[D18] Gattina mio รักนี้เทใจให้นาย ลูกแมวตัวน้อยของฉัน

ลำดับตอนที่ #7 : PART 6 The best partner

ถัดมาทางด้านสึนะกับยามาโมโตะที่ฝ่าอันตรายมาได้อย่างโชกโชน เพราะสึนะได้รับความช่วยเหลือจากยามาโมโตะมาตลอดทาง

      " ขอโทษนะ...ยามาโมโตะที่ต้องให้นาย...ช่วยตลอด " สึนะพูดด้วยท่าทีที่เหนื่อยอ่อนเพราะเหนื่อยล้าจากการเดินทาง
      " ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็เราเพื่อนกันนี่นา " ยามาโมโตะยิ้มให้พลางลูบหัวทูน่าน้อยเบาๆ
      " เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะ... วะ...ว้ายย~!! " ยังไม่ทันจะพูดจบขาเจ้ากรรมก็ดันไปเกี่ยวกับกิ่งไม้จนล้มหน้าคว่ำอย่างหมดท่า
     " เป็นอะไรรึเปล่า!? สึนะ " 
     " มะ...ไม่เป็นไร " ทูน่าน้อยพยายามจะลุกขึ้นแต่ขาเจ้ากรรมก็ไม่ยอมทำตามคำสั่ง
     " ขอโทษนะ สงสัยข้อเท้าฉันจะแพลง "
     " ขอฉันดูหน่อยได้มั้ย? " ยามาโมโตะบีบข้อเท้าเพื่อนตัวเล็กพร้อมกับนวดให้
     " โอ๊ย!! อย่าบีบ มันเจ็บ~! " สึนะร้องเมื่อยามาโมโตะบีบข้อเท้าของเขาแรงขึ้น 
     " อ๊ะ! โทษทีๆ คงจะเดินต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ ขี่หลังฉันไปละกัน "
     " มะ..ไม่ดีกว่า ฉันรบกวนนายเยอะแล้ว "
     " อย่าพูดแบบนั้นสิ เอ้า! รีบขึ้นมาเร็วๆเข้า " หนุ่มนักเบสบอลแบกเพื่อนตัวเล็กขึ้นหลังแล้วเดินทางต่อไปเรื่อยๆ แม้ว่าจะมีอันตรายมาเยือนแต่พวกเขาก็ไม่หวาดหวั่นและยังคงมุ่งหน้าเดินทางต่อไป

     " คู่ของสึนะกับยามาโมโตะทำได้ดีมาก " รีบอ์นเอ่ยปากชมในขณะที่กำลังดักซุ่มดูอยู่กับเบียงกี้
     " ช่างเป็นคู่ที่น่ารักจริงๆ " 
     " ถึงแม้ว่าจะมีอันตรายแต่ก็ไม่ยอมย่อท้อและพร้อมที่จะฝ่ามันไปด้วยกัน นี่แหละคือจุดมุ่งหมายในการมาครั้งนี้ " รีบอร์นบอก
     " เพราะงั้น...ถึงให้จับคู่กันไปใช่มั้ยล่ะ? "
     " ถูกต้องแล้วล่ะ ป่านนี้คู่ของดีโน่กับฮิบาริก็คงจะถึงแล้ว คู่ของสึนะกับยามาโมโตะก็ใกล้แล้วเหมือนกัน พอถึงที่หมายรถของโรงแรมก็จะมารับตัวไป ส่วนพวกเราค่อยตามไปทีหลัง ที่เหลือก็เป็น...คู่ของโกคุเทระกับเรียวเฮ "

คู่ของโกคุเทระกับเรียวเฮที่เพิ่งฝ่าอันตรายมาอย่างรอดหวุดหวิดก็มุ่งหน้าเดินทางต่อไปอย่างไม่เกรงกลัวอันตรายใดๆ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไหร่ แต่การเดินป่าครั้งนี้ก็ทำให้พวกเขาเข้าใจกันและกันมากขึ้น

    " เฮ้~ เจ้าหัวปลาหมึก รีบๆเดินหน่อยสิ "
    " หนวกหู! ฉันก็เดิน...จนขาลากแล้วเนี่ย... " โกคุเทระตอบแบบเหนื่อยๆ
    " นายไหวรึเปล่า? สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย " เรียวเฮถามด้วยความเป็นห่วง
    " แค่นี้...จิ๊บจ๊อย... " โกคุเทระตอบทั้งๆที่ใบหน้ายังซีดอยู่
    " พักสักหน่อยดีมั้ย? "
    " ไม่เป็นไร...อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว "
    " โอเค งั้นเรารีบไปกันเลย " เรียวเฮช่วยประคองโกคุเทระเดินไปอย่างทุลักทุเล คงเพราะตอนนี้สภาพพวกเขาดูย่ำแย่พอๆกัน แต่เพราะเรียวเฮเป็นคนที่มีใจฮึดสู้จนถึงขีดสุดและโกคุเทระก็เป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ จึงฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆมาได้
และในที่สุดพวกเขาก็เดินออกจากป่านรกนี้มาได้อย่างปลอดภัย

    " เฮ้~ โกคุเทระ รุ่นพี่ซาซางาวะ ทางนี้ๆ " ยามาโมโตะกวักมือเรียกทั้งคู่ที่กำลังเดินมา
    " อ๊ะ! โกคุเทระคุงกับคุณพี่... " 
    " รุ่นที่10!? ปลอดภัยดีใช่มั้ยคร้าบ~? " โกคุเทระวิ่งไปหาผู้เป็นบอสด้วยความดีใจ
    
    " พวกนายทำได้ดีมาก จะกลับไปพักผ่อนก็ตามสบาย " รีบอร์นเดินมาพร้อมกับพูดขึ้น
    " รีบอร์น! ไปอยู่ไหนมาเนี่ย! แล้วคุณดีโน่กับคุณฮิบาริล่ะ!? " สึนะถามครูสอนพิเศษตัวน้อย
    " กลับไปแล้วล่ะ พวกนายก็เหนื่อยมาทั้งวัน กลับไปพักผ่อนตามสบายเลย เพราะคืนนี้จะมีปาร์ตี้ " 
    " ปาร์ตี้อะไรอีกล่ะ!? เออ...ว่าแต่นายไม่ได้มากับเบียงกี้เหรอ? "  
    " ฉันให้นั่งรถกลับไปก่อนแล้ว ถ้าให้โกคุเทระเห็นในตอนนี้มีหวังได้ช็อคตายแหงๆ " 
    " จะว่าไป...มันก็ใช่ " 
    " เอ้า! รีบขึ้นรถมาเร็วๆเข้า เดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี่ซะหรอก "
    " อี๋~!! ไม่เอานะ รอฉันด้วย! "