คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : {Episode 1} beginning
Episode 1 ;: Beginning
“โจคยู!” ท่ามกลางเสียงกรี๊ดและผู้คนรอบด้าน มีเสียงหนึ่งไม่ดังนักดังขึ้น แต่คนที่ถูกเรียกกลับไม่ฟังเอาแต่น้อย มือข้างขวากำไมโครโฟนแน่น มือข้างซ้ายกลับถูกคนรอบข้างดึงเอาๆ
“แกคิดว่าโจคยูของแกเค้าจะได้ยินแกหรือไง..ดงเฮ!” เสียงต่อว่าพยายามปรับให้ดังพอที่คนตัวเล็กจะได้ยินได้ เขาหันมาทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อนรัก
“ต้องได้ยินสิ! โจคยู!!!!!!!!” คนตัวสูงที่ถูกเรียกขานเดินเข้ามาทางฝั่งที่คนเรียกร้องหายืนอยู่
“วันนี้เป็นวันเปิดตัวอัลบั้มแรกของผมนะครับ...เพลงที่เปิดตัวอัลบั้มจะเป็นเพลงช้าๆความหมายดีๆ The one I Love ครับ!” สิ้นสุดคำพูดของคนตัวสูง เสียงกรี๊ดกระหม่ำซัมเมอร์เซลล์อีกรอบ เมื่อเสียงกรี๊ดค่อยๆ จางลงเสียงของดนตรีอันไพเราะก็ดังขึ้น
“ดงเฮ..นายรู้มั้ย มีแค่เราสองคนที่เป็นผู้ชายมาดูคอนเสิร์ตของโจคยูตั้งแต่ที่ฉันเข้ามายังไม่เห็นผู้ชายซักคนเลยนะ”
“จี๊! เงียบๆเหอะหน่า อึนฮยอก!” แหนะ! มีการมาจงมาจึ๊ปากใส่ เพื่อนบ้า! ในที่สุดเสียงของโจคยูคยอน หรือโจคยู ของลีดงเฮก็ดังขึ้น เสียงนุ่มนวลสะกดใจให้มีแต่ความเงียบ พวกทีมงานที่มัวแต่ฟังเพลงไม่ได้สนใจหน้าตาที่ดีเกินคนของนักร้อง พากันน้ำตาไหลพรากๆ เสียงไอ่หน้าหล่อนี่มันดีขั้นดงบังชินกิจริงๆ!
เมื่อคอนเสิร์ตจบลง มือของดงเฮก็ฉุดมือเล็กๆของอึนฮยอกเอาไว้ “ทำบ้าอะไรของนาย!” อึนฮยอกบ่น
“ไปหลังเวทีกันน!” ทันทีที่ดงเฮพูดจบ เขาก็ใช้พลังที่มีอยู่อันน้อยนิดลากไอ่เพื่อนตัวดี มาถึงหลังเวทีจนได้ อึนฮยอกได้แต่ทำหน้างงๆ “แล้วแกจะเข้าไปยังไง!”
“ชั้นมีวิธีของชั้นละกันหน่า! เอออ..นูนาครับผมได้บัตรวีไอพี มาหลังเวทีอะครับ ;}” ดงเฮใช้หน้าตาเป็นเครื่องมืองั้นหรอ!? กับผู้หญิงเนี่ยนะ
“อ่ออ!งั้นขอดูบัตรหน่อยนะคะ”
“เอ่อออ..คือเมื่อกี้ผมทำบัตรหายอ่ะครับ แบบถือมาแล้วมีมือดีที่ไหนไม่รู้มันหยิบไปอ่ะครับ นะครับบบนูน่า ขอผมเข้าไปนะครับบบบบบ ;{ ” หน้าตาที่น่ารักเกินมนุษย์มนาเล่นเอาคุณเจ้าหน้าที่อายุประมาณ 30 ต้นๆ แทบจะละลายไปกองกับพื้น
“ด..ได้สิจ้ะ! แลกกับเบอร์โทรน้องนะ หุหุ”
“ได้ครับนูน่า!” ดงเฮจับมือของคุณเจ้าหน้าที่ขึ้นมาก่อนที่จะเขียนยึกยือยึกยือ ลงในมือของคุณเจ้าหน้าที่คนนั้น
“ขอบคุณนะครับบบบบ ;}”
เมื่อได้รับการเปิดไฟเขียวถึงขนาดนี้แล้ว คนตัวเล็กยิ้มกะหย่องในใจนิดๆ ก่อนฉุดมือของไอ่เพื่อนที่ทำหน้าแบบ ไม่น่าเชื่อ!
“ฝีมือชั้นนนนนน..เป็นไงไอ่เพื่อนรักกกก ;}”
“ตายไปแกจะตกนรก..ดงเฮฮ!” อึนฮยอกใช้คำหลอกล้อเหมือนเด็กๆ
“ถ้าฉันตกนรกอ่ะนะ..แกก็ต้องไปกับชั้นด้วยอึนฮยอก เพราะตอนนี้แกกำลังเดินตามฉันต้อยๆมาเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า” ดงเฮใช้ไม้ตายหัวเราะใส่เพื่อนอย่างมีความสุข
เชอะ! ดงเฮ แกไม่คิดว่าฉันจะเจ็บบ้างรึไงหว้ะ! ไอ่การที่ฉันยอมทำตามที่แกต้องการทุกอย่างเนี่ย เพราะว่าฉันรักแก! รักอ่ะ! รักที่ไม่ใช่เพื่อน นายจะเข้าใจมันบ้างมั้ยหว้ะ ที่แกหอมแก้มฉันทุกเช้า หรือก่อนนอนเนี่ย แกไม่คิดแต่ฉันคิดนะเว้ยย! เราคงยังจะเปิดเผยมันในตอนนี้ไม่ได้ เพราะไอ่ความใกล้ชิด มันต้องไกลห่างน่ะสิ ;{
“โจคยู ;}” ดงเฮเดินเข้าไปสะกิดไอ่คนตัวสูงที่กำลังนั่งผิวปากตามเพลงจากไอพอดสีขาวอยู่อย่างมีความสุข
“หวัดดีครับ..น้องเป็นแฟนคลับพี่หรอครับ ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่คิดเลยนะครับว่าพี่จะมีแฟนคลับเป็นผู้ชาย” หูฟังถูกถอดออกโดยเจ้าของมัน คนตัวสูงยิ้มให้ดงเฮอย่างร่าเริง และสิ่งนั้นทำให้ลีดงเฮหน้าแดง เป็นปลาเขินนน!
“คือเพื่อนผมอายุมากกว่าคุณเหอะ ” อึนฮยอกแก้ให้ดงเฮที่ยืนละลายกับรอยยิ้มที่ร้อนเป็นไฟของคยูคยอน
“เอ่ออ..ขอโทดครับ” คยูคยอนโค้งตัวให้ดงเฮเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรรๆ เล็กน้อยน่ะครับ หึหึหึหึ” ดงเฮใช้ศอกกระทุ้งไปที่ท้องของอึนฮยอกเป็นเชิงว่า อย่าขัดจังหวะดิหว้ะ ไอ่เพื่อนบ้า!
“ฮ่าฮ่าฮ่า มาถ่ายรูปกันเถอะครับ พี่.....”
“ดงเฮครับ! พี่ชื่อลีดงเฮ”
“ครับพี่ ดงเฮ...” อ่า! นี่เราเป็นอะไรเนี่ย รู้สึกเหมือนกับไอ่ก้อนเนื้อข้างซ้ายมันเต้นแรงชะมัด ไม่สิ! เต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนมากว่า แกเป็นเกย์รึไงหว้ะ คยูคยอน! แต่พี่ดงเฮนี่ก็น่ารักจริงๆ น่ารักเป็นบ้า!
“ไอ่ฮยอก! ถ่ายรูปให้หน่อย” ปากเล็กขมุบขมิบพอเป็นประโยคให้ไอ่เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ที่กำลังยืนมองภาพที่ปลาน้อยกำลังถูกหมาป่าเขมือบทางสายตา ไม่สิ! หมาบ้ามากกว่า ดูรอยยิ้มอีตานี่! หื่นชัดดๆ
“เอออๆ!”
“1..2…3 เห้ยยย!” แสงแฟลชวูบวาบขึ้น แต่ไอ่ ‘เห้ย’ นี่คือ ภาพที่ออกมาคือภาพไอ่ปลาน้อยเพื่อนเค้าถูกไอ่หมาบ้าจูบ ใช่! จูบ ปากประกบกันน! หึงนะเว้ย หอ-อึ-งอ หึงงงง!~
“คยูคยอนอ่า...” จูบแรกของเขาไม่น่าเชื่อ! ดงเฮเป็นจูบแรกของคยูคยอน และ คยูคยอนก็เป็นจูบแรกของดงเฮ
“ขอโทดนะครับ..ผมอดไม่ไหวอ่ะ พี่ดงเฮนี่ น่ารักชะมัด!” คยูคยอนยิ้มมุมปากทำให้ตอนนี้ไอ่หมาบ้าควรที่จะได้รับสมญานามเพิ่มเป็น ‘ไอ่หมาบ้ากราม’
“ดงเฮ....หวานกันพอแล้วช้ะ กลับได้แล้วว!”
“อย่าเพิ่งสิครับ..พี่อึนฮยอก แม๊!นานๆทีพี่ดงเฮเค้าจะได้มาดูคอนเสิร์ตผมหน่า! ก็นานนนนนนนนนนที..พวกผู้ใหญ่จะจัดคอนเสิร์ตให้ผมอ่ะ!” แน่ะ! พรุ่งนี้อาจจะมีข่าวหน้าหนึ่งขึ้นว่า ‘ลีดงเฮ..ปลาน้อยผู้น่ารัก ถูกฆ่าทางสายตาโดยนักร้องหนุ่มสุดหล่อนามว่า โจคยู’ เป็นแน่!
“เอออ! เชิญจะทำอะไรกันก็เชิญเลย! จะจูบกันหรือหอมแก้มกัน หรือว่าจะไปค้างคืนด้วยกันก็เชิญ!”
“อึนฮยอกอา...ขอฉันอยู่กับโจคยูซักแปบบบนะ นะน้า~ อึนฮยอกอ่า” ไอ่ความน่ารักนี่ ทำได้ทุกอย่างจริงๆ - -*
“เอออออออ! ตามใจนาย!” อึนฮยอกพูดอย่างเอือมระอา ก่อนทิ้งให้ไอ่ปลาน้อยอยู่กับหมาบ้ากรามตามลำพัง
“โจคยู..ขอลายเซ็นหน่อยดิ๊”
“อือออ..ถ้าพี่เป็นแฟนคลับผมจริงๆ พี่ต้องรู้ข้อมูลผมทุกอย่างสินะ”
“โจคยูคยอน สูง 180 น้ำหนัก 68 นายเกิดวันที่ 3 กุมพา 1998 ตอนนี้นายอายุ 20 เดะ! นายเข้าสู่วงการ ปี 2005 โดยชนะเลิศประกวดร้องเพลง CMB Chin Chin Song Festival ผลงานแรกของนายคือ มิวสิควีดีโอ Winter Chin Chin Song Festival”
“นี่พี่จำได้หมดเลยหรอ! ไอ่ขนาดผลงานแรกเลยย พี่รักผมมากรึไง! แต่ยังไงผมก็ขอบอกไว้ก่อนนะ ผมไม่นิยมเกย์ ฮ่าฮ่าฮ่า เราคุยกันได้แค่นี้หล้ะ! อ่ะ! นี่ลายเซ็น ตอนนี้ผมคงต้องไปทำงานอย่างอื่นต่อ เวลาของผมเป็นเงินเป็นทอง ฮ่าฮ่าฮ่า! ไปก่อนนะครับ เอาไว้โอกาสหน้าเจอกันใหม่”
ดงเฮพูดไม่ออกได้แต่โบกมือลาโจคยูของเขาไป อะไรกันหน้ะ! โจคยูของเขาว่าเค้าว่าเป็นเกย์ งั้นหรอ! หึ! หน้าน้อยใจชะมัด
“ไง..เสร็จแล้วหรอออ..เห้ยย! ร้องไห้ทำไมหว้ะ!”
“โจคยูเค้า..ฮึก..เค้า”
“มันทำอะไรแกกก! โธ่เว้ยย! ฉันไม่น่าปล่อยแกไว้กับมันสองคนเลยย!”
“เค้าหาว่าฉันเป็นเกย์อ่ะ ฮยอกอ่า............”
“โธ่เว้ยยยยย! ไอ่เบื๊อกเอ๊ยยยยย! อย่าไปใส่ใจเลยนะ! กลับกันเหอะ นี่ก็ดึกมากกกแล้ว”
“ฮยอกกก..แกอยากกินข้าวต้มกุ๊ยมั้ยย!” ดงเฮปาดหยาดน้ำตาใสๆ ที่ริมขอบตาออก
“อะไรคือ..ข้าวต้มกุ๊ยย!”
“ตอนนั้นที่โจคยูไปประเทศไทย แล้วเค้าไปกินข้าวต้มกุ๊ยย! เค้ายังบอกอีกนะ ข้าวต้มกุ๊ยอร่อยมากๆ โดยเฉพาะกินกับจับฉ่ายย!”
“เออออออ! แล้วนี่แกจะไปหากินที่ไหนเนี่ย ตีหนึ่งใครเค้าจะขายข้าวต้มกุ๊ยกัน?!”
“นายนี่ไม่รู้อะไรเล๊ยยยยยย..ข้าวต้มกุ๊ยเค้าก็ขายกันดึกๆแบบนี้แหละ อื้มมม! ฉันได้ข่าวว่าแถวนี้มีอยู่เจ้า
นึงง! เดี๋ยวฉันจะพาแกไปกินเองงงงงง!”
ดงเฮที่ดูห่อเหี่ยวจากเมื่อชั่วครู่ ดูสดใสขึ้นเมื่อพูดถึงโจคยู! เค้าจูงมืออึนฮยอก แล้วเดินต้อยๆ ไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่หน้าร้านแปะด้วยคำภาษาไทยว่า ‘ข้าวต้มกุ๊ยเจ๊เจียง’
“เชิญเลยคะ! นั่งข้างในหรือข้างนอกดีคะ”
“ข้างนอกครับ!”
“จ้ะ! ดูรายการอาหารก่อนนะคะ อีกซักครู่จะมาเอารายการคะ!”
“ครับบบบบบบบบ” ดงเฮตอบพนักงานอย่างสดใส
“ดงเฮ…...........ยุงเยอะหว้ะ!” อึนฮยอกบ่นพลางตบขาซ้ายขาขวาได้ยุง มาร้อยกว่าตัว - -*
“เนี่ยยยย! เค้าเรียกว่าบรรยากาศธรรมชาติเว้ยยยย!” ดงเฮพูดปาวๆๆ แต่มือซ้าย มือขวาก็ปัดไปปัดมาเป็นพัลวัน
“ข้าวต้มเปล่า 2 ถ้วยครับ แล้วก็ จับฉ่าย อืมมม..หมูแผ่น ยำไข่แดง ผัดบุ้งไฟแดง ปลาหมึกกรอบ กบทอดกระเทียมพริกไทย กุ้งอบวุ้นเส้น น้ำแข็งเปล่าสองแก้ว น้ำเปล่าขวดนึงคร้าบบบ ;}”
“แกสั่งได้ไงหว้ะ! ตาแกไม่ได้อยู่กับเมนูเลยนะเว้ยยยย! ที่สำคัญแกสั่งเยอะขนาดนี้ ใครจะกินหมดหว้ะ”
“ตอนโจคยูไปไทย เค้าก็สั่งแบบนี้เดะ แถมยังกินหมดอีก ฉันก็ต้องกินหมดดิ” ดงเฮพูดอย่างเพ้อฝัน เขาจะรู้มั้ยนะ ไอ่อาหารแต่ละอย่างเนี่ยย! มันไม่ได้น้อยเลยนะ! แถมไอ่ที่โจคยูของเขากินน้ะ เขากินกับกับทีมงานเป็นกลุ่ม ไม่ได้กินกันแค่สองคน - -*
“เอออ!นี่! ดงเฮ...พรุ่งนี้นายจะไปสมัครทำงานที่ไหนอ่ะ เห็นใบสมัครงานของนายวางไว้ที่หัวเตียงอ้ะ!”
“อ่อออ!ฉันลืมบอกนายไป! ฉันจะไปทำงานในคอฟฟี่ช้อปเล็กๆ ที่ตึกเอสเอ็มเอนเตอร์เทนเมนต์!”
“ค่ายเพลงของไอ่โจคยูเนี่ยยนะ!” อึนฮยอกแทบจะสำลักน้ำ
“ถูกต้องครับเพื่อนรักก! ไปด้วยกันมั้ยหว้ะ! พอดีฉันก็ขอใบสมัครมาเผื่อแกด้วยนะเว้ยย! เงินเดือนก็ดีนะเว้ย ทำงานเป็นพาร์ทไทม์ก็ได้ ที่สำคัญโจคยูก็ที่นั่นบ่อยด้วย”
“คิดดูก่อนหว้ะ! แต่ฉันไม่อยากให้นายไปทำงานที่นั่นคนเดียวเลยย!”
“หวงงงงงงงงงอ่ะดิ! แหนะ! ไม่ต้องมาหน้าดงหน้าแดงเลยย หวงเค้าใช่ป่ะล้ะ!”
“เอออ!หวงงงง พอใจป่ะหล้ะ! โอเคค พรุ่งนี้ฉันไปกับนายก็ได้!”
ตึ่งงงงงง! เสียงจานกระแทกกับพื้นโต๊ะ ทำให้ดงเฮที่กำลังนั่งจ้องอึนฮยอกหน้าแดงอยู่ สะดุ้งทันที! โห้ยยย! ส่งอาหารทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วยหว่ะ!
“ลื้ออออ่ะ! ลูกค้าสั่งอะไรมาก็ไม่รู้จักฟงจักฟัง หุ้ยยย! ดูสิ เสียไปตั้ง 4-5 จาน ถ้าลื้อเป็นอย่างงี้ต่อไป อั๊วจะไล่ลื้อออกจริงๆ ด้วย! แล้วนี่อะไรนิ! มาใส่มงใส่หมวกทำไม! ตีหนึ่งบ้านลื้อมีแดดหรอออ!”
“ข..ขอโทษครับ”
“โจคยู!!!!!!!! ต้องใช่โจคยูแน่เลยย! ฉ..ฉันจำสีผมเขาได้” ดงเฮลุกพรวดพลาดไปไปดึงตัวของคนตัวสูงที่กำลังก้มหัวให้อาเจ๊คนหนึ่งที่กำลังยืนชี้หน้าด่าเค้าปาวๆ อยู่
“ด..ดงเฮ เห้ยยยย! เอาหมวกฉันไปไหนเนี่ย!”
“ทำแบบนี้ทำไมโจคยู... ถ้าสมมุติมีข่าว โจคยูคยอน นักร้องหนุ่มชื่อดังมาทำงานที่ร้านข้าวต้มกุ๊ยแบบนี้อ่ะ”
“นี่มัน ร้านของอาม่าฉัน! ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉันหน่า!”
“ไม่รู้หล้ะ! ยังไงฉัน ในฐานะแฟนคลับคนหนึ่งจะไม่ให้นายทำ! มานี่!” ดงเฮพยายามลากตัวคยูคยอนที่ใช้มือปิดหน้าเพื่อไม่ให้ลูกค้าในร้านเห็น มานั่งที่โต๊ะของเขา ในขณะที่อึนฮยอกมองคยูคยอนอย่างอึ้งๆ
“ดงเฮ! มายุ่งอะไรกับฉันน้ะ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน”
อิอิอิอิอิอิอิอิ! ต่อแอปพิโสดหน้านะคะ นี่ก็เป็นฟิคยาวเรื่องแรกของเราเอง ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ
ติดตามกันต่อๆไปหล้ะกัน อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า! ;}
รักทุกคน รักคยูเฮ รักอึนเฮ รักคยูฮยอก
ฮเยคู,
ความคิดเห็น