คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 ความเปลี่ยนแปลง...ของใคร? (3)
“จะกลับมั้ยตกลง ผมจะปิดไฟแล้วนะ”เค้าพูดแล้วปิดไฟในห้อง กรี๊ดดดดด T^T ฉันรีบวิ่งออกจากห้องไป เค้ายืนกอดอกรออยู่หน้าห้อง หน้าตาเริ่มไม่พอใจ อาจารย์ล๊อคห้องแล้วเดินลงบันไดไป ฉันเดินตามไปห่างๆ ตอนนั้นฉันกำลังอึ้งอยู่ แต่ตอนนี้ฉันมีสติดีแล้ว ฉันจึงเอ่ยถามเขา
“อาจารย์จะไปส่งหนูจริงๆหรอ คือหนูเกรงใจ”ฉันถามขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ อาจารย์ยังคงตั้งหน้าตั้งเดินลงบันไดไม่สนใจฉันเลย ฉันเลยได้แต่แอบขมวดคิ้วแล้วแก้มป่องอยู่ข้างหลัง เรา 2 คนเดินลงมาท่ามกลางความเงียบสงัดจนมาถึงชั้นล่างสุด อาจารย์เดินเข้าไปตอกบัตรในห้องธุรการ ไหว้พี่ยามแล้วเดินไปที่ลานจอดรถ ฉันเดินตามไปเงียบๆไปจนถึงรถของเค้า แต่ก็ยังไม่ก้าวขึ้นไป จนเค้าหันกลับมาถามอย่างรำคาญใจอีกครั้ง
“ไม่รีบกลับไม่กลัวพ่อแม่เป็นห่วงรึไง”
“เอ่อ แต่ มันจะดีหรอคะ”
“เอ้า ทำไมล่ะ”
“ก็มันเป็นมอเตอไซค์...”
“แล้ว ? ตกลงคุณจะไม่กลับใช่มั้ย ผมจะกลับแล้วนะ”
“เอ่อ กลับก็ได้ค่ะ”
ฉันตัดสินใจตอบไป เออ มอเตอร์ไซค์ก็มอเตอร์ไซค์วะ !! ฮือๆ รถของอาจารย์เป็นรถมอเตอร์ไซค์สีดำ รูปร่างใหญ่โตเทอะทะอย่างที่พวกนักบิดชอบ ฉันรับหมวกกันน๊อคมาจากเขา ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งอย่างกล้าๆกลัวๆ ไม่กล้าจับที่เอวของเขา ได้แต่จับที่กั้นเบาะไว้ เมื่อเขาเห็นว่าฉันนั่งปลอดภัยดีแล้วจึงเริ่มขับออกไป เมื่อรถกระชากตัวออกไป ร่างเล็กๆของฉันก็ปะทะเข้ากับแผ่นหลังของเขา ฉันรีบกระเถิบออกมาให้ห่างจากหลังของเขา เขาขับรถด้วยความเร็วสูง จนฉันเกือบตกลงไปหลายทีแล้ว จนต้องหันมาจับชายเสื้อของเค้าไว้แทน ไม่กล้าที่จะจับเอวของเค้า ดูเค้าเองก็ไม่ได้สนใจอะไร อยู่ๆก็มีรถมาปาดหน้า เค้าเบรกกะทันหัน
“ว้าย”ฉันร้องด้วยความตกใจ รีบคว้าเอวแล้วกอดเค้าไว้แน่น โอ่ยยย ฉันจะตายมั้ยเนี่ยยยย !! เขาส่งเสียงจิ๊เบาๆ แล้วขับต่อไป ฉันพึ่งรู้ตัวนะว่ากอดเขาไว้ก็รีบปล่อยออก ในใจแอบตื่นเต้นเล็กน้อย เค้าหันมาถามฉัน
“เป็นอะไรมั้ย ฉัตรชฎา”
“เอ่อ ไม่เป็นอะไรค่ะ แยกหน้าเลี้ยวซ้ายนะคะ”
เค้าหันกลับไปขับรถต่อ ฉันแอบใจเต้นระทึกด้วยความตื่นเต้นอยู่ข้างหลัง ใบหน้าเริ่มร้อนขึ้นมา สงสัยคงจะเป็นเพราะหมวกกันน๊อค ...ฉะ ฉันไม่ได้เขินซักหน่อย !! จริงๆแล้วฉันเกลียดอาจารย์ตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้าทำงาน เพราะความดุ เฮี้ยบ เนี้ยบ เป๊ะของเค้านั่นแหละ แถมดูเหมือนจ้องจะหาเรื่องฉันคนเดียวยังไงไม่รู้สิ รวมถึงครั้งนี้ด้วย
แต่การที่เขามาส่งฉันถึงบ้านก็ไม่สามารถลบความเกลียดชังที่ฉันมีได้หรอกนะ ...
รถจอดเทียบที่หน้าบ้าน ฉันก้าวลงแล้วทรุดลงเพราะความเกร็งจากการนั่ง ทำให้ฉันล้าที่ขาชอบกล อาจารย์เขาก็คว้าแขนฉันไว้ก่อนจะทรุดถึงพื้น
“เฮ้ คุณเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย ?”
“เอ่อ ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”ฉันตอบแล้วยกมือไหว้ ส่งหมวกกันน๊อคคืนให้เค้า เค้าพยักหน้าแล้วขับออกไป ฉันมองตามหลังไปแล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะกดกริ่งที่หน้าบ้าน
ติ๊ง
รอซักพัก พี่ปลาก็ออกมาเปิดประตูรั้วให้ฉันแล้วเอ่ยถามด้วยความห่วงใย
“น้องขมิ้นไปไหนมาคะ คุณท่านทั้ง 2 เป็นห่วงหนูมากเลย”
“อ๋อ คือหนูมีธุระนิดหน่อยค่ะพี่ปลา ปะป๊า มะม๊าอยู่ไหนหรอคะ”
“ดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ”
ฉันเดินเข้าไป จริงๆบ้านฉันเองก็พอมีฐานะอยู่บ้าง พ่อกับแม่ฉันเปิดบริษัทผลิตเฟอนิเจอร์ไม้ส่งออกต่างประเทศ ฉันมีพี่ชาย 1 คน กับพี่สาวอีก 1 คน เมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องรับแขก พ่อและแม่ของฉันหันมามองฉันเป็นสายตาเดียวกัน ก่อนที่แม่ฉันจะถามเสียงเขียว
“ไปไหนมา ทำไมไม่โทรมาบอกก่อน”
“หนูทำธุระที่โรงเรียนอยู่ค่ะ”
“ทำอะไรทำไมดึกดื่นขนาดนี้”
ความคิดเห็น