ตอนที่ 5 : ป่วย
ในตอนเช้าของวันถัดมาพวกเราตัดสินใจที่จะออกเดินทางไปวงแหวนแต่พรอมโต้ดันป่วยซะนี่! ทั้งๆที่อิกนิสเอายาให้กินแล้วก็ตาม กลาดิโอเลยโยนหน้าที่ดูเเลคนป่วยไปให้อิกนิสแต่เขาก็โยนมาให้เจ้าชายต่อ….อืม…..ยอมใจ
“นายเฝ้าพรอมโต้ไปนะ พวกฉันจะไปตีมอนฆ่าเวลา หาวัตถุดิบ”
“ฝากด้วยนะ น็อคโตะ”
กลาดิโอตบบ่าผมก่อนจะพาอิกนิสไปฟาร์มอย่างสุขสันต์ปล่อยให้ผมอยู่กับพรอมโต้ที่กำลังนอนตัวร้อนร่างมีแอบหายใจหอบนิดๆเพราะฤทธิ์ไข้อีกด้วย แลดูทรมาณแปลกๆ ผมลงไปนั่งข้างๆอีกฝ่ายที่หลับอยู่ใช้มือลูบใบหัวที่มีกระเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าเผลอทำให้อีกคนตื่นซะแล้ว
“น็อคโตะ?”
“ใช่ ฉันเอง”
“อิกนิสกับกลาดิโอล่ะ”
“ออกไปหาวัตถุดิบกับตีมอนน่ะ”
“ขอโทษนะ….ที่เป็นตัวถ่วง”
“อย่าพูดแบบนั้น...”
เรียวนิ้วของน็อคติสสัมผัสที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายเชิงห้ามไม่ให้พูดอีกก่อนจะช่วยจัดท่าทางอีกคนให้นั่งดีๆ
“อิกนิสทำข้าวต้มไว้ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้นะ….แป๊ปนึง”
“อ่ะ...อืม”
องค์ชายลุกขึ้นไปเตรียมอาหารมาให้พรอมโต้ กลิ่นหอมๆลอยไปเเตะจมูกเพื่อนตาสีฟ้าใสจนท้องเผลอร้องออกมา ทั้งๆที่เพิ่งจะตื่นเเท้ๆ น็อคติสเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้งพร้อมถาดที่มีข้าวต้ม น้ำ และยาที่พรอมโต้ต้องกิน
“กินไหวไหม….ต้องให้ป้อนรึเปล่า?”
“ม่ะไม่ต้องหรอก ฉ-ฉันกินเองได้ๆ”
ผมคอยมองดูพรอมโต้ที่เอาช้อนตักตวงข้าวต้มมาอย่างทุลักทุเล มือเรียวสั่นเบาๆและดูเหมือนว่าเเรงของเขาคงจะไม่พอที่จะตักอาหารกินเอง
“พรอมโต้...ส่งช้อนมา..เดี๋ยวฉันป้อน”
น็อคติสแย่งช้อนจากอีกฝ่ายก่อนจะคนๆถ้วยข้าวต้มและตักขึ้นมาเป่าๆแล้วยื่นจ่อที่ปากของพรอมโต้ที่ไม่ยอมอ้า….
“อย่ามาดื้อ...ไม่มีเเรงจะตักให้คนอื่นช่วยน่ะดีแล้วไม่ใช่รึไง”
“เฮ้อ...เข้าใจแล้ว”
ปากที่ดูนุ่มนิ่มค่อยๆอ้าแล้วงับเข้าที่ช้อนนั้นก่อนจะเคี้ยวๆ….องค์ชายของเราก็ไม่รอช้าที่จะตักคำต่อไปให้ เป่าข้าวไล่ความร้อนเพื่อให้คนป่วยตัวดีกินง่ายๆ...ทำยังงี้ไปเรื่อยๆจนข้าวต้มหมดถ้วย น็อคติสก็ป้อนน้ำอีกฝ่าย แต่มันดันหกเปียกอีกฝ่ายนิดหน่อย
“ขอโทษนะ เดี๋ยวเช็ดให้….”
“ไม่เป็นไรๆ แค่นี้เอง”
พรอมโต้ยิ้มละมุนให้...ใบหน้าที่ขึ้นสีนิดๆเพราะไข้หวัดทำให้ดูน่ารักขึ้นมากๆ น็อคติสเอื้อมมือไปใกล้ๆและใช้เรียวนิ้วเช็ดๆน้ำรอบริมฝีปากสวย สายตาของทั้งสองจ้องประสานกัน จนฝ่ายที่ละไปเป็นพรอมโต้ซะเอง
“เอ่อ….กินยา..”
“ต้องรอผ่านไปซัก 15 นาทีก่อน…..อิกนิสบอกมาน่ะ….”
“งั้นหรอ….แล้ว..น็อคโตะไม่อยากออกไปไหนบ้างหรอ”
“ก็อยากออกนะ...แต่มีคนสำคัญต้องดูเเล..”
พรอมโต้หน้าแดงมากขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินคำนั้น หัวใจเต้นตึกตักเสียงดัง ทำเอาเขากลัวว่าน็อคติสจะได้ยินเลยทีเดียว
ในระหว่างรอเวลากินยา...น็อตโตะตัดสินใจเอาหนังสือมาอ่านให้อีกคนฟังฆ่าเวลา….และมันก็ได้ผลเพราะดูเหมือนว่าคนป่วยจะสนุกไปกับมันมากทีเดียว..
“ข้าจักไม่ให้เจ้าทำร้ายองค์หญิงผู้เป็นที่รักของข้าแน่ๆ เจ้าชายกล่าวขึ้นด้วยเสียงอันเข้มเเข็งพร้อมกวัดแกว่งดาบอย่างห้าวหาญมิเกรงกลัวต่ออำนาจใดๆ….”
“เท่ชะมัด….แล้วไงต่อๆๆๆ”
“แต่ทันใดนั้นเจ้าปีศาจเเสนชั่วร้ายก็ใช้กลโกงอันเเสนสกปรกทำร้ายเจ้าชายจนล้มลง….องค์หญิงเห็นท่าจะไม่ดีเลยใช้เวทย์ที่พอหลงเหลืออยู่ปกป้องเจ้าชายที่ตนรัก….”
“ชั่วจริงๆเลย ถ้าเจอฉันจะยิงปืนเข้าที่หัวเจ้านั่น….”
“ฮืม…..ถ้าเจอขอให้ทำให้ได้จริงๆล่ะ”
“แน่นอนอยู่แล้วววว อ่านต่อสิน็อคโตะ”
“คราวหน้าละกัน...นายต้องกินยาแล้วผักผ่อน”
ผมมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา..ก่อนจะเอายาให้อีกฝ่ายกินตามด้วยป้อนน้ำ...จากนั้นก็เอาถ้วยและแก้วน้ำไปเก็บแล้วมานั่งเฝ้าพรอมโต้ต่อ
“ไม่ต้องเฝ้าฉันก็ได้….”
“ไม่….เดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นมาตอนฉันไม่อยู่จะทำยังไง”
“แต่ว่า….”
“ไม่มีแต่..”
พรอมโต้ทำแก้มป่องใส่...สงสัยคงกลัวว่าตัวเองจะทำให้ผมเบื่อหรือถ่วงเวลาอันมีค่าของผม...ผมหยิกแก้มอีกฝ่ายเล็กน้อยแล้วยีผมนุ่มๆให้เสียทรง
“ไม่ต้องมาทำอย่างนี้เลยนะ….แค่กๆ...แค่ก”
“หยุดพูดแล้วนอนดีกว่าเจ้าหญิง”
ไม่รอให้อีกคนตอบโต้ ผมก็จับอีกฝ่ายในนอนซะเลย พรอมโต้แก้มป่องใส่อีกรอบก่อนที่สักพักจะหลับลงไป
ผมนั่งอ่านหนังสือเฝ้ามองอีกคนที่หลับไหล แพขนตาสวยปิดสนิท ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ...มีไอบ้างแต่ก็ดูเหมือนจะนอนฝันดี
ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ พรอมโต้ก็ค่อยลืมตาตื่นขึ้นช้าๆแต่มาพร้อมกับอาการไอครั้งใหญ่….ดูเหมือนจะหนักขึ้นทำไมล่ะ?...หรือว่าให้กินยาไปผิด แต่ไม่มีทางอ่ะ…..อิกนิสเป็นคนจัดยาให้
“นายโอเคไหม?”
“อือๆ….ก็แค่คันๆคอน่ะ เเค่ก เเค่กเเค่ก เเค่ก...”
“ดื่มน้ำหน่อยไหม”
พรอมโต้พยักหน้าให้น้อยๆผมจึงรีบวางหนังสือและรีบไปเอาน้ำมาให้อีกฝ่ายดื่ม...ผมมองเขาอย่างห่วงๆไม่รู้ว่าเขาจะรู้ไหมว่ามันทำให้ผมเป็นห่วงแค่ไหน
เมื่ออีกฝ่ายดื่มน้ำแล้วก็ดูเหมือนจะดีขึ้นนิดหน่อย พรอมโต้ล้มตัวลงนอนต่อ ผมเอามือไปแปะๆเเตะๆที่หน้าผาก...มันร้อนขึ้นจากเดิมนิดหน่อย ผมจัดผ้าห่มให้คลุมตัวอีกฝ่ายดีๆ เผื่อมันจะช่วยได้บ้าง
“นอนไม่หลับเลย….”
“คงไม่ได้ให้ฉันอ่านหนังสือกล่อมนายนอนหรอกนะ”
“บ้า...ไม่ใช่ซะหน่อย...ช่วยจับมือฉันจะได้ไหม”
“.....”
น็อคติสเอื้อมมือไปจับมืออีกฝ่ายแล้วกุมเเน่นก่อนจะยิ้ม….มันทำให้พรอมโต้อุ่นใจขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนนอนอยู่เขารู้สึกกลัวว่าน็อคติสจะหายไป ทั้งๆที่ตนตั้งใจอยากจะให้น็อคติสออกไปเที่ยวหรือออกไปทำอะไรที่อยากทำ….แต่ก็กลัวเหลือเกินที่ถ้าตนจะถูกทิ้งไว้คนเดียวในห้อง…
ดวงตาสีฟ้าใสค่อยๆเลือนลางและหลับลงอีกครั้ง แต่มือที่จับกันไว้ไม่ได้ปล่อยง่ายๆ น็อคติสอมยิ้มเล็กน้อย
“เฮ้….พรอมโต้...ตื่นๆ”
พรอมโต้ลืมตาตื่นขึ้นเพราะเสียงของอีกฝ่าย สายตาเริ่มปรับโฟกัส พอมองได้ชัดแล้วก็เห็นผ้าเเละถังใส่น้ำเล็กๆ
“มีอะไรหรอ...”
“จะเช็ดตัวน่ะ...”
น็อคติสจัดท่าทางให้อีกคนนั่งแล้วค่อยๆถอดเสื้ออีกฝ่ายแต่แลดูอีกคนจะไม่ยอมง่ายๆเนี่ยน่ะสิ
“ด-เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก็ได้”
“พรอมโต้….แค่ตักข้าวเข้าปากนายยังแทบไม่ไหว แล้วนี่จะไปอาบน้ำ…”
“เถอะน่า….”
“หยุดดื้อ…..จะเช็ดตัวให้”
พรอมโต้ยอมอย่างง่ายดายเพราะตอนนี้ไม่มีเเรงจะเถียงแล้ว น็อคติสบรรจงถอดเสื้อและวางไว้ ก่อนจะค่อยๆเอาผ้าชุบน้ำหมาดๆมาเช็ดตัวอีกฝ่าย ร่างขาวๆที่ขึ้นสีแดงระเรื่อทั้งจากพิษไข้และเขินอาย ทำให้ดูน่าแกล้ง ยิ่งท่าทางที่ต้องทำเป็นนิ่งทั้งๆที่อยากจะดุ๊กดิ๊กหนีออกทำให้อยากกัดเข้าไปอีก
ใช้เวลาไม่นานมากก็ทำจนเสร็จ ต่อจากนั้นองค์ชายผู้ใสซื่อ(?)ก็เอื้อมมือจะปลดกางเกง แต่พรอมโต้คว้าไว้ได้ทัน
“จะทำอะไร ห๊ะ น็อคโตะ”
“ก็จะเช็ดตัวไง ท่อนบนเช็ดไปแล้วก็ต้องเช็ดท่อนล่าง...”
“ไม่ต้องหรอก แค่เปลี่ยนกางเกงก็พอแล้ว”
“ฮืม….เขินหรอ...อายรึไง…”
ผมอดใจไม่ไหวที่จะแกล้งอีกฝ่าย เลยจงใจเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆนิ้วเชยคางเล็กน้อยทำเอาอีกคนแทบจะกระโดดพุ่งตัวออกไปเลยทีเดียว
“ฉันล้อเล่นน่า ฮาๆๆๆ”
“น็อคโตะ มันไม่ตลกนะ”
พรอมโต้เอามือปิดหน้าแล้วตัวแดงทันที ผิวขาวๆที่ขึ้นสีแบบนี้มันน่า…..อ่ะเเฮ่ม! น่าแกล้งเฉยๆน่า….แต่หัวใจของผมดันเต้น ตึกตัก ตึกตัก แทบทะลุออกจากอก
ผมละตัวออกมาเพราะกลัวจะเผลอทำอะไรที่มากกว่านั้น….ก่อนจะเอาที่เช็ดตัวไปเก็บและกลับมาพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่ ตอนเเรกกะจะเปลี่ยนให้ แต่อีกคนขอเปลี่ยนเองก็เลยหันหลังปิดตา...ไม่ดู….แต่ขอแอบส่องหน่อย---
“เสร็จแล้ว...”
“อืม….”
เอาเสื้อผ้าชุดเก่าของพรอมโต้ไปเก็บๆก่อนจะรีบกลับมาด้วยความไวเเสง(?) นั่งมองอีกคนที่ไม่ยอมหลับ….สงสัยคงจะนอนไม่หลับล่ะมั้ง ผมเลยเปลี่ยนจากนั่งเป็นไปนอนข้างๆและกอดอีกฝ่ายแทน
“น็อคโตะ เดี๋ยวก็ติดไข้...”
“ฉันเเข็งเเรงกว่านายเยอะ...ไม่ต้องห่วง”
พรอมโต้เงียบไปก่อนจะพลิกตัวหันหน้ามาหาผม แทบทำผมตกใจ สายตาประสานกันอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่มีใครยอมละออกจากกัน
“อยากอยู่แบบนี้นานๆจังนะ...”
“อะไรนะ? พูดอีกรอบสิน็อคโตะ”
“เปล่าๆ...”
เขาขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะหลับตาลงเผื่อพักผ่อนอีกครั้ง...แต่ก่อนที่พรอมโต้จะหลับเขาดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
“อย่า…...”
“อะไรนะ”
“...”
เขาหลับไปแล้ว พูดอะไรล่ะนั่น….อย่าหรอ…..เดาไม่ได้เลยแฮะว่าจะพูดอะไร...ช่างมันละกัน
ไม่นานน็อคติสก็หลับตามๆกันไป ทั้งสองกอดกันกลมเกลียวไม่ยอมปล่อยกันเลยและเป็นเวลานานมากก็ยังไม่ตื่น
กลาดิโอและอิกนิสกลับมายังห้องพัก ทั้งสองคนมองพรอมโต้และน็อคติสก่อนจะมองหน้ากันแล้วยิ้ม….ช่างเป็นภาพที่หาได้ยากและดีๆจริงๆ...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
/ชอบเวลาเคะป่วยจริงจังค่ะ ฮื่อออ อยากบีบๆน้วยๆ!
จริงๆแล้วพ่อจ๋าแม่จ๋าแอบปล่อยให้ลูกสวีทกันในบ้าน
แล้วตัวเองไปจู๋จี๋กันข้างนอกใช่ไหมล่าาาาา
ฮิๆๆๆๆๆๆ
ต่อเร็วๆน่าาาา
โอ้ยยยย เป็นอะไรที่ฟินมากมายอ่านไปยิ้มแก้มแทบปริ มันน่ารักเกินไปดาเมจรุนแรงเกินไป~~~
มันดีต่อใจมากเลยจริงๆ ฟฟฟฟ -////-
อ่าส์ ตอนนี้มันดีงามพระรามแปดเก้าสิบ มากเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไป อะไรจะงุ๊งงิ๊งฟรุ๊งฟริ๊งปานนี้ นี่มันน่ารักสุด ๆ ไปเลยไม่ใช่รึไงงงงงง !!!!
อยากผลักท่านเจ้าชายออกแล้วสวมรอยแทนจังเลยค่ะ เลาว์อยากลวนลามน้อ--- แค่ก ๆ ๆ ๆ ๆ
แล้วป๊ากับม๊าไม่เอากล้องออกมาถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึกหรือคะ? นี่มันภาพหายากเลยนะ !!!
ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง ติดตามรอตอนต่อไปค่ะ !! //เช่าโรงแรมรายเดือนแป๊บ
ฮือ หวานละมุนดีต่อใจมากค่ะ แต่พออ่านเรื่องนิทานนิถึงตอนจบเลย พรอมจะอยู่ยังไงฮึก
ปากจะฉีกอีกแล้วคะ เอาอีกคะๆๆๆๆๆๆ
เจ๊ชอบบบ~
แต่คนแต่งอย่าอัพดึกเกินละคนอ่านเป็นห่วงเดียวไม่ได้อ่านต่อ---//หลบหลังต้นไม้(?)