คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ...Third...
ณ ห้องเรียนอนุบาล 1/1 ในเวลานอนกลางวันยามบ่าย ด.ช.ตัวเล็กคนนึงนอนกระสับกระส่าย ด.ช.ตัวโตกว่าที่นอนอยู่ข้าง ๆ กันหันไปถามด้วยความรำคาญว่าเพื่อนจะยุกยิกอะไรนักหนา
"เป็นอะไรหรอ? ไม่สบายรึป่าว?"
คนตัวเล็กกว่าทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ "เราฉี่รดที่นอน เรากลัวคุณครูดุ" คนตัวเล็กเริ่มสะอื้น คนตัวโตกว่าไม่รู้จะช่วยเพื่อนยังไงดี
"มานอนที่นอนเราก็ได้ ที่นอนนายแฉะหมดแล้ว" คนตัวเล็กกว่าถอดกางเกงและกางเกงในที่เปียกแฉะไว้ที่ที่นอนของตัวเอง พร้อมกับเอาผ้าห่มปิดไว้ ครูจะได้ไม่รู้ -*- ก่อนที่จะเคลื่อนตัวมานอนที่นอนเดียวกับคนตัวโตกว่า
"ขอบใจนะ" คนตัวเล็กกว่ายิ้มตอบทั้งน้ำตา
"ไม่เป็นไร" คนตัวโตกว่าดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งสองร่างไว้ด้วยกัน
* * * * * * * * * *
ตอนนี้ผมเดินร้อนเหงื่อซกอยู่ที่ตึกคณะนิเทศศาสตร์ครับ มาทำไมอ่ะเหรอ? ไม่อยากจะบอกอ่ะนะ แต่ก็คงต้องยอมรับความจริง ก็มาง้อไอ้ธรรพ์มันไง (--") ไอ้นี่มันขี้งอนครับ ง้องแง้ง ติ๊งต๊อง ตามประสามันอ่ะ มันเป็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ไม่ว่าเรื่องจะเป็นยังไง ไม่ว่าใครจะผิดจะถูก คนที่ต้องง้อก็คือผม ทำไมวะ? Y_Y แต่เรื่องเมื่อวานนี้ผมก็ยอมรับว่าผมผิดเยอะกว่าอ่ะนะ ธรรพ์มันก็เข้าออกห้องผมเป็นเรื่องปกติมานานแล้ว แต่เมื่อก่อนผมไม่ได้คบใครเป็นตัวเป็นตนไง ผมไม่เคยพาใครเข้าห้องเลยนะ ปกติมีแต่ไปเปิดห้องข้างนอก แต่กับแพท ผมคบมาได้ระยะนึงแล้ว เริ่มรู้สึกว่าอยากจะจริงจัง อยากจะลองศึกษาดูใจกันดู เผื่อจะเวิร์ค ไม่อยากเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อย ๆ แล้วอ่ะ แค่ผมอยากให้มันบอกผมก่อนว่ามันจะไปนอนด้วย จะได้ไม่ต้องป๊ะกันแห๋มเหมือนวันนั้น แค่นี้เอง งอนไม่เข้าเรื่อง
...ต่อง แต่ง ต่อง แต่ง... ผมชูแก้วชานมที่มีหูหิ้วพลาสติกไปมาต่อหน้าต่อตาไอ้ธรรพ์ แม่งเดินตามหาจนชานมละลายหมดแล้ว หยดน้ำที่เกาะพราวอยู่รอบแก้วหยดติ๋ง ๆ ลงบนขาไอ้ธรรพ์ สมน้ำหน้ามึง ขี้งอนนัก
"ธรรพ์จ๋า เค้าขอโทษนะตัวเตง" อ้าว! ไหงผมต้องยอมมันขนาดนี้ฟระ? ธรรพ์มองหน้าผมเซ็ง ๆ ตอนนี้มันนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าคณะนิเทศศาสตร์กับเพื่อน ๆ มันครับ (ตัวเทอว์ + ตะเอง = ตัวเตง เข้าใจตรงกันนะ ^^ )
"ไอ้เหี้ยแดน มึงไปทำอะไรให้ไอ้ธรรพ์มันงอนหน้าหงิกขนาดนี้วะ?" ไอ้บอมบ์ครับ มันเป็นเพื่อนพวกผมตั้งแต่มัธยม แต่มันเลือกเรียนคณะเดียวกันกับไอ้ธรรพ์มัน
"เออน่า เรื่องของกู" ผมบอกปัดมันไปก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาหันมาง้อเพื่อนรักต่อ "ธรรพ์จ๋า อย่างอนนะตัวเตง หน้าหงิกหน้างอแบบนี้ไม่ดีรู้ป่าว ตีนกาจะขึ้นก่อนวัยอันควรน๊าาาาาาา"
"ไอ้ธรรพ์ ผัวมาง้อขนาดนี้แล้วอย่าเล่นตัวดิ่วะ" ไอ้เหี้ยบอมบ์ ผัวเผอบ้าอะไร เดี๋ยวเหอะมึง
"ตัวเตงเห็นมั้ย? ตัวเตงงอนเค้าแบบนี้คนอื่นจะเข้าใจว่าผัวเมียทะเลาะกันน๊า เพื่อนกันเค้าไม่งอนกันนานรู้ป่าว?" ผมยังคงเดินหน้าอ้อนมันต่อไป
"วันเดียวเนี่ยนานแล้วเหรอ?" ประโยคแรกที่ไอ้ธรรพ์มันพูดออกมาครับ "จริง ๆ มึงไม่ต้องรีบมาง้อกูก็ได้ ปล่อยให้กูงอนให้นานกว่านี้หน่อย จะได้สมกับคำว่างอนนาน"
"ไม่เอาอ่ะ กูไม่ชอบให้มึงงอน กูไม่ชอบให้มึงเฉยชากับกู เมื่อคืนกูโทรไปมึงก็ไม่รับ กูนอนไม่หลับเว้ย!" ครับ สารภาพตามตรง ชีวิตผมตัวติดกับมันตลอด ถ้าตัวไม่ติดกันก็โทรหากันตลอด ประหนึ่งแฝดอินจันขาดกันไม่ได้อ่ะ
"มึงก็นอนกับแพทดิ เอาให้น้ำหมดตัว จะได้เหนื่อย จะได้นอนหลับสบายไง" นั่นไง แขวะกูอีก
"ตัวเตงงงงงงงงงง" ผมเรียกเสียงหวานเลย "ข้าว 1 มื้อ หนัง 1 เรื่อง สเวนเซ่น 1 ถ้วย ตุ๊กตา 1 ตัว โอเค๊?"
"โอเค" มันตอบทันควันพร้อมทั้งคว้าแก้วชานมที่ผมชูต่องแต่งอยู่ตั้งนานไปดูด
"เฮ้ย! มันละลายแล้ว เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่" กินเข้าไปได้ไง ละลายจนจืดแล้วมั้งนั่น
"ไอ้เหี้ยธรรพ์ มึงง้อง่ายเกินไปป่าววะ น่าจะเล่นตัวอีกซักนิดนะเว้ย!" อ้าว! ไอ้เหี้ยบอมบ์ หาเรื่องให้กูเหนื่อยแระ
"งอนไรนักหนา สุดท้ายก็เพื่อนกันเหมือนเดิม จะดีจะชั่วจะเลวจะเหี้ยยังไงก็เพื่อนปะวะ?" พูดดีนะธรรพ์ แต่มึงหลอกด่ากูป่าววะ???
"ปะ ปะ ไปเหอะ" ผมคว้าต้นแขนดึงตัวมันขึ้นมาเบา ๆ เริ่มหงุดหงิดกับสายตามากมายที่มองมาที่โต๊ะพวกผม ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายมองอะไรกันวะ? บางคนมีซุบซิบอะไรกันด้วยนะ
"เฮ้ย! บ่ายมีเรียนนะเว้ย!" บอมบ์รีบบอก
"ส้นตีน! กูรู้หมดแหละว่าไอ้ธรรพ์มันเรียนวันไหน เวลาไหน ห้องไหน อาจารย์ชื่ออะไร วันนี้บ่ายไม่มีเรียนเว้ย! อย่ามากวนตีนกูไอ้บอมบ์!" พูดจบผมก็ลากไอ้ธรรพ์ไปเลยครับ
"นี่เพื่อนหรือพ่อวะเนี่ย?" ไอ้บอมบ์ยังคงตะโกนกวนตีนตามหลังมา
"กูเป็นยิ่งกว่าพ่อมันอีก!"
ตอนนี้เราขึ้นมานั่งอยู่บนรถผมแล้วครับ เราตกลงกันว่าเอารถผมไป จะได้ไม่เปลืองน้ำมันรถมัน จ่ะ เอาที่เพื่อนสบายใจนะ (--") ขึ้นมานั่งบนรถ แอร์เย็น ๆ ค่อยใจเย็นขึ้นหน่อย เมื่อกี้ร้อนชิบหาย
"แดกไรอ่ะ" ผมถามความเห็นมันก่อนครับ
"พิซซ่าละกัน จะได้อยู่ที่เดียวไปเลย ไม่ต้องขับไปนู่นมานี่" ธรรพ์มันชอบกินพิซซ่าครับ จริง ๆ มันเป็นคนกินง่ายอ่ะ คือกินแต่อะไรง่าย ๆ อะไรยาก ๆ มันไม่กิน -*- มันกินอยู่ไม่กี่อย่างหรอกครับ ถ้าเป็นกับข้าวก็ไข่เจียว ไข่ดาว แกงจืด ต้มยำ ผัดกระเพรานี่ของโปรดมันเลย มันสามารถกินข้าวกระเพราได้วันละ 3 มื้อแบบไม่มีเบื่อ กินได้ทุกร้านด้วยนะ จะร้านข้างทางมันก็กินได้ ขนาดไปกินข้าวร้านอาหารหรูในห้างมันยังสั่งข้าวกระเพราไก่ไข่ดาว ไอ้ห่า!
. . . ควับ . . . มันหันมองรถคันข้าง ๆ ที่ผมขับแซงมา เอี้ยวจนสุดตัวเลยนะมึง ผมมองกระจกหลังหลังจากแซงมาแล้วเรียบร้อย อ้อ! รถไอ้พี่ชัชนี่เอง
"มองเหลียวหลังเลยนะมึง" ผมแอบแซวเพื่อนรัก "มีสาวนั่งข้าง ๆ ป้ะ?"
"มี" ธรรพ์ตอบหน้านิ่ง หลังจากนั้นก็เงียบไปเลย
"ไม่เอาน่ามึง พี่ชัชมันก็มีตุ๊กตาหน้ารถไม่เคยขาดอยู่แล้ว มึงยังไม่ชินอีกเหรอ?" มันไม่ตอบ แต่เหม่อลอยออกไปนอกรถ "มึงก็ไปบอกรักเค้าซะทีดิ่"
"ส้นตีน! กูไม่กล้าหรอก" ไอ้พี่ชัชคนนี้แหละครับที่ไอ้ธรรพ์มันหลงรักมาตั้งแต่ ม.ปลาย ได้แต่แอบรักเค้าข้างเดียวไปวัน ๆ เจอพี่เค้าทีก็มาเพ้อให้ผมฟังที พอเจอพี่เค้าอยู่กับผู้หญิงก็มาหงุง ๆ หงิง ๆ ใส่ผม นี่มัน 5-6 ปีแล้วนะ เมื่อไหร่จะกล้าไปบอกรักเค้าซักทีวะ?
"ไม่ลองไม่รู้นะเว้ย! ถ้าพี่เค้าไม่ชอบมึง มึงจะได้หาใหม่ซะที มึงคลั่งเค้ามาตั้งแต่ ม.ปลายแล้วนะ กูยังเบื่อแทนมึงเลย"
"กูไม่ได้หน้าหม้อป้อไปเรื่อยเหมือนมึงนี่หว่า กูชอบพี่ชัชคนเดียวเว้ย! ไม่ใช่ผู้ชายทุกคน"
"ก็ถ้ามันไม่ได้ชอบมึง มึงก็จะได้หาตัวเลือกอื่นสำหรับชีวิตมึงไง มึงจะคลั่งเค้าไปวัน ๆ ไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิตเลยเหรอ?"
"ถ้าพี่เค้าไม่ได้ชอบผู้ชายกูจะไม่โดนต่อยหน้าหงายรึไง?" มึงกังวลเรื่องนี้อยู่สินะ
"เออ ไม่ลองก็ไม่รู้ดิ่ ไว้ถึงตอนนั้นกูจะมาคอยทายาให้มึงพร้อมทั้งหาว่าที่เพื่อนเขยคนใหม่เองเลยด้วย เอ้า!"
ความคิดเห็น