สุดขั้วหัวใจ ให้นายซูปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #2 : กุญแจที่หายไป!!

"อ๊าย ยยยย อย่าเข้ามานะ" แฮ๊กๆ เหนื่อยๆๆอย่าตามมาสิ ไอ่ปีศาจบ้า ไอ่ปีศาจหน้าเกลียด
"เวย์ ระวังข้างหน้า" 
"อะไรนะ  ฟักแฟง
"ระวังข้างหน้า" ฮะระวังข้างหน้าหรอ อ๊ากกกกกกกกกก ทะเล เฮื๊อก!! ทำไมในทะเลมีแต่ตัวอะไรอ่ะนั่น
แมงกระพรุนตัวใหญ่เปลือกตาถลนออกจากเบ้า ปลาหมึกยักษ์ที่มีที่คาดตาข้างซ้าย กองทัพกุ้งขนาดมหึมา
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดด ฟักแฟงงงงงงงงงงงงง ฟักแฟงช้วยด้วย" ..........

"ยัยเวย์!! ตื่นยังจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมนะ" หึหึ ไอ่ปีศาจ อย่ามากินช้าน น..น นะ
"อ๊าก ก..ก ไอ่ปีศาจบ้าแกรีบออกไปนะ อย่ามากินช้าน น..น"
"เวย์!!"
"O-o"
"แกจะบ้าไปถึงไหนฮะ นี่มันสายแล้วนะ ไปอาบน้ำ"

"นี่ยัยเวย์"
"ฮะ ไรหรอ"
"แกฝันอะไรหรอ เมื่อเช้าอ่ะ คงอินกับหนังสินะ" เหอะเหอะก็เอออ่ะดิ 
"เออ เวย์อินกับฝันนี้แหละ" เพราะไอ่หนังเรื่องนี้แท้ๆเลย ทำให้ฉันต้องนอนไม่หลับ แก ฉันจะไม่ดูไปอีก 2 วันเลย
(น้อยไปมั้ง เยอะจังเลย)
"หึหึ ฮิฮิ อิอิ 55 น้องฉันป่าวว่ะ 55+" ไอ่เนส์ แกนะแก
"ทำไม เวย์ไม่ใช่น้องพี่เนหรอ ฮะ"
"แกก็น้องฉันอ่ะดิ เออ ทำไมรถเมล์มาช้าจังว่ะ"
"แหกโค้งชนมดไปละมั้ง" ฉันรีบไป รร.โว๊ย ย..ย สายก็สาย รถก็ติด
"หา นั่น มาแล้ว รถเมล์ที่รอคอย" ตายยากจริงฟ่ะ แต่คนแน่นเอื้อดขนาดนั้นเลยหรอ

"เวย์ ไปแท๊กซี่เหอะ" หึ ได้ชึ้นแท๊กซี่อีกจนได้ ถุ่ย รอรถเมล์ตั้งนาน
"เนส์ แกจ่ายนะ เออๆ โอเค ตามนี้เลย " ฉันพูดไปทั้งๆที่ยังไม่ได้คำถามอะไรจากเนส์เลย ปล่อยให้มันอ้ำอึ้งทำตัวเป็นพระเอกมิวสิคอย่างนั้นต่อไปแหละ จากนั้นฉันก้อเดินขึ้นแท๊กซ๊ไปโดยไม่สนใจ
"เนส์รออะไร ขึ้นมาสิ ไปเซนต์โยเซฟ อินเตอร์ฯ ค่ะ" จากนั้นเนส์ก็ขึ้นรถตามมา โดยไม่พูดอะไร ฉันแอบแอบมอง ว่าเนส์เค้ามองไปไหน ทำไมแววตาเค้าดูเศร้า ฉันมองตามที่เนส์มอง เฮื้อก ก..ก นั่นพี่ส้มหนิ ไหงมากับผู้ชายคนอื่นละ ทั้งๆที่คบกับเนส์เนี่ยนะ
ออ นึกออกละ ลืมเล่าอะไรบางอย่าง อิอิ ลืมแนะนำตัวนี่เอง ฉันชื่อวันเวย์ เป็นลูกครึ่งของครึ่ง ทำไมน่ะหรอ เพราะว่าแม่ฉันเป็นลูกครึ่งอังกฤษ - ญี่ปุ่น ยายเป็นคนญี่ปุ่นแท้ๆ ตาเป็นผู้ดีอังกฤษ ส่วนพ่อ เป็นลูกครึ่ง ไทย - เกาหลีใต้ ปู่เป็นคนไทย ย่าเป็นคนเกาหลีใต้ บ้านฉํนนะ นับว่าเป็นมหาเศรษฐีอันกับต้นของโลกเลยที่เดียว แต่ทำไม ชอบทำตัวติดดินก็ไม่รู่นะ
ระหว่างที่ฉันกำลังสาธยายเรื่องครอบครัวของฉัน ตาลุงคนขับแท็กซี่ก็มาถึงที่ถ้าโรงเรียนพอดี
"ลุงเท่าไหร่"พอมาถึง เนส์จัดการเรื่องค่าโดยสารทันที หวังว่าคงไม่มาเก็บฉันอีกนะ
"150" 150 เองหรอ
 "ฮะ 150 แพงจังว่ะ โกงมิเตอร์ป่ะเนี่ยจากพระนครมาพญาไทเนี่ยนะ 150 เชียว" ว่าแล้ว หน้าอย่างเนส์เนี่ยนะ จะยอมจ่ายง่ายๆ
"เนส์พอเหอะ เด๋วเวย์จ่ายเองก็ได้"
"หรอ ได้ไงอ่ะ มาแค่เนี่ย 150 โกงชัดๆ"แกนั่นแหละโกง ฉันว่าถูกแล้วนะ 
"พอเหอะเนส์ เวย์จ่ายเอง อ่ะค่ะ 150 ไม่ต้องทอนนะค่ะ" ฉันก็ต้องยอมจ่ายเงินแทนพี่ชาย โดยฉันจ่ายแบงค์ 500 ไป ถือว่าตื้บ ที่โดยพี่ชายฉันบ่น
"อืมอืม แฟนหรอ พาไปเช็คสมองบางนะ " หะ เนส์เนี่ยนะ แฟนฉัน งกๆอย่างนี้ไม่เอามาทำแฟนหรอก อีกอย่างเค้าก็เป็นพี่ชายของฉันด้วย
"มะ ไม่ใช่..."
"เวย์ ไปเหอะ สายแล้วนะ" ยังไม่ทันทันแก้ตัวกับลุงเลยอ่ะ ฉันก็ถูกลากเข้าโรงเรียนสะแล้ว

"เวย์ คิดถึงแกจัง" หลังตากที่ฉันก้าวเข้าห้องมา ฉันก็เจอกับเพื่อนสนิทของฉัน ไม่ใช่ใคร ฟักแฟงนั่นแหละ และก็เพื่อนแบล็คเบอรี่ที่น่ารักของฉัน อิอิ แบล็คเบอรี่เป็นชื่อกลุ่มฉันน่ะ
"คิดถึงแกนะ เวย์" แล้วก็ตามด้วยเสียงของฝ้าย เพื่อนหญิงฝาแฝดของฉัน
"เวย์ คิดถึงแกนะ" แล้วก็มาติดๆกับเสียงฟาง แฝดของฝ้ายนี่ละ แบล็คเบอรี่ของฉัน
"อ้าว ทุกคน นั่งที่ๆ วันนี้มีเพื่อนใหม่ย้ายมานะ 2 คน ชายหนุ่มสุดหล่อโฮก อิอิอิ" หลังจากที่ฉันเข้ามาในห้องได้สักพัก มาสเตอร์วารุณีก็เดินเข้ามา และสั่งให้นักเรียนทุกคนนั่งที่ (โดยพวกฉันเลือที่นั่งกันที่ริมหน้าต่าง กลางแถว เพราะวิวดี ฉันหลังอยู่ข้างหลังฝ้ายกับฟาง ส่วนฉันนั่งข้างฟักแฟง) พร้อมกับบอกว่า มีนักเรียนเข้าใหม่อีก 2 คน แล้วยังบอกว่าหล่อโฮก พร้อมกัยทำหน้าทำตา อยางจะกินเด็ก แก่แล้วนะค่ะ มาสเตอร์ 
"เวย์ นักเรียนเข้าใหม่จะมีหน้าตาแบบไหนนะ " หึ ไร้เดียงสาจริงๆ หล่อไม่เท่าคีย์ของชั้นหรอกย่ะ 55+
"หล่อไม่เท่าพี่คิมของแกหรอกน่ะ"
"จริงด้วย"
"พี่คิมแกอ่ะหล่อออกนะ" แจมขึ้นมาเชียวนะยัยแฝดนรก(ฉายาอ่ะนะ)
"อ้าว พวกเธอน่ะ เข้ามาสิ" สิ้นเสียงยัยแฝดนรก ก็ตามมาด้วยเสียงมาสเตอร์ จากนั้น นักเรียนใหม่ก็เดินเข้ามา
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" กลังจากที่เดินเข้ามา เพื่อนฉันก็พากันกร๊ด ลั่น แต่นายนั่นมันก็หล่อดีนะ เอ๊ะ รู้สึกว่าเหมือนฉันจะผู้พันกับคนแรกนะ รู้สึกแปลกๆ เหมือนจะคุ้นๆ
"อ่ะ นักเรียน คนแรกนะชื่อว่า ธนากร สิงหเดโชชัย ส่วนคนที่สองนะ ชื่อคุณานนต์ เบญจวายุพิรุณทศพิศ"เหอะเหอะ คนที่สองน่ะนามสกุลหรือนั่น แปลกๆ สงสัยบรรพบุรุษจะบ้ารีบอร์น แต่ทำไม ไอ่คนแรกมองมาที่ฉันคนเดียวล่ะ ไม่สิ เค้าจ้องเลยล่ะ
"คนแรกน่ารักดีเนาะ มองมาทางเราด้วยอ่ะ"
"อย่างนั้นคนเรียกว่าจ้องย่ะ"
"อ้าวพวกเธอ แนะนำตัวกันสิ"
"ครับ"/"กริ๊ดดดดดดดดดดดด"/"ซุกซิบซุบซิบ"
"ผมชื่อซันเดย์นะครับ จะเรียกเดย์ หรือ ซันก็ได้ครับ"ชื่อซันเดย์หรอ อาทิตย์สินะ
"ผมโซดาครับ เรียกว่าดาก็ได้นะ" ดา 555+(เฮียเดย์(อ๊อฟ รั้วจร.รู้ดี ชื่อนี้ 55+)กับเจ๊ดา) เกย์อะป่าวว่ะ อิอิ
"เธอสองคนน่ะ ย้ายมาจากโรงเรียนเดียวกันใช่มั้ย ทีนีตี้ อินเตอร์สินะ"
"ครับ เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ ใช่มั้ยไอ่ดา" พอเดย์พูดจบ ก็กอดคอโซดาทันที ยี้ เกย์แน่เลย
"กริ๊ดดดดดดดดดดด"<--* ยัยชะนีห้องชั้นยังจะยินดีอีกนะ ท่าทางแบบนั้นน่ะ เกย์ชัดๆ
"งั้นพวกเธอสองคนไปนั่งข้างหลังธนัชชา กับ วราภรณ์นะ ตรงนั้นน่ะ" มาสเตอร์จัดการเรื่องที่นั่งของสองคนนี้ โดยชี้มาที่ข้างหลังของชั้น จากนั้น ชั้นกับฟักแฟงก็มองหน้ากันสักพัก แล้วฝ้ายกับฟางก็หันมา พร้อมส่งสัญญาณให้ฉันสองคนดุข้างหลัง พอฉันมองไป อ๊าก เดย์กับดา นั่งข้างหลังชั้น 
"อ้าวพวกเธอ ปรับความสัมพันธุ์กับเพื่อนใหม่ไปนะ อย่างพวกเธอด้วย" แล้วมาสเตอร์ก็เดินออกจากห้องไป พร้อมกับนักเรียนทุกคนที่เข้ามารุมล้อมที่โต๊ะของซันเดย์และโซดา เหอะ หน้าเบื่อ อยู่ม.3กันแล้ว ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ยังไม่จบนะ อิอิ ไม่มีประชาชนเลยอ่ะ

ณ ศูนย์อาหาร
"เห้อ วันนี้ทั้งวัน แบล็คเบอรี่ไม่ได้เรียนเลยเนาะ"
"อย่าว่าแต่แบล็คเบอรี่เลย ยัยแฝดนรก เรนโบว์ไม่ได้เรียนเลยมากกว่า" ฟักแฟงพูดขีน ลืมบอกไปอีกนะ เรนโบว์คือชื่อห้องฉันน่ะ ถ้าเป็นชื่อแก็งซ์ก้อจะนำด้วยสี แล้วตามด้วยเบอรี่ อิอิ เป็นไงจร๊ะ ชื่อกลุ่ม 55
"ก้ใช่น่ะสิ ฉันน่ะ อุตสาห์ทำการบ้านครบทุกวิชาเลยเชียวนะ" น่าโมโหจริงๆ ฉันน่ะอุตสาห์อดตาหลับขับตานอน เพื่อมานั่งปั่นการบ้านเลยเชียวนะ ไหงไม่ได้เรียนซะได้นะ เดี๋ยวสี่โมงก็เลิกแล้ว
"หนิยัยเวย์ อย่ามัวแต่พูด รีบๆกินสิ ต้องไปศูนย์คอมอีกไม่ใช่หรอ" เชอะ ยัยฝ้าย ทำเป็นบ่นไปได้ ก็แค่ศูนย์คอม
"อืมๆ" ฉันฟังมันบ่นเสร็จ รีบยัดซูชิเข้าปากไป ง่ำง่ำ อร่อย ^^
พอฉันหม่ำเสร็จ ยัยแฝดนรกกับฟักแฟง ก็พากันเดินออกไปจากศูนย์อาหารทันที จะรีบไปไหนฟ่ะเนี่ย น้ำยังไม่ได้กินเลยนะ
"รอด้วยดิฝาง.." พอฉันพูดเสร็จก็รีบเดินไปให้ทันพวกนั้น แต่ทว่า ระหว่างฉันวิ่ง ดันมีคนเข้ามาขวาง และเบรกไม่ทัน..
โครม..ม..ม O_o^
"อ๊ายยย ร้อนๆๆๆ นี่ เดินภาษาอะไรของนายน่ะ ดูตาม้าตาเรือมั่งสิ " เพราะหยุดไม่ทัน นายนั่นดันมาขวางทางฉันก่อน เพราะเหตุนี้นี่เอง ฉันถึงได้ไปชนกับอีตาซันเดย์ นักเรียนใหม่ ขวัญผู้หญิงเรนโบว์ ที่กำลังถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวร้อนๆส่งตรงจากร้าน
"เธอนั่นแหละ จะรีบวิ่งไปหาป้าเธอรึไง ยัยเบ๊อะ" หน้อย อีตาบ้า ขวางทางฉันเอง ยังจะมาเรียกฉันเบ๊อะอีก
"ฝากไว้ก่อนเถอะนะ ไอ้ตัวซวย ถ้าไม่ติดว่าต้องรีบไป นายได้ตายตรงนี้แน่" ไปแล้วเว้ย!! หึอารมณ์เสียจริงๆ หลังจากบ่นเสร็จ ฉันก็รีบวิ่งไปขึ้นลิฟท์ เพราะลืมไปว่า พวกฉันต้องไปที่ศุนย์คอมฯ เพราะครูปุ้ยนัดเรื่องการแข่งขันอี-บุ๊ค เหอะ ถ้าไม่ใช่เพราะได้โควต้าเรียนที่โรงเรียนนี้ และเรียนต่อมหาวิทลัยฟรี 4 ปีถ้าไปถึงระดับประเทศนะ ฉันก็ไม่ไปหรอก
"นี่นี่ เธอน่ะ เดี๋ยวก่อน.." อะไร จะเรียกฉันไปด่าอีกรึไง ไม่มีวันสะหรอก ไปดีกว่า
" ^ U ^ " ฉันหันไปแลบลิ้นใส่นายซันเดย์ ตัวซวย จากนั้นฉันก้อวิ่งไป ทั้งเนื้อตัวเปียกน้ำก๋วยเตี๋ยว ร้อนๆ
"เธอลืม...กุญแจไว้.."

ณ ศูนย์คอมพิวเตอร์
"ธนัชชา ใกล้จะแช่งแล้วนะ อย่าทำเป็นเล่นไป เธอจะทำให้ศูนย์คอมเราเสียชื่อไม่ได้นะ เข้าใจมั้ย" มาถึงเจ๊จิ๋มก็สารธยายสะยาวเลยอ่ะ ต้องให้ซ้อมขยันขยันขันแข็ง เห้อ ทำไมต้องเดินผ่านพี่มอสด้วยนะ ไม่งั้นคงไม่ต้องมานั่งซ้อมแบบนี้หรอก
"แล้วใครเป็นโปร ใครเป็นคนรวมเนื้อหา ตกลงกันหรือยัง" พี่มอสเริ่มถามถึงเรื่องหน้าที่ของคนในทีม
"ยัง"
"อะไรอ่ะ นี่ยังไม่ได้ตกลงเรื่องหน้าที่กันอีกหรอ" หา พี่ต่อนี่ถึงกับอึ้งเชียวหรอ
"ไปไป พวกเธอไปตกลงกันเรื่องหน้าที่กันก่อนนะ อ่ะ ไปได้แล้ว" เห้อ นี่ล่ะน้า ศูนย์คอม สิ้นเลียงเจ๊จิ๋ม ต่อด้วยเสียงพี่มอส ตามด้วยเสียงพี่ต่อ ปิดท้ายด้วยเสียงครูปุ้ย เซ็งจริงจริง 
"ไปล่ะนะค่ะอาจาร์ย" พูดจบฉันก็ยกมือไหว้ครูจิ๋มกับครูปุ้ย พร้อมกับเดินออกจากศูนย์คอมไป แต่ก่อนที่ฉันจะเดินออกจากศูนย์คอม ฉันก็เดินผ่านชายฉกรรณ์ รูปร่างสูง ใหญ่ ผิดสีดำสนิท ราวกับนิโกรผสมแอฟฟริกา ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้ต้นดีดีนี่เอง
"ไอ่เตี้ย" หลังจากที่เดินผ่านไอ่ต้น  ก็ตามด้วยเสียงจากชายอีกคนหนึ่ง ที่อยูเบื้องหลังของฉัน พอฉันหันไป ก็พบกับชายรูปร่างสูง แห้ง แต่แรงเยอะ ผิวขาว แต่หน้ามีสิว ก็ไม่ใช่ใครอีกแหละ ไอ่ปิ่นดีดีนี่เอง ความจริงมันชื่อทีม แต่มันบ้า อุตลิดให้คนเรียกปิ่น จากชื่อจริงของมันเอง 'ปิ่นพงศ์'
"เตี้ยแล้วไง ถึงจะเตี้ย แต่หน้าก็ไม่มีสิวเว้ย!!" 
"...." 55 ถึงกับพูดไม่ออก
"ไปแล้วเว้ย!!" 55 ในเมื่อมันไม่พูด ฉันก็เลยบอกลามันแทน จากนั้นฉันก็เดินออกจากศูนย์คอมไป พอเปิดประตูออกมา ก็พบกับเพื่อน
แบล็คเบอรี่ที่น่ารักของฉัน
"ทำไมช้าจังล่ะเวย์ แฟง รอนานแล้วนานแล้วนะ แล้วฝ้ายกัยฟางล่ะ" เหอะยัยแฝดนรกน่ะหรอ ลืมไปเลย
ผลัก ก..ก
"นี่นี่ เวย์ เธอว่าพี่กอล์ฟอ่ะ น่ารักมั้ย" ไอ่กอล์ฟดำดำนั่นน่ะหรอ
"หนิ ยัยฟาง พี่โบสของฉันอ่ะ หล่อกว่าย่ะ" เหอะเหอะ เตรียมผิดหวังไปเหอะ 55 สองคนนั้นมทีแฟนแล้ว ในศูนย์คอมนี้แฟละ
"55 ยัยแฝดงี่เง่า เธอไม่รู้อะไรเลยหรอ ว่าพี่กอล์ฟอ่ะ คบกับน้องกุ้ง เวป HTML ม.ต้นอ่ะ ส่วนพี่โบสอ่ะ คบกับพี่น้ำ ในทีม 3D ม.ปลาย ทีมเดียวกับพี่โบสนั่นน่ะแหละ อกหักอีกรอบนะจร๊ะ ยัยนรก" สิ้นของฉัน ทุกคนก็เดินตามฉันเพื่อไปขึ้นห้องเรียน ยังไม่ผ่านพ้นอนาเขตศูนย์คอม ไอ่ปิ่นก็เดินตามมา พร้อมกับเรียกพวกฉัน แล้วมันก็บอกใก้ฉัน
"ไปที่ห้องคอมหลังจากเลิกเรียน ครูปุ้ยฝากมา" อืม แต้งกิ้ว
"เออ" ฉันตอบกับไปโดยไม่สนใจ 
"แล้วเรียนไรอ่ะ" ยังจะถามต่ออีกนะ
"เรียนหนังสือ!!" สิ้นคำถามของปิ่นพงศ์ แบล็คเบอารี่ที่น่ารักของฉัน ก็ตอบพร้อมกันเป็นเสียงเดียว 55+ อึ้งไปอีกหนึ่งวันเลย
"อืม ตอบแบนี้ไม่ถามดีกว่า" ยังจะบ่นอีก แล้วมันก็เดินไป

ณ ห้องเรียน 
"เวย์ รู้เรื่องซันเดย์กับโซดากรือยังอ่ะ" อะไรเนี่ย แข้มาก็มีเรื่องเลยหรอ 
"ทำไมอ่ะ" ฉันถามบีบี เรื่องของไอ่ตัวซวยกับเจ๊ดา
"ก็พวกนั้นอ่ะ ย้ายไปอยู่ห้อง 6 อ่ะดิ" โธ่ นึกไปกระโดดตึกตายสะแล้ว 55 ดีเหมือนกัน
"ก็ดีแล้วนิ" โล้งจริงจริง
"มันดียังงัยอ่ะ รันเวย์ ฉันยังไม่ได้เบอร์ของสองคนนั้นเลยนะ" ยัยชะนีบ้าผู้ชาย
"ยัยบ้าผู้ชาย" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย พร้อมเดินไป และไม่สนใจในท้าทางของบีบีเลยแม้แต่น้อย

เรียน--------------------------------------คาบ----------------------------------------------บ่าย----------------------------------------------
ดิ๊ง ดิง ดิ่ง ติ๊ง ติง ติ่ง ชิ๊ง ชิง ชิ่ง
"นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ" หลังจากสัญญาณเวลาได้ดังขึ้น เป็นเสียงที่ให้รู้ว่าเวลาเลิกเรียนถึงแล้ว หัวหน้าห้องก็บอกทำความเคารพ แล้วมาสเตอร์ก็ปล่อยนักเรียน
"เวย์ ไปส่งฟักแฟงกันก่อนเหอะ เดี๋ยวค่อยขึ้นไปศูนย์คอม" หลังจากที่เดินออกจากห้อง ยัยแฝดนรกก็ชวนให้เราไปส่งฟักแฟงกันก่อน ค่อยขึ้นไปที่ศูนย์คอม 
"อืมก็ได้นะ ไปหาของกินเล่นด้วยเหอะ แหะแหะ หิวหิว ^ ^* " นี่เป็นทำเนียมของฉันเอง ต้องหาของกินหลังเลิกเรียน ก่อนที่จะไปเรียนพิเศษตอนห้าโมงเย็น ไม่งั้ยเรียนไม่รู้เรื่องแน่ๆ
"นี่ยัยเวย์ แกจะลดอาหารมิ้อเย็นสักวันจะได้มั้ยว่ะ"
"เดี๋ยวก็อ้วนตายหรอกนะ"
"นั่นสิเวย์ ต้องเข้าฟิตเนสด้วยนะ" อะไรห่วงขนาดนั้น ตกลงมันร่างกายฉันหรือร่างกายพวกเธอกันแน่หะ ฝ้ายบอกให้ลดอาหารมื้อเย็น ฟางบอกว่าเดี๋ยวอ้วน ฟักแฟงบอกให้เข้าฟิตเนส ตังฉันละ คิดบ้างมั้ยเนี่ยหะ ฉันอยากจะไปสปา
"เหอะน้า เดี๋ยวเรียนไม่รุ้เรื่อง"
"มามุกนี้ตลอดเลยนะแก กินไวท์ช๊อคใช่มั้ยล่ะ จะไปดูพี่หนุ่มหล่อๆน่ะสิ" อิอิ รู้ได้งัยอ่ะ

"ฟักแฟง เจอกันทีเดิมนะ ร้านตาม้าตาเรืออ่ะ" ตามาตาเรือเป็นร้านเครื่องดื่มค่ะ อยากจะเบิร์ดกะโหลกคนตั้งชื่อร้านซะจริงจริง หึ ตาม้าตาเรือ
"จร้า บายนะ" หลังจากที่ฉันส่งฟักแฟงเสร็จ ก็เดินขึ้นไปทีศูนย์คอม อ่า ไวท์ช๊อคนี่ อร่อยจริงจริง

ณ ศูนย์คอมพิวเตอร์
ขณะที่ฉันกำลังซ้อมอี-บุ๊คอยู่ดีดี ภาพจากการมองเห็น ก็มืดลง  เพราะโดนปิดตา 
"ทายสิ ว่าใคร" หลังจากที่ฉันได้ยินคำนั้น ฉันก็นึกว่า ให้ศูนย์คอมนี้มีใครอยู่บ้าง แต่ไม่ทันนึก ก้อมีเสียงแทรกเค้า
"ไอ่ปิ่น อย่ามัวแค่เล่น ไปซ้อมได้แล้ว เค้าเป็นผู้หญิง ไปปิดตาเค้าได้งัย" ไอ่ปิ่นอีกล่ะ ไอ่บ้าเอ้ย ตูจะทำงาน
"ปล่อยสิ ไอ่ปิ่น เวย์จะทำงานต่อ" ฉันพูดจาขอร้องเมื่อรุว่า ใครเป็นเจ้าของมือที่กำลังปิดตาฉันอยู่
"โห่ ครูปุ้ยอ่ะ ขัดแผนผมอีกล่ะ" หึ ไอ่สิวเอ้ย 
"ขัดบ้าขัดบออะไรล่ะ นี่พวกเธอนะ อี-บุ๊คม.ต้น ห้าโมงแล้ว เซฟงานไว้ในเครื่องให้เรียบร้อยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ครูมาตรวจงานอีกที วันนี้ครูมีธุระอ่ะ ล่ะก็ อย่าลืมปลดโปรเท็คด้วยนะ เดี๋ยวงานหาย" เหอะ หลุดจากนรกศะทีนะ
"ไปแล้วนะครูปุ้ย บาย"พอได้ยินดังนั้น ฉันจึงล่ำลาอาจาร์ยให้เรียบร้อย 
"งั้นไปแล้วค่ะอาจาร์ย"
"อาจาร์ยไปแล้วค่ะ สวัสดี"
"ไม่รู้จักเคารพเลยนะ ไอ่เตี้ย" ไอ่สิวพูดมาก
"แล้วแกเคารพตายอ่ะ ไอ่สิว"
"หึ้ย ย..ย ยัย ย..ย"
"ปิ่นพงศ์ ไปทำงาน" หึหึ สมน้ำหน้า 55+ ฉันยืนหัวเราะเยาะเย้ยไอ่ปิ่นมัน สมน้ำหน้าสักพัก แล้วก็เดินออกจากศูย์คอมไป
"ช้าอีกแล้วนะแก เดี๋ยวยัยแฟงก็รอนานหรอกน่า" เออ นั่นสินะ ลืมเลย
"เห้ยแก รีบไปเหอะ เดี๋ยวยัยแฟงรอนานว่ะ

ณ ร้านตาม้าตาเรือ
"นี่แก รู้มั้ยอ่ะว่าแกมาเรทไปเท่าไหร่ ฉันรอแกครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ไปไหนกันมาเนี่ย ดูสิ เสื้อผ้าก็ไม่ยอมไปเปลี่ยน มาเรียนในเครื่องแบบเลยนะแก"ปาด พอเห็นหน้า มาเป็นชุดเลย ก็มัวแต่ไปทะเลาะกับไอ้ปิ่นอยู่อ่ะดิ 
"ก็รถมันติด" อิอิ มุขเดิม ก็รถมันติดจริงจริงนี่น้า
"อย่าไปเชื่อมันเลยยัยแฟง รันเวย์มัวแต่ไปจีบกับไอ่ปิ่นอยู่อ่ะดิ" ขัดขึ้นมาเลยนะแก ยัยฝ้าย ยัยแฝดนรก 
"เหอะน้าแก ไปเรียนเหอะ อย่าไปพูดถึงคนติงต๊องอย่างมันเลย" เมื่อโดนหยอดมุขแบบนี้ ฉันจะรีบเปลี่ยนทันทีเลย อ๊ายยยย เขิน ^///^"
"บอกว่าอย่าไปพูดถึงมัน ต่หน้าแกแดงขึ้นมาเชียวน้า" อ๊ายยย แซวอีกแล้วยัยฟาง เขินเขินเขิน
"บ้าหน่า" ฉันตอบไปอย่างเขินเขิน แล้วเดินไปอย่างเขินอาย เพราะความเขินนั่นเอง ฉันจึงไปเดินจูงมือฟักแฟงอันอ่อนนุ่ม เนียนเรียบ น่าสัมผัส แต่ทำไมวันนี้ มือยัยแฟงมันหยาบกระด่าง ไร้ความนุ่มนวล อ๊าย ฉันคว้ามือใครมาละนี้ เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันจึงหันหลังไปดูว่าใครกัน ที่ฉันไปคว้ามือมา
เฮื้อก!! พี่อ๊อฟ 5.6 นี่ อ๊าย แทบจะเป็นลม ไอดอลของช้านนนี่
"นี่น้อง จะปล่อยมือพี่ได้หรือยังครับ" อ่ะค่ะ คำพูดของพี่อ๊อฟ เตือนสติของฉันให้กับคืนมา พร้อมกับมือของฉันเอง ที่รีบปล่อยออกมาจากอุ้งมือที่แสนจะกรดด่างของเฮียอ๊อฟ
"ค่ะค่ะ ขอโทษค่ะ" จากนั้น ฉันก็เดินกลับไปหาเพื่อนๆ แบล็คเบอรี่ของฉัน แต่มันก็ตามมาด้วยคำถามที่สุดแสนจะอาย เพราะพึ่งหน้าแตกมาหมาดๆ
"นี่นี่ เวย์เขินปิ่นพงศ์ขนาดนั้นเลยหรอ"
"เขินขนาดจับมือพี่อ๊อฟสุดหล่อเลยหรอ"
"ชอบไอ่ปิ่นอะดิ๊"
"โอ๊ย!! คิดบ้าอะไรกันอยู่นี้พวกแก" พออย่างนั้น ฉันจึงเดินเข้าไปเรียนพิเศษด้วยเวลาที่เรทสุดขีด โดนครูนิเทศซะยับเลย เพราะใครกันนี่

--------------เรียน------------เสร็จ------------------แล้ว------------------

"เวย์กลับบ้านยังงัยอ่ะ ให้พ่อแฟงไปส่งมั้ยอ่ะ" หรอ ก้อดีนะ แต่ไม่ดีกว่า พ่อฟักแฟงหน้ากลัว
"อืม ไม่เป็นไรหรอกนะ.."
"ยัยเวย์มันถึก"
"กลับบ้านเองได้" นี่ชั้นยังพูดไม่จบเลยนะ
"ไปนะ บาย" เมื่อปฏิเสธความช่วยเหลือจากฟักแฟงเสร็จฉันก้อเดินแยกตัวออกมาที่หน้าสยาม เพื่อนั่งรถแท๊กซ๊กลับบ้าน เมื่อฉันขึ้นรถพร้อมบอกจุดหมายปลายทางที่ต้องการจะไป ฉันก้อนั่งเหม่อลอยไปคนเดียว คิดนู้นคิดนี่ไปเรื่อย แต่เหมือนว่าตัวฉันจะลืมอะไรบางอย่างนะ เหมือนรู้สึกว่า อะไรมันหายไป แต่มันก้อนึกไม่ออก แต่สักพัก โทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น เอ๊ะ ใครโทรมากัน หือ พี่เนส์นี่
"ฮัลโหล่ มีไร"
'เวย์ ตอนนี้พี่อยู่บ้านเพื่อนนะ จะกลับบ้านประมาณเที่ยงคืนนะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ กับข้าวอยู่ในตู้นะ พี่อุ่นให้แล้ว' 
"อืม งั้นแค่นี้นะ"
'ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด' ไอ่พี่บ้า วางสายใส่ฉันเลยนะ พอคุยจบแท็กซี่ก็มาจอดที่หน้าบ้านฉันพอดี ฉันจ่ายค่าโดยสาร แล้วลงจากรถ พร้อมกับหากุญแจบ้าน เพื่อที่จะไขเข้า อาบน้ำ หม่ำข้าว เล่นเอม ให้สบาย แต่..ฉันรู้สึกถึงความผิดปกติ เมือมือของฉัน ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ กับไม่เจอกูญแจบ้านอย่างที่คิด มือฉันสํมผัสกับความว่างป่าว อ๊าก กุญแจบ้านหาย เวรละเห๊อะ จะเข้าบ้านยังงัยล่ะเนี่ย อยู่กันสองคนพี่น้องสะด้วยสิ รอบรั้วบ้านก็มีแต่สัญญาณกันขโมย จะโทรหาพี่เนส์ โทรศัพท์ก็ไม่มีตังค์ จะเดินออกไปเติม ทางก็แสนเปลี่ยว จะใช่ตู้โรศัพท์สาธารณะ ก็ใช้ไม่เป็น ถึงเป็น ก็จำเบอใครไม่ได้สักคน โทรศัพท์ไอ่เนส์ก็พัง แถมยังใช่เบอร์สาธารณะโทรมาอีก
หลังจากที่ยืนบ่นกับตัวเองไปด้สักพัก คนข้างบ้านก็ขับรถเข้ามาพอดี จากนั้นก็มีผู้ชายที่รุ่นราวคราวเดียวกับฉันลงมาจากรถ หน้าตาคุ้นมากมาก เหมือนเคนเจอ เอ๊ะ นายซันเดย์ ตัวซวยนี้ บ้านอยู่ที่นี่หรอ โลกมันกลมจริงวุ้ย
"นี่เธอ จะค้างอะไรนักหนาหะ แค่เห็นหน้าฉันเนี่ย" ฉันยืนจ้องหน้าเค้าสักพัก
"ปะ..ป่าว มะ..ไม่มีอะไร"เพราะความอึ้ง ฉันจึงพูดอย่าง ตะ..ตะ..ติด อะ..อะ..อะ..อ่าง..อ่าง
"มีพิรุจนะเนี่ย เธอจะมายกเค้าบ้านหลังนี้หรอ ไม่ได้การล่ะต้องจักบส่งตำรวจสะหน่อยแล้ว" แก ทำน้ำก๋วยเตี๋ยวหกใส่ฉํนแล้วยังจะจับฉันส่งตำรวจอีกนะ
"จะบ้าหรอไอ่ตัวซวย ฉันจะยกเค้าบ้านตัวเองเพื่อะไร" ไอ่บ้าเอ้ย ไม่รุ้เรื่องอะไรเอาสะเลยนะแก
"ระ..หรอ แล้วทำไมเธอไม่เข้าบ้านเธอล่ะ จะมายืนตรงนี้ทำไม" โอ๊ย เข้าได้ก็เข้าไปนานแล้วย่ะ ไม่มามัวยืนเถียงกับนายข้างนอกหรอกนะ
"เข้าได้ก็เข้าไปแล้วย่ะ กุญแจบ้านฉันหายนิ จะเข้ายังงัย" หายไปตอนไหนยังไม่รุ้ตัวเลย
"แล้วทำไมเธอไม่ปืนเข้าล่ะ หรือว่าปืนไม่เป็น ให้ฉันอุ้มมั้ย"
"ใช่ ฉันปืนไม่เป็น แล้วถ้าปืนเป็น ฉันก็ไม่ปืนหรอก สัญญาณกันขโมยรอบบ้านเลยเนี่ย" ฮืออือ ยุงกัดตายหน้าบ้านนี่แหละ นี่เพิ่งสองทุ่มเอง กว่าไอ่เนส์จะกลับ ก็ปาไปเที่ยงคืน โอ๊ย เป็นไข้เลือดออกกันพอดี
"ฉันว่าฉันเก็บกุญแจได้นะ ไม่รู้ว่าจะใช่ของเธอหรือป่าวนะ " จริงหรอ อ๊าย อยู่หยายหนาย 
"O*O"
"จะจ้องทำไมเล้า หาอยุ่เนี่ย แปบดิ" เค้าพูดพร้อมกับนำมือควักล้วงกระเป๋าที่อยู่ตามกางเกง คลำคลำต้องหน้าอก
"เจอมั้ย เร็วเร็วสิ ฉันอยากเข้าบ้านนะ" 
"แปบดิ หาก่อน เอ แต่ฉันว่าฉันเอาไว้ในนี้นะ หายไปไหนแล้วเนี่ย รอแปบนึงนะ เดี๋ยวไปดูในกระเป๋าก่อน" ฮือฮือ ขะได้เข้าบ้านมั้ยเนี่ย ตอนแรกก็นึกว่าจะได้เข้าบ้านแล้วเชียว ไหงเป็นงี้ได้อ่า
"นี่นายเจอรึยัง"
"ฮิฮิ~~ *( - -)" อะไรกัน สายตาแบบนั้น หลบหน้าแบบนั้น
"หรือว่า .. กุญแจบ้านช้าน หมดกัน ไม่ต้องทำแล้ว " อือฮือ 
"เอาหน่าเอาหน่า อย่าร้องเลยนะเธอ เดี๋ยววันนี้เธอนอนบ้านฉันก่อนก้อได้ " ฮืออือ กุญแจบ้าน
"นอนกับนายเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก เพิ่งรู้จักกันเองนะ" จะให้ฉันนอนกับคนที่เพิ่งจะเคยเห็นหน้ากันวันแรก บ้าอ่ะป่าวเนี่ย
"ไม่เป็นไร บ้านฉันน้าจะมีห้องว่างเหลืออยู่ ฉันไม่ปล่อยให้เธอนอนตากน้ำค้างหรอกนะ" ฉันไม่ได้กลัวการนอนตากน้ำค้าง แต่ฉันกลัวจะเป็นไข้เลือดออกเพระยุงมันหามฉันเข้าป่าน่ะสิ
"อืมอืมก้อได้นะ" พอฉันตอบรัยการช่วยเหลือของเพื่อนใหม่อย่างอีซันเดย์ ตัวซวย นายนั่นก็วิ่งเข้าไปเปิดประตูบ้าน พร้อมกลับพาฉันขึ้นไปนั่งบนรถ แล้วขับรถเข้าบ้านไป โถ่ แค่เข้าบ้าน ไม่เห็นต้องพาฉันขึ้นรถไปด้วยเลย เดินเข้าไปเองก็ได้ พอซันเดย์ขับรถมาจอดที่ประตูทางเข้าบ้าน พร้อมกับมีคนเดินมาเปิดประตูรถให้ฉันลง อ๊าย รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงเลย เมื่อก่อนฉันก็มีบอดี้การ์ดแบบนี้ แต่ไอ่เนส์น่ะสิ ไล่ออกไปเฉยเลย พอฉันเดินเข้ามาในบ้าน ซึ่งมีซันเดย์ตัวซวยนำหน้าไป แต่กลับมาพร้อมกับเสียงบ่น
"เดย์ นี่ลูกไปไหนมาฮะ แม่เป็นห่วงแทบแย่เลยนะลูก "
"ไปเล่นบอลมาครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ผมโตแล้ว ดูแลตัวเองไปน่ะแม่"
"แล้วพาแฟนมาด้วนยหรอ ที่ยืนอยู่ข้างหลังลูกน่ะ"
"อ๋อ นี่รันเวย์ครับ เพื่อนผมเอง" นายซันเดย์พูดพร้อมกับหลีกให้แม่ของซันเดย์มองฉันได้สะดวก
"สวัสดีค่ะ"
"อ้าว หนูเวย์เองหรอ นี่ จำป้าได้หรือป่าว ป้าน่ะ แฟนของเพื่อนสนิทของพ่อหนูไง จำป่าไม่ได้ล่ะสิ เออ โตขึ้นแล้วสวยขึ้นเยอะเลยนะ เวย์จำเดย์ได้หรือป่าว พี่ชายของซันเค้น่ะลูก" ลูกเลยหรอค่ะคุณป้า
"หือ จำไม่ได้อ่ะค่ะ แต่ก็พอพอจะจำป่าได้นะค่ะ ป้าริณอ่ะป่าว" เอ น้าจะใช่นะ แฟนของเพื่อนสนิทพ่อ ก็มีคนเดียวนิ
"แหม จำป้าได้ด้วยหรอลูก แหมแหม เออนี้ แล้วทำไมหนูมากับซันล่ะลูก"
"ก็เรื่องมันยาวอ่ะค่ะ.." จากนั้น ฉันก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิขึ้นให้ป้าริณฟัง
"โถ่ๆๆ หนูเวย์ ไม่เป็นไรนะจร๊ะลูก บ้านป้ายินดีตอนรับหนูเวย์เสมอนะ แต่ว่า หนุคงจะนอนห้องเดียวกํบซันเดย์ได้ใช่มั้ยลูก ถ้าซันทำอะไรลูกก็บอกแม่ เอ้ย ป้าได้เสมอนะ" แปลกแปลกแหะ ป้าริณ
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูอาจแค่ไปนั่งเล่นในห้องของซันก็พอ คงไม่นอนหรอกค่ะ เดี๋ยวพี่เนส์ก็กลับมาแล้วอ่ะค่ะ เที่ยงคืนอ่ะค่ะ"
"หรอจร๊ะลูก"
"ค่ะ" ฉันตอบรับป้าริณไปปุ๊ปโทรศัพท์ดังปับ ใครอีกล่ะเนี่ย ฮือ เนส์อีกล่ะ ดีเลย โทรมาพอดี
"ฮัลโหล่.."
'เวย์ วันนี้พี่ไม่กลับบ้านนะ พี่อาจจะกลับบ้านตอนตีห้านะ มีอะไรก็ไว้คุยพรุ่งนี้แล้ว'
"เนส์ เวย์ทำกุ..."
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
"ว่างัยจร๊ะลูก ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่สวยเลย"
"ข่าวร้านแน่แน่เลย ดูเธอทำหน้าสิ 555 ตลกจริงจริง" อีตัวซวย พอซันเดย์พูดจบ ฉันก็ตบหน้าเค้าไปแรงแรง ดังดัง
เปรียะ
"โอ๊ย พูดมาก"
"แล้วเนส์เค้าบอกว่าอะไรหรอ"
"เนส์บอกว่า จะกลับพรุ่งนี้ตอนตีห้าอะไรค่ะ"
"แหมแหม คงต้องนอนกับซันแล้วจริงจริง ถ้ามีอะไรก็บอกป้าได้เสมอนะ" คงไม่ต้องบอกป้าหรอกค่ะ หนูจะจัการเองกับมือนี่แหละ
"ค่ะ"
"โถ่แม่ ซันไม่ทำหรอกน้า ซันโตแล้วนะครับ"
"แตะต้องตัวฉัน แก ตาย" ฉันพูดพร้อมกับทำมือเหมือนปาดไปที่คอ เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า ตาย