สามีข้า...ท่านช่วยอ่อนโยนหน่อยได้หรือไม่

จากใจผู้เขียน

สวัสดีค่ะทุกคน กลับมาอีกแล้วจ้า อันที่จริงอยากจะพักงานเขียนยาวไปจนกว่าจะเรียนจนในอีก 6 เดือนข้างหน้า

แต่ทุกคนเคยมีความรู้สึกไหมว่า ถ้าเราไม่ได้ทำอะไรที่ตัวเองชอบ มันจะค้างคาอยู่ในใจจนไม่เป็นอันทำอะไร ถึงแม้ตอนนี้งานทุกอย่างมันจะแน่นและรัดตัวมาก ก็อยากหาเวลามาผ่อนคลายในพื้นที่ที่รู้สึกว่าเป็นเซฟโซนของเรา ซึ่งสำหรับไรท์มันก็คือการเขียนนิยายนั่นเอง

ไรท์ยังคงเป็นเหมือนเดิม ไรท์ชอบเขียนนิยายแนวที่ไม่เครียด ไม่ดราม่า (เคยลองพยายามใส่ปมเยอะ มีดราม่าเยอะมันก็ทำออกมาไม่ดีอ่ะเนอะ ทำให้คนผิดหวังไปอีก และมันก็ฝืนความเป็นเรา) ดังนั้น ไรท์ก็คงเขียนนิยายที่สุขนิยมตามแนวที่ตัวเองชอบ ทุกอย่างอาจจะดูราบรื่นสวยงามไปหมดแต่มันก็คือจุดที่เราสบายใจ มาถึงตรงนี้แค่อยากจะบอกว่า ใครสนใจว่าร่วมแบ่งปันเซฟโซนที่สบายใจด้วยกัน ก็มาติดตามไปด้วยกันได้นะคะ ก็จะพยายามแวะมาให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขอบคุณทุกคนมาไว้ ณ ที่นี้ค่า

(นิยายเรื่องนี้ไรท์จะพยายามอัพขั้นต่ำสัปดาห์ละ 1 ตอนนะคะ ช่วงนี้พอจะว่างบ้างก็อาจจะได้ 2-3 ตอนค่ะ ^^)

สำหรับนิยายเรื่องนี้ จะเป็นเรื่องของ “เว่ยจิวอิง” คุณหนูสามสกุลเว่ย ผู้อ่อนแอบอบบางป่วยกระเสาะกระแสะ เป็นเสมือนแก้วตาดวงใจของสกุลเว่ย กับ ท่านชายใหญ่สกุลเสิ่น ทายาทของหย่งจงอ๋อง ผู้ครองตำแหน่ง รองเสนาบดีกรมอาญา (ที่เจ้าตัวพอใจจะรับแค่นั้น เพราะขี้เกียจวุ่นวาย) โฉมหน้าเขาเป็นคนประเภทหนึ่ง แต่ลับหลังเขากลับเป็นคนอีกประเภทหนึ่ง ทุกคนคงคาดว่านางเอกของเราคงรับศึกหนักใช่ไหม แต่ไม่จ้า เบื้องหลังของนางเอกเราก็ใช่ย่อยเช่นกัน จะใช่ย่อยยังไงก็รอติดตามกันเด้อ

คำโปรย...

เสียงเล่าลือหนาหูว่า “เว่ยจิวอิง” คุณหนูสามสกุลเว่ย หลานสาวสุดที่รักผู้มีปู่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่แดนบูรพา บิดาเป็นอาจารย์ประจำสำนักศึกษาหลวง ครอบครัวหรือก็ร่ำรวยมั่งคั่งยิ่ง ทุกอย่างในชีวิตดูน่าจะสมบูรณ์แบบ

ทว่าโฉมงามมักอาภัพ

ตั้งแต่เล็กนางก็ประสบเหตุทำให้ป่วยหนัก นับจากนั้นมาอาการป่วยเรื้อรังก็ไม่เคยดีขึ้นอีกเลย ท่านหมอถึงกับเอ่ยยังทอดถอนใจว่านางอาจอยู่ได้ไม่ถึงอายุยี่สิบปีด้วยซ้ำ

แต่แล้วเรื่องที่ทุกคนไม่คาดหมายยิ่งกว่าก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ทายาทของหย่งจงอ๋อง ผู้ครองตำแหน่งรองเสนาบดีหนุ่มนาคตไกลแห่งกรมอาญา “เสิ่นเฟิงหยาง” ที่สูงศักดิ์ไปด้วยอำนาจบารมีเหนือใคร ก็เกิดรับนางไปเป็นภรรยาร่วมผูกผมเสียอย่างนั้น 

ที่แท้นี่มันเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นกัน?

เดิมที  “เว่ยจิวอิง”  ในฐานะสตรีที่ผู้คนต่างร่ำลือว่าป่วยหนักจนกระทั่งจะสิ้นลมในวันไหนก็ไม่ทราบ

นางคิดว่าตนเองจะรอดพ้นเรื่องราวประเภทที่ว่า 'สตรีเมื่อเติบใหญ่จะต้องออกเรือน' จำพวกนั้น

ทว่าสุดท้ายคนคำนวณหรือจะสู้ฟ้าลิขิต สุดท้ายก็ยังคงต้องแต่งออกไปอยู่ดี

แต่มีหรือที่นางจะไม่รู้ว่างานแต่งนี้ก็เพียงแค่แต่งกับอำนาจของสกุลเว่ย

“เสิ่นเฟิงหยาง” ผู้นั้นนอกจากคิดควบคุมอำนาจสกุลเว่ย ยังได้ของแถมอย่างนางเป็นไม้กันสตรีอีกต่อหนึ่งต่างหาก

ท่านอย่าคิดนะ ว่าข้าไม่รู้ว่ารสนิยมชมชอบของท่านเป็นเช่นไร

แต่ก็ดี! เช่นนั้นก็ต่างคนต่างอยู่กันไปก็แล้วกัน ขอเพียงนางมีฐานะเป็นฮูหยินที่ป่วยใกล้ตายของเขา

แล้วเขาไม่รับรู้เบื้องหลังที่แท้จริงของตัวนาง เช่นนี้นางก็จะยอมเป็นไม้กันหมาที่ดีเลิศที่สุดให้เขาอย่างเต็มใจก็แล้วกัน