คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สายไปแล้ว
“เราชอบเดียร์นะ”
“เหรอ แล้วไงล่ะ”
“เป็นแฟนกับเราได้มั้ย”
“ไม่ล่ะ เรายังไม่อยากมีแฟน”
“ไม่เป็นไร เรารอได้นะ ถึงจะต้องรอตลอดไป เราก็จะรอ”
“อืม ตามใจเธอ”
ผม ชื่อ เดียร์ อยู่ม.5 ผู้ที่มาบอกรักผมก็คือ แพร เพื่อนร่วมห้องของผม ผมกับเธออยู่ห้องเดียวกันมาหลายปีแล้ว และผมก็ดูออกเหมือนกัน ว่าเธอชอบผมมาหลายปีแล้ว แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะมีความรัก ยังไม่พร้อมที่จะดูแลใคร และผมอยากตั้งใจเรียนหนังสือมากกว่า
ทุกๆวัน แพรเอาขนมมาให้กิน บางวันก็ช่วยผมทำงาน ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะผมได้ผลประโยชน์นี่ผมกับแพรก็เป็นอย่างนี้กันทุกวัน โดยที่คนอื่นนึกว่าเราเป็นแฟนกัน มีคนมาถามผมมากมายเหมือนกัน ว่าผมเป็นแฟนกับเธอหรือ ผมก็บอกไปตามความจริง ว่าไม่ได้เป็นแฟนกัน เป็นแค่เพื่อนรว่มห้องกันเฉยๆ
ถึงจะปิดเทอมแล้ว แพรยังคนทำนั่นทำนี่ให้ผมเสมอ ผมเตะบอล แพรก็ซื้อน้ำมาให้ ผมเล่นเกม แพรก็ออกเงินให้ ทุกๆอย่าง แพรทำให้ผมหมด แล้วทุกวัน แพรก็จะถามผมว่า
“เดียร์ชอบเราหรือยัง”
ผมก็จะตอบว่า “ยัง” ทุกวัน ผมตอบโดยไม่ได้เงยหน้าหรือหันมาสนใจเธอเลยสักครั้ง ทำให้ผมไม่ได้เห็น ว่าแพรมีสีหน้ายังไงในตอนที่ผมพูดอย่างนั้น
แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ทุกๆคนต่างเข้าใจผิดว่าผมมีแฟนใหม่ เพราะผมกลับบ้านกับเด็กผู้หญิง ที่จริงแล้วนั่นเป็นน้องสาวของผมเอง แต่ที่ตอนแรกไม่ได้กลับด้วยกันเพราะน้องเลิกเรียนก่อน ตอนนี้ผมกับน้องเลิกเรียนเวลาตรงกันเลยกลับด้วยกันซะเลย แพรก็คงเข้าใจผมผิดเหมือนกันเลยมาถาม
“เดียร์ เป็นแฟนกับน้องคนนั้นเหรอ”
“ใช่”
ตอนนั้นผมก็คิดไว้ อืมมมม บอกไปว่าเป็นแฟน ก็ดีสิ แพรจะได้เลิกยุ่งกับผมซะที เพราะผมก็รำคาญเต็มทีแล้ว ยิ่งนานวัน แพรก็ยิ่งแสดงท่าทีหวงผมมากขึ้น แถมยังงอนบ่อยเหลือเกิน ผมล่ะเบื่อ
“แต่เราเป็นแฟนกันนะ”
“แพร เราบอกเมื่อไหร่ ว่าเรากับเธอเป็นแฟนกัน เธอคิดไปเองทั้งนั้น”
“หา”
“เรารำคาญเธอมากๆ ออกไปชีวิตเราซะที แล้วต่อจากนี้ไม่ต้องมายุ่งกับเราอีก !!”
ภาพที่ผมคิดไว้ แพรคงตบหน้าผมแล้วด่าผมอะไรซักอย่าง และวิ่งหนีไป แต่ทุกๆวันยังคงมาหาผมเหมือนเดิม แต่ความเป็นจริงแล้ว แพรกับเงียบ ยิ้มให้ผมและบอกกับผมเป็นคำสุดท้ายว่า
“โชคดีนะ เดียร์ เราจะไม่มาให้เดียร์เห็นอีก”
คำนี้เป็นคำสุดท้ายที่ผมได้ยินจากเธอ หลังจากนั้น ผมก็ไม่ได้เจอกับแพรอีกเลย
ตลอดเวลา ผมรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป สิ่งที่ผมมีทุกวันมันกลับขาดหายไป ไม่มีคนมาชวนคุย ไม่มีเสียงเสียงนั้นมาพูดเจื้อยแจ้วข้างหู ไม่มีคนมาช่วยทำงาน ไม่มีรอยยิ้มมาคอยเป็นกำลังใจ ขาดเธอไปแล้วโลกทั้งโลกดับมืดไปทันที โรงเรียนแพรก็ไม่มา ไม่รู้หายไปไหน ผมได้แต่รอ รอ รอ รอแล้ว รอเล่า
เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นตอนผมม.5 ปลายๆ ประมาณเทอม2 ตอนนี้ผมม.6แล้ว ผมก็ยังไม่เจอแพร ด้วยศักดิ์ศรี ผมจะไม่ถามเด็ดขาด เพราะผมเป็นคนบอกเองว่าผมไม่ได้รักเธอ
จนกระทั่งวันสอบวันสุดท้ายของโรงเรียนผม เพื่อนสนิทของแพรยื่นสมุดมาเล่มนึง พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหล ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันคืออะไร กลับมาถึงบ้าน ผมก็เปิดอ่านทันที ก็ได้รู้ว่ามันเป็นสมุดบันทึกของแพรนั่นเอง มันเขียนไว้ตั้งแต่วันแรก ที่แพรเจอผม จนถึงตอนที่แพรมาบอกรักผม ตอนนั้นแพรได้รู้แล้วว่า ตัวเองเป็นมะเร็งสมองระยะที่ 2 อยู่ได้อีกไม่เกิน 1 ปี หมอบอกว่ามะเร็งจะกินแกนสมองแล้ว การจะผ่าตัดจึงมีการเสี่ยงมาก หมอให้แพรเลือก ว่าจะตาย หรือ เสี่ยง แพรเลือกที่จะตาย แล้วมาบอกรักผม มาคอยดูแลผม เพื่อเป็นสิ่งสุดท้ายที่แพรจะทำได้ เพื่อความสุขของตัวเอง โดยไม่ได้คำนึงถึงตัวเอง ว่าจะลำบากแค่ไหน แพรอาการแย่ลงทุกวัน แต่ผมไม่เคยเห็น เพราะผมไม่เคยสังเกตอะไรที่เกี่ยวกับแพรเลย วันที่ผมเจอแพรครั้งสุดท้าย คือวันที่แพรเข้าโรงบาลไป ต้องรักษาอยู่ นานร่วม 2 เดือน แต่ก็ไม่ดีขึ้นมีแต่ทรุดลง สุดท้าย แพรก็หมดลมหายใจ....ผมเปิดอ่านถึงตรงนี้ น้ำตาลูกผู้ชายของผมก็เริ่มไหล ทำไมผมไม่รู้ตัวให้เร็วกว่านี้ ทำไมผมไม่บอกแพรให้เร็วกว่านี้ ว่าผมรักแพรเหลือเกิน พึ่งจะมารู้ใจที่หลัง ว่ารักเค้าเหลือเกิน มันก็สายไปแล้ว....
ผมทิ้งสมุดเล่นนั้นไว้บนโต๊ะข้างหน้าต่าง และผมก็มานอนเหม่ออยู่บนเตียง คิดถึงแพรจับใจ แต่ผมคงไม่ได้บอกเธออีกต่อไป เพราะเธอไม่อยู่ให้ผมบอก...
สายตาผมก็บังเอิญหันไปเจอกับสมุดของแพร ตอนนั้นสมุดก็ถูกลมพัดเปิดไปท้ายๆเล่มแล้วแหละ มีตัวหนังสือเขียนอยู่มากมาย ผมจึงหยิบมาอ่าน ได้เจอข้อความที่แพรเขียนถึงผม
ถึง เดียร์
หวัดดีจ๊ะเดียร์ กว่าเธอจะได้อ่านสมุดของเรา เราคงไม่อยู่แล้วนะ เราไม่รู้หรอกนะว่าเดียร์รักเรามั่งมั้ย รู้แต่ว่าเรารักเดียร์มาก และอยากจะมีชีวิตอยู่เพื่อเดียร์ แต่ในเมื่อเดียร์มีคนอื่นแล้ว เราคงไม่ต้องดูแลเดียร์แล้วใช่มั้ย งั้นขอให้โชคดีกับเค้าคนนั้นของเดียร์นะ ยังไงเราตายไป เดียร์ก็คงไม่เสียใจ เพราะเราไม่ได้สำคัญอะไรกับเดียร์ ตั้งใจเรียนนะ
รักเดียร์ตลอดไป
แพร
ทำไมจะไม่สำคัญล่ะ แพรสำคัญที่สุดในชีวิตเราแล้ว ไม่เคยมีใครรักเราเท่าแพร และเรา ก็ไม่เคยรักใครเท่าแพรเหมือนกัน เราผิดเองที่รู้ตัวช้าไป แพร ถ้าแพรยังได้ยินอยู่ เรารักแพรนะ จะรักแค่แพรตลอดไป...
ความคิดเห็น