คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2
"ท่านพ่อต้องการคุยกับข้าเรื่องใด?"
ฟลอซิเธียถามขึ้นทันทีที่เห็นหน้าท่านพ่อของหล่อน พระราชาฮอว์ธอร์นมองลูกสาวคนโตแต่นิสัยกลับแตกต่างโดยสิ้นเชิง ทรงจ้องลึกลงไปในนัยตาใสซื่อ ลอบถอนหายใจเล็กๆแล้วตัดสินใจตรัสออกมา
"ปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่"
"17 เพคะ"
"เจ้าควรจะมีคู่ครองได้แล้วนะ ฟลอซิเธีย"
"แต่ข้ายังไม่อยากมีนี่หน่า"
"พ่อคงอยู่ได้ไม่นาน เจ้ารีบๆแต่งงานซะเถอะ จะได้มีคนคอยดูแล"
"ท่านพ่อ !! ทำไมท่านพูดเช่นนั้น ?"
"เฮ้อ"ทรงถอนพระทัยออกมากับความใสซื่อของลูกสาว ก่อนจะเริ่มตรัสต่อ
"เจ้าชายของอคัมเซียเขาก็รอคำตอบของลูกนานแล้ว เมื่อไหร่จะตอบรับไปซักที"
"ไม่เอา พวกบ้าการต่อสู้"
"เจ้าชายของคอแมคล่ะ"
"ไม่หล่อ"
"ราชาของโดราเล่า"
"ท่านจะให้ข้าไปเป็นเมียน้อยตาแก่นั่นรึไง !!"
"แล้วเจ้าจะเอาอย่างไร ? ข้าหน่ายกับความเรื่องมากของเจ้าจริงๆ"
"ข้าไม่เอาใครทั้งนั้น ที่ท่านเสนอมา ถ้าจะให้ข้าแต่ง ข้าขอแต่งกับอะโคไนท์ดีกว่า"
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังเจ้าหญิงตัวแสบสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันควับมามองผู้พูดอย่างไม่เชื่อสายตาออกแกมตำหนิด้วยซ้ำ
"นี่เจ้าพูดเล่นใช่มั้ย?"พระราชาถามอย่างสงสัย
"ข้าก็ต้องพูดเล่นสิท่านพ่อ"
"ดีแล้วที่เจ้าพูดเล่น เจ้าคงรู้อยู่แล้วว่าเชื้อพระวงศ์อย่างเราก็ต้องแต่งด้วยกัน ห้ามแต่งกับเชื้อสายอื่นเด็ดขาด"ท่านพ่อขององค์หญิงพูดเสียงเรียบ แต่ส่งผลให้หัวใจดวงน้อยขององค์หญิงกลับฟีบแฟบดั่งเป็นการตอกย้ำ...ใช้แล้ว องค์หญิงกำลังหลงรักราชองครักษ์ของตัวเอง ไม่ใช่ว่าพึ่งจะรัก แต่ทรงรักมานานแล้ว ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้ประสบพบหน้าเลยก็เป็นได้...
"ข้าขอหาเองดีกว่า ขอเวลาข้าอีกนิดเถอะท่านพ่อ"
"ได้ ข้าให้เวลาจนกว่าเจ้าจะอายุ 18"
"ทะ ท่านพ่อ !! นั่นมันอีกแค่ 2 เดือนครึ่งเองนะ !!"
"พยายามหน่อยแล้วกันนะ ฟลอซิเธีย หาชายหนุ่มเชื้อพระวงศ์ที่ดีถูกใจเจ้าให้ได้ล่ะ"
"ตะ แต่..."
"ข้าให้เจ้ามามากพอแล้ว"พระราชาพูดเสร็จก็ทรงลุกขึ้นจากบัลลังก์ สะบัดผ้าคลุมเดินหายไปทันที ทิ้งให้แต่เจ้าหญิงยืนกำหมัดขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธและกังวล
"ข้าควรจะทำอย่างไรดี อะโคไนท์?"
"ท่านก็ต้องทำตามที่พระราชาตรัส ไม่เช่นนั้นท่านต้องทนทุกข์กับคนที่ท่านไม่รักตลอดชีวิต"
"แล้วข้าจะไปหาจากที่ใด คนที่เพรียบพร้อมเพียงนั้น"
"ข้ามิอาจตอบได้"
"ข้าอยากให้เป็นเจ้าเหลือเกิน อะโคไนท์..."เจ้าหญิงพูดพึมพำเบาๆ แล้วเดินเข้าห้องนอนไปอย่างกังวลใจ
ความคิดเห็น