เขาขึ้นรถไปสตาร์ท ฉันเดินไปประตูอีกข้าง โบกมือบ๊ายบายกับปอนปอน ส่งสัญญาณว่าวันนี้เดี๋ยวโทรไปหาแล้วก็ก้าวขึ้นรถไป ในรถแอร์เย็นเจี๊ยบ เบาะนุ่มนั่งสบาย เขาออกรถไปจนถึงหน้าประตูโรงเรียน เปิดหน้าต่างแล้วยื่นบัตรอะไรซักอย่างให้ยามหน้าโรงเรียน จากนั้นก็ขับออกไป ระหว่างทางก็เงียบกันตลอด ไม่มีใครพูดอะไร
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด ฉันควานหาในกระเป๋ากระโปรง แล้วรีบรับมันซะ
/ฮัลโหล/
/ตะกี้โทรมามีอะไร/ พี่เพรานี่เอง = =;
/ขาแพลง จะให้มารับกลับบ้านน่ะ/
/ฮะ ได้ๆ เดี๋ยวไปรับทันทีเลย/
/ไม่ต้องแล้ว มีคนมาส่งแล้ว/ ฉันพูดแล้วหันไปมองหน้าอาจารย์นภเล็กน้อย เขาไม่ได้สนใจอะไรฉันเลยยังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป
/ใคร?/
/ไม่บอก แค่นี้นะ เจอกันที่บ้าน/
ฉันตัดสายทันที ไม่ให้พี่เพราพูดเถียงอะไรทั้งนั้น
“ทำไมคุณถึงไม่บอกล่ะว่าใครมาส่ง” อยู่ๆเขาก็ถามขึ้น ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ
“อาจารย์อยากมีข่าวกับนักเรียนหรอคะ”ฉันถามเขากลับ เขาหันมาทำหน้าดุใส่ฉัน จากนั้นก็ไม่ถามอะไรอีกจนมาถึงหน้าบ้าน
“เชิญ” เขาหันมาผายมือให้ ฉันหันไปจิกตาใส่เขา 1 ทีแล้วเปิดประตูก้าวลงไป ไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าลงมาด้วย ฉันหันหลังเตรียมตัวจะกดกริ่งที่หน้าบ้าน
“นี่คุณ อย่าลืมไปหาหมอนะ” เขาเปิดกระจกแล้วชะโงกหน้ามาบอกฉัน
“ค่า”ฉันตอบรับแล้วหันไปกดกริ่ง อาจารย์เขาก็ขับรถออกไป รอซักพักพี่ปลาคนเดิมก็วิ่งออกมาเปิดให้
“น้องขมิ้นเป็นอะไรคะ ทำไมรีบกลับมาจัง พึ่งไปโรงเรียนเมื่อ 2-3 ชั่วโมงที่แล้วเองนี่คะ”
“อ๋อ คือ หนูตกบันไดมาค่ะ อาจารย์ห้องพยาบาลบอกให้ไปหาหมอแล้วกลับมานอนพักที่บ้านค่ะ”
“ว้าย เป็นอะไรมากมั้ยคะ ให้พี่นั่งแท๊กซี่ไปส่งมั้ย”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ปลา เดี๋ยวพี่เพราก็กลับมาแล้ว” พูดไม่ทันขาดคำ รถบีเอ็มของพี่เพราก็ขับมาจอดหน้าบ้าน พี่ปลารีบเดินไปเปิดประตูรั้วใหญ่ให้ แต่ฉันรีบร้องห้ามไว้ก่อน
“ไม่ต้องเปิดหรอกค่ะพี่ปลา เดี๋ยวขมิ้นไปโรงพยาบาลเลยดีกว่า”
“อ๋อค่ะ งั้นพี่เดินไปส่ง”
“ค่ะ”
ฉันเดินกระเผลกๆกลับไปที่ประตูบ้าน จากนั้นก็เดินขึ้นรถไปโดยทิ้งกระเป๋านักเรียนไว้กับพี่ปลา
“ไปทำท่าไหนล่ะ ถึงได้ข้อเท้าแพลงมาเนี่ย”
“ตกบันได” แค่นั้นแหละ ไอ้พี่เพราหัวเราะก๊ากๆเยาะเย้ยฉันใหญ่เลย ชิ เมื่อไปถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ก็มีบุรุษพยาบาลมารับตัวฉันไป ส่วนพี่เพราก็ไปทำเรื่องกับทางโรงพยาบาล
“ไหน ขอหมอดูเท้าหน่อยซิ”หมอเอ่ยกับฉัน ฉันยกเท้าที่พันผ้าไว้แล้วยื่นไปให้ลุงหมอดู เขาค่อยๆแกะผ้าออกแล้วก็ต้องตาโตเพราะเท้าฉันบวมฉึ่งเลย T_T
“หมอว่าน่าจะเป็นเอ็นข้อเท้าอักเสบนะ เอายาแก้อักเสบไปกิน แล้วอย่าเดินมากล่ะ”“เอ่อ คุณหมอค่ะ คือห้องเรียนหนูอยู่ชั้น 4 ไม่มีลิฟท์ แล้วหนูจะทำยังไงล่ะคะ”
“ก็คงต้องหยุดเรียนไปก่อนนะ ไม่งั้นจะอักเสบอีก ทีนี้ต้องฉีดยาแล้วห้ามเดินเลยนะ”
“แล้วต้องหยุดกี่วันครับคุณหมอ”พี่เพราถามขึ้น หมอหันไปมองพี่เพราแล้วหันมายิ้มให้ฉัน
“คงซัก 2-3 วัน แล้วมาหาหมออีกทีนะ เพื่อดูอาการ”
“ค่ะ”
“ไม่มีอะไรแล้ว งั้นเชิญไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลแล้วรับยาเลยนะ”
“ค่ะ”
“เอ้อ อย่านวดบริเวณที่ปวดนะ เพราะจะทำให้ยิ่งอักเสบ กินยาให้ครบตามที่หมอสั่ง พักผ่อนให้เพียงพอ เดี๋ยวก็หาย”
“ค่ะๆ ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ”
ฉันตอบรับแล้วยกมือไว้ พี่เพรามาพยุงฉันแล้วไปแหมะไว้บนรถเข็นให้พี่บุรุษพยาบาลเข็นออกไป ก่อนที่พี่เพราจะแยกตัวออกไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล แล้วพาฉันกลับบ้านไป
ความคิดเห็น