ขจรทศทิศ

ลำดับตอนที่ #7 : ดังใจ

ดังใจ

ใจของเรา – ใจของเขา

ใจขอเรารู้ได้แค่นี้

-          ชอบที่เขาทำ

-          ไม่ชอบที่เขาทำ

-          เฉยๆ ไม่ยินดียินร้ายในสิ่งที่เขาทำ

ใจของเขาจะรู้ได้มากกว่านี้ไหมหนอ

            โชคดีในชีวิตมนุษย์ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เกิดจากการฝึกซ้อมอย่างหนัก คนดีเหนือคนเก่ง การลืมที่เสียหายมากที่สุด คือการลืมตัว อย่าฝากความดีของเราไว้ที่ ปากของคนอื่น

การคิดที่ดี

๑.     รอบคอบ

๒.     มีเหตุผล

๓.     สร้างสรรค์

คนที่ความทุกข์ไม่สามารถเข้าใกล้ได้คือ คนที่คิดอยู่เสมอว่าการไม่ได้ตามที่ปรารถนาเป็นเรื่องธรรมดา ... คนบางคนความดีฝังใน

การเรียนรู้โดยไม่คิดเป็นการสูญเปล่า...แต่การคิดโดยไม่เรียนรู้เป็นอันตรายอย่างยิ่ง ต้องใช้เวลานานหน่อยกว่าจะรู้กว่าจะเห็น

สิ่งที่ยากกว่าการไม่ร่อนหาทอง

ไม่มีใคร ดีเต็มร้อยหรือเลวเต็มร้อย ดังนั้น การจะได้ประโยชน์ที่สุดคือ การค้นหาส่วนดีของคนอื่น และส่วนดีของตนเอง เพื่อทำให้ความดีของตนมากขึ้นและทำส่วนเลวให้ลดลง ถ้าตัวเองยังทำความดีให้มากขึ้นและทำส่วนเลวให้ลดลง ถ้าตัวเองยังทำความดีให้มากขึ้นไม่ได้ ก็ไม่ควรกล่าวหาผู้อื่นว่าเป็นคนเลว

คนหัวใจแกร่ง จะกลัวคนสรรเสริญ...แต่ไม่กลัวคนแกล้ง

ความทุกข์เกิดจากความไม่รู้ แต่ว่าไม่ควรต้องทุกข์กับความไม่รู้ให้มากนัก ถึงเวลามันก็รู้เอง วันนี้ไม่รู้พรุ่งนี้อาจจะรู้ จะได้มีแต่ละวันให้ดีที่สุด และขณะที่ความรู้ยังไม่เกิด ก็ต้องระวังใจของตนไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน น้อยอกน้อยใจ หรือคิดว่าเพราะไม่มีครูดี วันนี้ยังไม่รู้ต้องมีที่มันรู้ได้เข้าวันหนึ่ง อย่ากังวลกับอนาคตให้มากนัก การรู้ปัจจุบันอยู่เสมอเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

จุดอ่อน-จุดแข็ง

เมื่อเป็นผู้นำ ไม่มีบารมีให้ใครนับถือ จะเป็นผู้นำอยู่ได้อย่างไร คนที่เหนือคนอื่นต้องกวาดตามองที่อยู่ต่ำกว่าด้วย เราจะอยู่เหนือคนไม่ได้เลยถ้าไม่เหลือคนไว้รองรับเรา

รักเพราะรัก หรือ รักเพื่อจะรัก

-          การแก้ปัญหาที่เฉียบขาดที่สุดก็คือ รักเขา และ ทำให้เขารัก

-          การให้ที่เหมือนง่ายแต่ยากมาก คือ การให้อภัย

-          มีสักกี่คนที่รู้สิ่งที่ตนคิดว่าดีนั้น มันไม่ดี หรือดีน้อยกว่าไม่ดี

-          คนกตัญญูมักไม่ชั่วร้าย

มองต่างมุม

          อุปสรรคเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องพบ ทำให้รู้สึกไม่พอใจ กลัดกลุ้ม หงุดหงิดด้วยกันทั้งนั้น เพียงแต่บางคนยอมจำนน ห่อเหี่ยว ท้อแท้ แต่บางคนอุปสรรคเหล่านั้นทำให้ฮึดสู้ ชีวิตที่ราบรื่นเกินไปเป็นชีวิตธรรมดาๆ ไร้ความหมาย ของที่ได้มากง่ายๆ มักไม่ล้ำค่า

            ถ้าจะทำอะไรให้ทำจริงๆ คนที่ผัดวันประกันพรุ่ง มีแต่ความไม่ก้าวหน้า คนจะได้ทุกอย่างเพราะความเพียร การเอาชนะ คนอื่นมีประโยชน์น้อยกว่าการเอาชนะตนเอง อย่ารังเกียจผู้ที่มีการรม อย่างซ้ำเติมผู้ที่หลงผิด ควรให้ความเมตตาชี้ทางถูกให้ผู้ที่ฉลาดน้อย เพราะความโง่ไม่ใช่ความเลว แต่คนใดไม่มีความกตัญญู การคบคนเช่นนั้นก็ไร้ประโยชน์

ความกล้าหาญ – ความอาจหาญ

          ความกล้าหาญจะเกิดขึ้น ก็เพราะคำนึง ถูกทาง และมีที่มุ่ง

            ความอาจหาญ คือ ความบากบั่น ที่จะให้เกิดผลสำเร็จ โดยไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ ทั้งสิ้น

            ความกล้าหาญ ต้องมีความอาจหาญเป็นของคู่กัน จึงจะเกิดผลสำเร็จ

            ไม่มีอะไรจะเสียยิ่งไปกวา การเสียความไว้วางใจในความคิดของตัวเอง คือการคิดที่จะทำอย่างหนึ่ง แล้วกลับทำอีกอย่างหนึ่งตกลงเลยไม่ได้ดีสักอย่าง ความพอเพียงนั้น ไม่ใช้ห้ามไม่ให้รวย แต่ให้รวยอย่างมีคุณธรรมต่างหาก คนบางคนคิดว่าความกล้าของตนเป็นความเก่ง และบางคนชั่วชีวิตก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นความไม่ฉลาดอย่างสุดๆ ต่างหาก

วิ่งเต้นได้กำลังกาย หยุดนิ่งได้กำลังจิต

            คนวิ่งไม่รู้จักหยุดนั้นเหนื่อยแสนเหนื่อยจึงต้องวิ่งให้เป็นและหยุดให้เป็น หาให้เป็น พอให้เป็น คนหาไม่รู้จักพอนั้นทุกข์แสนสาหัส ถ้าพอไม่เป็นสิ่งที่หามาได้นั้นก็ไร้ค่า

            รู้ธรรมะร้อยข้อถ้าไม่เอาไปปฏิบัติก็ไร้ค่า รู้ธรรมะข้อเดียวแต่นำไปปฏิบัติย่อมมีค่ากว่า ธรรมะมีประโยชน์เมื่อนำมาปฏิบัติมิใช่เพียงท่อง ผู้ศึกษาธรรมมิได้ปฏิบัติ เหมือนผู้ค้าขายขาดทุน หรือเสมือนมีโอกาสเกิดเป็นลูกมหาเศรษฐี แต่ไม่ได้มรดก

            วันเวลาที่ผ่านไปตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เราเคยตรวจตัวเองบ้างหรือเปล่าว่า ฝ่ายดีกับฝ่ายไม่ดีนั้น ข้างไหนมากกว่ากัน

            ศีลมีมากมาย ไม่ต้องรักษาหมดทุกข้อ รักษาแต่ใจให้ดีอย่างเดียว กายกับวาจาก็จะดีไปเอง

            รักษาจิตให้ดีอย่างเดียว อะไรๆ ก็ดีหมด

            จิตที่รักษาให้ดีได้แล้ว ทุกสิ่งที่หวังก็จะได้ดังใจปรารถนาแน่นอน...

            คนเดินผิดทางย่อมไม่ถึงที่หมาย