คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Who is you [TEAMB] B❤JIN EPISODE : 4
SUBJECT : Who is you [TEAMB] B❤JIN
EPISODE : 4
AUTHOR : FalseHope
\
ผมไม่ใส่ใจ เดินหนี ! ผมไม่สนหรอกน่ะว่าใครจะว่ายังไง ผมเริ่มจะเหนื่อยแล้วนะ ในมือก็ยังมีถุงข้าวอีก T_T เฮ้อ ผมถอยหายใจก่อนที่จะโยนถุงข้าวลงใส่ถังขยะ ผมเดินเลี่ยงไปเข้าห้องนอนตัวเอง
“ป่าว ไม่มีหรอก? แกรู้จักกับพวกนี้ด้วยงั้นเหรอว่ะ?” มิโน ?? หันมาถามแทฮยอน
“ไม่น่ะ ! แต่คนนั้นน่ะจะรู้จักในไม่ช้านี่แหละ” แทฮยอนว่ายิ้มๆก่อนที่จะเดินชนไหล่เพื่อนตัวเองไป ผิดกับบีไอที่ยังมองหน้ามิโนอยู่
“มองหน้าแบบนี้ ? ถามจริง! จะแลกเหรอว่ะ” มิโนว่า บีไอแสะยิ้มก่อนที่จะสวนออกไป
“หึ! โทดทีว่ะ”
ผัวะ!
สามชม. ต่อมา
ปัง! ปัง! ปัง!
“รู้แล้วๆ รอก่อนแปปหนึ่งไม่ได้รึไง อ่ะ..” ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ สะดุ้งอีกที ก็ตอนมีคนมาเคาะประตู ??
บีไอ! จริงสิผมเป็นรูมเมทกับหมอนี้ อ้าว! งานเข้า
“ถอย! *จ้องหน้าเขม็ง*” ผมทำอะไรไม่ได้ นอกจากถอยออกมาจากประตู จนตัวเองชนกับเตียง
“โง่”
“ขอโทดน่ะ คือว่าเมื่อกี้เผลอหลับไปน่ะ ขอโทด...”
“พูดมากว่ะ!”
>_<!
ผมเกลียดมัน!
บีไอถอดเสื้อแล้วโยนทิ้ง พร้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำสินะ! ผมย่นจมูกใส่คนที่อยู่ในห้องน้ำอย่างสุดทน ก่อนที่จะเดินไปเก็บเสื้อของบีไอมาใส่ตะกร้า เฮ้อ... เอ่อ! จริงสิ บ็อบบี้กับดงฮยอกล่ะ ตายละ! ปานนี้ไม่ใช่ว่าจ่ะ
ปัง! ปัง! ปัง!
“จินฮวาน จินฮวานนนนนนนนนนนนนน !” เสียงแหกปากอันดังลั่นหอของบ็อบี้และดงฮยอกเมื่อประสานเสียงกัน มันดังมากจริงๆ ผมอุดหูของตัวเองไว้ พลางก็ลอบมองห้องน้ำ ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกอย่างแรง
บีไอเดินออกมา พร้อมกับทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่ผม อย่างว่าอย่างนี้เลยน่ะ ผ้าขนหนูน่ะท่าจะให้ดี กรุณาช่วยผูกให้มันแน่นๆกว่านี้ไม่ได้เหรอไง มันจะตกอยู่แล้วนะ
“ปัญหาเยอะเนอะ!” บีไอว่าก่อนที่จะเปิดประตูออกไป บ็อบบี้ที่ทำท่าว่าจะถีบประตูห้องเข้ามา ดงฮยอกที่ตอนนี้มือถือไม้กวาดเตรียมพร้อมที่จะฟาด =,= บอกที ว่านี้พวกมันมาตามผม?
“มีไรว่ะ เอ๊ะอ่ะเสียงดัง เป็นบ้าอะไรกันอีก!!!” บีไอตะคอกเสียงใส่ทั้งสอง
“นี่แค่วันแรกน่ะ! ถ้าปัญหามันจะเยอะขนาดนี้ละก็! ฉันขอเปลี่ยนรูมเมทน่ะ!! ” บีไอว่าก่อนที่จะเดินกระแทกกลับเข้าไปอาบน้ำต่อ ผมยืนนิ่ง คำพูดของบีไอผมว่ามันแรงไป ปัญหาทุกอย่างย่อมมีสาเหตุ ใช่! ผมไม่ได้ทำ แค่พวกนี้เยอะไปหน่อย ? หรือเปล่า ผมพยายามอย่างมากที่จะไม่ใส่ใจ แต่ไม่ร็ทำไมน้ำใสๆไหลลงมาอาบพวงแก้มของผมทันที ? ทำไมต้องตะคอก พูดกันดีๆไม่เป็นรึไง ผมไม่ชอบเลยคนตะคอกใส่ ยิ่งทำแบบนี้ ผมยิ่งเกลียดบีไอ จะเปลี่ยนรูมเมทงั้นเรอะ เหอะ! ไม่บอกผมก็จะเปลี่ยนแล้วเหมือนกัน
“พะ...พี่จินฮวาน” เสียงดงฮยอกเรียกชื่อผม ผมเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเช็ดน้ำใสๆออกจากหางตาของตัวเอง บ็อบบี้ที่นิ่งไปเลย ยิ่งทำให้ผมไม่สบายใจ หมอนี้คงรับไม่ได้สินะ ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิด กับต้องโดนตะคอก ทั้งๆที่ผมก็
“ออกไปกันเถอะ ฉันขอโทดน่ะ ไปหาไรกินกันเถอะ ฉันเลี้ยงพวกนายเอง” ผมว่าก่อนที่จะค่อยๆดันหลังบ็อบบี้และดงฮยอกออกไป ผมหันไปอีกทีก็เห็นบีไอ ยืนมองด้วยสายตาเรียบๆ
คนบ้า!
ห้องอาหาร ? ชั้นล่าง
“โหย อร่อยเป็นบ้าเลย งั่มๆ” ดงฮยอกที่ตอนนี้กำลังกินราเม็งพูดอย่างร่าเริง นี่มันถ้วยที่ 3 แล้วนะ! ไอ้บ้า เด็กคนนี้นี่จริงๆเลย
“งั่มๆ อร่อย งั่มๆ อร่อยจริงๆ” ส่วนบ็อบบี้ก็พอบ็อบบี้ พวกนี้ไปอดอยากมาจากไหนเนี้ย
“งั่มๆ พี่รู้ไหม งั่มๆ พวกผมรอข้าวตั้งสามชม.แน่ะ” ดงฮยอกว่า ผมรู้สึกว่าคำนำหน้าของผมเปลี่ยนไป รู้สึกดีจังแหะ แต่ก็ดีได้ไม่นานเมื่อรู้ว่า ทำให้น้องตัวเองและเพื่อน ??? เพื่อน! น้อง! ไม่ได้กินข้าว
“ฉันขอโทดจริงๆน่ะ ! ดึกๆแล้วฉันขอเลี้ยงพวกนายน่ะ ถือว่าเป็นการขอโทดก็แล้วกัน”
ดงฮยอกหันมายิ้มให้ผมจนตาหาย =,= ส่วนบ็อบบี้ก็พยักหน้าเข้าใจความหมาย T_T
หลังจากที่พวกเราสามคน ? กินข้าวเสร็จ จริงๆแล้วมีแค่ดงฮยอกและบ็อบบี้ต่างหากล่ะที่กินน่ะ =,= ก็พากันมาเดินเล่น พวกเราทั้งสามคนไม่มีใครพูดอะไร ต่างก็อยู่ในโลกส่วนตัว ผมที่มองท้องฟ้า ในตอนนี้ที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน มันสวยๆจริงๆแต่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเลย เมื่อต้องกลับห้องไป แล้วพบเจอหน้าของใครบางคน บีไอยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองของผม และไม่มีทางที่ผมจะสลัดคำพูดของหมอนั่นออกไปได้เลย เราเดินกันมาเรื่อยๆจนในที่สุดก็ได้เวลากลับห้อง
“จินฮวาน ฉันว่าวันนี้ฉันกับดงฮยอกคงยัดอะไรไม่ได้อีกแล้วแหละ ไว้วันหลังก็แล้วกัน” บ็อบบี้หันมาก่อนที่จะเดินกอดคอดงฮยอกไป ดงฮยอกไปวายส่งยิ้มละมุนอ่อนๆมาให้ผม
ผมไม่กล้าที่จะเปิดประตูห้องเข้าไป ยืนอยู่ที่หน้าประตูสักพักก่อนที่จะตัดสินใจ ถอยออกมา.................
ออกมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะในตอนกลางคืนก็รู้สึกดีเหมือนกันแหะ ผมหยิบแก้วกาแฟที่เมื่อกี้แวะซื้อออกมาดื่มนิดๆ
“เฮ้อ...สบายใจจัง กลับไปขอให้หมอนั่นหลับด้วยเถอะ” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ผมล้มลงกับพื้นหญ้า สายตาก็ทอดมองดูดาวในตอนกลางคืน สวยจังเลย....
นานเท่าไรไม่รู้ รู้แค่ว่าตอนนี้ผมกำลังโดนอุ้มอยู่ ห๊ะ บ้าจริงนี่ผมโดนฉุดเหรอเนี้ย
“เป็นบ้าอะไรอีก คิ้วแทบจะผูกกันอยู่แล้ว” เสียงของบีไอทำให้ผมช็อคยิ่งกว่าช็อคอีก
“บีไอ!” ผมตะโกนสุดเสียง เป็นบีไอได้ไหง ในเมื่อ.... กำลังประมวลผล
“เออ”
“นายมาได้ยังไงเนี้ย?”
#มาแล้วคะ อัพแล้วนะค่ะ #ขอโทดที่มาช้า
กรุณาช่วยเม้นท์นิดหนึ่ง #ไม่งั้น #เราจะดองค่ะ
ความคิดเห็น