Fierce Princess รักร้ายๆของเจ้าหญิงตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่4

 "เจ้าว่าไงนะ !!!"
"องค์หญิง...ถูกคลื่นพัดไปแล้ว..."
ผั๊วะ !!!!
สิ้นเสียงต่อยอันดังลั่น ราชองค์รักษ์ต้องลงไปนอนกองกับพื้นเลือดกบปาก เขานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้พระราชาผู้โกรธเกรี้ยวระบายอารมณ์

"ข้าไม่เคยเจอองครักษ์คนใดสะเพร่าเท่าเจ้ามาก่อนในชีวิต"
"มันเป็นอุบัตินะเพคะท่านพ่อ อย่าต่อว่าอะโคไนท์เลย"
"เจ้าไม่ห่วงพี่สาวเจ้าบ้างรึไงฟรีเซีย"
"หะ ห่วงเพคะ..."
"อะโคไนท์"พระราชาตวัดสายตาหันไปมององครักษ์หนุ่ม ก่อนจะลั่นวาจาเสียงเด็ดขาดและดังลั่น

"ตามหาฟลอซิเธียให้พบ ถ้าไม่พบอย่ากลับมา แล้วถ้านางเกิดเป็นอะไรไปล่ะก็....เจ้าเตรียมตัวตายได้เลย เข้าใจมั้ย !!!!!"
"รับบัญชา"


'ที่นี่ที่ไหนกัน ?'หญิงสาวตื่นขึ้นมาในกระท่อมแห่งหนึ่ง เดาๆว่าน่าจะอยู่ชายทะเลเพราะเสียงคลื่นที่สาดซัดเข้ามากระทบฝั่งช่างชัดเจนยิ่ง เจ้าหญิงฟลอซิเธียที่ยังมึนงงมองไปรอบๆกระท่อมไม้หลังเก่าที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ตู้ไม้ เก้าอี้ไม้ เตียงที่เจ้าหล่อนนอนก็เป็นไม้ หากเกิดไฟไหม้ก็คงถูกไฟคลอกตายในนี้กระมัง ?

"ตื่นแล้วรึ"หล่อนหันไปมองเจ้าของเสียงที่ดังมาจากเก้าอี้ไม้ข้างเตียง ก็พบกับชายหนุ่มผมยาวที่มีสีเงินยวง ดวงตาเรียวสีฟ้าเข้มแลดูเย็นชา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางสีชมพู...จะว่าดูดีก็ดูดี จะว่าน่ากลัวก็น่ากลัว!

"เจ้าเป็นใคร"เจ้าหญิงคนงามถามทันทีที่วินิจฉัยชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกาย ชายหนุ่มทอดถอนใจเหมือนกับเหนื่อยใจกับเธอเต็มทน...คำตอบที่ไม่ได้รับบวกกับการกระทำเช่นนี้ยิ่งทำให้เจ้าหญิงคนงามโกรธมากขึ้น

"เจ้าอย่ามาแสดงท่าทีเช่นนี้กับข้านะ รู้มั้ยข้าเป็นใคร !!"
"ไม่รู้"
"เอ๊ะ เจ้า..."
"ข้าอยู่ที่นี่คนเดียว ไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน"
"เจ้าพูดเช่นนี้...ที่นี่ไม่ใช่เมืองฟลอโรร่ารึ"
"ข้าเกรงว่าจะไม่ใช่"ชายหนุ่มกล่าวจบก็ลุกขึ้นก้าวขาจะเดินออกจากกระท่อมไม้ไป แต่ก็โดนหญิงสาวรั้งไว้เสียก่อน

"ตกลงเจ้าเป็นใคร"
"เรียกข้าว่ากลาสก็พอ"เขาเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆแล้วเดินออกไป ปล่อยให้หญิงสาวนั่งงงงันอยู่บนเตียงนอน...


หากที่นี่ไม่ใช่ฟลอโรร่า แล้วมันคือที่ไหน? แล้วข้าจะกลับบ้านได้ยังไง? อะโคไนท์...ได้โปรดมาช่วยข้าที !!


เพียงไม่นานหลังจากที่เขาออกไป เขาเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง จ้องมองมาที่องค์หญิงคนงามด้วยสายตาเฉยเมยแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ
"เจ้าหิวรึยัง"
"อือ"
"เชิญ"เธอค่อยๆลุกออกจากเตียง แล้วพบว่าตนเองไม่ได้สวมชุดเติมอยู่ เสื้อแขนยาวตัวโคร่งที่ปกปิดร่างไปถึงหัวเข่าที่ตนสวมใส่อยู่ เจ้าหล่อนตวัดสายตาไปมองชายหนุ่มด้วยความโกรธเคืองทันที
"เจ้าถือวิสาสะทำเช่นนี้ได้ยังไง"
ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ส่งสายตามาเป็นเชิงถามว่าตนทำอะไรผิด หญิงสาวสูงศักดิ์กำมือแน่นด้วยความโกรธก่อนจะชี้ที่ชุดที่สวมใส่
"ก็นี่ไง !!"
"อ้อ"ชายหนุ่มร้องตอบแค่นั้น พยักหน้าหงึกหงัก แล้วบุ้ยใบ้ไปทางเก้าอี้ไม้อีกตัวหนึ่ง
"ถ้าเจ้าอยากใส่ชุดเดิมก็ย่อมได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะมันมีทั้งสาหร่าย ปลิงทะเล แมงกะพรุนเกาะอยู่เต็มไปหมดเลย"เขาพูดพลางยกมุมปากเป็นเชิงยิ้มเยาะ เจ้าหญิงกัดฟันแน่นแต่ก็ไม่พูดอะไร ทั้งเพราะอายที่ถูกเห็น...อายที่ถูกยอกย้อน



ข้ากลับไปวังได้เมื่อไหร่ เจ้าตายแน่ !!!