ยัยซินสุดเซ่อกับนายเว่อรสุดซ่าส์

ลำดับตอนที่ #3 : จูบแรก....อึ้ง

               ส่วนเพื่อนสาวของชั้นต่างก็ตกตะลึงมึน งง บ้างก็ว่าตาฝาด

               จะตาฝาดได้ไงเล่านั่นยัยซินตัวเป็นๆเลย

              ใช่ๆเพื่อนจ๋าชั้นซินตัวเป็นๆยังไม่ตายเพียงแค่โดนฉุดเอ้ยไม่ใช่ถูกส่งบทแทนนางเอก  ชั้นน่ะไม่มีวันจะป็นนางเอกได้หรอกนะเพื่อนนะ

               เสียงยัยหลิวช่วยตอกและย้ำความจริงให้เพื่อนๆชั้น   แต่ละคนมีสีหน้าไม่ต่างกันเลย   กินงองูเข้าไปไม่รู้กี่ตัวแล้ว  โดยเฉพาะยัยยัยที่หนักกว่าเพื่อน  ก็ยัยโยน่ะชอบและคลั่งไคล้นายนั่นมากกว่าที่ชั้นชอบแทนซะอีก  โธ่พื่อนๆจ๋าอย่าเข้าใจซินผิดนะ...

               “ทำไมซินไปอยู่ตรงนั้นล่ะ “   ยัยโยทำตาโตและชี้มาที่ชั้น

               “ยัยซิน…เป็นแฟนกับปริ้นส์เมื่อไหร่อะ ทำไมชั้นตกข่าวได้” ยัยหลิวช่วยเสริมและทำหน้างงๆ

              “จะบ้าเหรอ ใยซินแอบปิ้งไอ้แทนอยู่พวกแกก็รู้” ใยชมพูนี่สิเข้าใจชั้น   ปกป้องแทนด้วยขอบใจนะเพื่อนร้าก…

               “แต่ว่า…”   ยัยโยอ้าปากเถียงต่อ

                ปล่อยให้เพื่อนสาวชั้นหาข้อสรุปไปก่อนแล้วกัน  เพราะตอนนี้ชั้นยังหาทางออกไม่เจอเลย

                ชั้นยังคงต้องยืนอยู่คู่กับไอ้หมอนี่ต่อไปอย่างนั้นเหรอ  ดูสินายนี่ยิ้มจนหน้าบานเท่าจานดาวเทียมแล้ว  ชั้นจะดีใจล่ะสินะที่ได้ตำแหน่งคู่รักสุดฮอตในค่ำคืนนี้  ให้ตายเถอะ  คู่รักเหรอ ชั้นยังไม่เคยเจอหน้า ไม่เคยรู้จักนายนี่ด้วยซ้ำจะไปเป็นคู่รงคู่รักกันได้ไง  โอ้แม่  ช่วยลูกด้วย

                ดูแทนสิเข้าใจลูกผิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วไอ้คนฉวยโอกาส…

               อ้าว แล้วแทนหายไปไหนแล้วล่ะ   ชั้นหันซ้ายหันขวา

               นั่นไงแทนกำลังจะเดินหนีชั้นไปแล้ว

               ไปกับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว…

               แล้วทันใดนั้น…ชั้นก็เดินผละจากไอ้หมอนั่นและพวกหนุ่มสาวที่ล้อมชั้นไว้ 

               “ แทน”

               ชั้นเรียกชื่อแทนลั่น

               “แทน”

               แทนหยุดตรงที่หน้าประตูห้องจัดเลี้ยงแล้วมองมาที่ชั้น

               เขาใช้สายตาที่ทำให้ชั้นสับสน  มันเหมือนเขาไม่สนใจชั้นเลย ชั้นพยายามฝ่าด่านของผู้คนที่ยืนอยู่เพื่อไปใกล้ๆชายคนที่กำลังเข้าใจชั้นผิด…แทน

                แต่…

                จู่ๆก็มีมือใครคนหนึ่งฉุดข้อมือของชั้นไว้และดึงชั้นกลับไปยังที่เดิม..

                และทันใดนั้น..

                ชายหนุ่มคนดังกล่าวก็คิสชั้นอย่างจัง…

                จากนั้นชั้นก็ได้ยินสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องเกรียวกราวของหนุ่มสาว

               โอ  ไม่.....     
 
                "หนอยไอ้บ้า  นายเป็นใครกล้าดียังไงมา..ฮึไอ้คนทุเรศ"

                หลังจากที่ไอ้หมอนั่นคิสชั้น  ชั้นอายมาก  ชั้นจึงรีบวิ่งออกมาโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น

  ตอนนี้ทุกคนคงจะเข้าใจชั้นผิดไปไหนถึงไหนแล้วไม่รู้
 

                อยากตายที่สุด 

               “นายปริ้นส์”

               จู่ๆชั้นก็ตะโกนชื่อไอ้หมอนั้นที่ทำให้ชั้นต้องมาเดินคนเดียวแบบนี้

               ถ้าชั้นเจอนายนั่นที่ไหนนะ  แม่จะฆ่าให้ตายแล้วเอามีดมาสับๆๆๆๆให้เป็นเนื้อเดียวกันแล้วแม่จะเอาฉี่ราดให้ทั่วจากนั้นนะ  ฮึชั้นจะเอาไปปิ้ง เอ้ย  เอามันไปเผาให้สุนัขรับประทานคอยดู

               “เฮ้อ แฮ่กๆๆๆ”

               แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว

               อย่าให้เจอแล้วกันนะ....นายปริ้นส์ 

               ชั้นเดินออกมาจนไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนแล้ว

              “ซวยเป็นบ้าเลย”

              ถนนเส้นนี้ชั้นก็ใช้อยู่ทุกวันแล้วทำไมวันนี้เกิดจำไม่ได้เนี่ย

              แล้วชั้นก็ล้วงหาโทรศัพท์

              “เฮ้ แย่ล่ะสิ มือถือชั้นหายไปไหนเนี่ย”

             ใช่แล้ว

              มือถือชั้นหล่นตอนที่ไปเติมน้ำ

              บ้าที่ซู๊ดเลย  ทำไมชั้นต้องมาเจออะไรที่มันโคตรซวย  ดับเบิ้ลซวย  พาเวอร์ซวยแบบนี้นะ

              เพราะนายคนเดียวเลย

               แล้วชั้นก็โทษนายปริ้นส์นายตัวแสบคนนั้น…

               ชั้นค่อยๆนั่งลงกับพื้น  ทำไมมืดจัง

               ทำไงดีล่ะ มือถือก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน  พวกใยสามสาวจะตามหาชั้นมั้ยนะตอนนี้

               "เฮ้อ…"

               ชั้นถอนหายใจพร้อมกับนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนทางเท้าแห่งหนึ่งซึ่งชั้นก็จำไม่ได้ว่ามันคือที่ไหน  ทั้งๆที่ชั้นออกจะคุ้นเคยถนนสายนี้  เพราะชั้นแอบมาเดินบ่อยๆตอนที่รู้จักกับแทนครั้งแรก

                พูดถึงแทนขึ้นมาทำให้ชั้นอยากร้องไห้

                ชั้นนึกถึงภาพที่แทนจับมือกับใยน้องมินท์คนนั้น

                ตอนที่แทนมองชั้นแค่เพียงเสี้ยววินาที

                ตอนที่แทนเดินจากชั้นไป…

                ทำไมแทนไม่ถามชั้นซักนิดก่อนเดินจากไป

                ทำไมแทนถึงมองชั้นอย่างเราไม่รู้จักกัน

               และทำไม…ทำไมแทนถึงอยู่ตรงนั้นอยู่กับใยมิ้นท์นั่น

               แทน…

               ทำไมนาย…

               ปิ๊บๆๆ…

               แล้วจู่ๆชั้นก็สะดุ้งกับเสียงแตรรถเก๋งคันหนึ่งที่แล่นมาจอดข้างๆทางเท้าที่ชั้นนั่งเมื่อไหร่ชั้นก็ไม่รู้…

               ชั้นรีบเงยหน้าขึ้นไปมองรถคันที่ว่านั้น

               ชั้นไม่รู้สึกหวาดกลัว…หรือตกใจอะไรเลยแม้ว่าตอนนี้ประตูด้านคนขับจะกำลังเปิดประตูออกมา

                ช่างเถอะ…จะเป็นใครก็ช่าง

              แต่ถ้าเป็นไอ้พวกบ้ากามล่ะชั้นจะทำยังไง

               ตอนนี้พอชั้นนึกถึงไอ้บ้ากามขึ้นมาชั้นก็เริ่มเกรงกลัว  และใจเต้นรัวขึ้นแล้ว…