คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 2 อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้...(3)
“วันหลังอย่ามาแอบฟังผู้ใหญ่เขาคุยกัน เข้าใจมั้ย ?”
“ขอโทษนะคะ คือหนูยืนอยู่นานแล้วก่อนที่บทสนทนาจะเริ่ม นี่เรียกว่าแอบเหรอคะ ?”
“แล้วคุณได้ยินมั้ยละ ถ้าได้ยินก็แสดงว่าแอบฟัง”
ฉันหยุดเถียงกับเขา หันหลังเดินเอาสมุดเข้าไปวาง หันไปตรงประตูเตรียมจะออกจากห้อง เขาก็ดันมายืนจ้องเขม็งมาทางฉันอีก โอ้ยยย จะหาเรื่องอะไรกันนักหนา ฉันเริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ !!
“กรุณาหลบด้วยค่ะ”ฉันพูดเมื่อเปิดประตูไปเจอเขายืนขวางอยู่ เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ตอบอะไร เส้นเลือดแถวขมับฉันเริ่มเต้นตุบๆตามจังหวะของหัวใจที่เต้นแรงขึ้นด้วยความโกรธ
“นภ”อาจารย์ลลิดาเรียกเสียงแข็ง เขาเลยต้องเดินออกมาอย่างไม่เต็มใจ ฉันหันไปมองเขาตาขวาง ก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกมา น่าหงุดหงิด !! น่าหงุดหงิดมาก !! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ฉันคิดไปก็เดินกระทืบเท้าลงบันไดไป แล้วเหมือนฉันจะก้าวผิดขั้น ฉันเลยลื่นไถลลงไปนั่งกองอยู่ตรงที่พักบันได ดีนะตกลงมาแค่ 2-3 ขั้น - -“ ฉันพยายามลุกขึ้น แต่ก็เจ็บเท้าและก้นมาก เลยได้แต่นั่งตรงนั้นน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย โกรธก็โกรธ เจ็บก็เจ็บ ฮือๆ ทำไมไม่มีใครเดินผ่านมาช่วยฉันเล้ยยย
“นี่คุณ จะนั่งอีกนานมั้ย ขวางทาง” คนที่มาช่วยที่ฉันรออยู่...ทำไมต้องเป็นตานี่ด้วยวะ !! นรกกลั่นแกล้งชัดๆ !! ฉันได้แต่นึกเมื่อหันไปมองหน้าคนที่พูด จากนั้นก็พยายามลุกขึ้นเดินทั้งๆที่เจ็บปวดข้อเท้ามาก ฉันเดินกระเผลกๆเพื่อลงบันไดต่อไป แต่จังหวะที่กำลังจะก้าวขาที่เจ็บลงไปก็ต้องหยุดชะงัก
“นี่คุณอยากตกลงไปคอหักตายรึไง”อาจารย์พูดขึ้น ฉันหันไปมองเขาตาขวางก่อนจะกระแทกเสียงตอบ
“ก็อาจารย์บอกว่าหนูขวางทาง จะให้ทำยังไง เหาะลงไปมั้ย ?”ฉันมานึกขึ้นได้หลังจากที่พูด สงสัยงานนี้ฉันจะโดนทำการบ้านอ่วมอีกแน่ๆ...เมื่อเขาได้ยินคำพูดฉัน เขาทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะเดินเข้ามาหาฉัน
“เดี๋ยวผมพยุงไปห้องพยาบาลแล้วกัน”
หา !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เอ่อไม่ดีมั้ง....คะ” ฉันตอบแล้วมองหน้าเค้าอย่างลังเลใจ ความโกรธยังคุอยู่ในใจ แต่ความแปลกใจก็แทรกซึมมาแทนแล้ว เขาเดินเข้ามาจับแขนฉัน เป็นครั้งแรกใน 3 ปีที่เขาสัมผัสโดนฉัน 3 ปีที่เรียนกับเขา ถึงจะมีเรื่องอะไรเขาก็ไม่เคยยื่นมือมาช่วยเลย แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรก...
“เอ้า เดินสิ กลัวบันไดมันกัดขารึไง”ยังคงมิวายเหน็บแนมฉัน ฉันเลยหันไปมองค้อนเขาแล้วพบว่าฉันกับเขาใกล้กันมากจริงๆ ปากเขาอยู่ตรงหูฉันนี่เอง กรี๊ดดดด >_<
เอ๊ะ...ฉันกรี๊ดทำไมกัน ? ฉันส่ายหน้าไล่ความคิดตัวเอง ก่อนจะก้าวลงบันไดไปอย่างช้าๆ เพียงแค่ปลายเท้าแตะลงกับพื้นบันได ความเจ็บจี๊ดมันก็ไหลแล่นขึ้นมาทันที ฉันจับแขนเขาแน่นด้วยความเจ็บ จากนั้นก็ค่อยๆวางเท้าลงไป ความเจ็บก็มิได้หายไปเลย มันกลับระบมขึ้น ปวดตุบๆ จนน้ำตาฉันเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
“ฉัตรชฎา เป็นอะไรรึเปล่า”
“ปละ เปล่าค่ะ”ฉันตอบเขากลับไปเสียงสั่น เขาถอนหายใจ จับแขนฉันพาดคอเขาแล้วช้อนตัวฉันขึ้น !! อ๊ายยยยยยยยย ม่ายน้า T______________T
ความคิดเห็น