คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : โดนใจ
“นี่เธอ…มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว มันมืดนะ ใจกล้าดีนี่”
ให้ตายเถอะ ชั้นอยากนั่งที่นี่มากสินะ
มืดก็มืด ยังจะมาถามอีก…
ชั้นกลับบ้านไม่ถูกตะหากเล่าไอ้ซื่อบื้อแค่นี้ก็คิดไม่ออก โง่แท้
“ชั้นก็ไม่อยากนั่งหรอกยะ แต่ชั้น…ชั้นเอ่อ...”
ชั้นตะวาดใส่ไอ้คนที่ถาม…
แล้วชั้นก็ต้องอึ้ง และโมโหขึ้นมาอีกระรอบ
เจอแล้วนายตัวแสบนี่เองที่ทำให้ชั้นต้องมานั่งตรงนี้
นายปริ้นส์
ชั้นลุกขึ้นแล้วมองชายหนุ่มที่ชื่อปริ้นส์
นายนั่นยืนนิ่งแล้วมองชั้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หนอย เปลี่ยนหน้ากากไวกว่าปรอทเชียวนะ
ให้ตายเถอะนายนั้นยังยักคิ้วให้ชั้นอีก
“เธอรู้จักชั้นด้วยเหรอ…”
ยังจะมาถามอีกเหรอ…
“ไอ้คนฉวยโอกาส…นี่นายชั้นคงจะเซ่อมากสินะถึงจะจำไอ้บ้าที่มันทำเรื่องบ้าที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไม่ได้น่ะ”
“เก่งนี่”
“โอะ…นายชมชั้นเหรอยะ “
“เปล่า”
ชั้นเข่นเขี้ยวนักที่เห็นหน้ากวนๆแบบนี้
“นายรู้มั้ยนายทำอะไรลงไปห้า…ที่ชั้นต้องมานั่งในที่มืดๆคนเดียวแบบนี้ก็เป็นเพราะนาย และที่ชั้นจะไม่ให้อภัยนายเลยชั่วชีวิต นายทำให้แทนเข้าใจชั้นผิดนายรู้มั้ย”
นายปริ้นส์ยืนนิ่งเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง…
“นายคิดว่านายเป็นใคร ถึงลากใครต่อใครเข้าไปสวมบทผู้หญิงของนาย”
เขาเหมือนไมได้ยินที่ชั้นพูดเลย…
“นาย…นาย…นายปริ้นส์”
แล้วชั้นก็เข้าไปใกล้ๆปริ้นส์
“ชั้นขอโทษ…”
เพี๊ยะ
แล้วชั้นก็สั่งสอนนายนั่นด้วยฝ่ามือของชั้น
นาย ปริ้นส์มองหน้าชั้นราวว่าเขาไม่รู้สึกว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่เจ็บเลยรึไงเนี่ยชั้นว่าชั้นรวบรวมพลังทั้งหมดแล้วนะเนี่ย
ชั้นจ้องหน้าเขา…ชั้นเห็นน้ำใสคลอที่ดวงตาของเขาด้วย
อย่าบอกนะว่านายนี่กำลังร้องไห้…
โห นี่แสดงว่าฝีมือชั้นไม่ใช่ย่อยเลยนะนี่ ชั้นนึกชมตัวเอง
แต่ว่า…
นายนั่นกำลังร้องไห้จริงๆด้วย
ชั้นทำเกินไปรึนี่
อูย…ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะ
คือชั้นโกรธและก็โมโหมากก็เลยไม่ทันคิด
“นี่นาย…นี่…”
ชั้นเอามือเขย่านายนั้นเบาๆ
“นายหนาวเหรอ ทะทำไมนายไม่ขยับบ้างอะ”
ชั้นเซ่อขนาดนี้เชียว ถามไปได้ไงว่าหนาวมั้ย
“ชั้นขอโทษ…”
หา นายบอกบอกว่าขอโทษเหรอ…
อู้ บ้ารึเปล่าเนี่ยนายนี่เป็นอะไรเนี่ย
แล้วนายนั่นก็ดึงชั้นไปกอดซะดื้อๆเลย ชั้นยังไม่ทันตั้งตัวเลย
โอย แย่แล้วเดี๋ยวคนผ่านไปผ่านมาก็หาว่าชั้นเป็นเด็กใจแตกหรอก…
“ปล่อยนะ นี่นายจะบ้ารึไงปะ…ปล่อยชั้น ดะ…เดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ชั้นขอโทษ”
“จะมาขอทงขอโทษอะไรเล่าปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ”
ชั้นพยายามดิ้นรน…
นายนี่แรงเยอะซะมัดเลยให้ตายเถอะ
อ๋อคิดออกแล้ว
“โอ๊ย…นี่ใยบ้าทำอะไรของเธอน่ะ”
นายปริ้นส์ร้องลั่นแล้วกุมเท้า ชั้นใช้แผนขั้นเด็ดขาดของชั้นสำเร็จจริงด้วย แหม ไอ้การกระทืบเท้าลงบนเท้าคนอื่นเนี่ยไม่เลวเลยนะ ฝีมือชั้น โฮะ....
“จะบ้าเหรอ…”
“นายนั่นแหละยะ บ้า ทะลึ่ง ฉวยโอกาสที่สุด กอดชั้นอยู่ได้ นี่ชั้นไม่แจ้งตำรวจจับนายข้อหาล่วงละเมิดทางเพศและอนาจารดีเท่าไหร่แล้ว ไอ้บ้า”
ชั้นก็เขินเหมือนกันนะยะ…ชั้นกอดตัวเองแน่นแล้วหลบตานายนั่นที่มองอยู่
“นึกว่าชั้นอยากกอดเธอนักรึงัย”
“แล้วนายมากอดชั้นทำไมเล่า...แล้วยังไม่พอนะ ยังพร่ำเพ้อละเมออยู่ได้ ไม่ใช่จูเลียนะถึงจะมาพอดรักน่ะ” ชั้นทำท่าเหมือนพระเอกอ้อนวอนขอความรักจากนางเอก
“ฮะๆๆว่าอะไรนะ อย่างเธอจูเลีย ฮึแค่ซินเดอเรลาเธอยังไม่มีวันได้เป็นเลย”
“หนอย…”
“ทำไม“
“ไม่อยากเป็นหรอกย่ะ ถ้าจะต้องมันายป็นพระอก เออ ไม่ได้อย่างนายเนี่ยนะ น่าจะเป็น พวกไอ้โจรหื่นกามเสียมากกว่า”
ชั้นมองนายปริ้นส์ตั้งแต่หัวจรดเท้า นายนั่นจ้องชั้นกลับแล้วทำหน้าขยะแขยง
“ชั้นไม่รู้ไปจูบเธอได้ยังไง เสียดาย”
นายปริ้นส่ายหน้า
“อีตาบ้า...ทำไมชั้นมันซวยขนาดนี้นะ คอยดูนะจะทำบุญเก้าวัดเก้าวันเลย ล้างซวย”
แล้วนายนั่นก็เงียบไปอีกแล้ว เป็นอะไรของนายอีกน่ะ เชอะเรื่องมาก แถมยังขี้เก๊กอีก นึกว่าหล่อตายแหละ เอ...แต่ถ้ามองดีๆนายนั่นก็หล่อไม่เบาแฮะ อะๆๆ ไม่ได้ๆยัยซินจะหลงแค่หน้าตาที่ดูดีหน่อยของนายนี่ไม่ได้ๆๆ
ว่าแต่ทำไมถึงเงียบไปล่ะ แปลกๆเมื่อกี้ยังเถียงชั้นฉอดๆอยู่เลย ผู้ชายอะไรปากจัดป็นบ้า
“นายอกหักมาล่ะซี…ใช่มะ”
เพล้ง…คำถามนี้ทำเอานายปริ้นส์เงียบทันที ว่าแล้ว
ชั้นพอจะเดาออกแล้วจากการวบรวมเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันต้องเกี่ยวข้องกับยัยมิ้นแน่ๆ แล้วทำไมแทน แทนถึงต้องมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย
“คนอย่างชั้นไม่เคยอกหัก”
“เชอะอวดดีซะไม่มี ถึงว่าเด็กอัสสัมชอบอวดดี”
“นี่เธอ…แล้วเมื่อกี้เธอบอกว่าชั้นทำอะไรนะ ทำให้แทน แฟนเธอเหรอ…”
แฟนเหรอ เขายังไม่เคยบอกเราซักหน่อยว่าเราเป็นแฟนกัน ชั้นต่างหากที่คิดไปเอง
แล้วชั้นจะตอบนายปริ้นส์ว่ายังไงล่ะ ถ้าตอบว่าไม่ใช่นายนั่นต้องหัวเราะเยาะชั้นแน่นอนเลย แต่ถ้าบอกว่าใช่ แล้วแทนล่ะ ถ้านายนี่ถามแทนแล้วแทนตอบว่าไม่ชั้นคงหน้าแตกหมอไม่รับแน่เลย…
O~O
ความคิดเห็น