ยัยซินสุดเซ่อกับนายเว่อรสุดซ่าส์

ลำดับตอนที่ #1 : หน้าแตก

            ท่ามกลางแสงไฟสลัวแสงสีแดง สีขาว  สีเขียว และอีกหลากหลายสีที่ฉายแสงสีสลับไปมา    และเสียงเพลงสากลที่ดังกระหึ่มภายในห้องจัดเลี้ยงแห่งหนึ่งในค่ำคืนของการเลี้ยงรุ่น  หนุ่มๆสาวๆกว่าพันคนกำลังสนุกกันทีเดียว  ชั้นเองก็เหมือนกัน  ทั้งสนุก ทั้งร้อนและก็เหนื่อยด้วย….
 

            ชะแว๊บ…ชะแว๊บ ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง แอ๊คชั่น…

            สวัสดีค่ะ…ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ    ก่อนที่จะหัวเราะกับความเซ่อซ่าซุ่มซ่ามของชั้น   อมยิ้มไปกับความน่ารักของชั้นกับเจ้าชายสุดแสบ  อยากรู้ใช่มั้ยว่านายสุดเวอร์เป็นใคร และซึ้งหรืออาจน้ำตาร่วงได้กับอารมณ์เศร้าๆของชั้น     โอเค. ชั้นมีนามว่า ซิน หรือ ซิณณา  ไม่ได้เป็นลูกคงลูกครึ่งญี่ปุ่นหรือเยอรมันหรอก     คุณย่าเป็นคนตั้งให้ตอนนั้นคุณย่าเค้าติดซีรี่ส์เกาหลีอยู่เรื่องหนึ่ง    นางเอกผู้แสนน่ารักและเรียบร้อยแค่ชื่อซิน  คุณย่าก็เลยเรียกชั้นว่า ซิน  ตอนนี้ชั้นกำลังเรียนอยู่ ม.6 แล้วนะ  อีกไม่นาน( หนึ่งปีโดยประมาณ เพราะตอนนี้เพิ่งจะเลี้ยงรุ่นหนุ่มสาวไม้ใกล้ฝั่ง) ก็เรียนจบแล้ว( ดีใจ)    ชั้นอยู่โรงเรียนกัลยาณี   และโรงเรียนที่อยู่ใกล้ๆโรงเรียนชั้นคือโรงเรียนอัสสัมชัญ     ชั้นไม่ค่อยชอบนักเรียนโรงเรียนนี้หรอก    มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ทั้งชื่นชอบ   แอบปลื้มและสนใจเป็นพิเศษ    เพราะเขาทั้งหล่อ เท่ห์และเป็นนักดนตรีด้วย ฮะๆๆฮ่า…
      

           ชั้นกับเหล่าเพื่อนๆสุดที่ร้ากกำลังแดนซ์กันแบบมันส์สุดเหวี่ยงเลยแหละ…วู้   ก็แหมได้เป็นรุ่นพี่แล้วนี่ขอหน่อยละกัน

          “นี่ซินๆ ชั้นปวดห้องน้ำจัง ซิน”

         “ไปสิ มาบอกชั้นทำไมเล่า รีบๆไปเลยเดี๋ยวก็ราดแถวนี้หรอก”

         ชั้นตะโกนบอกเพื่อนของชั้นที่มีชื่อว่า โย  เสียฟีลหมดเลย…กำลังสนุกอยู่ๆแท้ๆ  ชั้นไม่เข้าใจเลยนี่เพื่อนของชั้นปวดซี่ตอนที่กำลังสนุกๆแบบนี้เนี่ยนะ…ให้ตายเถอะ ขนาดซี่ยังไม่เลือกเวลาเลยไม่หวาย-ไม่หวาย

             แล้วยัยโยก็ลากแขนชั้นไปเฉยเลยโดยไม่สนคำตอบที่ชั้นกำลังจะอ้าปากตอบอยู่แล้วเชียว  ยิ่งไม่ใช่โรงเรียนที่คุ้นเคยซะด้วย  ถึงจะมาบ่อยๆแต่แปลกๆอยู่ดี

              ถึงว่ายัยโยไม่กล้าออกมาคนเดียว…ยัยโยลากชั้นฝ่าฝูงชนที่เหมือนคลั่งอะไรบางอย่างออกมาแค่ไม่ถึงสิบวินาที    นี่แสดงว่ายัยโยนี่ต้องอดทนมานานมากนะเนี่ย โถๆๆ เพื่อนหนอเพื่อน…

             ตอนแรกงานเลี้ยงรุ่นจะจัดขึ้นที่โรงเรียนของชั้น   แต่ไปๆมาๆไม่รู้ว่าเกิดแอคซิเดนอะไร  มูฟมาที่นี่เฉยเลย    สองโรงเรียนนี้เหมือนเป็นฝาดพี่แฝดน้องกัน  มีกิจกรรมอะไรก็โคกันตลอดเลย

             ชั้นนะเบื้อเบื่อ…นักเรียนโรงเรียนนี้  

             เชอะ!  ชอบโอ้อวดซะไม่มีเลย

             เอาเถอะ ยังไงก็เหลือเวลาอีกแค่ปีเดียวเท่านั้นแหละ   ชั้นคงไม่ตายไปก่อนหรอก

             
             แต่เชื่อมั้ยสาวๆโรงเรียนชั้นนะติดผู้ชายโรงเรียนนี้แจเลย  เออใช่ชั้นก็แค่คนหนึ่งที่  เอ่อแบบว่า ปิ้งหนุ่มมาดเท่ห์อยู่คนหนึ่ง  แต่ไม่ได้เว่อร์เหมือนคนอื่นๆหรอกนะ  แฮ่ๆ

            อูย ทำไมมันมืดขนาดนี้เนี่ย   จะประหยัดไฟกันไปถึงไหนเนี่ย  น่ากลัวจัง…

ใยโยเข้าไปในห้องน้ำนานแล้วนะ  ทำไมยังไม่ออกมาอีกเนี่ย

            ชั้นยืนก้มหน้ามองรองเท้าคู่เก่าๆของชั้น  ถึงเพื่อนๆของชั้นจะพยายามเจียดเงินค่าขนมของพวกหล่อนๆมาซื้อรองเท้าคู่ใหม่ให้ชั้นก็เถอะ  แต่ชั้นก็ไม่ยอมทิ้งรองเท้าคู่โปรดของชั้นหรอก  ก็แหม ถ้าไม่มีรองเท้าคู่นี้นะชั้นก็คงไม่รู้หรอกว่าโรงเรียนที่ชั้นแอนตี้สุดหัวใจยังมีคนที่ดีๆและเท่ห์ๆอย่างแทน

       
             วันนั้นชั้นไปเดินดูรองเท้าแถวๆห้าง   แล้วชั้นก็เจอรองเท้าคู่นี้ในร้านๆหนึ่ง ไม่ใช่อะไรหรอกคือมันถูกนั่นเอง   อย่าคิดมาก  ชั้นก็รีบเดินเข้าไปดู  แล้วพรหมลิขิตก็ดลบันดาลให้ชั้นเจอกับผู้ชายคนหนึ่ง   เขากำลังเลือกรองเท้าเหมือนชั้นเลย  แล้วเราก็ใจตรงกันเราซื้อรองเท้าคู่ที่ดีไซด์เดียวกัน  เพียงแต่ว่าคู่ของเขาเป็นแมนสไตล์  ส่วนคู่ที่ชั้นเลือกเป็นวูเมนสไตล์    ก็เลยทำให้เรารู้จักกันและชั้นก็ปิ้งเขาทันทีเลย  เป็นไงนี่เค้าเรียกว่า  พรหมลิขิตล่ะ

           
             ยัยโยไปกินอะไรเข้าเนี่ย ทำไมนานเป็นบ้าเลย

             ชั้นเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง  แล้วหันซ้ายหันขวา  ร้องเพลงจบไปไม่รู้กี่เพลงแล้วนะเนี่ย เพื่อนของชั้นยังไม่ออกมาอีก ให้ตายเถอะ!

              
              หนึ่ง สอง สาม …

              
              ชั้นตั้งใจว่าถ้านับหนึ่งถึงห้า ยัยโยเพื่อนของชั้นยังไม่โผล่หน้ามานะ  ชั้นจะบุกไปช่วยเพื่อนของชั้นทันที  นี่แสดงว่าข้าศึกโจมตีอย่างหนัก  ไม่อยากจะคิดเลย

               สี่ ห้า…

               ชั้นก้าวฉับๆ เข้าไปในห้องน้ำ…

               ถ้าเจอนะ  ฮึจะด่าให้เข็ดเลย   ทิ้งชั้นให้รออยู่ได้ 

              ชั้นยังไม่ทันคิดคำด่าเสร็จเลย…ชั้นก็รู้สึกว่าเดินชนร่างใหญ่ๆเข้าซะแล้ว เขาดูไม่สะทกสะท้านเลยนะนั่น

              เขาก้มมองชั้น 

              "ปวดฉี่เหรอ  ไม่ต้องรีบก็ได้"

              โหยไอ้หมอนี่  คนยิ่งหงุดหงิดเดี๋ยวก็ด่าให้หน้าหงายเลย

              "เสร็จแล้วใช่มะ เออดีรีบออกไปเลย"

              ชั้นไม่สนใจไอ้หมอนั่นเลย  ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไปเรื่อยๆเพื่อจุดหมายที่รออยู่ไม่

ไกล

               รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้แฮะ    ทำไมเมื่อกี้เสียงไอ้หมอนั่น…

              ไอ้หมอนั่นเหรอ…

               "เฮ้ย   ให้ตายเถอะเสียงผู้ชายเป็นๆเลยนะนั่นนะ"

               "เฮ้ยน้อง ใจเย็นๆ"

      
                อย่างที่คิดเลย  แล้วชั้นก็รีบหันหลังกลับใส่เกียร์ที่คิดว่าเร็วที่สุดแล้วเผ่นทันที   ไม่สนแล้วว่าไอ้พวกนั้นจะคิดยังไงและพูดว่าอะไรมั่ง

                แย่แล้วสิเรา…

            
               "แฮ่ก…แฮ่ก"

               
                ชั้นหยุดที่เดิมเมื่อกี้  แล้วพ่นคาร์บอนออกมาอย่างรีบเร่ง

                 "ซิน…"

                 แล้วชั้นก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งผ่านเข้ามาในโสตประสาท

                 "ซินหายไปไหนมา…"

                ฮึยัยโยถามชั้นว่า  ไปไหนมาเหรอ  ชั้นต่างหากที่ควรถามเพื่อนสาวของชั้น  เพราะเธอแท้ๆเลยที่ทำให้ชั้นหน้าแตกกระจุยกระจาย    ชั้นไม่ตอบคำถามใดๆทั้งนั้น  แล้วชั้นก็ลากยัยโยกลับเข้าไปในงานบ้าง

                 !!!!!