คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ความเปลี่ยนแปลง...ของใคร? (2)
“เฮ้ย ไม่กลับบ้านรึไง นั่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งอยู่ได้”
“แก เราควรไปคุยกับอาจารย์นภฤทธิ์ดีมั้ยอ่ะ”
“คุยว่า ?”
“ก็ ฉันว่าไม่ยุติธรรมที่ฉันต้องทำนี่หว่า”
“เอ้า ก็แกไม่ตั้งใจเรียน เค้าลงโทษแกแล้วผิดตรงไหน”
“เฮ้ย ตกลงแกเพื่อนใครฟะ ? ฮะ”
“โว้ะ ! เออๆ อยากถามก็ไปถาม เดี๋ยวฉันไปยืนรอหน้าห้อง”
“เออ ดีมากก เพื่อนที่รัก”
หลังจากตกลงกันแล้ว ฉันก็ขึ้นมาที่ห้องพักครูวิชาคณิตศาสตร์ ทั้งห้องไม่มีใครอยู่เลย ไปไหนกันหมดหว่า ?
“เฮ้ยแกทำไมไม่มีคนเลยอ่ะ” ปอนปอนถามฉัน ฉันได้แต่ส่ายหัวแล้วนั่งรอหน้าห้องพักครู ปอนปอนเดินมานั่งข้างๆฉัน เรานั่งรอไป คุยกันไปอยู่นานมาก ก็ยังไม่มีใครมา สุดท้ายปอนปอนขอตัวกลับบ้านไปแล้ว ก่อนไปเธอก็ชวนให้ฉันกลับบ้านด้วย แต่ฉันบอกว่าขอรอต่ออีกนิด ถ้าไม่มีใครมาฉันก็จะกลับแล้ว
ฉัน รอ รอ รอ รอ รอจนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็มีคนมาสะกิดฉันแล้ว
“ฉัตรชฎา ทำไมมานอนตรงนี้” ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างัวเงีย ตรงหน้าฉันเป็นชายหนุ่มอายุ 24 ปี ผิวขาวดูสะอาดตา หุ่นดีแบบคนออกกำลังกาย รูปร่างสูงแข็งแรง ผมสีน้ำตาลรองทรงสูงที่เริ่มยาว คิ้วเข้มกำลังขมวดมุ่น สายตาคมกริบใต้แว่นตากำลังมองฉันอย่างสงสัย ถึงจะหล่อและดูดีมากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่ชอบเค้าเลย ! ฉันขยี้ตาก่อนแล้วตอบเขา
“ก็มารออาจารย์น่ะแหละ”
“อ่าวหรอ งั้นเข้ามาก่อน”
เขาพูดแล้วลุกขึ้น ฉันลุกขึ้นตามอย่างเซๆ แล้วเดินตามเค้าเข้าไปในห้องพักครู อาจารย์นภฤทธิ์นั่งลงที่โต๊ะของเค้าแล้วหันมาหาฉัน
“เรื่องทำโทษใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“ไม่เปลี่ยนแปลงแน่นอน”
“แต่...”
“หืม ?”
“แต่คนอื่นเค้าก็ไม่ตั้งใจเรียนเหมือนหนู ทำไมหนูถึงต้องทำคนเดียวล่ะคะ”
“เพราะเธอ...คือผู้โชคร้ายยังไงล่ะ”เขาตอบแล้วหัวเราะหึหึ โอ้ยยย ฉันอยากจะกรี๊ดเป็นภาษาโปรตุเกส คนอะไรวะ ไม่มีเหตุผลเลย ฉันหันหลังกำลังจะเดินออกจากห้องไป แต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงเรียกของเขา
“เดี๋ยวก่อนสิ”
“คะ ?”
“รู้มั้ยนี่กี่โมงแล้ว”อาจารย์นภฤทธิ์ถามฉัน เอ๊อะ ถามอะไรแปลกๆ ที่ข้อมือตัวเองก็มีนาฬิกา ยังจะถามอีก ฉันจึงตอบกลับอาจารย์ไปอย่างกวนๆ
“อาจารย์ไม่มีนาฬิกาหรอคะ ?”
“เธอต่างหากล่ะที่ไม่มีนาฬิกา จะทุ่มนึงอยู่แล้วนะ”ฉันได้ยินดังก็ตกใจจนตาเหลือก รีบค้นหาโทรศัพท์ตัวเองมากดดู ตาย ๆๆๆ จะ1 ทุ่มแล้วจริงๆด้วย ป่านนี้ที่บ้านเป็นห่วงตายเลย แงงง๊ ระหว่างที่ฉันกำลังกังวลใจอยู่ อาจารย์นภฤทธิ์ก็เก็บข้าวของเสร็จแล้ว เขาสะพายกระเป๋าแล้วควานหาอะไรในนั้น ก่อนจะหันมาถามฉัน
“อ่ะ แล้วจะเอายังไง บ้านเธออยู่ที่ไหน”
“ซอยทัชสุดา 5 ค่ะ”ฉันตอบกลับไปยังไม่หายกังวลใจ บ้านฉันกับโรงเรียนก็ห่างกันพอสมควร ใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมงได้
ความคิดเห็น