[D18] Gattina mio รักนี้เทใจให้นาย ลูกแมวตัวน้อยของฉัน

ลำดับตอนที่ #11 : PART 10 Gattina mio

ทางด้านสึนะที่เมามายจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็เดินหกล้มชนโน่นชนนี่บ้าง ยามาโมโตะที่ยังมีสติดีอยู่ก็เลยอาสาพาไปส่งที่ห้อง 
ถัดมาทางดีโน่ที่กำลังวิ่งตามฮิบาริที่เมาจนอาละวาดเพราะขาดสติ เพราะมีลูกน้องวิ่งตามมาด้วยดีโน่จึงใช้โอกาสนี้เหวี่ยงแส้เข้ามัดตัวฮิบาริและอุ้มเขาเข้ามาไว้ในห้อง
ร่างบางไม่ได้มีทีท่าว่าจะตอบโต้แต่ก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ดีโน่ช้อนร่างของเขามาวางไว้บนเตียงพร้อมกับห่มผ้าให้

     " เฮ้อ~ กว่าจะจับตัวได้ เล่นทำเอาเราเหนื่อยเหมือนกัน " ดีโน่นั่งลงบนเตียงข้างๆเขา
     ~ ถึงนายจะเป็นเด็กดื้อสักแค่ไหน แต่สักวันหนึ่งฉันจะทำให้นายเป็นลูกแมวที่เชื่องให้ดู ~
     " ราตรีสวัสดิ์...ลูกแมวตัวน้อยที่น่ารักของฉัน... " ร่างสูงประทับริมฝีปากลงบนเรียวปากบางได้รูปพร้อมกับบรรจงปัดเส้นผมที่เลื่อนลงมาปิดใบหน้าสวยออก ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากห้องไป
     
                           ...เช้าวันรุ่งขึ้น...

ฮิบาริลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเหนื่อยล้าแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาจำไม่ได้เลยว่าเมื่อคืนตนเองไปทำอะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้เขารู้สึกปวดหัวและเพลียอย่างมาก 
ดีโน่เปิดเข้ามาพร้อมกับทักทายคนตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

     " ตื่นแล้วเหรอ? เคียวยะ สร่างเมารึยังล่ะ? "
     " พูดเรื่องอะไร? "
     " อ้าว~ เมื่อคืนจำไม่ได้เหรอ? นายเมามากฉันก็เลยพามาส่งที่ห้อง "
     " ไม่รู้สิ แต่รู้สึกมึนๆหัว... "
     " งั้น...เดี๋ยวฉันจะเอาข้าวต้มขึ้นมาให้ รอแป๊ปนึงนะ " ว่าแล้วดีโน่ก็รีบออกจากห้องแล้วเดินลงไปข้างล่างทันที
     " เมื่อคืน...เราเมางั้นเหรอ? สภาพในตอนนั้น...คงจะดูไม่ได้ " ฮิบารินึกทบทวนถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
     " มาแล้วๆ... " ดีโน่กลับมาพร้อมกับถ้วยข้าวต้มในมือก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะข้างๆเตียง
     " ฉันป้อนให้เอามั้ย? " 
     " ไม่ต้อง! ฉันกินเองได้ " ร่างบางหยิบถ้วยข้าวต้มขึ้นมาพร้อมกับตักเข้าปาก แต่กินได้แค่คำเดียวเขาก็วางมันลงบนโต๊ะ
     " เป็นอะไรไป? มันไม่อร่อยเหรอ? " 
     " มันร้อน... " ร่างบางเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนสีหน้า
     " งั้น...เดี๋ยวฉันจะเป่าให้เอามั้ย? "
     " มะ...ไม่ต้อง! จะไปไหนก็ไป... " ร่างบางตอบอย่างเขินๆ

ใบหน้าของเขาเวลาเขินอายช่างเป็นอะไรที่งดงามเหลือเกิน แต่คนที่มองกลับให้ความรู้สึกที่มากยิ่งไปกว่านั้นแต่ก็ไม่กล้าเปิดเผยออกมา 
     ~ ช่างเป็นลูกแมว...ที่เอาแต่จริงๆ แต่ก็...น่ารัก... ~ 
จู่ๆร่างสูงก็ยื่นมือมาสัมผัสที่พวงแก้มสวยของร่างบางพร้อมกับหอมแก้มฟอดหนึ่งก่อนจะกระซิบข้างหูบอกเบาๆ

     " Gattina mio... " [ ลูกแมวของฉัน ]
ในที่สุดความรู้สึกที่อัดอั้นภายในใจก็ทำให้เขาพูดประโยคนี้ออกมาแม้ว่ามันจะทำให้เขาต้องถูกขย้ำไปพร้อมกับการกระทำเมื่อครู่ก็ตาม

    " ฉันจะ...ขย้ำแก...ให้ตาย!! " ร่างบางลุกขึ้นมาพร้อมกับรังสีอำมหิตที่ฉายในแววตา ตอนนี้เขารู้สึกโมโหอย่างมากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในชีวิตกรรมการรักษาระเบียบ คนที่กล้าเรียกชื่อเขาห้วนๆและกล้าทำให้เขาโมโหขนาดนี้มีเพียงคนเดียว แค่คนเดียวเท่านั้นที่ไม่สามารถยกโทษให้ได้และมันต้องถูกขย้ำให้ตาย!
    " ขะ...ขอโทษนะ ยกโทษให้ฉันด้วย ได้โปรด... " ดีโน่ในตอนนี้ที่เหมือนลูกไก่ในกำมือ อ้อนวอนขอชีวิตอย่างน่าเวทนา
    " คิดเหรอ...ว่าจะยกโทษให้ง่ายๆ "
ดีโน่ที่เห็นว่าท่าจะไม่รอดก็รีบวิ่งหนีออกจากห้อง ฮิบาริที่ฉุนขาดก็รีบวิ่งตามไป คงรู้นะถ้าดีโน่โดนจับตัวได้จะเป็นยังไง
    " ดะ...เดี๋ยวก่อน! อย่าตามมาสิ! " ร่างสูงวิ่งหนีไปเรื่อยๆแต่ร่างบางก็วิ่งตามมาติดๆ
    " วันนี้...ฉันต้องขย้ำแก!! " ร่างบางคว้าเสื้อโค้ทของร่างสูงได้แต่เจ้าตัวก็ดันถอดมันออกและยังคงวิ่งหนีอยู่ต่อไป จนในที่สุดก็หาที่หลบได้ ที่นั่นมันก็คือ...ห้องของดีโน่นั่นเอง [ คิดเหรอ...ว่าจะหาไม่เจอ ] 
    ~ เฮ้อ...เกือบไปแล้ว ถ้าถูกจับได้ล่ะก็...แย่แน่ๆ แต่มันก็คุ้มแฮะ ~
    " สักวัน...ฉันจะทำให้นายเป็นลูกแมวที่น่ารักและเชื่องให้ได้ "

                                      ...THE END...