Fierce Princess รักร้ายๆของเจ้าหญิงตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3

ยามสนธยามืดค่ำ เหล่ามวลดอกไม้ทั้งหลายพร้อมใจกันหลับใหล ยกเว้นอยู่ดอกเดียวที่ยังคงมิอาจหลับตาลงได้...ฟลอซิเธียนอนคิดถึงวิธีต่างแต่ก็มิอาจคิดอะไรได้ ทั้งความกังวลใจที่พลั่งพลูมากขึ้นเหมือนระดับน้ำเวลาน้ำขึ้น อีกทั้งความคิดที่อยากจะเปลี่ยนแปลง...เธอจะไปหาใครที่ไหนที่ดีเพรียบพร้อมมาแทนอะโคไนท์ได้เล่า...

"เฮ้อ"เจ้าหญิงคนงามลุกขึ้นจากเตียง ตัดสินใจไม่นอนแล้ว เดินไปที่ระเบียงห้องของตัวเอง อากาศสดชื่นพร้อมใจกันระผ่านใบหน้านวล กลิ่นหอมๆของดอกไม้ปะปนมากับกลิ่นอัดสดชื่นของน้ำทะเล เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย จากนั้นจึงตัดสินใจจะไปหยิบนมจากในครัวมาดื่มเสียหน่อย

เธอก้าวผ่านบริเวณโถงวังอย่างเงียบๆ เสียงฝีเท้าก้องกังวานไปไกล แต่อยู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงคน 2 คนสนทนากัน เธอจึงหยุดฟัง...
"ท่านไม่ได้ยินที่ข้าบอกรึไง"เสียงชายหนุ่มอันคุ้นเคยดังก้องขึ้นมา เธอเดินตามเสียงพูดไปจนถึงห้องสมุด แอบมองอยู่ริมประตู ก็เห็นอะโคไนท์กับฟรีเซียอยู่ในนั้น
"ไม่ ข้าไม่อยากฟัง"
"ท่านก็รู้กฎของวังดีอยู่แล้ว ท่านฟรีเซีย"
"ข้ารู้ แต่ข้าไม่อยากจำ"
"ขอโทษที่ข้าต้องพูดอีกครั้ง ยังไงเราก็ไม่สามารถรักกันได้หรอก ท่านฟรีเซีย"
ใบหน้าของชายหนุ่มนิ่งเรียบเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ในแววตากลับไหวระริก น้องสาวของเธอก้มหน้าลงก่อนจะเริ่มร้องไห้ออกมา หัวใจของเธอปวดร้าว...คนที่เธอรัก คือคนรักของน้องสาวเธองั้นรึ ?

"ท่านเป็นถึงเจ้าหญิง ข้าเป็นแค่องครักษ์ ข้ามิอาจเอื้อม"
"แต่ข้ารักเจ้านะ"น้องสาวของเธอพูดก่อนจะโผเข้ากอดชายหนุ่มที่เธอรัก เธอกำมือแน่น น้ำตาคลอเบ้า ชายหนุ่มผู้ถูกกอดได้แต่ลูบผมของหญิงสาว ก่อนจะก้มลงจุมพิตที่กลางศีรษะ
"ข้ารู้..."เขาพูดเบาๆ คอยปลอบประโลมน้องสาวของเธอ น้ำตาไหลของหญิงสาวผู้แอบมองไหลออกมาเป็นสาย เธอตัดสินใจผละออกไป วิ่งสะเปะสะปะกลับไปที่ห้องนอนของตน แล้วทรุดลงนั่งร้องไห้อย่างหนัก

ทำไมเธอถึงดูไม่ออก ว่าเขาไม่ได้รักเธอเลย...ที่ผ่านมาเขารักเพียงคนๆเดียว...ฟรีเซีย...น้องสาวของเธอ ! เธอคร่ำครวญในใจแล้วร้องไห้ต่อไปอย่างหยุดไม่ได้

เข้าวันรุ่งขึ้น
"เอ่อ ท่านพี่คะ"
"หืม?"
"ทำไมตาท่านพี่...ถึงเป็นเช่นนั้น?"ฟรีเซียถามขึ้นขณะที่อยู่บนโต๊ะอาหาร เธอยิ้มอย่างสดใสก่อนจะตอบน้องสาวของเธอ
"อ๋อ พี่โดนยุงกัดน่ะ ไม่มีอะไรหรอกฟรีเซีย"
"ให้พ่อเรียกหมอหลวงมั้ย"
"ไม่ต้องหรอกเพคะ ท่านพ่อ อีกไม่นานก็หาย"
"แล้วแต่เจ้าเถิด"
"วันนี้ข้าไม่หิวเท่าไหร่ ขอตัว"เจ้าหญิงฟลอซิเธียเอ่ยยิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องอาหาร พอก้าวพ้นขอบประตูน้ำตาเป็นสายไหลออกมาอีกครั้ง ความเจ็บปวดกับภาพเหตุการณ์เมื่อวานยังคงอยู่ เธอเดินลงไปที่สวนของวัง นั่งมองดอกไม้และมวลหมู่แมลงที่บินไปบินมา เป็นแมลงนี่ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ต้องมานั่งคิดอะไรมากเหมือนหล่อน เฮ้อ... 

เสียงซ่า ซ่า ของคลื่นกระทบชายฝั่งดังชัดเจน เจ้าหญิงฟลอซิเธียลุกขึ้นแล้วเดินออกไปที่ริมทะเล ดึงกระโปรงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเหยียบย่างลงไปในน้ำเย็นใส เจ้าหญิงเดินลงน้ำไปลึกขึ้น ลึกขึ้น จนระดับน้ำถึงเอว จุดประสงค์ไม่ได้หวังจะฆ่าตัวตาย เพียงแค่อยากว่ายน้ำเล่นเท่านั้น...

"ท่านทำอะไรน่ะ !!"เสียงอะโคไนท์เรียกมาจากชายฝั่ง หล่อนชะงักเล็กน้อย ฝืนยิ้มหันไปตอบเขา
"ข้าแค่ลงมาเล่นน้ำเฉยๆน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก"
"ท่านลงไปเล่นทั้งชุดแบบนั้นได้อย่างไร ขึ้นมาเดี๋ยวนี้ หรือต้องให้ข้าลงไปลาก"

"เดี๋ยวข้าขึ้น...ว้าย"เพราะหล่อนยืนหันหลังคุยกับเขาอยู่ จึงไม่ทันระวังคลื่นสูงที่โถมมาข้างหลัง แรงของทะเลพัดพาเจ้าหญิงคนงามให้ล่องลอยออกไปอย่างไม่รู้ทิศทาง เสียงสุดท้ายที่หล่อนได้ยินคือเสียงเรียกอย่างตกใจของอะโคไนท์...