ไอดิน กับ กลิ่นเมฆ

ลำดับตอนที่ #3 : อาจจะดีเกินไป

3. 

                                     "ฮัลโหล.... เอ่อนั้น เมฆฝนรึปล่าวครับ"  เมฆฝนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ หลังจากเธอเพิ่งลืมตาได้ใหม่ๆ

"ใครวะ  ปลุกแต่เช้าเลย ....."

"เอ่อ  ดินไงครับ ที่เจอกันเมื่อวาน"    เสียงเงียบไปพักใหญ่จนกระทั่งเมฆฝนขยี้ขี้ตาเสร็จ

"อ้อ  เอ้อๆ จำได้ๆๆ  แหม โทรมาแต่เช้าเชียว "

"แล้ว    ที่บอกว่ามีงาน" 

"อ๋อ ใช่ๆๆ  พอดีวันนี้เรามีเรียนด้วย เอางี้ เจอกันที่มหาลัยละกัน"   ดินขมวดคิ้ว พลางพูดเบาๆกับตัวเองว่า มหาลัยไหนวะ

"ที่เดียวกับเฮาอะ  "   เหมือนเมฆฝนจะได้ยิน เทอตอบคำถามนั้นทันที

" กี่โมงหละ"

"ตอนบ่ายครึ่งเจอกันที่ร้านกาแฟหน้า ม' ละกัน"

                               เวลา 13 นาฬิกา 48 นาที  ชายหนุ่มหน้าตี๋ นั่งหง่าวอยู่ในร้าน   เช่นเคย เขานั่งรอหญิงสาวนางหนึ่งอยู่ประมาณ 30 นาทีได้แล้วมั้ง  "ทำไมกูต้องมานั่งรากงอกอยู่ตรงนี้ด้วยวะ" เขาบ่นในใจ  น้ำแก้วแล้ว แก้วเล่า หมดแล้ว หมดอีก  แต่เธอก็ยังไม่มาซักที  ดินตัดสินใจหยิบโทรศํพท์มือถือขึ้นมาโทร  แต่เขาก็ต้องกดตัดสาย  ไม่ได้ๆ เดี๋ยวเธอจะหาว่าเขาตื้อ      แต่.....แต่ถ้าเธอหลอกเขาหละ? 

" ดีคะ มานานแล้วเหรอ"  เจ้าของนัด เดินเข้ามาหาเขา  ก็แม่คุณนัดไว้ ครึ่ง นี่มัน 50 แล้วเจ๊แกเพิ่งมานี่หน่า

" หะหะ ไม่นาน หรอก ไม่นาน"

"โห ขนาดไม่นานนะ ฝาดน้ำไป สาม แก้ว  แสดงว่ามาก่อนแน่ๆเลย"  หล่อนหัวเราะแล้วนั่งลง

" ก็รู้ตัวหนิว่ามาช้า" ไอดิน บ่นพึมพำ แต่เมฆ กลับได้ยิน

" แหม  ตอนแรกเฮาจะตามมาด้วย แต่ว่าเค้าติดเรียนพอดี ก็เลยมาด้วยไม่ได้"

" เฮอะ แฟนหวงนี่เอง"

" พี่คะคาปูชิโน่ที่นึง"

" เอ่อ   เมฆ  คือ เราจะได้งานจริงๆเหรอ"  เจ้าของชื่อพยักหน้า แต่ดูแววตาของดินแล้ว เขายังไม่มั่นใจเท่าที่ควร

" จริงๆ สาบาน"  เมฆฝนยกมือขวาขึ้นมา

" แล้ว พ่อเธอ "

" อ๋อ ไม่ต้องห่วงๆๆ  ตอนนี้ที่บริษัทกำลังหาคนมาใส่ตำแหน่งนี้พอดีหนะ  ฉันว่า นายหนะผ่านแน่ๆ  เพราะเกรดก็ดี มีเครดิตเยอะ"  ดินชี้มาที่ตัวเอง

"หา เครดิตดี??"  เมฆพยักหน้า

" ยังไง ฉันรับปากแล้ว ก็ต้องทำได้สิ"

"เธอใจดีจัง"

"แน่นอน"

                                 ที่อาคารเล็กๆ ของบริษัท e.a.d ชายหนุ่มและหญิงสาวสองคน ก้าวขาเข้ามาในอาคาร    อาคารหลังนี้เป็นอาคารเล็กๆ ไม่ใหญ่โต พื้นที่ 80 กว่าตารางวา มี 9 ชั้น  ดินสังเกตุเห็นป้ายใหญ่ๆที่สลักไว้บนหินอ่อนว่า "อาคารรามวงศ์"   ว้าว นามสกุลของเมฆหนิ  ที่แท้ก็เป็นลูกคนรวย ไม่น่าหละใจเด็ดเสียจริง

" เดี๋ยวจะพาไปหาพ่อนะ"  ดินพยักหน้า   อาคารหลังนี้สร้างได้6 ปีแล้ว ตั้งแต่เมฆฝนอยู่ชั้นมัธยมต้น  ตอนแรกเมฆฝนดีใจที่พ่อของเธอทำสร้างอาคารใหญ่โต มีธุรกิจที่ทำเงินดี  แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า อาคารใหญ่โตนั้น พรากความพร้อมหน้าพร้อมตาของครอบครัวไปจากบ้านของเธอ    นอกจากหญ้าแล้ว เมฆฝน มีพี่ชายอีกคนที่แก่กว่า 3 ปี คำนวนดูแล้วก็อายุเท่าดิน นั่นแหละ พี่ชายของเมฆฝนชื่อ โชกุน   เอ้อ ชื่อน่ารักดีแฮะ เธอเรียกพี่ชายว่า โช เฉยๆ  ตอนเด็กๆ แม่เล่าให้ฟังว่า โชกุน เป็นชื่อของตำแหน่งจักรพรรดิญี่ปุ่น  พี่โชกุนชอบชื่อนี้มาก (และไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนชื่อของตัวเองเหมือนเมฆฝน)  ตอนนี้พี่โช ช่วยพ่อทำงานให้บริษัท  และ พี่ ก็ทำงานได้ดีซะด้วย

"อ้าว เมฆ  ทำไมอยู่ๆวันนี้มาที่บริษัท หละ" นั่นไงพูดปุ๊ปมาปั๊ป ลูกชายคนโตของตระกูล

"อ๋อ พอดี เมฆพา เด็กใหม่มาสมัครงาน  ดินๆ นี่พี่ชายเรา"

" หืมม   หน้าคุ้นๆ นี่หว่า เคยเจอกันที่ไหนรึปล่าว"  ทั้งโชกุน และ ดิน ต่างขมวดคิ้ว จ้องตากัน แล้วส่ายหน้า

"ไม่เคย"

"แต่ผมว่าเคยนะ" โชกุนเถียง

"อ๋อพี่เนี่ย ดินเค้ารุ่นเดียวกับพี่เลย" เมฆฝนจัดแจงแนะนำ

"เออ แต่ก็คุ้นๆ" ดินเกาหัว

"ช่างเหอะน่า เคยเดินชนกันมั้งๆ  พี่โชเดี๋ยวเจอกันนะ  ดินไปได้แล้ว" พูดจบเธอก็ลากดินเข้าไปในลิฟ

บริษัทของพ่อเมฆ เป็นบริษัท เกี่ยวกับการออกแบบอาคาร สถานที่ ด้วยความที่เห็นการออกแบบต่างๆ ทำให้เมฆฝนกลายเป็นคนที่มีความเป็นศิลปินไปด้วย แต่ตอนนี้เธอเรียนอยู่วิศวะกรรมศาสตร์ สาขาไฟฟ้า  ตอนเด็กๆเมฆชอบเล่นอะไรเหมือนผู้ชาย เห็นพี่โชต่อรถ เมฆ ก็ต่อรถตาม เห็นพี่โชเตะต้นกล้วย เมฆ ก็เตะตาม จนได้แผลฟกช้ำมาบ่อยๆ  ถึงขนาดตอนชั้นประถม 6 มีคนคิดผิดว่าเมฆเป็นทอมบอยด้วยซ้ำ เมฆฝนคิดว่าเธอรัก พี่โช มากกว่า ยัยหญ้า  ก็ หญ้าหนะ ชอบเลียนแบบเธอเสมอ  แต่เธอคงลืมไปว่า เธอก็ชอบเลียนแบบพี่โชเหมือนกัน 

"พ่อจ๋า"  ประตูห้องประธาน ที่อยู่ชั้น 8 เปิดออก

"อ้าว เมฆ มาๆเข้ามา"

"เมฆพา คนมาสมัครงาน"   พ่อของหล่อนเพ่งไปที่ชายหนุ่มข้างๆลูกสาว

" สมัครงาน ตำแหน่งไหนหละ?"

                                  แสงไฟของมหานครกรุงเทพยามราตรี สว่างสดใสไปทั่ว  ทำให้ในเขตเมือง มีแสงอยู่ตลอดทาง ชีวิตในเมืองจึง หยุดลงช้ากว่าปกติ เช่นเดียวกับร้านอาหารที่นี่  ร้านอาหารแถบสุขุมวิทที่มีคนแวะเวียนมาแต่ละวันไม่ซ้ำหน้า

"อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!! ได้งานแล้วโว้ย ได้งานแล้วโว้ย"  ชายหนุ่มขายาว วิ่งไปรอบโต๊ะอย่างบ้าคลั่ง

"ฮ่าฮ่า ไอ้เหี้ย  ได้งานดีใจยังกะได้เมีย"

"พวกมึงหนะ ไม่รู้ถึงความรู้สึกกูหรอก ได้งานแล้วโว้ย ได้งานแล้ว" 

" นี่แล้วมึงไปทำอีท่าไหนเข้าหละ ถึงฟลุ๊กขนาดนี้"

"เออนั่นสิวะ ได้ข่าวว่าสมัครมา 12 ที่แห้วหมดเลยไม่ใช่เลย "

" ก็ พระเจ้าเข้าข้างกูไง ฮ่าๆ"

"เห้ยๆ ไอ่ดิน  คนสวยๆ คนนั้นหน้าตาคุ้นๆว่ามั้ย"

"ไหนวะ"

"เห้ย นั่นมันแฟนมึงไม่ใช่เหรอ ที่ชื่อสาอะ"   ดินจ้องเขม็งไปที่เธอ หญิงสาวที่ถูกเอ่ยถึง

"ทำอะไรวะ"

ที่มุมหนึ่งของร้านอาหารย่านสุขุมวิท หญิงสาวคนหนึ่งถูกตบหน้าเข้าอย่างแรงที่แก้มขวา  เธอล้มลงไป เลือดออกปาก   น้ำตาไหลอาบแก้ม  " อีสำออย"   ชายผิวคล้ำ หน้าตาดียืนอยู่ตรงหน้าเธอ  ดูเหมือนทั้งสองจะทะเลาะกันอยู่  หญิงสาวขอร้องครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอก็ได้รับแต่คำปฎิเสธกลับมา "อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกนะมึง"  หญิงสาวยังคงไม่เข็ด เธอโผเข้าเกาะที่เอวของเขา ชายคนนั้นหันกลับมา ง้างมือขึ้นตบ

"เห้ย มึงทำอะไรวะ"  ชายหนุ่มอีกคนเข้ามาขวางไว้  ชายคนเดิมกัดกรามแน่น จ้องหน้าเขาอย่างเสียอารมณ์

"ป่าว ผัวเมียทะเลาะกัน"    ชายคนเดิมสะบัดหน้าหนี แล้วเดินออกไปทันที ทิ้งให้หญิงสาวคนนั้นนั่งร้องให้อยู่ลำพัง

"สา...."

" ยศ..."

ยศพยุงเธอกลับมาที่โต๊ะของเขา ดินวิ่งเข้าไปรับเธอเข้ามา สาเข้ามากอดดินทันที เธอซบหน้าเปียกน้ำตาไว้บนอกกว้างๆของเขา ดินได้แต่กอดกลับ แล้วปลอบโยน

"ไม่เป็นไรนะๆ"  เพื่อนเขาส่ายหัว  ดินเป็นคนดีเกินไปจริงๆ ขนาดโดนทิ้งแล้วยังทำตัวเป็นคนดีอีก  ดินเองคงช๊อคไม่น้อย ที่เจอแฟนที่เพิ่งบอกเลิกเขาไปสามวันในสภาพเช่นนี้  สาร้องให้จนตาบวม ซึ่งนั่นก็เรียกคะแนนสงสารจากเขาได้มากมาย  สาจัดได้ว่าเป็นคนสวยคนหนึ่ง เธอขาว หุ่นดี ผอมบาง ดูน่าทะนุถนอม และ ดินก็ทะนุถนอมเธออย่างดีเยี่ยม ไม่เคยทำร้ายเธอจนอยู่ในสภาพแบบนี้

"สาทำอะไรมา?"

"สา ขอโทษ..... " น้ำตาของเธอพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง  สาลินี แฟนเก่าของดิน คบกันมาปีกว่าแล้ว เธอเจอชายหนุ่มอีกคนหลังจากคบ ดินมา14 เดือน ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ดูเขาช่างดึงดูด และ มีเสน่ห์กว่าดินเป็นไหนๆ ดินเป็นคนดีก็จริง แต่ก็มีแค่ความใจดี และความอบอุ่นที่ผูกเธอไว้ได้  ดูเหมือนว่า สา จะให้คะแนนชายหนุ่มคนใหม่ มากกว่าดิน และชายหนุ่มคนนั้นก็ชนะ

                                   ดินใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้นเรียนรู้งานใหม่  เขาเพิ่งรู้ว่างานที่เขาต้องทำนั้นไม่ยากเลย แต่ก็ดีกว่าไม่มีงานทำ เพราะถ้าเขาไม่ทำงานเหมือนเดิม เขาคงต้องขายของเก่ากินเป็นแน่ ดินเจอเมฆแค่ครั้งเดียวหลังจากนั้น หล่อนไม่ได้ทักเขาเลยซักนิด ท่าทางจะไม่เห็นด้วยซ้ำ ดูเธอยุ่งตัวเป็นเกลียว เช่นเดียวกับ ดิน ที่ยุ่งพอๆกัน  พนักงานคนอื่นต้อนรับเขาเป็นอย่างดี โดยเฉพาะพ่อของ เมฆฝน  ดินอิจฉาเธอเหลือเกินที่มีพ่อใจดีแบบนี้ พ่อของดินเป็นที่ปรึกษาเกี่ยวกับงานใหม่ให้เขาอย่างดีเยี่ยม ส่วนโช พี่ของเมฆนั้น เขาเพิ่งจำได้ภายหลังว่า เขาทั้งสองเคยเรียนว่ายน้ำด้วยกันตอนมัธยมต้น  โลกนี้ช่างกลมเสียจริง  สากลับมาขอดินคืนดีอีกครั้ง แต่เขาคงเข็ดแล้ว ใจจริงแล้ว ดินอยากจะกลับไปคืนดีกับเธอเหลือเกิน ด้วยความรักแบบหัวปักหัวปำ แต่ความที่แม่และพี่ของเขาไม่เห็นด้วยและคอยห้ามปราม ทำให้ดินไม่อยากขัดใจแม่    ดินสับสนทุกครั้งที่สาลินีโทรมาหา  เขาอยากจะคุยกับเธอนานๆ แต่พอหันไปเห็นพี่สาวทีไร ก็รู้สึกผิดทุกที  "ไอดิน นะ ไอดิน เขานอกใจแกนะเว้ย ยังจะยอมอีกเหรอ?"  นั่นหนะสิ เขานอกใจเราแท้ๆ  ยังจะทำตัวเป็นคนดีอยู่ได้  อันที่จริงแล้ว วันที่สาบอกเลิกไอดิน ดินร้องให้จนตาบวมทั้งคืน แต่ก็ไม่มีใครสังเกตุเห็น