คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Truth in The Dream 1
ณ บรรยากาศงานแฟชั่นโชว์ ที่ดูหรูหรา ฉัน คริสติน มารี สตีฟ ซึ่งไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของงาน แม้แต่แขกที่เชิญ ฉันก็ไม่ได้เป็น แต่ที่ฉันมาก็เพราะได้ถูกท่านผู้จัดงานเรียกมาอย่างเร่งด่วน ด้วยเหตุผลอะไรก็มิทราบเพราะ เขาบอกให้มาเร็วๆ ให้ตายสิ จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้เลย และฉันก็เดินเข้าไปหาผู้จัดงานที่ดูกำลังวุ่นวายอยู่เลย
“คุณโรซ่าค่ะ”ฉันเรียก ชื่อเจ้าของงาน
“อุ๊ย ตาย! มาก็ดีแล้ว หนูคริส ไปเปลี่ยนชุดให้พี่หน่อยนะ”อะไรกันอยู่ให้ฉันมาเปลี่ยนชุด อะไรกันเนี่ย ?????
“เปลี่ยนชุดอะไรหรอค่ะ”
“ก็นางแบบอยู่ๆก็ป่วยนะสิจ๊ะ ช่วยพี่หน่อยนะ”
“แต่คริส…”
“คริสช่วยพี่หน่อยนะ นางแบบเขามาไม่ได้จริงๆนะ นะนะ”ว่าแล้วคุณผู้จัดการงาน ก็ขอให้ฉันเดินแบบให้เนื่องจากให้เหตุผมว่านางแบบของป่วยมาไม่ได้ เลยให้ฉันไปเดินแทน แต่ ฉันยังไม่ได้ซ้อมเลย แล้วงานก็จะเริ่มอีก 20นาทีด้วย แล้วฉันจะทำได้หรอ ฉันก็ต้องยอมเพราะเห็นแก่ว่างานนี้ใหญ่มาก
และฉันก็เข้าไปแต่งตัว ออกมาในชุดฟินาเร่ เป็นเดรสสีดำเรียบๆ แต่สวยมาก และจุดขายมันก็คือเพชรที่อยู่บนคอฉันในตอนนี้เท่าที่รู้มาราคามันเป็นล้านเลย แต่มันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถฉันหรอก ที่จะซื้ออ่ะนะ (โม้!!!!)
“สวยมากเลยค่ะ คุณน้อง พี่เลือกคนไม่ผิดจริงๆ”
“แล้วถ้าคริสทำพลาดล่ะค่ะ”
“ไม่เอา อย่าพูดถึงเรื่องนี้ พี่ว่าเราไปสแตนด์บายดีกว่านะ”ว่าแล้วฉันก็เดินไป ณ จุด สแตนด์บาย และมันยิ่งทำให้ฉันกดดันเข้าไปใหญ่ เพราะดูแล้วทุกคนมืออาชีพหมดเลย แล้วฉันละ เคยเดินแต่ที่ออสเตรเลีย แต่เป็นเวทีเล็ก แต่นี่แคชวอคระดับโลก แล้วได้เดินชุดฟินาเร่ด้วย ฉันจะทำได้ไหมเนี่ย
“คริส ต่อจากแนนซี่นะ”ว่าแล้วแนนซี่ก็ขึ้นเวทีไป ให้ตายฉันจะได้เดินแล้วงั้นหรอ ตอนนี้หัวใจฉันเต้นรัวไปหมด ตื่นเต้นมาก เอาละทำให้ดีก็พอ เหมือนทุกๆครั้ง และฉันก็ขึ้นไป สายตาแสงไฟทุกคู่ทุกดวงจับจ้อง มาที่ฉัน คนเยอะมากๆ แล้วฉันก็พึ่งเห็นแคชวอคด้วย และฉันก็พยายามไม่ให้ตื่นเต้น เริศเข้าไว้ เริศเข้าไว้ คริสติน ที่แรกฉันเกือบจะทำพลาดแต่ ฉันมองลงไปที่ที่นั่งที่นึง ที่เห็นผู้ชายผมสั้นเกรียน ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายถึงแม้มันจะมืดขนาดไหน แต่ฉันก็เห็นมัน เขาทำให้ฉันเกือบหยุดหายใจ ฉันตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ เขาหล่อมาก และฉันก็เดินต่อจนจบและทุกเสียงปรบมือก็ดังขึ้นหลังจากที่ฉันเดินเสร็จและหลังจากที่ ประกาศชื่อคนที่จัดงานนี้ขึ้นมา และหน้าที่ฉันก็หมดลงฉันเข้าไปเปลี่ยนชุดเสร็จสัพฉันก็รีบกลับบ้านทันที และระหว่างที่ฉันกำลังเดินกลับรถ อยู่ๆก็มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาดึงแขนฉันเอาไว้
“ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ”เฮ้ย นี่มันผู้ชายคนที่เจอในงานเมื่อกี๊นี่ นี่กะจะให้ฉันละลายไปเลยใช่ไหมเนี่ย
“มีอะไรหรอค่ะ”
“คือ คุณทำมันตกนะครับ”ว่าแล้วเขาก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน ไปทำตกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และมันก็อยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้เลยหน้าจอแตกร้าวไปหมด
“อ๋อ ขอบคุณนะค่ะ”ว่าแล้วฉันก็หยิบมันมาทันที และลองเปิดเครื่อง แต่มันก็ยังใช่ได้อยู่ แค่เพียงแต่ว่ามันกดอะไรไม่ได้เลยก็เท่านั้น และฉันก็ขึ้นรถไป
“เดี๋ยวครับ คุณชื่ออะไรหรอครับ”
“คริสตินค่ะ เรียกคริสต์เฉยๆก็ได้ แล้วคุณล่ะ”ฉันขึ้นรถไปแล้วแต่ก็ลดกระจกลงมาถาม
“ผมเลียมครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”ว่าแล้วเขาก็ยิ้มให้ฉันแล้ว เดินไปที่รถของเขา และฉันก็ขับรถกลับบ้าน
บ้าน
และวันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี มันต่างจากที่ฉันทำอยู่ที่ออสเตรเลียมาก ทั้งเวทีใหญ่กว่าคนดูมากกว่า และงานก็ใหญ่กว่ามากๆเลยด้วย คิดถึงคนดูแล้ว ฉันคิดถึงผู้ชายคนนั้นขึ้นมาทันที ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาที่บอกว่าเขาเป็นคนอบอุ่นมากๆ แล้วรอยยิ้มมีเสน่ห์นั่นอีก และถ้าเราคู่กันจริงๆเราคงได้เจอกันอีกนะค่ะ…
เป็นไงบ้าง เข้าใจกันบ้างรึเปล่า ถ้ายังไงก็ฝากเม้นด้วยนะค้ะ 
ความคิดเห็น