คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 2 อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้...(2)
เสียงสวรรค์ดังมาจากข้างหลังของนายโบ้ อาจารย์คู่กัดของฉันยืนกอดอกอยู่ข้างหลังท่าทางขุ่นมัว นายโบ้เห็นดังนั้นแอบจิ๊ปาก ก่อนจะส่งจูบให้ฉันแล้วเดินเข้าห้องเรียนตัวเองไป ฉันถอนหายใจแล้วตัดสินใจจะขอบคุณเขาซักนิด แต่เขาก็เดินผ่านไปไม่สนใจกันเลย ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้ฉันมากขึ้นไปอีกสิ ฉันเลยหันไปจะเหน็บแนมเขาซักนิด แต่ก็โดนยัยปอนปอนลากเข้าห้องเรียนไปเลยไม่ทันได้ทำ “แกรีบลากมาทำไมเนี่ย ขอฉันด่าก่อนซักนิดไม่ได้รึไง”
“โอ้ย แก สายขนาดนี้แล้ว เดี๋ยวก็โดนมิสลลิดาด่าพอดี”
“โฮะ ศิษย์รักระดับฉัน ไม่เคยโดนหรอกย่ะ”
มิสลลิดาที่ว่าคืออาจารย์สอนภาษาอังกฤษของฉันเอง คนนี้แหละ สวย เริด เชิ่ด หยิ่งของแท้ เคยเป็นแอร์อยู่สายการบินชื่อดังด้วย แต่ลาออกมาเป็นครูซะงั้น อาร์ตตัวแม่จริงๆ ด้วยความที่ฉันค่อนข้างพูดมาก และถนัดภาษาอังกฤษมากกว่าใครในห้องก็เลยส่งผลให้ฉันสนิทกับอาจารย์แกที่สุดเช่นกัน
“Good morning จ้าทุกคน Sorry ที่มา late นะ เผอิญเมื่อคืนดูซีรีย์หนักไปหน่อย ฮิๆ”อาจารย์เดินเข้ามา ชียังคงมาอย่างสง่างามด้วยชุดที่เด่นเกินหน้าอาจารย์คนอื่นๆ ปกติที่โรงเรียนอาจารย์ต้องมียูนิฟอร์มประจำวันด้วย แต่อาจารย์คนนี้ไม่ใส่ค่ะ เธอมาแนวตัวเอ๊ง ตัวเอง ตลอด !
อีกอย่าง มีข่าวซุบซิบกันในโรงเรียนด้วย ว่าอาจารย์ลลิดาแอบกิ๊กกับอาจารย์นภฤทธิ์อยู่ ก็เล่นกินข้าวด้วยกัน กลับบ้านด้วยกันทุกวัน ก็น่าจะมีข่าวอยู่หรอกนะ ฉันแอบคิดอยู่ในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา ถึงทุกๆคนจะรู้ดีก็ตาม
“Hello ขมิ้น ฟัง I อยู่มั้ย” อยู่ๆเสียงอาจารย์ลลิดาก็เข้ามาแทรกโสตประสาทฉัน ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์แล้วหันไปยิ้มหวานที่สุดให้อาจารย์ที่ยืนทำหน้ามึนงงอยู่
“จบคาบแล้วเอาสมุดโน้ตไปส่งที่ห้องด้วยนะจ๊ะ”
“ค่า”
จบคาบนั้นฉันก็เดินถือสมุดโน้ตไปตามหลังอาจารย์ลลิดาที่ห้องหมวดภาษาอังกฤษ...ซึ่งอยู่ติดกับห้องหมวดคณิตศาสตร์เลย !!! ใครนะช่างสรรสร้างให้มาอยู่คู่กัน ฉันเดินถือสมุดโน้ตเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ รีบเร่งฝีเท้าขึ้นมา 1 ก้าวเพื่อให้พ้นห้องนั้นเร็วๆ ทำไมวันนี้ถึงรู้สึกว่าระยะทางมันไกลแปลกๆนะ ... แต่อยู่ๆอาจารย์ลลิดาที่เดินอยู่ข้างหน้าฉันก็หยุดเดิน ฉันหยุดตามแล้วมองอย่างสงสัย ไม่ทันถามอะไรเธอก็เอ่ยออกมาก่อน
“นภ มีอะไรเหรอ” อาจารย์นภฤทธิ์หันมาตามเสียงเรียก เขาเดินตรงมาหาอาจารย์ลลิดาทันที...สงสัยมองไม่เห็นฉันมั้ง = =”
“เย็นนี้กลับด้วยกันนะ” ฉันทำตาโตอยู่ข้างหลัง ตกใจกับคำถามเมื่อกี้ แสดงว่าข่าวลือที่เขาลือกันก็จริงน่ะสิ !! อยู่ๆก็เหมือนอาจารย์นภฤทธิ์พึ่งจะเห็นฉัน เขาดูตกใจเล็กน้อยจากนั้นก็ขมวดคิ้ว
“มาแอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน นิสัยไม่ดีเลยนะ” เขาพูดกับฉัน เฮอะ ฉันยืนอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วย่ะ ฉันไม่ตอบอะไรดีกว่า เดินผ่ากลางระหว่างเขาทั้ง 2 แต่ก็เดินไปได้ไม่กี่ก้าว
“นี่คุณ ได้ยินที่ผมพูดมั้ยเนี่ย” เขาเรียกฉันไว้ ฉันถอนหายใจอย่างหงุดหงิดใจแล้วปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉย ค่อยหันไปหาเขา
“ค่ะ”
ความคิดเห็น