คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~ShoT FiC HanHyuk~ [ P.1 ]
~SHOT FIC HANHYUK~ [ P.1 ]
“อะ.......อืม......อะ.....อ๊า” เสียร่าสูราอย่าสุสมอารม์หมาย(????)ึ้่าาน
้านล่าที่นอนน้ำาไหลไม่หยุ
เวลาผ่านไปเมส์รัอร่าสู็บลแ่ร่าบา็ยัร้อไห้ไม่หยุ
“ฮยอแนายเป็นอันนเียว” ฮันยอหนุ่มที่ฮยอแแอบรัแ่็เป็นไ้แ่พี่น้อ
เท่านั้นเพราะฮันยอไม่ไ้รัฮยอแแ่นั้นเป็นสิ่ที่ฮยอแิวามริแล้ว็ไม่มีใรสามารถรู้
ไ้ว่าฮันยอนั้นิอย่าไรับฮยอแ ร่าสูหลับไปแล้วแ่ร่าบาที่นอนร้อไห้อยู่็พยุ
ัวเอให้ลุึ้นาเียแล้วใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแม้ะยาลำบาเพราะบทรัอายหนุ่มนั้น
ร้อนแรและรุนแรมา เมื่อใส่เสื้อผ้าเสร็ฮยอแ็ลมานั่มอหน้าฮันยอใล้ๆพร้อมับ
น้ำาที่พรั่พรูออมา
“พี่ไม่เยรัผมเลยใ่ไหม แ่ผมอยาให้พี่รู้ว่าผมรัพี่นะพี่ฮัน” ฮยอแล่าวทั้น้ำา เมื่อ
เห็นร่าสูยับัวฮยอแ็เ็น้ำาแล้วเินออไปาห้ออย่าเียบๆเพื่อให้นร่าสูไม่รู้ัว
.
.
.
.
.
เ้าวันใหม่ที่(น่าะ)สใส
ร่าสูปรือาึ้มมา็้อแปลใเมื่อ้าายไม่มีนัวเล็นอนอยู่้วยทั้ๆที่เมื่อืนเราเพิ่ะร่วม
รัันแท้ๆฮันยอไม่เ้าใฮยอแว่าทำไมเวลาที่ร่วมรัันเสร็ื่นเ้าึ้นมา็ะไม่เห็นร่า
บานอนอยู่้าๆายอน ายหนุ่มลุาที่นอนแล้วเ้าไปในห้อน้ำำระล้าร่าายให้
สะอาพร้อมับแ่ัวให้เรียบร้อย่อนออมาาห้อนอนอนเอ
“อ้าว!!ฮันเพิ่ื่นหรอ” เสียอฮีอลเพื่อนรัอฮันยอล่าวทั
“อืม....แล้วฮยอและ” ื่นึ้นมา็ถามถึบุลที่สามเลยนะ
“ออไปแ่เ้าแล้วละไม่รู้เหมือนันว่าออไปไหนนะ” ฮีอลบอเพื่อนรัให้หายสสัยแล้ว
นัู่ทีวี่ออย่าสบายอารม์ ฮันยอเินออมานอบ้านแล้วโทรศัพท์หาบุลที่ถาม
หาเมื่อี้
ู๊..........ู๊..............ู๊ (เสียโทรับน้า)
“ฮัลโหล” ฮยอแรับสาย้วยน้ำเสียเรียบ
“ฮยอแนายอยู่ไหนทำไมไปไหนถึไม่บอัน” ฮันยอพูอย่าโมโหแ่แฟไป้วยวามเป็นห่วฮยอแ
“ผมมาหาเพื่อนนะรับเี๋ยว็ลับแล้ว......แ่นี้่อนนะรับ” ฮยอแพูบ็สายทิ้ไม่รอให้ร่าสูพู่อและนั้นทำให้ฮันยอหุหิอย่ามา
.
.
.
.
.
.
ลับมาที่ฮยอแ
“เฮันฮึ......ะทำยัไฮือ.......ีเมื่อไรันะฮือ.....ฮึ....ัใาพี่ฮันไ้สัทีันปวใฮือ......ปวมาเ็บนทนแทบไม่ไหวแล้วฮือ.....ฮึ......ฮือ........” ฮยอแระบายวามในใให้เพื่อนรัฟัอย่าหมเปลือ เฮเป็นเพื่อนที่ฮยอแสนิทที่สุและไว้ใมาที่สุเ่นัน เมื่อใรไม่สบายใ็ะมาระบายวามในใันสอนพูันอย่าหมเปลือทุรั้ไปและรั้นี้็เ่นันที่ฮยอแเป็นฝ่ายระบายวามในใอีเ่นเย ่วนี้ฮยอแมาหาเฮบ่อยๆเพราะมีเรื่อที่หนัใ
“ฮยอแอยาร้อ็ร้อะให้พอนะ” เฮพูแล้วน้ำา็ไหลามฮยอแ
“ฮยอแอนนี้แอาะเ็บแ่สัพัมัน็หาย เื่อันสิมัน้อใ้เวลาในารที่ะลืมใรสันนะ” เฮอปลอบเพื่อนรั ทั้สออันลมแล้วร้อไห้ไป้วยัน
.
.
.
“เฮันลับ่อนนะอบใมานะที่รับฟัเรื่ออัน” ฮยอแที่ีึ้นแล้วบอลาเพื่อนรั
“เี๋ยวันให้ามินไปส่นะันไม่อยาให้แลับนเียว” เฮบอเพื่อนรั้วยวามเป็นห่ว
“ไม่เป็นไรหรอันลับเอไ้” ฮยอแปิเสธเพราะเรใเฮ
“เถอะน่าันเป็นห่วแนะไปเร็วามิน” บอฮยอแพลาหันไปมอามินที่ยืนรออยู่ที่รถอยู่แล้ว ามินเป็นน้อายไม่แท้อเฮแ่็สนิทับเฮและฮยอแพอสมวร ามินแอบอบฮยอแมานานแล้วแ่ไม่ล้าบอเพราะลัวว่าฮยอแะโรธนเอามินึยอมเ็บวามรู้สึอนเอไว้นเียว
.
.
.
.
.
ที่บ้านพั (มีฮันยอ ฮยอแ ฮีอล และีวอน พวเาแร์บ้านอยู่้วยันนะ๊าปป แหะๆๆ ^^)
“อบในะามิน ับรถลับีๆนะ” ฮยอแบอามินแล้วยิ้มาหยีไปให้่อนะเอื้อมมือไปเปิประูแ่ยัไม่ทันล
“ุ๊บ........” ามินไม่พูอะไรนอาุ๊บแ้มฮยอแไปที่หนึ่ ฮยอแอึ่ไปแล้วีามินที่ไหลไปทีหนึ่
“เอาอีแล้วนะามินถ้าแฟนนายมาเห็นะว่าไ” ฮยอแล่าวยิ้มๆ็เป็นปริที่ามินะแอบหอมแ้มฮยอแ
“้า......พ่อหนุ่มโสไปลับไ้แล้ว” ฮยอแเปิประูแล้วออารถ
“ับรถลับีๆนะอย่าเถลไถลละ” ฮยอแพู้วยวามเป็นห่วามิน
อีฟา
ฮันยอแอบูฮยอแับามินลอเวลาั้แ่รถอามินมาถึหน้าบ้านและแน่นอนฮันยอเห็นามินหอมแ้มฮยอแมันทำให้ฮันยอโรธฮยอแอย่ามาไม่อยาให้ใรมายุ่ับฮยอแเพราะฮยอแเป็นอนเพียผู้เียว(ไม่่อยเลยนะฮันยอ)
“ไปไหนมา” ฮันยอพูแล้วระาฮยอแให้หันมาหาน
“……………..” ไร้ึ่ำอบมีแ่น้ำาที่ไหลออมาฮยอแมอฮันยอและพยายามแะมือฮันยอออาแนน
“ปล่อย......ผมเ็บนะ” ฮยอแนิ่วหน้า้วยวามเ็บ
“ไอ้หมอนั้นมันเป็นใร” ฮันยอะอถามฮยอแ
“แล้วทำไมผม้อบอพี่ละในเมื่อเรา..........เราไม่ไ้เป็นอะไรัน” ฮยอแพูอย่า่มอารม์เพื่อไม่ให้น้ำาไหลออมาอีรอบเพราะฮยอแไม่้อาระร้อไห้ให้ฮันยอเห็น
“เป็นสิ็เราเป็น.........เป็น.......” ฮันยอยัพูไม่ทันบฮยอแ็สวนึ้นมา่อน
“เป็นพี่น้อันใ่ไหมฮะ............ผมรู้ว่าเราเป็นไ้แ่พี่น้อัน” ฮยอแพูึ้นเพราะรู้ว่านเอเป็นไ้แ่พี่น้อับฮันยอเท่านั้นเพราะฮันยอไม่เยิที่ะรัฮยอแเลย พูบฮยอแ็วิ่เ้าบ้านไปแล้วรเ้าไปที่ห้อนอนฮันยอ็วิ่ามไปพยายามพลัประูห้อนอนฮยอแ ฮยอแที่พยายามฟืนประูไม่ให้ฮันยอเ้ามาในห้อนเอไ้แ่ร่าบอบบาอฮยอแไม่สามารถสู้แรอฮันยอไ้ึทำให้ฮันยอเ้าไปในห้อไ้
“พี่ออไปเถอะเี๋ยวพี่ฮัอลมาเห็นะเ้าใผิไ้” ฮยอแันัวฮันยอออาห้อแ่ฮันยอัยันัวฮยอแให้ลไปในที่นอน
“ทำไมที่ไอ้หมอนั้นยัหอมแ้มนายไ้แล้วทำไมันะทำอะไรนายไม่ไ้” ฮันยอุไรอาวอฮยอแอย่าเมามันส์
“หยุนะพี่ฮัน หยุ.........” เสียอฮยอแหยุไปแล้วปล่อยให้ฮันยอทำามในเอเพราะนี้ะเป็นรั้สุท้ายที่ฮันยอะไ้สัมผัสร่าายอฮยอแ(??)
“อือ........อ่า~ ฮยอนาย.........สะ.....สุยอ” ฮันยอลาออมา
“พะ.......พี่ฮัน.......ผะ.......ผมรัพี่” ฮยอแบอรัฮันยอออมาพร้อมับน้ำาที่ไหลมมาไม่หยุ ‘วันนี้แล้วสินะที่ผม้อไปแล้วถึพี่ะไม่อยาไ้ยินำว่ารัาปาอผมแ่ผม็เ็มใที่ะมอบำว่ารัและร่าายอผมให้พี่...............และผมไม่สามารถรัใรไ้นอาพี่อีและละพี่ฮัน..............ผมรัพี่นะ’ ฮยอแพร่ำบอรัฮันยอในในบทรัรั้สุท้ายบล
ฮยอแมอบร่าายอนให้ฮันยอพร้อมับหัวใที่เ็มเปลี่ยมไป้วยวามรัที่นมีให้ฮันยอ และอนนี้ฮยอแ็ำลัเ็บเสื้อผ้าอนเอมาใส่ระเป๋าน้ำาที่พยายามลั้นไม่ให้ไหลับไหลออมาลอเวลาฮยอแเ็บเสื้อผ้าอย่าเร่รีบเพราะไม่อยาให้ฮันยอืนึ้นมาแล้วเอหน้านอี่อไป
ฮยอแเินออมาาห้อ็มาเอฮีอลที่เพิ่ับมาาินเนอร์ับีวอนที่เินเ้ามาอย่าะหนุะหนิ
“อ้าว!!!ฮยอแนายะไปไหนนะ” ฮีอลมอระเป๋าเสื้อผ้าที่ฮยอแถือมา้วยอย่าสสัย
“เออ.........ือ.......ือ” ฮยอแอ่ำอึ่ที่ะอบ
“แล้วนั้นอนายไปโนอะไรมานะ” ฮีอลอมสสัยถามฮยอแอีรอบเมื่อเห็นรอยแๆบนออฮยอแ
“อ๋อ.......ยุันะับ ผมไปนะ” ฮยอแบอฮีอล
“เี๋ยว!!!แ่นี้มันี3ะี4แล้วนะนายะไปไหน” ฮีอลถามฮยอแอีรอบ
“พี่ฮีอลับผมฝาูแลพี่ฮัน้วยนะับเพราะไม่รู้ว่าผมะไ้เอับพี่ฮันอีรึป่าว.......” ฮยอแล่าวทิ้ท้ายพร้อมับยิ้มบาๆให้ฮีอล ึ้่าาฮีอลที่ยืนับำพูออฮยอแ ‘อะไรันวะเนี้ย’ ฮีอลิในใพร้อมมอหน้าีวอนที่ทำหน้าๆเ่นัน
ฮยอแเินออมาาัวบ้าน็ร้อไห้ออมาไม่หยุไม่รู้ว่าทำไม้อร้ออาเป็นเพราะพรุ่นี้ะไม่ไ้เอหน้าฮันยออี่อไปึทำให้ฮยอแร้อ ‘มัน็ีแล้วนิะร้อทำไมฮยอแ่อไปนี้นายะไ้ไม่้อเ็บปวอีแล้วไ’ ฮยอแพูับัวเอเบาๆ
To Be Con
้ออโท้วยนะะที่ผิสัา ><
บอว่าิเฮมาแน้แน่นะแ่้ทำไม่ไ้ [อโทิๆๆน้า]
่วนี้ไรเอร์เิอาารือมาะ T^T
อีอย่าารบ้านเยอะมาๆๆเลย
เี๋ยวพรุ่นี้สอบิไรเอร์ายแน่ๆๆเลย
(ายเยี้ยเีย) 555+
อนนี้้เอา๊อฟิไปอ่าน่อนแล้วันนะะ
[๊อฟิิออแ่เรื่อยาวันิไม่ออเริิๆๆั้น(=_=#)]
สุท้าย(แ่ยัไม่ท้ายสุ)
รุาเม้นันหน่อยเหอะ ไรเอร์อร้อละ
ถ้าอยาอ่านัน็้อเม้นนะะ
เปำลัใให้ไรเอร์้วย สู้ๆๆ(บอัวเอ)
555+
บะบายแล้วเอันอน่อไป ^^
ความคิดเห็น