3/10 Last Memory บันทึกสุดท้ายในความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #7 : หนังสือรุ่น

หนังสือรุ่น อยู่ดีๆ เพลงๆนี้ก็แวบเข้ามาในหัว

เหมือนเป็นเครื่องย้ำเตือนว่า เวลาของเราเหลือน้อยลงทุกวัน

และสักวัน คำว่าเรา ก็คงจะเป็นเหมือนเนื้อหาในเพลงนั้น

อาจจะเป็นเพราะ เราต้องเติบโตขึ้นทุกวัน

อาจจะเป็นเพราะ คนเราต้องก้าวไปข้างหน้า

อาจจะเป็นเพราะ คนเรามีเป้าหมายต่างกัน

อาจจะเป็นเพราะ เราต่างก็มีเส้นทางของตัวเอง

แม้เราจะสัญญาว่าเราจะกลับมาเจอกันใหม่ และเราจะไม่เปลี่ยนไป

แต่ในสักวัน ที่ภาระหน้าที่รับผิดชอบของเรามากขึ้น

ผ่านช่วงชีวิตและการเวลาไปมากขึ้น

เพื่อนก็จะถูกหลงลืมไปตามกาลเวลา

แต่ก็จะกลับมาอีกครั้งในเวลาที่ทุกข์ เศร้า หรือเหงา

เพราะถึงภาระหน้าที่ของเราจะเบียดบังมันไป

แต่พื้นที่บางส่วนในหัวใจ ก็ยังมีภาพของวันเวลาเก่าๆ

ที่รอคอยวันที่จะกลับมาฉายซ้ำ

และสร้างความตื้นตันให้กับเราในช่วงเวลาที่ชีวิตรู้สึกเดียวดาย

ให้เราเก็บความสุขกับเรื่องราวในอดีตมาเป็นแรงใจ

ที่จะมีชีวิตต่อไป เพื่อรอสักวันที่จะกลับมาพบกัน และทำตามสัญญาที่ให้ไว้

เมื่อเราโตขึ้น มีเรื่องให้ต้องคิดมากขึ้น เพื่อน ก็ดูจะเป็นสิ่งที่สำคัญมากขึ้น

แต่ยิ่งโตขึ้น เพื่อนแท้ กลับยิ่งหายากขึ้น

จนกลายเป็นสังคมแห่งการแข่งขันเต็มรูปแบบ

ถึงวันนั้น คำว่าเพื่อนจะมีความหมาย แต่น่าเสียดาย

ที่ก่อนจะถึงวันนั้น เรา อาจะปล่อยเพื่อนของเราทิ้งไว้ข้างหลังแล้วก็ได้

เฟิร์นไม่มีความสามารถพอที่จะบอกได้ว่าใครเป็นยังไง

ในอนาคตอะไรจะเกิดขึ้น ข้อความข้างบนเป็นเพียงการคาดการณ์

แต่ใครจะไปรู้? จริงมั้ย ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

แค่อยากจะเตือนว่า เวลา มันเดินไปข้างหน้า

แต่มิตรภาพ มันยังอยู่ที่เดิม... ที่ตรงนั้น ในใจเรา

อย่าพึ่งทิ้งมันไว้กับการเวลา และอดีต

~ally~

21 กันยายน 2551

สามปี มันสั้นเนอะ

หนังสือรุ่น - ป้าง