คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 2 อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้...(4)
“ดะ ดะ เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆ คะ คุณ ทำอะไรน่ะ ปละ ปล่อย หนูลงเถอะ” ฉันพูดตะกุกตะกัก เขาก้าวลงบันไดไปไม่สนใจเสียงของฉัน โอ่ย ฉันจะเป็นลม ความสับสนมันเริ่มตีกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น แต่ฉันก็พยายามข่มมันไว้ เขาไม่กลัวคนเห็นรึไงนะ แต่ฉันกลัวนะเฮ้ยยย แงงงงง
เออ ว่าแต่ คนมันหายไปไหนกันหมดเนี่ย อ้อ นี่มันเวลาเรียนนี่หน่า ฉันก็ลืมไป มิน่าล่ะ ไม่มีคนออกมาเดินเพ่นพ่านเลย มันก็ดีแล้วละมั้ง = =;
กึก กึก กึก กึก
เสียงรองเท้าของเขายังคงดังอย่างสม่ำเสมอ ฉันได้แต่เสหน้ามองไปทางอื่น พยายามทำเป็นลืมว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่...ซึ่งจริงๆแล้วใครมันจะไปลืมได้เล่า ฮืออออ เขายังคงเดินต่อไปจนมาถึงชั้น 2 เขาเดินไปทางปีกซ้ายของตึก ซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องพยาบาล พอใกล้มาถึงห้องพยาบาลแล้วเขาก็ปล่อยฉันลง
“อีกนิดนึง คุณเดินไหวมั้ย”
“เอ่อ ค่ะ” เขามาจับแขนฉันไว้ดั่งเดิม เรา 2 คนเดินช้าๆจนมาถึงห้องพยาบาล อาจารย์พยาบาลหันมามองตามเสียงเปิดประตู
“อ้าว ขมิ้นเป็นอะไรมาอีกเนี่ย”
“ข้อเท้าแพลงมั้งคะ” ฉันตอบไปอย่างไม่แน่ใจ จากนั้นก็ล้มตัวลงนั่งที่โซฟา อาจารย์พยาบาลเดินไปหยิบของที่ต้องใช้ ปล่อยให้ฉันกับอาจารย์นภอยู่ด้วยกันตามลำพังอีกแล้วสิ...
“ถอดรองเท้าออกสิ”เขาบอกฉัน ฉันก็ก้มลงถอดอย่างยากลำบาก ทั้งรองเท้าทั้งถุงเท้า เท้าฉันบวมเป่งขึ้นมา โอ้ย อยากจะร้องไห้อีกรอบ อาจารย์นภยืนมองอยู่ห่างๆ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่ไปซะทีนะ
“เอ่อ อาจารย์ไม่มีสอนเหรอคะ”
“ไม่มี”เขาตอบสั้นๆแล้วไม่พูดอะไรอีก ฉันก็ไม่พูดอะไรอีก เสียงเดียวที่ตอนนี้ได้ยินคือเสียงกุกกักๆของอาจารย์พยาบาลที่หาของ สักพักอาจารย์พยาบาลก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าพันขา ยาอะไรไม่รู้เป็นหลอดๆอีกหลอด
“ไปทำอะไรมาอีกละ กระเปิ๊บกะป๊าบจริงๆเรา เข้าห้องพยาบาลจนจะกลายเป็นวีไอพีเมมเบอร์อยู่แล้วนะเนี่ย”ฉันได้แต่หัวเราะแหะๆ อาจารย์พยาบาลลงมานั่งกับพื้น ลองขยับข้อเท้าฉัน ฉันร้องจ๊ากออกมาทันที อาจารย์นภที่กอดอกอยู่เอามือลงแล้วเดินเข้ามาดู อาจารย์พยาบาลมองดูอย่างครุ่นคิดก่อนจะหันมาพูดกับฉัน
“นี่ไม่ใช่ข้อเท้าแพลงธรรมดานะเนี่ย ดูเหมือนเอ็นข้อเท้าจะอักเสบนะ เดี๋ยวนวดเบาๆที่ข้อเท้าให้แล้วเอาผ้านี่พันไป แล้วก็กลับบ้านไปได้เลยนะ ไปหาหมอแล้วพักผ่อนซะ”
“เอ้อ ค่ะ”
อาจารย์พยาบาลหยิบหลอดยามาเปิดฝา กำลังจะบีบใส่มือ ก็มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งวิ่งตึงตังๆเข้ามา
“อาจารย์คะ อาจ๊ารย์ เพื่อนหนูเป็นอะไรไม่รู้ค่ะ หอบใหญ่เลย ตาเหลือกด้วยค่ะ”จากนั้นห้องพยาบาลก็ชุลมุนไปหมด อาจารย์ห้องพยาบาลลุกขึ้นไปพยุงน้องคนที่หอบเข้าไปในห้องอีกห้อง น้องๆที่ช่วยกันพยุงมาก็ตามกันเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ฉันอยู่กับอาจารย์นภอีกแล้วอ้ะ T__T เขายืนกอดอกพิงกำแพงมองมาทางฉัน ฉันเองก็ไม่กล้าสบตาเขาหรอก ได้แต่พยายามนวดเท้าตัวเอง จะได้รีบๆกลับบ้านซะที
“มา ผมทำให้” เขาเดินมานั่งตรงหน้าฉัน หยิบหลอดยาไปจากมือฉันแล้วบีบใส่มือตัวเอง จากนั้นก็ค่อยๆนวดข้อเท้าที่บวมและปวดร้าว ฉันเจ็บจี๊ดจนร้องโอ้ยออกมาเบาๆ เขาหยุดแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ฉันนั่งก้มหน้าไม่พูดอะไร เขาก็นวดต่อแต่เบามือ จากนั้นก็พันผ้าที่ข้อเท้าฉันไว้
“ขอบคุณนะคะ”ฉันเอ่ยขึ้นกับเขา เขาพยักหน้า 1 ที ฉันรีบโทรไปหาที่บ้านให้มารับทันที
ความคิดเห็น