คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 1 ความเปลี่ยนแปลง...ของใคร? (4)
“หนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ เหนื่อย”ฉันตอบแล้วเดินออกมาทันที แม่ไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไรต่อ ฉันเดินขึ้นมาถึงห้องของฉัน โยนกระเป๋านักเรียนไปไว้มุมห้อง แล้วกระโดดลงนอนบนเตียง นึกถึงเรื่องวันนี้แล้วปวดหัวจริงๆ ฉันจะทำยังไงเรื่องงานละเนี่ย เฮ้อ ฉันนอนคิดแล้วกลิ้งไปกลิ้งมา สุดท้ายหันไปหยิบคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กมาเปิดเล่นเกมดีกว่า จริงๆแล้วฉันติดเกมออนไลน์อยู่เกมหนึ่ง เป็นเกมส์ต่อสู้แบบเก็บเลเวลธรรมดานี่แหละ ฉันรู้จักกับคนในนั้นหลายๆคน ทำให้ฉันติดที่จะคุยกับพวกเขามากกว่าที่จะเก็บเลเวลเสียอีก !!
อยู่ๆประตูห้องก็เปิดผางเข้ามาทันที ด้วยความตกใจฉันก็กดปิดเครื่องทันที ทั้งๆที่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หน่า = =; พี่ชายฉันยืนอยู่ที่ประตูหน้าตาหงิกงอ
“แม่เรียกลงไปกินข้าว เร็วๆล่ะ”
เขาพูดแล้วปิดประตูเดินจากไป ไม่รอฟังคำตอบจากฉันเลย !! เฮ้อ พี่ชายฉันมีชื่อสุดแนวว่ากระเพรา สงสัยกันมั้ยว่าแนวตรงไหน ? อย่าถามเลย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแนวยังไง คงต้องถามพ่อแม่ฉันว่าตั้งมาได้ยังไง เหอๆ พี่กระเพรา หรือ พี่เพรา อายุ 21 ปี เป็นพี่คนโตของฉัน นิสัยประหลาดยิ่งนัก...เข้าใจมันยังยากกว่าเข้าใจแคลคูลัสเลย !!!
ฉันเดินลงไปที่ห้องรับประทานอาหาร ก็เจอพ่อ แม่ พี่เพรานั่งกอดอกหน้าบูด และพี่อัญชัน ที่นั่งเล่นอยู่กับแมวตัวโปรดอยู่ ฉันนั่งลงที่โต๊ะ แม่หันมาทางฉันแล้วถามทันที
“ทำไมวันนี้กลับช้า”
“โอ้ยย ม๊า ประเด็นนี้ยังไม่จบอีกหรอเนี่ย”
“ใช่สิ ไม่จบจนกว่าหนูจะตอบม๊ามาว่าไปไหน”
“ทำงานไงคะ ทำงานนนนนนนน”
“แล้วใครมาส่ง เห็นนะ”
ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เฮ้ย แม่เห็นได้ยังไงกัน ในเมื่อแม่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก สงสัยติดกล้องวงจรปิดไว้ ไม่ก็อำกันแน่ๆ
“ใครมาส่ง ไม่มี๊”
“ไม่มีได้ไง เห็นลงมาจากมอเตอร์ไซค์” เอาแหล่ว...ฉันเหงื่อตก แต่ก็ยังหาข้อแก้ตัวไปได้
“มอเตอร์ไซค์รับจ้างไง๊ แหม ม๊าก็ ...”
“เดี๋ยวนี้มอเตอร์ไซค์รับจ้างไฮโซเนอะ ขับบิ๊กไบค์ซะด้วย”พี่เพราพูดขึ้นมา ฉันเอ๋อเลย อะไรคือบิ๊กไบค์ฟระ ?? T_T
“อะไร๊ ไม่รู้เรื่อง ไม่มี๊”
“เสียงสูงเกินไปแล้วนะ”พี่อัญชันพูด ตอนนี้ทุกๆคนในโต๊ะกำลังจ้องมองมาที่ฉันอย่างจับผิด โอ่ย ทำไงดี จะบอกไปตรงๆก็ไม่ได้สิ ความแตกหมดพอดีว่าฉันไม่ตั้งใจเรียน
“ช่างเถอะ กินข้าวกันดีกว่า” ในที่สุดพ่อฉันก็เอ่ยขึ้น โอ่ยยยย ดีใจปานได้ไอโฟนมา 2 เครื่อง รอดแล้วฉ้านนนนนน !!
หลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อย ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องมาก่อนเลย ก่อนที่จะโดนซักไซ้ต่อ แต่พอเข้าห้องไปถึง ก็เจอพี่อัญกำลังก้มลงมองใต้เตียงฉันพร้อมกับร้องเรียก
“หมูหวาน ออกมานี่เร็ว เมี๊ยวๆๆๆ”
ฉันก้มลงไปมองใต้เตียงบ้าง เห็นเจ้าแมวหมูหวานกำลังนอนขดหลับตาพริ้มสบายใจ เหมือนไม่ได้ยินเสียงพี่อัญเลย พี่อัญร้องเรียกอีก 2-3 ทีเมื่อเห็นว่าเจ้าเหมียวไม่สนใจเลยเงยหน้าขึ้นมามองฉัน
“ฝากหมูหวานด้วยนะ ออกมาแล้วอุ้มมาให้พี่ด้วยล่ะ”
“อื้อ เอ้อ พี่อัญ ช่วยทำการบ้านหน่อยสิ”
“คณิตอีกล่ะสิ”
“เออสิ = =; มีอยู่วิชาเดียวนี่แหละ”
“ฮิๆ” พี่อัญหัวเราะแล้วเดินออกไปที่ห้องตัวเองเพื่อหยิบหนังสือ ดีนะที่พี่แกนึกว่าเป็นการบ้านธรรมดาเลยมาช่วย ถ้ารู้ว่าฉันถูกทำโทษละก็...อึ๋ย !! ไม่อยากจะคิดเล้ยยย คืนนั้นฉันอดตาหลับขับตานอนนั่งทำงาน กว่าจะได้นอนก็ตั้งดึกตั้งดื่น แถมยังต้องไปเรียนแต่เช้าอีก เฮ้อ ชีวิตของขมิ้นแสนลำบากจริงๆ ฮือๆ
ความคิดเห็น