คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 เตรียมลา ความสงบสุข
“ฮะ จริงหรอ กรี๊ด ขอฉันดูด้วย!”
“หล่อกระชากใจ ยิ่งถอดเสื้อโชว์ซิกแพ็คแบบนี้ หยุดไม่ไหวแล้ววว ถ้าเอาต้นน้ำกับซีนมาด้วยนะ ฉันคงได้ไปตามเหมามาแน่”
“อิจฉายัยเอสเซนส์จังเลย ได้นัวเนียกับพาเธนด้วย”
ฉันถอนหายใจก่อนจะหยิบหูฟังแบบอินเอียร์รูปหมีน้อยมายัดหูทันทีที่เพื่อนร่วมห้องของฉันเริ่มกรีดร้องดังขึ้น -_- ให้ตายสิ ก็แค่นายพาเธน หนุ่มฮอตสุดหล่อประจำโรงเรียนฉันได้ขึ้นหน้าปกนิตยสารโอว่งโอวี่อะไรนั่น กรี๊ดกร๊าดยังกะจัสติน บีเบิลเป็นเกย์แน่ะ ที่จริงฉันก็ไม่เคยเห็นหน้าหมอนั่นหรอก เหมือนจะเคยเห็นหัวแว๊บๆบางเวลาในโรงเรียน ว่าแต่ถ้าจัสตินเป็นเกย์ขึ้นมาจริงๆจะเป็นยังไงนะ ไม่มีวันหรอกมั้ง ออกจะเพลย์บอยขนาดนั้น แต่บางทีถ้าแอบจิ้นคู่กับเอริเก้คงจะเร้าใจไม่น้อย อ๊ากก
“ยัยกอหญ้า เธอทำอะไรของเธอน่ะ -_-”
“ในที่สุดการที่แกเรียนหนักเกินไปก็เริ่มส่งผลแล้วสินะ -0-”
เสียงของ ‘ปลายฟ้า’ และ ‘โคโลญจน์’ ทักขึ้นมาในขณะที่ฉันกำลังเอาหัวโขกโต๊ะ แหะๆ ใช่แล้วล่ะค่ะ ฉันคือ ‘กอหญ้า’ เด็กสาววัย 17 ที่กำลังศึกษาอยู่ในไฮสคูลปี 2 ห้อง 3 ของโรงเรียนนานาชาติสุดไฮโซ ฟีรานอส ไฮสคูล แม้ว่าฉันจะไม่ใช่ลูกคุณหนูผู้ร่ำรวยเท่าไหร่ แต่พ่อแม่ของฉันที่เป็นทันตแพทย์ก็สามารถส่งฉันเข้าเรียนที่นี่ได้สบายๆ
ขออธิบายถึงโรงเรียนของฉันก่อนแล้วกัน โรงเรียนฟีรานอส ไฮสคูลที่ฉันกำลังศึกษาอยู่เป็นโรงเรียนนานาชาติที่เพิ่งเปิดได้ไม่กี่รุ่น แต่เป็นโรงเรียนไฮโซคุณภาพดีเยี่ยม เครื่องแบบนักเรียนจำกัดแค่ต้องใส่กระโปรงหรือกางเกงสีกรมท่า เสื้อเชิ้ตสีเทากับเนกไทสีแดง ที่เหลืออยากจะใส่อะไรเสริมก็ได้ตั้งแต่เสื้อคลุมยันเครื่องประดับ และโรงเรียนของฉันยังมีการแบ่งเป็นห้องธรรมดาและห้องพิเศษ Platinum Class สำหรับลูกคุณหนูไฮโซระดับสูงที่ฉันรู้สึกว่าการศึกษามันก็ไม่ได้ยกระดับไปจากห้องธรรมดาสักเท่าไหร่ ก็แค่ได้รับอภิสิทธิ์เล็กๆน้อยๆมากกว่าเด็กห้องธรรมดาเท่านั้นเอง หรือดีไม่ดี...
เด็กที่เรียนในห้อง Platinum Class ดูจะโง่กว่าเด็กในห้องธรรมดาซะด้วยซ้ำ -_-
“จะบ้ารึไง พวกเธอนี่นะ”
“แหม เอาเถอะๆ พวกเธอลองดูรูปนายพาเธนสิ หมอนี่มันหล่อชะมัด T^T”
“เธอก็อ่านนิตยสารไร้สาระนี่เหมือนกันหรอยัยโคโลญจน์”
“ปละ...เปล่าซักหน่อย ฉันแค่อยากดูแบบเสื้อผ้าต่างหากล่ะ ^O^”
ปลายฟ้าหยิบนิตยสารมากางแล้วเปิดผ่านๆ รูปส่วนใหญ่จะเป็นรูปของนายพาเธนในอิริยาบถต่างๆที่ถ่ายคู่กับเอสเซนส์ นางแบบวัยรุ่นที่เพิ่งจะแจ้งเกิดไปไม่นาน เคยได้ยินข่าวแว่วๆว่าสองคนนี้กำลังควงกันอยู่ แต่ไม่มีเหตุผลอะไรให้ฉันสนใจเรื่องนั้นนี่นา...
ไม่ใช่ว่าหยิ่งอะไรหรอกนะ แต่ฉันรู้ว่าสนไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก T^T
ก็หมอนั่นมันหนุ่มสุดฮอตประจำฟีรานอส ไฮสคูล แถมยังมีแววจะได้เป็นนายแบบแนวหน้า เป็นดาวฤกษ์ที่ทอประกายแสงอยู่บนฟากฟ้า ส่วนฉัน หน้าตาไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ แต่ฉันก็ไม่ใช่คนที่สวยโดดเด่น จะดีหน่อยก็แค่การเรียนดี ถ้าให้เปรียบก็คงเป็นอุกกาบาต...
ไม่เอาอ่ะ น่าเกลียด -_- ขอเป็นดาวเทียมก็ยังดีนะ ถึงฉันจะไม่มีแสงสว่างในตัวเอง แต่ฉันก็มีแผงโซลาร์เซลล์!(เริ่มเลอะ) ยังไงซะ ถ้ารู้ว่าไม่มีหวัง แล้วทำไมฉันต้องสน จริงไหมล่ะ? ฉันเองก็ไม่ใช่พวกบ้าคนดังอยู่แล้ว การที่ฉันจะต้องคอยมองคนๆหนึ่งโดยที่คนๆนั้นไม่ไม่ทางแม้แต่จะจำหน้าฉันได้น่ะหรอ เหอะๆ ไม่เอาด้วยหรอก
“คนไหนคือ ญาริห์ชา มาหาครูหน่อยสิ”
คุณครูผู้หญิงวัย 20 ต้นๆถึงตอนกลางคนหนึ่งโผล่เข้ามาพร้อมกับถามหาคนชื่อ ญาริห์ชา อา... นั่นมันชื่อฉันเอง -_- แล้วถ้าจำไม่ผิด ครูคนนี้คงเป็นครูที่ปรึกษาของห้องพิเศษ Platinum Class ด้วย รู้สึกจะชื่อ คุณครูปพิชญาล่ะมั้ง(ฉันมีความสามารถในการจดจำคนสูง)
“ค่ะ หนูเองค่ะ”
“อ้อ เธอหรอญาริห์ชา เด็กอัจฉริยะที่สอบได้ที่ 1 ของสายชั้นทุกปี”
เขินแฮะ -0-//
“งั้นเธอช่วยอะไรครูหน่อยสิ มากับครูทีนะ”
“ค่ะ”
ฉันมองไปทางปลายฝันกับโคโลญจน์ สองคนนั้นยิ้มให้ฉันพร้อมกับชูสองนิ้วเป็นเครื่องหมาย VICTORY นี่ฉันไม่ได้จะไปรบนะยะ -*- มันค่อนข้างเป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีครูหลายๆคนเข้าหาฉันบ่อย เนื่องจากฉันเป็นที่ 1 ของระดับชั้น จึงได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งขันตามที่ต่างๆ หรือบางครั้งก็ถูกขอให้สอนพิเศษให้ลูกของคุณครูบางคนด้วย แต่ปกติแล้วครูที่มาขอให้ฉันเป็นตัวแทนแข่งขันมักจะเป็นครูหัวหน้าหมวดวิชาต่างๆหรือครูหัวหน้าโครงการ และเท่าที่ฉันรู้ คุณครูปพิชญาไม่ใช่ครูหัวหน้าหมวดใดๆหรือหัวหน้าโครงการอะไรทั้งสิ้นนี่นา ฉันตัดสินใจเก็บความสงสัยไว้ ค่อยๆเดินตามมาจนถึงห้องของครูปพิชญา เธอก้มลงหยิบเอกสารบางอย่างก่อนจะนั่งลงแต่ยังไม่พูดอะไร ดังนั้นฉันจึงจำเป็นต้องเป็นผู้เริ่มสนทนาก่อน
“ครูมีเรื่องอะไรให้หนูช่วยหรอคะ”
“เอ่อ นี่มันเป็นเรื่องที่ครูจะขอร้องเป็นการส่วนตัวเล็กน้อยนะจ้ะ ไม่เกี่ยวกับทางโรงเรียนอะไรหรอก แบบว่า ครูได้ข่าวมาว่าเธอเคยสอนพิเศษให้น้องดิว ลูกสาวของคุณครูมณีรัตน์ใช่ไหมจ้ะ”
“อ๋อ ใช่ค่ะ”
“จ้ะ หลังจากนั้นครูได้ข่าวว่าน้องดิวสอบได้ที่ 1 ของห้องเลยล่ะ เก่งจริงๆเลยล่ะจ้ะ ^^”
คุณครูปพิชญาเอ่ยชมฉันพร้อมกับรอยยิ้ม แต่ฉันเริ่มตะหงิดๆแล้วนะ -_-*
“แล้ว ครูอยากให้หนูช่วยอะไรหรอคะ”
“ครูอยากให้เธอมาช่วยติวให้หลานครูหน่อยได้ไหมล่ะจ้ะ”
“เอ๋? ติวให้หลานของคุณครูปพิชญาน่ะหรอคะ”
“ใช่แล้วจ้า >_< ถือซะว่าเป็นงานพิเศษก็ได้นะจ้ะ เพราะครูมีค่าเหนื่อยให้ด้วย”
“อะ...เอ่อ”
เอาไงดีล่ะ ถึงจะมีค่าแรงให้แต่ฉันก็ขี้เกียจนะ จะให้ฉันหมกมุ่นอยู่กับการเรียนตลอดเวลาคงไม่ได้หรอก ฉันเองก็อยากมีเวลาไปพักผ่อนเที่ยวเล่นเหมือนวัยรุ่นธรรมดาทั่วไปบ้าง
“นะจ๊ะ ญาริห์ชา ถือซะว่าครูขอร้อง ถ้าเจ้าหลานครูยังทำคะแนนคาบเส้นตลอดศกแบบนี้คงไม่ดีแน่ๆ T^T”
คุณครูปพิชญาเริ่มบีบน้ำตาพร้อมกับทำสีหน้าออดอ้อนแบบเด็กๆ เอ่อ คุณครูวัยจะเข้าเลขสามแล้วนะคะ T_T ฉันยังคงยืนอ้ำๆอึ้งๆอยู่จนคุณครูหยิบเอกสารบางอย่างยื่นมาให้
“ลองอ่านเอกสารดูก่อนก็ได้นะจ้ะ เผื่อเธอจะสนใจ ^^;”
“ค่ะ...”
ฉันก้มลงมองเอกสาร มันคือใบอะไรบางอย่างคล้ายๆสัญญา ข้อความระบุถึงการตกลงเป็นคุณครูสอนพิเศษให้กับเด็กชายธรินพัฒน์ ธวัสสานานนท์ จากเนื้อความฉันต้องไปสอนเด็กคนนี้ทุกเย็นวันจันทร์ พุธ ศุกร์ และตลอดวันเสาร์ มีเวลาพักให้แค่วันอาทิตย์เท่านั้น แต่นั่นก็ไม่สะดุดตาฉันเท่าเงินจำนวนห้าหลักที่ฉันจะได้ต่ออาทิตย์ หากนับเดือนหนึ่งมันมากพอๆกับรายได้ที่แม่ของฉันทำได้เลย
นี่สินะ ที่เขาเรียกกันว่า ความงกสยบทุกสิ่ง!
“สนใจไหมจ้ะ ญาริห์ชา”
“แหม เห็นแก่คุณครู หนูจะยอมช่วยก็ได้ค่ะ ^^”
คุณครูปพิชญายิ้มหวานทันทีที่ฉันตกลง เธอกระวีกระวาดค้นหาปากกาด้ามหนึ่งขึ้นมา ยังไม่วายจะเป็นปากกามียี่ห้อที่ดูจะราคาแพง ฉันไม่ชอบปากกาพวกนี้เลย หนักก็หนักทำไมมันถึงขายได้นะ ปากกาตราหมาบินแท่งละห้าบาทก็เขียนลื่นเหมือนกันตราบเท่าที่ฉันไม่ทำมันหล่นพื้น....
“เซ็นต์ลงตรงนี้เลยนะจ้ะ สัญญานี้มีอายุ 1 เดือน และตลอด 1 เดือนนี้เธอจะไม่สิทธิ์ยกเลิกสัญญาเด็ดขาด จนกว่าจะเกิดกรณีบางอย่างดังที่ระบุไว้ในข้อยกเว้นใบนี้...” คุณครูปพิชญาหยิบเอกสารอีกแผ่นหนึ่งยื่นมาให้ฉัน “และทันทีที่เธออ่านเอกสารพวกนี้ครบถ้วน ก็เซ็นต์ได้เลยจ้ะ”
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกลงทำธุรกิจอะไรบางอย่างก่อนจะหยิบเอกสารข้อยกเว้นมาอ่านพอผ่านๆตา รู้สึกว่าข้อยกเว้นพวกนี้ค่อนข้างจะทะแม่งๆหน่อยหนึ่งแฮะ เช่น ฉันโดนรังแกจนทนไม่ไหว หรือโดนกระทำการใดๆที่มีผลกระทบต่อจิตใจ โดนทำร้ายร่างกาย นี่ฉันไม่ได้จะไปสอนเด็กผู้ชายที่เรียนไม่ทันเพื่อนธรรมดาๆซะแล้วหรอ เริ่มหนักใจแล้วแฮะ -0-
คุณครูปพิชญาเริ่มอ่านสายตาของฉันออก เธอหยิบเอกสารข้อยกเว้นไปจากมือของฉันก่อนจะยิ้มแหยๆ
“แหะๆ อันที่จริงเจ้าใบนี่ก็มีไปงั้นๆแหละจ้ะ คงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก ^^; เซ็นต์เลยจ้ะ เซ็นต์เลย”
“เอ่อ... ว่าแต่ทำไมหลานของคุณครูถึงเรียนไม่ทันหรอคะ”
“เซ็นต์แล้วครูจะบอกจ้ะ TOT”
ฉันเริ่มสังเกตพิรุจในดวงตาของคุณครู มันต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ แต่ตัวเลขห้าหลักนี่ก็ชวนน้ำลายสอซะจริง โอกาสงามๆแบบนี้จะหาที่ไหนได้อีก จะว่าไปเด็กผู้ชายอายุไม่กี่ขวบจะมีพิษสงซักเท่าไหร่เชียว ลูกเจ้าคุณนายคุณมาจากไหนแต่ถ้าตกลงเป็นศิษย์ของฉัน กฎของฉันคือปราบให้เชื่องอยู่แล้ว ฉันหยิบปากกาขึ้นมา ถอดฝาออกแล้วค่อยๆจิ้มลงไปที่กระดาษ เอ...แต่ฉันยกเลิกสัญญาไม่ได้นี่หว่า มันไม่ปกติเท่าไหร่นะ แต่สัญญามีอายุแค่เดือนเดียวเอง(กรณีที่สอนไม่จบก็ต่อสัญญาใหม่)โอ๊ย คิดหนัก เซ็นต์ๆไปแล้วกันวะ!
“ยะฮู้ววว!!”
ครูปพิชญาร้องขึ้นมาทันทีที่ฉันเซ็นต์ลงไปในเอกสาร เธอรีบเก็บมันลงซองสีน้ำตาลก่อนจะเซฟไว้ในลิ้นชักที่มีกุญแจล็อคอย่างดี ทำไมฉันรู้สึกเหมือนถูกหลอกอะไรเลยแฮะ - -*
“เริ่มวันจันทร์เลยนะจ๊ะ เธอจะได้ค่าจ้างทุกวันเสาร์ สถานที่เรียนให้ไปตามแผนที่นี้...” คุณครูยื่นแผนที่ให้ฉันก่อนจะพูดต่อ “ที่เหลือคนที่นั่นจะจัดการเอง เธอก็แค่ไปแล้วบอกว่าเธอคือญาริห์ชา ครูสอนพิเศษของคุณชายธรินพัฒน์ก็พอแล้วจ้ะ”
“แล้วทำไมหลานของคุณครูถึงต้องการติวเตอร์ล่ะคะ”
“อ๋อ พอดีว่าหลานครูน่ะไม่มีเวลาไปเรียนเท่าไหร่น่ะจ้ะ ตอนแรกครูจะจ้างติวเตอร์จากสถาบันต่างๆไปให้เขาก็ไม่พอใจ หาว่าแก่ไปบ้างล่ะ สอนอืดบ้างล่ะ ครูเลยคิดว่าหนูน่าจะเหมาะที่สุดเพราะหนูยังสาวอยู่ น่าจะสอนแบบมีสไตล์แตกต่างจากติวเตอร์ทั่วไปน่ะจ้ะ”
“แล้วติวเตอร์คนอื่นๆไม่ได้ทำสัญญาเหมือนหนูหรอคะ”
“ก็ทำแหละจ้ะ...”
“เอ่อ แปลว่าแต่ละคน เข้ามาสอนได้แค่คนละหนึ่งเดือนก็เปลี่ยนหรอคะ?”
“คนละไม่เกินหนึ่งสัปดาห์จ้ะ ^^;”
“อ๋อ คนละไม่เกิน...วะ... หะ เฮ้ย O_o!”
“พอมีเหตุการณ์ในข้อยกเว้นเกิดขึ้น สัญญาก็สามารถยกเลิกได้น่ะจ้ะ ติวเตอร์คนอื่นๆเขาทนไม่ได้กัน T^T”
นี่ฉันคิดผิดรึเปล่าเนี่ย - -*
“ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ ญาริห์ชา หนักสุดก็แค่แขนหักเอง”
“นั่น ‘แค่’ หรอคะ!”
“อ๊า ญาริห์ชาไม่ต้องห่วงนะ คราวนี้ทั้งแม่บ้าน คนสวน แม้แต่ครูเองก็จะช่วยดูแลเธออย่างดี ครูอยากให้คะแนนเฉลี่ยของหลานครูมันกระเตื้องขึ้นมานี่นา เธอต้องช่วยครูนะ T^T”
ฉันกะแล้ว ฉันถูกหลอกจริงด้วย TT_TT นี่ฉันกำลังจะไปเป็นติวเตอร์ให้เด็กเวรลูกคุณชายที่ไหนไม่รู้ที่เคยหักแขนติวเตอร์คนก่อนๆงั้นหรอ สัญญาบ้านั่นก็เซ็นต์ไปแล้วด้วย ทำไงดีล่ะ ฉันคิดถึงโดเรม่อนแล้วสิ ถ้าฉันเป็นโนบิตะฉันคงจะย้อนเวลาไปบอกตัวเองว่าอย่าเซ็นต์เจ้าสัญญาบ้าบอนั่น!
ความคิดเห็น