ตอนที่ 2 : อย่าอู้....เจ้าหญิง
เราออกเดินทางอีกครั้งเมื่อฟ้าสว่าง...ทุกคนทำหน้าที่และเก็บข้าวของกันอย่างปกติ...โดยเฉพาะพรอมโต้ทั้งๆที่เมื่อวานเขาโดนผมแกล้งหนักๆไปแท้ๆ วันนี้ดันกลับมาอะเลิร์ทซะแล้ว….เฮ้อ…
เมื่อพวกเราขึ้นรถ จู่ๆ ก็มีสาวน้อยน่ารักวิ่งเข้ามาพร้อมเควสล่ามอนสเตอร์ที่มีค่าตอบเเทนเเจ๊มเเจ่ม….คิดว่าจะรับไหม…..รับสิรออะไร พวกเราทั้ง4คนจึงเปลี่ยนจากเดินทางไปที่เลทไซลั่มเป็นตีมอนสเตอร์เเทน ไม่รอช้าอิกนิสก็ขับรถออกไปยังสถานที่นั้นทันที…..
ใช้เวลาไม่นานก็ถึง...ป่านี้แลดูเงียบสงบ...เหมือนแทบจะไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย...พวกเช็คความพร้อมและข้อมูลอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไป โดยมีผมเป็นคนนำตามมาด้วยกลาดิโอ อิกนิสและพรอมโต้….แต่ก็เป็นระเบียบได้ไม่นานหรอก….
“ไปล่ะน้าาาา ฉันนำน็อคโตะแล้ว”
“เฮ้! พรอมโต้มันอันตราย”
“คร้าบๆ รับทราบแล้วคุณแม่----”
“ระวัง!”
ผมวาร์ปเข้าไปโจมตีมอนก่อนที่มันจะตีพรอมโต้ ส่วนอิกนิสปามีดสกัดตัวอื่นๆไว้และมีกลาดิโอลากเจ้าตัวเเสบออกมา
“จัดการตรงนี้เสร็จเราต้องคุยกันเรื่องที่นายไม่ระวังตัวแบบนี้….”
กลาดิโอพูดเสียงเข้ม ก่อนจะเริ่มไปโจมตีมอนบ้าง….พวกเรากับเหล่ามอนเตอร์ต่อสู้กันอย่างเมามัน...เพราะถ้าพลาดละก็เจ็บหนักแน่ๆ อิกนิสปามีดเพื่อกำหนดจุดให้ผมวาร์ปไปและฟาดฟัน จนมีตัวหนึ่งล้มไป ตามมาด้วยพ่อหนุ่มดาบใหญ่...กลาดิโอใช้ท่าอันเเข็งเเกร่งฟาดอีกตัวจนปลิวโดยที่ผมคอมโบไปด้วย
“น็อคโตะ! ระวัง!”
เสียงของพรอมโต้ทำให้ผมหันมาป้องกันมอนที่ลอบโจมตีผมได้ทันและได้เขายิงสนับสนุนจากด้านหลังของมอนอีกทีด้วย….ใช้เวลาไม่นานการทำตามเควสก็จบลง…..แต่พวกเราคิดผิด
“มัน มัน มันมากันเพิ่ม!”
คราวนี้พวกมันมาเยอะกว่ากลุ่มที่พวกเราเพิ่งจัดการไป เเย่ซะแล้ว….เมื่อพวกมันเห็นก็เริ่มโจมตีทันที อิกนิสเรียก รีกรุ๊ป ให้ตั้งหลักและมีกลาดิโอปัดป้องการโจมตีของอีกฝ่าย
“อิกนิส! คอมโบ..”
“ได้เลยองค์ชาย”
อิกนิสปามีดล็อคเป้าหมายก่อนที่ผมจะวาร์ปเข้าไปฟาดจนสร้างดาเมจให้เยอะยิ่งขึ้น กลาดิโอวิ่งเข้ากวาดมอนกระจายแตกกลุ่ม โดยมีพรอมโต้ยิงใส่พวกมันอยู่ตลอด ปืนลูกโม่อันใหม่ดูเหมือนจะเกิดมาคู่กับเขาจริงๆล่ะมั้ง….
กว่าจะจัดการพวกมันหมดไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยมิน่าล่ะค่าตอบแทนถึงสูงนัก ทุกคนเริ่มจะไม่ไหวกันแล้ว คงต้องเผด็จศึก
“กลาดิโอ!”
แขนอันแข็งเเรงเหวี่ยงดาบฟาดฟันศัตรูตามด้วยการโจมตีต่อเนื่องของน็อคติสทำให้มอนสเตอร์พากันตายและล้มลงบ้างบางส่วน….เหมือนที่พรอมโต้ล้มในตอนนี้ด้วยอาการบาดเจ็บที่เจ้าพวกมอนทำไว้...และอาจจะเป็นโชคร้ายของเขาเพราะมีบางตัวตาดีเห็นคนล้มซะแล้ว….
“อึก….อ่ะ….เจ็บจัง...”
“ฉันกำลังไปช่วย รีบหาที่หลบเร็วเข้า!...”
“อึก…..อือ...”
ไม่ทันการ...ความเร็วของพรอมโต้กับมอนสเตอร์ต่างกัน ถ้าโดนอีกรอบละก็….คงจะไม่รอดแน่ๆ….เป็นไงเป็นกัน…
“อิกนิสปามีไปทางนั้นที!”
“เอางั้นจริงหรอ”
“เอางั้นแหละ เร็วเดี๋ยวไม่ทัน!”
อิกนิสขยับเเว่นเล็กน้อยก่อนจะหลบเหล่าศัตรูแล้วสะบัดมือเขวี้ยงมีดไปยังมอนสเตอร์ที่กำลังจะถึงตัวพรอมโต้อยู่แล้ว น็อคนิสไม่รอช้าที่จะวาร์ปตามอาวุธของอิกนิสและใช้ดาบใหญ่ฟาดใส่อย่างเเม่นยำ
ไม่รอให้มอนตั้งตัวก็กระหน่ำการโจมตีไม่ยั้ง จนแน่ใจว่ามันจะล้มและพรอมโต้หาที่หลบได้แล้วจึงปล่อยให้กลาดิโอจัดการต่อ….
“พรอมโต้...ไหวใช่ไหม ไม่เป็นอะไรมากนะ...”
“จะบอกว่าโอเคก็ตรงไป อ้อมๆละกันว่าเกือบไม่รอด”
น็อคติสฮีลให้คนเจ็บที่พอได้รับการรักษาก็เเสดงสีหน้าและเสียงระริกระรี้เลยทีเดียว เห็นแล้วก็โล่งใจจนอยากซ้ำให้ล้มอีกรอบ…
“นี่สินะ ความรู้สึกเวลาที่เจ้าหญิงถูกเจ้าชายช่วยไว้น่ะ รู้สึกดีจัง”
“ครับ…..เจ้าหญิง..ไปสู้ได้แล้ว...”
พรอมโต้ชะงักไม่รู้ว่าต้องเขินหรือหัวเราะแห้งๆออกมาดี….แต่เพราะมอนตรงหน้าทำให้ไม่มีเวลาคิด…..สักพักกว่าจะจัดการจนหมด โดยมีกลาดิโอฟันปิดท้าย….
“อ่า...จบซักทีนะ”
ทุกคนต่างถอนหายใจเเละพากันกลับไปส่งเควสอย่างเหนื่อยอ่อนแต่ก็ไม่วายที่จะเดินทางต่อ ในระหว่างทางก็เห็นป้ายโจโกโบะ...ซึ่งนั่นทำให้พรอมโต้ดี๊ด๊าสุดๆ
ขับรถไปได้ครึ่งทางอิกนิสก็ได้จอดเเวะปั๊มน้ำมัน พักเติมพลังงาน...จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น…..นั่นคือ…
““ ฮัลโลๆ น็อคโตะ? ””
““ ไอริส? ””
““ น็อคโตะจริงๆด้วย ดีใจนะที่ได้ยินเสียงนายน่ะ! ที่นี่ปลอดภัยดี พวกเราน่ะมาที่เลทไซลั่มแล้ว กำลังสร้างที่พักกันอยู่ มาถึงแล้วก็บอกนะ จะได้เจอกัน ””
““ อืม...โอเค เลทไซลั่มสินะ แล้วจะไป ””
““ ใช่! จะรอนะ! ””
เสียงน่ารักๆของไอริสก็หายไปพร้อมกับการตัดสาย...ทำเอาพี่ชายอย่างกลาดิโอร้องถามขึ้นเลยทีเดียว
“ไอริสงั้นหรอ….ทำไมไม่โทรหาพี่ชายตัวเองล่ะเนี่ย...”
“ก็ถูกแล้วนี่….ก็นายไม่ได้ถูกแพร่ข่าวว่าตายไปทั่วลูซิสนี่”
อิกนิสพูดขัดขึ้นทำให้กลาดิโอหน้าเสียหน่อยๆเลยทีเดียว ผมก็เข้าใจเเหละ พี่ชายทั้งทีทำไมน้องไม่โทรหาเลยล่ะและอยู่ๆพรอมโต้ก็สะกิดไหล่ผมเบาๆแล้วทำท่าทางดี๊ด๊าใส่
“นี่ๆ! เห็นป้ายนั่นรึเปล่า? โจโกะโบะล่ะ โจโกะโบะ!”
“โฮ่ยๆ...เราไม่มีเวลาเเล้วนะ เราต้องไปที่เลทไซลั่มนะ….”
“แต่มันอีกตั้งไกลอ่าาาา ไปหาโจโกโบะก่อนไม่ได้หรอ”
ดูเหมือนพรอมโต้อยากจะขี่โจโกโบะสุดๆแต่กลาดิโอก็พูดแทรกขัดอีกฝ่ายทำให้แอบมีเถียงกันเล็กน้อย….โจโกโบะงั้นหรอ….อืม….ผมก็ว่ามันต้องรีบไปนะ….แต่ก็….ผมก็อยากไปเหมือนกัน
“โอเค….ไปกันเถอะ”
“เย่! เยี่ยมไปเลยไปกันเถอะ”
กลาดิโอกับอิกนิสส่ายหัวเบาๆแต่ก็ขับรถไปยังหมู่บ้านโจโกโบะ ในระหว่างทางพรอมโต้ก็หันหลังมาคุยกับกลาดิโอ้อย่างสนุกสนาน….คุยกับฉันก็ได้ ฉันไม่ได้นอนอย่างเดียวซักหน่อย….
“นี่แหละที่ฉันพูดถึงล่ะ ฮ่าๆ >w< ”
“ทำตัวเป็นเด็กไปได้….”
“ไม่เด็กซักหน่อยกลาดิโอ..”
“อย่าทะเลาะกัน”
พวกเราเดินไปหาที่เช่านกโจโกโบะ โดยมีเจ้าเพื่อนตาสีฟ้านำโด่งไปก่อนใคร ท่าทางน่ารักๆแบบเด็กๆนั่น…..ก็ไม่ได้อะไรนะ ใจสั่นนิดหน่อยเอง ไม่ยากนักที่จะเจอตัวคนให้เช่าด้วยความอยากขี่ของพรอมโต้จึงพุ่งเข้าไปถามทันที
“เอ่อ….ขอโทษนะครับ เราขอขี่โจโกโบะได้ไหมคร้าบบ~”
“โจโกโบะหรอ….อืม...ก็ไม่อยากจะขัดหรอกนะแต่ว่าเราไม่ได้รับอนุญาติให้เอานกออกไป เพราะว่าเดธอายยังอยู่ เป็นปีศาจตัวฉกาจ มันทำให้เหล่านกโจโกโบะคลั่ง เพื่อป้องกันอุบัติเหตุ เราจึงระงับการเช่านกไว้อยู่….”
“แต่ว่าพวกท่านคือฮันเตอร์กันใช่ไหมเนี่ย?...งั้นขอรบกวนพวกท่านจัดการมันที เรามีค่าตอบเเทนให้….”
เรารับเควสและเดินทางทันที พอใกล้ๆจุดมาร์กในแผนที่...เราก็ได้ยินเสียงคำรามและการหักโค่นของต้นไม้….เราเกะรอยจนเจอรูช่องที่มีสังกะสีปิดอยู่ ผมจึงย่องเตรียมจะเข้าไปแต่กลาดิโอห้ามไว้..
“น็อคโตะ!”
กลาดิโอผลักผมเบาๆให้อยู่ข้างหลังเขาแทนและส่งสัญญาณให้เงียบๆตามมาช้าๆ เขาเดินนำเข้าไปในช่องแคบนั้น เสียงฝีเท้าขนาดใหญ่ที่กระทบกับพื้นแทบทำให้พรอมโต้หน้าสไลด์พื้น
“หยุดก่อน...”
คนข้างหันหลังมาส่งสัญาณให้หยุดพร้อมเสียงเบาๆ กลาดิโอชี้ให้เห็นเดธอายที่อยู่ห่างไม่มากนัก มันตาบอดและอาศัยการดมกลิ่นกับเสียงเป็นหลัก
“ไปกันเถอะ...”
เขาค่อยๆย่องนำทางไปอีกครั้ง แต่เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อมันเหมือนจะได้กลิ่นก่อนจะคำรามใส่….เสียงดังก้องกังวานไปทั่ว กลาดิโอสั่งให้หยุดอยู่เฉยๆก่อนที่มันจะเดินจากไป เราจึงเดินออกจากช่องเเคบนั้นได้และตามรอยอีกครั้ง
เราแอบตามจนถึงรังของเดธอายแต่แอบได้ไม่นานมันก็รู้ตัวเข้าให้….โดยรอบๆมีถังน้ำมันเต็มไปหมด
“ใช้เวทไฟใส่ถังน้ำมันซะน็อคโตะ”
“รับทราบเลย อิกนิค!”
“เดี๋ยวพวกฉันจะเป็นตัวล่อเอง!”
การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือดโดยมีทั้ง3คนคอยล่อให้ ผมใช้เวทไฟคอมโบกับถังน้ำมัน ทำดาเมจได้สูงมากแต่มันก็มีคูลดาวอยู่เหมือนกัน….มันจะตายอยู่แล้วอีกแค่ครั้งเดียว!
“พรอมโต้ยื้อเวลาให้ที!”
“ได้เลย…..”
“Nice shoot! พรอมโต้”
“คิกๆ เรื่องง่ายๆแค่นี้เอง”
เสียงปืนลูกโม่ดังลั่นก้องพอๆกับถังน้ำมันระเบิด แถมยิงระรัวลูกกระสุนให้ด้วย มันท่าจะโกรธน่าดูเลยวิ่งเข้าใส่พรอมโต้และโชคดีสุดๆที่ตรงนั้นมีถังน้ำมันเเละเวทก็พร้อมแล้ว….
“เหวอๆๆๆ”
“ระวัง!”
ตู้ม!
เสียงระเบิดครั้งสุดท้ายโดนจังๆกับเจ้าเดธอาย….จัดการได้แล้ว….ผมเดินเข้าไปชนมือกับอิกนิสและกลาดิโอ ก่อนจะเข้าไปรับโดยโอบตัวพรอมโต้ที่ทำท่าจะล้มไว้
“อ่ะ….ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรๆ...กลับกันเถอะ”
ผมลูบหัวนุ่มๆของพรอมโต้ เขาเอามือเเตะหัวตัวเองเหมือนจะดีใจ..หรือไม่ก็เขินที่ผมทำแบบนั้น ก่อนเราจะพากันกลับไปยังหมู่บ้านโจโกโบะ…
“เย่! ในที่สุดก็ได้ขี่โจโกโบะซักที...น่ารักกกก น็อคโตะไปขี่กัน!”
“นุ่มดีแฮะ….”
พรอมโต้ขี่โจโกโบะนำไปก่อนที่กลาดิโอจะขี่นำไปบ้าง คงจะกำลังสื่อว่า...“มาเเข่งกันขี่โจโกโบะกันเถอะ” ยังไงยังงั้นแหละ พวกเราขี่ไปเที่ยวเล่นทั้งวัน...มันสามารถคลายความเหนื่อยได้มากจริงๆ จนเวลาพลบค่ำเราเลยเข้าที่พัก….กินมื้อเย็นและดูภาพถ่ายวันนี้ของพรอมโต้….
“อะไรกัน...กลาดิโอกับอิกนิสเท่ทุกภาพเลย...”
“เพราะพวกฉันหล่อยังไงล่ะ555”
“เอ๋~ ภาพนี้น็อคโตะก็เท่น้า~”
“1ใน10เนี่ยนะ”
“น่าๆ คราวหน้าจะถ่ายเท่ๆนะ555”
ดูเสร็จก็พากันไปอาบน้ำและเข้านอน...วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันล่ะนะ...ดูเหมือนเพื่อนร่วมเตียงของผมจะหลับปุ๋ยไปซะแล้ว….ผมแอบถ่ายรูปพรอมโต้และมันก็ออกมาน่ารักดี….
“ฝันดีนะองค์หญิง...”
ดูเหมือนช่วงเวลาพักผ่อนจะน้อยนัก...ก่อนที่เราจะเดินทางกันไปสู่ เลธไซลั่ม
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โอ๊ย!!!!! ดาเมจแรงโคตร เราจะนั่งรออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนนะ นิยงนิยายตัวเองปล่อยทิ้งเอาไว้ก่อนแล้ว..... 555555 มาเร็วมากครับ ภาษอ่านแล้วเข้าใจง่ายต่างจากของผมลิบลับ(ก็นิยายเค้ามันเป็นนิยายเครียดนี่นา T^T) ติดตามเรื่อยๆ ก๊ากกก เรื่องนี้บังเอิญเจอด้วย
น้องพรอมน่าร๊ากกกกก
(การดำเนินเรื่องคล้ายๆคุณเอกเยย... แต่ชั่งมันปะไร คนอ่านคงเห็นภาพซ้อนล่ะมั้ง 5555)
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ <3
#ปล.เราจะพยายามอัพให้ต่อๆติดๆกันนะคะ(*^ω^*)
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 12 ธันวาคม 2559 / 23:36