คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 บอกลา ความสงบสุข
“อย่าให้แขนขวาหักนะ ถ้าแว่นน้อยของฉันทำการบ้านไม่ได้แล้วฉันจะลอกใคร” ปลายฟ้า
“ซึ้งมากไอ้เพื่อนรัก T-T”
พอเลิกเรียนมา ฉันก็มาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยปลายฟ้ากับยัยโคโลญจน์ฟัง ทันทีที่สองคนนี้ได้ฟังก็พากันมองฉันด้วยแววตาสมเพชเวทนา ใช่สิ ยัยพวกนั้นไม่เจอเองนี่นา อ๊ากก วันจันทร์หน้าฉันต้องไปเผชิญหน้ากับเจ้าเด็กที่เคยหักแขนคนงั้นหรอ ไม่นะ T^T
“คิดในแง่ดีนะกอหญ้า บางทีเด็กคนนั้นอาจจะมีพี่ชายหล่อๆก็ได้นะ เป็นโอกาสอันดีเลยล่ะ”
“ขอบคุณที่แนะนำย่ะ คงเป็นไปได้หรอก ยัยโค”
“อย่าเรียกย่อๆเด่ะ TOT”
“แล้วแกต้องไปสอนวันไหนบ้างล่ะ แว่นน้อย”
“ก็ทุกเย็นของวันจันทร์ พุธ ศุกร์ แล้วก็ตลอดวันเสาร์น่ะ”
“สี่วันต่อสัปดาห์แน่ะ แบบนี้เราคงได้สวีทกันสองคนแล้วล่ะปลายฟ้า”
“เสื่อม -_-;” ปลายฟ้ามะเหงกใส่หัวยัยโคโลญจน์เบาๆ(แรงหน่อยก็ดีนะ) แล้วหันมาถามฉันต่อ
“ว่าแต่เด็กที่แกต้องสอนอายุเท่าไหร่ล่ะ เตรียมวิธีการสอนไว้รึยัง”
“...”
“...”
“...”
“ว่าไงยะ?”
“ฉันลืมถามมา TOT!!”
“ยัยแว่นบ้า จะไปสอนพิเศษคนแล้วไม่ได้ถามอายุมาเนี่ยนะ เธอเป็นติวเตอร์ประเภทไหนเนี่ย”
“อ๊าก ฉันมัวแต่ตกใจ TxT ครูปพิชญาเล่าแค่ว่าจะจัดเตรียมพวกหนังสือ ชีท อุปกรณ์การสอนให้”
“ยัยบ้า คนเป็นติวเตอร์ก็ต้องจัดการเองสิ เคยสอนมาตั้งหลายงานทำไมเธอถึงเอ๋อได้ขนาดนี้นะ ว่าแต่ตอนนี้คุณครูปพิชญาก็คงกลับไปแล้วแหละ ได้ขอเบอร์ครูมารึเปล่าล่ะ”
“ไม่มีง่ะ มีแต่เบอร์เจ้าของบ้านที่อยู่ในแผนที่ แต่ฉันไม่กล้าโทร”
“งั้นเธอก็รอไปเซอร์ไพรส์วันที่สอนแล้วกัน”
“ขอบคุณที่ปลอบใจแม่โคโลญจน์”
“เอาน่าๆ ไปร้องคาราโอเกะแก้เครียดกันป๊ะ”
โคโลญจน์ชวนขึ้นก่อนจะลากฉันกับปลายฟ้าไปทันที อ๊ะ งั้นคงเรียกว่าชวนไม่ได้หรอก ขอเรียกว่าบังคับดีกว่า คนอย่างแม่นั่นอยากไปก็คือต้องได้ไปนั่นแหละ -_- เอาเถอะ ร้องเพลงคลายเครียดซักหน่อยก็คงดี ส่วนอนาคตอะไรจะเกิดก็คงต้องเกิด เจ้าเด็กนั่นจะแสบขนาดไหน แต่ฉันจะปราบให้ได้ คอยดูสิ!
“ขอเพิ่มซักสองเพลงไม่ได้หรอ T^T”
“นี่มันจะดึกแล้วนะยะ”
“นะๆ สองเพลง”
“เธอขอสองเพลงมาหลายรอบแล้วยัยโลญจน์”
“อ๊ายยย เพลงเดียวก็ได้”
“ไว้ร้องตอนกลับบ้านเหอะย่ะ ฉันต้องนั่งรอรถเมล์อีกนะ”
“T^T”
โคโลญจน์ทำหน้าหมาหงอยใส่ฉัน เป็นสัญญาณที่ดี สรุปได้ว่ายัยนี่ยอมกลับแล้ว งงกันไหมล่ะว่าทำไมฉันต้องนั่งรถเมล์กลับด้วยทั้งๆที่บ้านฉันก็มีกะตังค์ ฉันขอตอบสั้นๆง่ายๆแล้วกันว่ามันประหยัดดี -_- ป้ายรถเมล์นี่จอดอยู่หน้าซอยบ้านฉันเป๊ะ เดินเข้าอีกนิดหน่อยก็ถึง แถมบ้านฉันก็ไม่ได้ห่างโรงเรียนซักเท่าไหร่ นี่ฉันไม่ลงทุนเดินก็หรูแล้ว ส่วนโคโลญจน์จะมีพี่ชาย(สุดหล่อ)มารับ และพ่วงยัยปลายฟ้าที่บ้านอยู่ทางเดียวกันไปด้วย
จะว่าไปแล้วหิวน้ำหน่อยๆ แวะร้านกาแฟที่ทางออกสะพานลอยดีกว่า ว่าแต่ฉันจะกินอะไรดีล่ะ ปกติจะสั่งมิลค์เชค แต่ตอนนี้ฉันเริ่มเลี่ยนๆแล้ว อืม...ในที่สุดฉันก็สั่งอเมริกาโน่ตามผู้หญิงสวยๆที่อยู่ข้างๆ ฟังชื่อเหมือนจะอร่อยเลยแฮะ
ซูด...ด...
“แหวะ!”
TOT อูแหวะ ขม! อะไรกันเนี่ย ขมสุดๆ ฉันไม่ชอบกินอะไรขมๆนะ หิวน้ำก็หิว แถมตอนนี้ก็เดินขึ้นสะพานลอยมาแล้ว เอาไงดีล่ะ ตอนนี้มืดแล้วด้วย ถังขยะอยู่ไหนนะ จะว่าไปแล้วตอนนี้...แถวนี้ก็ไม่ค่อยมีคนนี่นา เททิ้งเลยแล้วกัน -0-!
ฉันก้มลงมองข้างล่าง โอเค มืดสนิท ไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิต งั้นเทล่ะน้า >_<
“เฮ้ย!”
เสียงร้องของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นทันทีที่ฉันเทอเมริกาโน่เย็นๆนี่ลงไป ฉันก้มลงไปมองทางต้นเสียงทันที ไม่นะ TOT มีคนนี่นา นี่สายตาของฉันสั้นลงอีกแล้วหรอเนี่ย
“อ๊า ฉะ ฉันขอโทษ”
“เธอ! ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ถ้าฉันลงไปแล้วจะรอดชีวิตรึเปล่า T^T”
“ถ้าเธอไม่ลงมา เธอไม่รอดแน่ๆ!”
หมอนั่นตะโกนท่าทางหัวเสียแฮะ อะไรกัน แค่กาแฟราดหัวนิดๆหน่อยๆเอง ฉันเองก็ผิดนะ แต่ฉันก็ขอโทษไปแล้วนี่นา -_-
“ถ้างั้นฉันอยู่บนนี้แหละ ปลอดภัยสุด ยังไงนายก็ตามฉันมาไม่ทันหรอกน่า แบร่”
“ยัยบ้า! หยุดนะ”
ฉันรีบวิ่งไปลงอีกฝั่งของสะพานลอยแทน หวังว่าตานั่นจะจำหน้าฉันไม่ได้นะ แต่ถึงจะจำได้ก็หาตัวฉันไม่เจอหรอก ดีไม่ดีคงไม่เจอกันอีกแล้วล่ะ เรื่องหน้าด้านหลายๆเรื่องที่ฉันกล้าทำในช่วงนี้เป็นเพราะฉันถือหลักการ ‘เจอกันครั้งเดียว’ มาตลอดนั่นแหละ เหอๆ -.,-
“แฮ่กๆ... จับตัวได้แล้ว ยัยบ้า!”
“เฮ้ย!” ทันทีที่ฉันลงจากสะพานลอยมา หมอนั่นก็คว้าแขนฉันไว้ทันที ทำไมตามมาไวแบบนี้ล่ะ TOT หมอนี่เป็นโรคจิตแน่ๆเลย ใส่หมวกกับแว่นดำซะพร้อมแถมยังใส่เสื้อโค้ทตัวเบ่อเริ่ม นี่มันปลายเดือนพฤษภาคมนะ พฤษภา! ถึงจะใกล้มิถุนาแล้วก็เถอะ ยังไงฉันก็ไม่คิดว่าจะมีคนปกติใส่เสื้อโค้ทเดินไปเดินมาหรอก
“คิดหรอว่าฉันจะตามเธอไม่ทัน ถนนโล่งซะขนาดนี้”
อยากบอกจังว่าแอบคิด -_- … ปกติถนนแถวนี้มันไม่ได้โล่งขนาดนี้นี่นา ก็เลยกลายเป็นว่าฉันวิ่งลงมาหาตานี่แทนซะงั้น ขอบคุณพระเจ้า
“อย่าฆ่าฉันเลยนะ ฉันยังมีเมียสามลูกสอง T^T”
“คำร้องขอชีวิตพวกนี้ก๊อปปี้มาจากคนขับแท็กซี่ตอนโดนโจรปล้นรึไงฮะยัยแว่น ฉันไม่ฆ่าเธอหรอกน่ะ”
ฉันก๊อปมาจากคนขับแท็กซี่ตอนโดนจี้เป็นตัวประกันต่างหากย่ะ!
“งั้นนายก็ปล่อยฉันไปสิ”
“ยัยบ้า จะให้ฉันปล่อยเธอไปเฉยๆหลังจากเธอเอากาแฟราดหัวฉันเนี่ยนะ”
“มันไม่ใช่กาแฟธรรมดานะ มันคืออเมริกาโน่แก้วละห้าสิบห้าบาทแน่ะ!”
“ถ้าเธอรดหัวฉันด้วยน้ำเปล่าขวดละเจ็ดบาทฉันคงจะอยากฆ่าเธอน้อยลงกว่านี้เยอะ”
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงเล่า ราดไปแล้วนี่นา เสื้อนายเสียหายรึไง ฉันจ่ายเงินให้ก็ได้”
“ฉันไม่ใช่พวกรีดไถนะ แค่เงินน่ะ ฉันมี!”
“งะ...งั้นนายจะให้ฉันชดใช้นายด้วยความสาวของฉันสินะ ร้ายกาจ!”
“ขอร้องเหอะ รสนิยมฉันสูงกว่านี้น่ะ ฉันไม่พิศวาสกระดานใส่แว่นหรอก”
“กรี๊ด ปากหรอนั่น รับไม่ได้ T^T”
“ก็แค่อยากให้รู้ตัว :P”
หมอนั่นพูดแล้วแลบลิ้นใส่ฉัน หนอย.... เดี๋ยวแม่กัดซะหรอก
เอ่อ...ฉันหมายถึงกัดแขนนะ
“ไอ้นู่นก็ไม่ดี ไอ้นี่ก็ไม่เอา แล้วจะเอาไงกันแน่ฮะ ปล่อยฉันซะทีเด้ ฉันจะกลับบ้าน”
“ตอนแรกก็กะว่าจะปล่อยไปดีๆอยู่หรอก แต่พอมาเห็นแบบนี้แล้วรู้สึกว่าปล่อยไปเฉยๆมันตะหงิดๆยังไงไม่รู้”
“ทำมาพูดดี นายไม่คิดจะปล่อยฉันดีๆตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะน่า จะให้ฉันทำอะไรก็บอกมา”
“เธอเรียนอยู่ฟีรานอสนี่นะ”
“ใช่ แล้วไง”
“ถ้างั้น... ตลอดเวลาที่โรงเรียน เธอต้องคอยเป็นเบ๊ฉัน 1 เดือน”
“โอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร.... อ่ะ เห้ย! เป็นเบ๊เนี่ยนะ หนึ่งเดือน แล้วนายอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันหรอ O_O”
“หึๆ...” หมอนั่นหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะถอดหมวกและแว่นกันแดดและปลดเสื้อโค้ทออก ภายใต้เสื้อโค้ทนั่นเป็นเสื้อเชิ้ตสีเทากับเนกไทสีแดง แต่คลุมด้วยสูทสีดำ และกางเกงสีกรมท่านั่น เด็กฟีรานอสขนานแท้!
ส่วนใบหน้าที่เคยถูกแว่นดำปกปิดกำลังยิ้มเย้ยหยันเล็กน้อย นัยน์ตาคมเข้มสีเทา จมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูปเข้ากับคางนั่น....
นั่นมัน!
หล่อแฮะ -_- ขนาดอยู่ในที่มืดยังหล่อเลย เอ๊ะ รึเป็นเพราะว่ามันมืดก็เลยหล่อนะ
“นายเรียนที่เดียวกับฉันจริงๆด้วยแฮะ”
“หึ เข้าใจรึยังล่ะ ต่อไปนี้เธอจะต้องไปเป็นเบ๊ฉันเป็นระยะเวลา 1 เดือน”
“อาทิตย์เดียวไม่ได้หรอ -0-”
“หนึ่งเดือน!”
“แค่กาแฟราดหัวเองนะ”
“ส...สามอาทิตย์ก็ได้”
“สิบวันแล้วกัน”
“สองอาทิตย์ ขาดตัว!”
“โอเค สองอาทิตย์ก็ได้ ว่าแต่นายชื่ออะไร ปีไหนห้องไหนล่ะ”
“ฮะ นี่เธอไม่รู้จักฉันหรอ -0-”
“ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อรู้จักทุกคนในโรงเรียนนี่ (' ' )”
“ฉันรู้น่า เธอคงไม่รู้จักทุกคนในโรงเรียน แต่ว่าทุกคนในโรงเรียนรู้จักฉันน่ะ”
นางเอกเริ่มตะหงิดๆอีกครั้ง -_- รึว่าหมอนี่จะ...
ความคิดเห็น