหน่ะ ก็แค่จะคิดถึงจียอนในฐานะของคนรักเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจียอนเขาจะตาย เขาบอกพี่ว่าถ้าพี่จะมีใครใหม่ เขาจะเป็นคนบอกเองว่าโอเคไหม แล้วเมื่อวานนี้พี่ก็เจอกับผู้หญิงคนนึง ที่เดินหน้ามุ่ยลงจากตึก พี่รู้ในทันที ว่าเธอคนนั้นต้องใช่แน่ๆ” มาถึงตอนนี้พี่ยุนก็โอบกอดฉันแล้วพูดเสียงที่ฉันรู้สึกว่าพอได้ยินแล้วมันทำให้ฉันอบอุ่นไปทั้งตัวและหัวใจ

“คนๆนั้นก็คือ น้องซอนะ พี่รักน้องซอตั้งแต่เห็นในครั้งแรก พี่รับรู้ได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะฉะนั้นอย่าสงสัยอะไรแบบนี้เลยนะคะ เพราะจากนี้ไปพี่จะมีแต่น้องซอคนเดียว” สิ้นสุดคำพูดพี่ยุนฉันก็กอดตอบเขา คนตรงหน้าที่ทำให้ฉันอบอุ่นไปได้ทั้งหัวใจ

“แล้วรู้ได้ไงว่าจียอนอนุญาตให้คบกับซอ”

“ก็เมื่อวานฝนตกหนักมาก พี่ก็เลยคิดเองเออเองว่าจียอนเค้าเห็นดีเห็นงามด้วย”

“พี่ยุนมั่วนิ งั้นซอจะฟ้องจียอน” ฉันมองออกไปที่สายฝนนั้นพร้อมทั้งหลับตาแล้วยิ้มออกมาเพื่อสื่อให้เธอได้รับรู้

“นิ ฟ้องว่าอะไรบ้างหล่ะ น้องซอบอกพี่ยุนเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“ไม่บอกหรอกค่ะ กลับบ้านกันเถอะนะคะ” ฉันพูดก่อนจะกางร่มของพี่ยุนออก พี่ยุนยิ้มให้ฉันก่อนจะแย่งร่มในมือไปถือไว้เอง ส่วนมือข้างที่ว่างก็มากุมมือฉันแทน

“ไปค่ะ น้องซอ กลับบ้านกัน”

                ฉันและเขาเดินกลับบ้านภายใต้ร่มคันเดียวกันคันนั้น หัวใจของฉันชุ่มฉ่ำไปทั้งหัวใจ ฝนนี่ก็ดีเหมือนกันนะ มันไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่ทั้งโรแมนติก ชุ่มฉ่ำและก็อบอุ่นไปพร้อมๆกัน

“ไม่ต้องห่วงนะ ต่อไปฉันจะดูแลพี่ยุนเอง ขอให้ฉันกับเค้า รักกันนานเท่านาน ขอบคุณนะจียอน ^^ ”