1827 or 2718??? dangerous love

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีเพื่อนๆทุกคนที่หลงเข้ามา

ข้าพเจ้ามีนามว่าเท็นซามะ

ผู้ใดที่หลงเข้ามาจะต้องตกอยู่ในอำนาจ

ของ 1827 เอ๊ะ! หรือว่า 2718 ดีน้า~~

งั้น...คอยติดตามดูละกัน ชิชิชิ~~



เครดิตผู้อุปถัมภ์จ้า


"NIGHT' KNIGHT"

"NIGHT' KNIGHT"

เนื้อเรื่อง

    วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ซาวาดะ สึนะโยชิต้องเผชิญกับวิกฤตอีกครั้ง เพราะว่าวันนี้เขามาโรงเรียนสายและต้องถูกกรรมการรักษาระเบียบตัดคะแนน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับหัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบสุดโหดของโรงเรียนหรือฮิบาริ เคียวยะนั่นเอง ตอนนี้ทูน่าน้อยกำลังยืนเกาะประตูรั้วโรงเรียนอย่างเก้ๆกังๆพลางหันซ้ายหันขวามองหาคนที่ออกมาตรวจดูความเรียบร้อยของโรงเรียน
  
      " เฮ้อ~ โชคดีจังแฮะ คุณฮิบาริไม่อยู่ " ทูน่าน้อยโล่งใจเมื่อไม่เห็นคนที่ตนเองกำลังมองหา
      " มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้? เจ้าสัตว์กินพืช " จู่ๆก็มีมือหนึ่งมาแตะที่ไหล่ของเขา เรียกเอาอาการสะดุ้งออกมาหน่อยๆ ก่อนที่จะหันไปมองข้างหลัง
      " คะ...คุณฮิบาริ!!?? " ทูน่าน้อยรีบถอยออกห่างทันทีที่รู้ว่าคนที่ยืนข้างหลังเขาคือ ฮิบาริ เคียวยะ
      " รู้มั้ย? การที่มาสายแบบนี้ มันต้องถูกขย้ำ! "
      " ผะ...ผมกลัวแล้ว อย่าทำอะไรผมเลย... " ทูน่าน้อยรีบสาวเท้าแจ้นหนีไปทันที เพราะคิดว่าถ้าอยู่ต่อก็ต้องถูกขย้ำอย่างแน่นอน
      " ไร้สาระ... " ฮิบาริพึมพำเบาๆ แต่ก็แอบเผยรอยยิ้มน้อยๆออกมาให้เห็น ประมาณว่าได้แกล้งทูน่าแล้วสะใจยังไงไม่รู้

      " โย่ว! สึนะ ทำไมวันนี้มาสายล่ะ? " ยามาโมโตะทักเพื่อนตัวเล็กที่วิ่งหนีใครบางคนมา
      " เอ่อ...คือว่า...แบบว่ามัน... " สึนะเริ่มลังเลที่จะตอบ
      " โดนฮิบาริแกล้งมาใช่ม้า~? ฮ่าๆๆ น่าสนุกดีนะ "
      ~ สนุกกับผีน่ะสิ รอดมาได้ขนาดนี้ก็เป็นบุญแล้วล่ะ ~
      " แหะๆๆ คงงั้น " สึนะหัวเราะแห้งๆ
      " รุ่นที่10 โดนรังแกมาอย่างนี้ มันสนุกตรงไหนฟะ!? ไอ้บ้าเบสบอล! " 
โกคุเทระตะหวาดใส่ยามาโมโตะ
      " รุ่นที่10 ครับเดี๋ยวผมไปจัดการหมอนั่นให้เอามั้ยครับ? "
      " มะ...ไม่ได้นะโกคุเทระคุง ขืนไปมีเรื่องกับคุณฮิบาริก็แย่น่ะสิ! "
      
ถัดมาทางฮิบาริที่กำลังเซ็นเอกสารของกรรมการรักษาระเบียบอยู่ พลางนึกถึงสัตว์กินพืชที่เพิ่งเจอเมื่อเช้า
     
      " ชิ! เห็นแล้ว...น่าหมั่นไส้ " ว่าแล้วเจ้าตัวก็จัดการเซ็นเอกสารต่อ

                   ...ก๊อก ก๊อก ก๊อก... 

      " หัวหน้าครับ ผมเอาเอกสารมาให้เซ็นครับ " คุซาคาเบะ เท็ตสึยะหรือรองกรรมการรักษาระเบียบเดินเข้ามาพร้อมกับวางเอกสารลงบนโต๊ะ
      " งั้น...ผมขอตัวนะครับ "

หลังจากที่คุซาคาเบะออกจากห้องไปแล้ว ฮิบาริก็จัดการเคลียร์เอกสารชุดใหญ่ต่อ จริงๆแล้วคุซาคาเบะก็อยากจะช่วยแต่ไม่กล้าขัดคำสั่งเขา เพราะถ้าขัดคำสั่งแล้วต้องถูกขย้ำอย่างแน่นอน

และในเวลาเดียวกันก็เป็นชั่วโมงพละของสึนะ คุณครูที่สอนในชั่วโมงก็ให้นักเรียนทุกคนวิ่งรอบสนามคนละ 10 รอบ 

       " โอ๊ย~ เหนื่อย ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยฟะเนี่ย! " โกคุเทระวิ่งไปบ่นไปด้วยความไม่พอใจที่ถูกยามาโมโตะวิ่งแซงหน้า
       " เอาน่า...วิ่งๆไปก็สนุกดีออก ว่ามั้ย? สึนะ " ยามาโมโตะหันไปถามเพื่อนตัวเล็กที่วิ่งตามหลังมา
       " ....... " สึนะไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่ยังคงวิ่งตามมาอยู่เรื่อยๆ
       " ไหวรึเปล่า? สึนะ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย " เพื่อนตัวสูงถามด้วยความเป็นห่วง
       " รู้สึก...หน้ามืดนิดหน่อย " ใบหน้าของเขาซีดเผือดเนื่องจากวิ่งรอบสนามติดต่อกัน 7 รอบ โดยไม่ได้หยุดพัก
       " รุ่นที่10 ผมว่าพักก่อนเถอะครับ "
       " มะ...ไม่ไหวแล้ว..." ร่างเล็กทรุดฮวบลงไปกับพื้น โชคดีที่โกคุเทระเข้าไปประคองทัน
       " พักก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันบอกครูให้เอง " ว่าแล้วหนุ่มนักเบสบอลก็ช้อนเพื่อนตัวเล็กขึ้นมาอุ้มแล้วพาไปที่ห้องพยาบาล โกคุเทระไม่พอใจอย่างมากกับการกระทำของยามาโมโตะ แต่เขาก็ยังตามมาเพราะเป็นห่วงผู้เป็นบอส
       ~ หนอย...ยามาโมโตะ ฉันไม่ยอมให้แกได้หน้าไปคนเดียวหรอก ~

                      ...ณ ห้องพยาบาล....

       " ขอโทษนะยามาโมโตะที่ต้องให้นายช่วย "
       " ไม่ต้องขอโทษหรอก ก็เราเพื่อนกันนี่นา "
       " ดีแล้วล่ะครับที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เดี๋ยวตอนพักเที่ยงพวกผมจะมาหานะครับ " โกคุเทระกล่าวอำลาผู้เป็นบอสพร้อมดึงแขนยามาโมโตะให้ออกจากห้องไปด้วย
       " เฮ้อ~ อยู่เงียบๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ ว่าแต่...คุณฮิบาริกำลังทำอะไรอยู่น้า~ " ความคิดนั่นดับลง ความง่วงเข้าปกคลุม ทำให้ทูน่าน้อยเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด...

ในขณะนั้นเองก็มีใครบางคนเดินเข้ามา เพื่อตรวจสอบดูความเรียบร้อยภายในโรงเรียน เด็กหนุ่มคนนี้สามารถเดินเข้าเดินออกภายในโรงเรียนได้โดยไม่มีใครกล้าซักถามเขา แม้จะเป็นเวลาเรียนอยู่ก็ตาม 
แล้วสายตาของเขาก็จับจ้องมองร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะเดินตรงเข้าไปหา สายตาที่เขามองมาล้วนเปี่ยมไปด้วยความเมตตาและเอ็นดู มือเรียวสัมผัสใบหน้าหวานพร้อมกับก้มลงจุมพิตเรียวปากบางที่แดงราวกับผลเชอร์รี่ ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอะไรลงไป แต่ความรู้สึกมันบอกว่าคนตรงหน้ามีค่าราวกับผลไม้ต้องห้ามที่อยากจะสัมผัสและลิ้มลองในรสชาติ
        
       ~ นี่เราทำอะไรลงไป...~

ไม่รอช้าที่จะหาคำตอบ เด็กหนุ่มก็รีบเดินออกจากห้องไปเพราะดูเหมือนว่าร่างเล็กตรงหน้าเริ่มจะรู้สึกตัวเนื่องจากเสียงออดบอกเวลาพักกลางวันดังขึ้น

       " พักเที่ยงแล้วเหรอเนี่ย... " ทูน่าน้อยตื่นขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่นาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังห้องซึ่งบอกเวลาเที่ยงตรง
       " ชักจะหิวซะแล้วสิ... " หลังจากที่ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้า ทูน่าน้อยที่เริ่มรู้สึกหิวก็ลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วออกจากห้องเพื่อไปหาอะไรกิน
       " อ้าว~ สึนะ ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่? " ยามาโมโตะถามเพื่อนตัวเล็กที่กำลังเดินมา
       " ก็...สักพักแล้วล่ะ "
       " ผมกำลังจะไปหาพอดี นี่...ข้าวกล่องครับรุ่นที่10 " โกคุเทระส่งข้าวกล่องให้ผู้เป็นบอส
       " ขอบใจนะ งั้นเรา...ไปดาดฟ้ากันเถอะ "
       " คร้าบ~ "
                
                      ...ณ ดาดฟ้าโรงเรียน...

       " สึนะ ลองชิมนี่ดูสิ " ยามาโมโตะคีบแซลม่อนชิ้นหนึ่งให้กับสึนะ
       " อื้ม~มม อร่อยจังเลย " สึนะเอ่ยปากชม
       " กินเยอะๆเลยนะ ฉันป็นคนทำเองแหละ "
       " ชิ! รสชาติก็...งั้นๆ " โกคุเทระว่าแต่มือก็คีบซูชิกินจนเกือบหมด
       " ฮ่าๆๆ แต่นายก็กินเกือบหมดเลยไม่ใช่เหรอ? " 
       " หนวกหูน่า! "
       " เอ่อ...ยามาโมโตะ โกคุเทระคุง เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำแป๊บนึง "
       " แล้วรีบกลับมาเร็วๆนะ " ยามาโมโตะบอก

ในระหว่างทางที่เดินไปเข้าห้องน้ำ สึนะก็เหลือบมองไปทางห้องของกรรมการรักษาระเบียบเพื่อมองหาใครบางคนที่คิดว่าน่าจะอยู่ในนั้น
ในขณะที่กำลังด้อมๆมองๆอยู่ จู่ๆก็มีมือของใครบางคนจากทางด้านหลังมาปิดปากเขาไว้ เขาสะดุ้งตกใจและดิ้นไปดิ้นมาตามสัญชาติญาณของเขา

       " อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากถูกขย้ำ... " คนข้างหลังกระซิบข้างหูบอกเบาๆพร้อมกับใช้ทอนฟาที่ตนเองใช้เป็นอาวุธจ่อที่คอคนตรงหน้า
สึนะเดินตามคนข้างหลังเข้ามาในห้องโดยที่ยังมีความรู้สึกกลัวๆอยู่ ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขาคนนั้นเป็นใคร แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งเพราะกลัวถูกขย้ำ...
       ~ คุณฮิบาริจะทำอะไรเรารึเปล่านะ...รู้สึกใจเต้นแปลกๆยังไงไม่รู้ ~
       
       " ทำความสะอาดห้องซะ " ฮิบาริยื่นไม้กวาดกับไม้ถูพื้นมาให้
       " เอ๋!? ทะ...ทำความสะอาดเหรอครับ? " สึนะทำหน้างุนงง
       " เอ้า! ทำซะสิ หรือว่านายอยากจะ... "
       " ขะ...เข้าใจแล้วครับ "

ในขณะที่สึนะกำลังทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูภายในห้องอยู่ 
ฮิบาริก็งีบหลับอยู่บนโต๊ะทำงาน ทูน่าน้อยค่อยๆเลื่อนบานกระจกหน้าต่างข้างหลังโต๊ะทำงานออกเบาๆ เพื่อที่จะไม่ให้เกิดเสียงรบกวนคนที่กำลังหลับอยู่ สายลมเย็นๆพัดเข้ามาทางหน้าต่าง เส้นผมที่สีราวกับรัตติกาลของกรรมการรักษาระเบียบพลิ้วไหวไปตามแรงลมเผยให้เห็นใบหน้าที่ขาวผุดผ่องราวกับไข่มุกใต้ท้องทะเล เรียวปากบางน่าจุมพิตที่ใครๆหลายคนอยากจะครอบครองและเป็นเจ้าของแต่ด้วยนิสัยและการกระทำของจึงทำให้ใครต่อใครหวาดกลัวแต่ในเวลานี้ไม่ได้ดูน่ากลัวเลยสักนิด...
สึนะยื่นมือมาสัมผัสที่ใบหน้าของเขาแต่ก็ต้องพบกับความซวยที่สุดในชีวิตเพราะเขาทำให้คนตรงหน้าตื่นขึ้นมาและมันผู้นั้นจะเป็นใครก็ตามจะต้องถูกขย้ำให้ตาย!

       " คิดจะทำอะไร? " ฮิบาริตื่นขึ้นมาพร้อมกับส่งสายตาอำมหิตมาให้
       " คะ...คือว่าผม... " ทูน่าน้อยซวยแล้วไงล่ะ อยากจะเด็ดกุหลาบที่มีหนามแต่ก็ต้องพบกับความซวยอย่างที่จะเลี่ยงไม่ได้
ฮิบาริผลักร่างเล็กจนตัวติดผนังห้องพร้อมกับใช้ทอนฟาล็อคที่คอของอีกฝ่ายไว้แน่นเพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้
      ~ คุณฮิบาริจะขย้ำเราก็จริง แต่สายตาที่มองมากลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้น ~
      " ผมไม่ได้...ตั้งใจ...ปล่อยผม...ไปเถอะ..."
      " คิดเหรอ...ว่าฉันจะยอมปล่อยไปง่ายๆ " ว่าแล้วฮิบาริก็กดทอนฟาหนักขึ้นเรื่อยๆ จนสึนะเริ่มขาดอากาศหายใจ แววตาที่น่าสงสารของสึนะกำลังมองมาทางเขา แววตาของสัตว์กินพืชตัวเล็กๆที่ไร้ทางสู้กำลังอ้อนวอนขอชีวิต แม้มิอาจตอบโต้กลับได้ เป็นแค่เพียงลูกไก่ในกำมือที่จะขยี้ให้ตายก็แสนจะง่ายดาย แต่เขาก็ไม่เคยโกรธแค้นคนๆนี้เลยสักนิด
      ~ เพราะอะไร...ความรู้สึกแบบนี้...นี่หรือว่าเรา... ~
ความรู้สึกสับสนภายในใจทำให้เขาต้องลงไม้ลงมือกับคนที่เขาให้ความสำคัญมากกว่าใครๆ ทั้งที่เขาก็ไม่ได้อยากจะทำร้ายคนๆนี้เลยสักนิด

      " อึก! คะ...คุณ...ฮิบาริ " 

ฮิบาริละทอนฟาลงเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายขาดอากาศหายใจจนใบหน้าซีดเผือด

      " บอกฉันทีสิ ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร? ทำไมฉันถึงได้...รู้สึกหวั่นไหวเวลาอยู่ต่อหน้านาย บอกฉันทีสิ! "
      " ผม...ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมก็รู้สึกเช่นเดียวกับคุณ ลองมองตาผมดูสิ ผมไม่ได้โกหกนะ แม้ว่าจะถูกสักกี่ครั้งก็ตามผมก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียดคุณเลยสักครั้ง "
      " นี่นาย...พูดจริงเหรอ? "
      ...ตึก...ตัก...ตึก...ตัก...
      ~ ใจเรา...เต้นแรงด้วย...นี่หรือว่าเรา... ~
ฮิบาริเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันทีเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงขึ้นมา เพราะไม่ให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าของตนเองในตอนนี้

      " คุณฮิบาริทำไม...ถึงหน้าแดงล่ะครับ? เป็นอะไรรึเปล่า? "
      " หนวกหู! อยากถูกขย้ำรึไง! "
      ~ อะไรกันเนี่ย...นี่เราคงไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย? ที่เห็นคุณฮิบาริหน้าแดง ~ 
      " ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณดี "
      " นายจะไปเข้าใจอะไรล่ะ? ฉันไม่เหมือนพวกที่ชอบอยู่รวมกันเป็นฝูงอย่างนายหรอกนะ จะไปไหนก็ไปซะ! " 

คนอย่างฮิบาริที่เกลียดการสุมหัวและอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด เขาไม่เคยรู้จักความรัก ไม่รู้ว่าความรักมันเป็นยังไง แต่เพราะซาวาดะ สึนะโยชิคนนี้ทำให้ความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไป ภายในใจที่ชินกับการที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว บัดนี้ใจดวงนี้ได้ถูกเปลี่ยนไปแล้ว...

      " เชื่อใจผมเถอะ ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเอง ผมสัญญา... " สึนะกุมมือสองข้างของฮิบาริด้วยใจรักที่ปราศจากการเสแสร้งใดๆ
      " จะให้ฉันเชื่อใจนายได้ยังไง? ในเมื่อนาย... " ร่างเล็กยื่นมือที่สั่นเทามาสัมผัสพวงแก้มขาวพร้อมกับประทับริมฝีปากลงบนเรียวปากบาง รสจูบที่เขามอบให้ช่างเป็นรสจูบที่อ่อนหวานและนุ่มนวลเหลือเกิน ตอนนี้เขาไม่รู้สึกหวาดกลัวคนตรงหน้าเลยสักนิด 
      " คราวนี้...เชื่อใจผมได้รึยัง? " ร่างเล็กถอนริมฝีออก
      " อ๊ะ! นี่นาย... " ฮิบาริรู้สึกได้ถึงของหวานๆบางอย่างในปากที่นุ่มลิ้นก่อนจะกลืนลงคอ
      " อร่อย...มั้ยครับ? " สึนะถามทั้งๆที่ยังหน้าแดงอยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้บอกความในใจของเขาออกไป
      " อืม...รสโคล่า ก็...ไม่เลว "
      " ผมดีใจนะครับที่คุณชอบ "
      " แต่ฉัน...ไม่ยกโทษให้กับการกระทำของนายหรอกนะ "
ฮิบาริเงื้อทอนฟาออกมาเตรียมจะขย้ำสัตว์กินพืชตรงหน้า มันเป็นวิธีการกลบเกลื่อนความเขินตามแบบฉบับของเขา แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้เขาจะรู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ
      ~ คุณฮิบาริ...ยังน่ากลัวเหมือนเดิมแฮะ ~
      " เอ่อ...คะ...คือผมต้องรีบไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันวันหลังนะครับ "
ทูน่าน้อยรีบสาวเท้าวิ่งหนีออกไปจากห้องทันทีเพราะรู้ว่าถ้าอยู่ต่อมีหวังต้องถูกขย้ำอย่างแน่นอน...

      ~ ถึงคุณฮิบาริจะเป็นคนยังไง แต่ผมก็ยังรักเขาอยู่เหมือนเดิม ~ 
                            
                                      ....THE END....