คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 2 อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้...(1)
เช้านี้ฉันตื่นขึ้นมาด้วยแรงถีบ ใครนะช่างใจร้ายขนาดนี้ ฉันหันไปมองอย่างมึนงงที่ข้างเตียง หึ คิดไว้แล้วไม่ผิด จะมีใครได้ล่ะ
“พี่เพรา ถีบขมิ้นทำไมฟะ”
“ไม่ให้ถีบได้ไง จะ 8 โมงอยู่แล้ว หนังสือหนังหาจะไม่เรียนใช่มั้ย ฮะ ?”
“เฮ้ย อะไรน๊า !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ฉันวิ่งตาลีตาเหลือกไปอาบน้ำ มือนึงก็ถูตัว อีกมือนึงก็แปรงฟัน โอ้ยย เมื่อคืนไม่น่านั่งทำงานดึกดื่นเลย ตายๆๆ ฉันตาย ตาย ตายแน่ๆ !! โรงเรียนเข้า 8 โมงตรง นี่ 7 โมง 35 แล้ว จะไปยังไงให้ทันเนี่ยยยยยยยยยยย T_T ฉันอาบน้ำเสร็จ กินข้าวอย่างเร่งด่วนรีบไหว้พ่อแม่แล้วกระโดดขึ้นรถให้พี่เพราไปส่งทันทีโดยไม่ลืมคาดเข็มขัดด้วย สุดท้ายฉันไปถึงโรงเรียนด้วยเวลาเฉียดฉิวเพียง 1 นาทีเท่านั้น ฉันวิ่งด้วยความเร็วสูงไปที่แถวของห้องตัวเอง เพื่อนๆต่างหัวเราะฉัน ส่วนฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ทุกคน ยังไม่ทันทำอะไร คู่ปรับฉันก็เดินมาหาเรื่องซะแล้ว
“ตื่นมานี่หวีผมรึเปล่าเนี่ย” อาจารย์นภฤทธิ์เดินมามองฉันอย่างฉงนแกมสมเพชนิดๆ ฉันรีบหยิบกระจกออกมาส่องทันที ตายแล้ว !! นี่ยายเพิ้งที่ไหนมายืนอยู่ตรงนี้เนี่ย ผมยุ่งเหยิง ที่ปากยังมีคราบยาสีฟันอยู่เลย ฉันรีบเช็ดๆแล้วรีบรวบผมซะใหม่ ด้วยความรีบเกินไป ดันทำยางรัดผมตกซะงั้น แถมมันกลิ้งไปตรงหน้าอาจารย์ซะด้วย ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆอีกครั้ง จะเดินออกจากแถวก็ไม่ได้ เอาไงดีเนี่ย T^T
“เอ้า”เพื่อนที่อยู่แถวๆอาจารย์เก็บแล้วยื่นมาให้ฉันอย่างขำๆ ฉันตอบขอบคุณแล้วรีบรวบผม ผูกโบเรียบร้อย อาจารย์ถึงได้เอ่ยขึ้น
“งานทำถึงไหนแล้ว”
“เอ่อ 7 ข้อแล้วค่ะ”
“งั้นหรอ แต่ผมสั่งยกเลิกดีกว่า แค่นี้แหละ”พูดเสร็จเขาก็เดินจากไป...ทิ้งให้คำพูดอันแสบสันต์ของเขาก้องอยู่ในหัวสมองอันว่างเปล่าของฉัน หลังจากตั้งสติได้ ฉันรู้สึกโกรธปรี๊ดขึ้นมาทันที โอ้ย ไออาจารย์บ้านี่ ซักวันนึงเหอะ ฉันจะฟ้องผ.อ. กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!
“แก อาจารย์เค้ากวนอารมณ์ฉันมากเกินไปแล้วนะ” ฉันพูดกับปอนปอนหลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จแล้ว เพื่อนของฉันพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ แต่ก็ต้องหยุดเดินเพราะมีคนมาขวางเนี่ยสิ
“ว่าไงจ๊ะน้องขมิ้นคนสวย” อีตาโบ้และเดอะแก๊งค์นี่เองที่มาขวางทางฉัน คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ด่าซักทีดีมั้ยเนี่ย ?? โบ้หรือแรมโบ้ เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันนี่แหละ แต่โบ้มันเรียนซ้ำเพราะโดนโรงเรียนเก่าไล่ออกมา เลยมีอายุมากกว่าฉันนั่นเอง ตานี่มันมาจีบฉันตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลยมั้ง ชอบมีมุขเสี่ยวๆมาให้รำคาญใจอยู่เรื่อย
“หลีก ยิ่งหงุดหงิดอยู่ เดี๋ยวแม่ด่าหูทะลุเลย” ฉันพูดแล้วทำตาขวาง เพื่อนของนายโบ้ร้องดังอูยยย แล้วหัวเราะ ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้ฉันมากขึ้น ปอนปอนเกาะแขนฉันด้วยความกลัว
“จะให้หลีกไปไหนละจ๊ะ หลีกเธอได้อั๊ก รักเธอได้อีกเปล่าอ่า ฮ่าๆๆๆ” โบ้พูดแล้วหัวเราะเสียงดังลั่นชั้นเรียน ชั้นเดินเบี่ยงหลบมาอีกทางด้วยความหงุดหงิด แต่เพื่อนนายโบ้ก็เดินมาขวางปิดทางหมด โอ้ยยย วันนี้ฉันจะได้เรียนมั้ยเนี่ย ?!!
“จะยืนขวางทางกันอีกนานมั้ย”
ความคิดเห็น