ตอนที่ 3 : ไม่ชัดเจน
“ไกลไม่ใช่เล่นๆเลยนะเนี่ย….”
“นายไม่ได้เป็นคนขับนะ….อย่าบ่น”
“อะไรกัน อิกนิสล่ะก็….อ่าาา….คิดถึงจังเลย โจโกโบะที่รักของฉันนนน”
“ไม่ยักกะรู้ว่านายชอบมันขนาดนั้น”
“ไม่ใช่แค่ชอบนะน็อคโตะ….หลงไหลเลยล่ะนะ”
เสียงหัวเราะของน็อคติสหลุดออกมาเบาๆ ส่วนกลาดิโอก็เท้าคางอ่านหนังสืออย่างเงียบๆมีเลือบมองบ้าง….เพราะกลาดิโออ่านหนังสือรึเปล่า พรอมโต้เลยชวนคนอื่นคุยไปเรื่อย…
“เน้ๆ น็อคโตะๆๆ”
“อะไร?”
“ฉันกะว่าฉันเนี่ยจะถ่ายรูปให้บ่อยขึ้นน่ะ เลยจะถามว่านายอยากเห็นอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า...”
“อืม…...”
“อย่าคิดนานสิ ฉันลุ้นนะ”
มีการดักด้วย….ขอเวลาคิดซัก10นาทีได้ไหม...ตอบยากจริง…..แต่คิดว่าจากที่ดูๆรูปของพรอมโต้มา….บอกได้เลยว่ามันเห็นผมอยู่แค่เสี้ยวเเขน ครึ่งหน้า ท่าแปลกๆ เท้าบ้างล่ะ ตอนเหวอๆบ้างล่ะ...ตอบแบบนี้เลยละกัน
“ห๊า….ก็ฉันไง...เห็นฉันบ้างเถอะขอเท่ๆ”
คราวนี้เป็นกลาดิโอกับอิกนิสที่หลุดหัวเราะออกมา อะไรมันน่าขำขนาดนั้นเลยหรอ โถ่….ก็อยากได้ภาพเท่ๆบ้าง…
“ได้เลยเดี๋ยวจัดให้ ฮ่าๆ”
“อะไร นี่เอาจริงหรอ ฉันล้อเล่นน่า...”
ในระหว่างทางพรอมโต้ก็ชวนออกนอกลู่นอกทางไปถ่ายรูปหมู่ซึ่ง…..ผมก็เห็นดีเห็นงาม...จนอิกนิสยอมใจ
“นั่นๆ ฉันรู้จักมันนะ มันคืออุกกาบาตที่เก่าแก่สุดๆใช่มะอิกนิส”
“ใช่...มันยังเผาไหม้อยู่เลยนะ”
“ เป็นแหล่งพลังงานสำคัญของเลธไซลั่มเลยล่ะ”
“จริงหรอ….กลาดิโอนี่ก็เก่งนะเนี่ย”
“หมายความว่ายังไง”
“เปล๊า...”
กลาดิโอวางหนังสือลงแล้วยีหัวยืดแก้มพรอมโต้อย่างหมั้นไส้ ส่วนผมน่ะหรอ….ได้แต่มองเเรงกดดันให้รู้ ไม่ได้หวงหรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ(มั้ง) ขอบอกดักไว้ก่อนเลย ชิ….
จากนั้นไม่นานมากนักเราก็ถึงเลธไซลั่ม โดยพอผ่านอุโมงค์เข้าไปก็เห็นตึกรามบ้านช่องอันงดงาม มีความตื่นเต้นของพรอมโต้บอกความดี๊ด๊าที่ได้เข้าเมืองหลังจากที่ไม่ได้อยู่ในตัวเมืองเลยเป็นเวลานาน พอจอดรถได้เจ้าชายของเราก็บ่นตามมาด้วยเสียงเพื่อนร่วมแก๊ง...
“มันร้อนจัง”
“ร้อนแฮะ….อยากไปหาที่เย็นๆอยู่แล้วล่ะ”
“คืนนี้เราจะได้นอนที่ดีๆไหมน๊าาาาา”
“แน่นอน ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเราจะได้นอนที่ดีๆ คืนนี้”
เราติดต่อไอริสก่อนจะเดินตามหาโรงเเรมที่ชื่อว่ารีวิว ในะหว่างนั้นพวกเราก็แอบสำรวจตัวเมืองไปด้วย ถึงจะแอบไปนู่นไปนี่นิดหน่อยก็มาถึงที่หมายโดยไม่เสียเงินซื้ออะไรมา...ล่ะมั้งนะ
เรายืนกันอยู่หน้าโรงเเรม..แต่ผมรู้สึกแปลกๆแฮะ…โดยมีพรอมโต้เปิดบทสนทนา
“อ่ะเอ่อ รู้สึกกันบ้างไหม”
“แผ่นดินไว้หรอ..”
อึก….ปวดหัว….ผมกุมหัวตัวเองเล็กน้อย และจู่ๆมันก็มีภาพมากมายเข้ามาในหัว ดวงตาที่จ้องมองมา อะไรแล้วภาพเบลอๆที่เหลือมันคืออะไรล่ะ…ไม่นานอาการก็เริ่มดีขึ้น
“เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”
“พอดีหัวฉันอยู่ๆก็ปวดน่ะ...สั่นๆ..”
“ไม่เป็นไรนะ โอเครึเปล่า”
“อ่า...อืม ไม่เป็นไรๆฉันโอเค”
“น่าเเปลกแฮะฉันไม่เห้นจะเป็นและฉันว่าคนอื่นๆนอกจากนายก็คงไม่เป็นเหมือนกัน”
น้ำเสียงของอิกนิสและพรอมโต้แลดูเป็นห่วงผม ส่วนกลาดิโอก็ขมวดคิ้วมองก่อนจะลากพวกเราเข้าโรงเเรมและก็ย้ำให้ผมนอนพัก พวกเราเดินเข้าไปในตัวโรงเเรมตรงเคาเตอร์พนักงานก่อนจะมีเสียงหวานๆใสๆเรียกกลาดิโอ
“พี่คะ!”
“ไอริส!”
ไอริสวิ่งลงมาจากบันไดก่อนจะมุ่งเดินตรงมาทางพวกเราอย่างไม่ลังเล โตขึ้นเยอะ จนแทบจำไม่ได้เลยล่ะนะ
“โห...ดูพวกคุณสิ”
“จะพูดยังไงดีล่ะเนี่ย...เธอดูดีขึ้นเยอะเลยนะ”
“พรอมโต้ล่ะก็...ชมกันเยอะไปแล้ว ว่าแต่ๆ พวกคุณจะพักที่นี่รึเปล่าคะ?”
“อืม..ใช่ ถ้ามีเวลาพวกเรามานั่งคุยกันก่อนนะ”
กลาดิโอพูดแทรกผมปิดท้ายก่อนจะพากันขึ้นไปที่ห้องพัก โดยมีจาเรตและทาคอต มาต้อนรับพวกเรา
“ยินดีที่ได้พบนะครับท่านน็อคติส”
“เจ้าชายน็อคติส ไว้ใจได้นะครับ ไอริสอยู่กับผมปลอดภัยแน่นอนครับ!”
“ต้องขอโทษเเทนหลายชายผมด้วย เขายังไม่ค่อยรู้เรื่องมารยาทซักเท่าไหร่”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้เอง”
“ฝ่าบาทช่างเป็นคนดีเหลือเกิน งั้นผมขอด้วยนะครับ ”
“ฝันดีนะครับฝ่าบาท”
เมื่อกล่าวจบทั้ง2ก็พากันเดินออกไปก่อนจะให้ไอริสเป็นคนปิดประตู และนั่งลงรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดเล็กน้อย พวกเราคุยกันเรื่องเมืองและท่านหญิงลูน่า เธอยังไม่ตาย เธอหนีออกไปจากเมืองได้ทัน พอได้รู้ก็รู้สึกโล่งใจและพากันพักผ่อนดูรูปที่พรอมโต้ถ่ายมาตลอดทั้งวัน….ไหนบอกจะถ่ายดีๆ ไม่เห้นหน้าผมอีกแล้วรู้งี้จับกัดคอซักทีเผื่อจะถ่ายกันดีๆ
เช้าวันถัดมา...ทุกคนทิ้งผมไว้กับไอริสไปสำรวจพื้นที่กันอีกรอบ ให้ตายสิ….ไอริสส่งสายตาวิ๊งๆๆ จะบอกว่าไม่ก็ใจร้ายไปซักหน่อยอ่ะนะ เราเดินกันไปเรื่อยๆจนไปเจอกับพรอมโต้…..ที่ดูเหมือนกำลังจู๊จี๊ถึงเนื้อถึงตัวกัน….จนทำให้ผมรู้สึกตัวอีกทีร่างของผมก็ยืนอยุ่ตรงหน้าพวกเขาซะแล้ว เอาไงดีล่ะ…
“ว่าไงน็อคโตะ”
“ขอโทษนะที่ปล่อยนายทิ้งไว้คนเดียวน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก…..อืม..ใช่!พรอมโต้ ฉันเห็นที่ถ่ายรูปดีๆด้วยล่ะ ไปกันเถอะ..”
“ด่ะ เดี๋ยวๆๆๆ แล้วไอริสกับกลาดิโอล่ะ...เดี๋ยวเซ่!”
ผมหาเรื่องลากเจ้าเพื่อนตัวดีที่ไปดุ๊กดิ๊กกับกลาดิโอออกจากกัน ให้ตายเถอะ...ชิ….ผมพากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปจนถึงที่ดูวิวดีๆที่ไอริสพาทัวร์ไปก่อนหน้านี้
“อยากจะให้ฉันถ่ายรูปให้ก็บอกดีๆสิ….ไม่เห็นต้องอายเลย”
“เปล่าซักหน่อย….ก็เเค่อยากพามาดูวิวเฉยๆ”
“ฮืม…..”
รอยยิ้มร่าเริงของพรอมโต้ส่งมาให้ผมแทบทำเอาใจสั่น….ว่าแต่ใจจะเต้นทำไมบอกที….น็อคโตะครับ นี่เพื่อนแกนะเว้ย
เเชะ! แชะ!
ตอนแรกผมก็นึกว่าเจ้าตัวคงกำลังถ่ายรูปวิวรอบๆอยู่ แต่ที่ไหนได้ ถ่ายผมตอนเผลอๆอีกแล้ว ให้ตายสิ เจ้านี่
“อย่าถ่ายน่า...จะถ่ายก็บอกกันดีๆ”
“ทำไมล่ะ...หรืออยากจะถ่ายกับฉันหรอ น็อคโตะ...”
“....”
“ฮั่นแน่ อยากถ่ายกับฉันจริงๆหรอเนี่ยยย เขินจังงง”
“อืม...ใช่ อยากถ่ายกับนาย...พรอมโต้”
เสียงดี๊ด๊าของอีกคนก็เงียบไปเปลี่ยนเป้นความเขินอายแทน หน้าของเขาแอบขึ้นสีนิดๆ เบือนหน้าหน่อยๆ
“อะไร แค่นี้เขินหรอ”
“เปล่าน่า ใครจะเขิน...”
ผมขยับตัวไปอยู่ด้านหลังอีกฝ่ายแล้วสอดแขนเอื้อมจับกล้องก่อนจะกดถ่ายรูปคู่กับเขา แลดูพรอมโต้จะเขินกว่าเดิมซะอีก ผมก็เลยเอาคางวางเกยที่ไหล่อีกฝ่ายและกดถ่ายรูปอีกครั้ง
“น็อคโตะ พอแล้วววว”
“อะไร ไม่อยากถ่ายรูปกับฉันหรอ”
“กะ..ก็...”
“ก็อะไร?”
เขาเงียบไปก่อนจะขยับตัวออกห่างนิดหน่อยแล้วหันมาหยิกแก้มผมแบบเอาคืน ผมยิ้มบางๆปนเศร้านิดๆให้.. ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วย
“นายอย่าทำแบบนี้เลย ครั้งก่อนฉันก็ถือว่าแกล้งนะ แต่ถ้านายยังทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ…..”
“....”
“คนอื่นจะเข้าใจผิดเอา….รวมถึงฉันด้วย….และอีกอย่าง...”
“นายก็มีลูน่าอยู่ในใจอยู่แล้วนิ และที่สำคัญน่----”
“หยุดพูดได้แล้ว..”
ผมถือวิสาสะดึงอีกฝ่ายไปตรงมุมอับที่ไม่ค่อยจะมือคนก่อนจะหอมแก้มและแอบจุมพิตค้างไว้แบบนั้น...พรอมโต้นิ่งไปก่อนจะผลักผมออก
“ก็บอกให้เลิกเล่นแบบนี้ไงน็อคโตะ...”
“ใครเล่น?”
คำพูดของน็อคติสทำให้เขานิ่งไปอีกครั้งพร้อมกับอาการสับสน เอายังไงกันแน่ เดาใจไม่ถูกซะแล้ว จะเเกล้งหรืออะไร พรอมโต้ต้องการความชัดเจนกว่านี้ แต่ยังไม่ทันจะได้อ้าปาก น็อคติสก็สาวเท้าแล้วหอมหน้าผาก
“เลิกคิดมากได้แล้วพรอมโต้...กลับกันเถอะ”
พอพูดจบผมก็ดีดหน้าผากแล้วลากพรอมโต้กลับ….ในระหว่างทางไร้ซึ่งการสนทนาใดๆ….
ผมคงต้องขอโทษพรอมโต้ในใจเงียบๆ….เพราะตอนนี้ผมตอบไม่ได้เลยว่าระหว่างเราในตอนนี้เป็นแค่ “เพื่อนสนิท” หรือ “เป็นอะไรที่มากกว่านั้น” ความรู้สึกในตอนนี้ของผม….มันคืออะไรกันแน่นะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฟินแลนด์มากค่ะ แต่งต่อน้าสู้ๆ
แน่นอนว่าอ่านหลายๆรอบยิ้มจนปากจะฉีกอยู่คนเดียว
สนุกอ้าาาาา แต่งต่อนะคะ55 สู่ๆ
เรารีเฟรชหน้านิยายอัพเดตรอท่านทุกวันเลยค่ะ ฮือออ และแล้วในที่สุดท่านก็มาาาาา
อะไรกัน กินมาม่าอีกแล้ว ;-; ฮือออ ทำไมท่านโหดร้ายแบบนี้คะ สงสารนุ้งพรอมพี่ แต่เพราะมีฉากจูบเป็นเซอร์วิส ดังนั้นเราไม่โกรธค่ะ (?)
น็อคซามะรู้ใจตัวเองสักทีสิคะ อยู่อย่างนี้มันปวดใจนะ !!!
ตอนหน้าจะมีมาม่าเพิ่มมั้ย รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ !
เรื่องจิงงับ ชอบอ่าาาาา >\\\< สู้ๆน่าไรน์จร้า เค้ายังรอไรน์เสมอออ
พรอมโต้น่ารักมากกกกก//เขิล
น่ารักครับ :3