[kaido,kaisoo] นักศึกษาแพทย์จงอิน ft. CB HH | END

ตอนที่ 1 : 1 : นักศึกษาแพทย์

◊ SQWEEZ

ชีวิตประจำวันของคุณเป็นรูปแบบไหน?

          รองเท้าผ้าใบสีเปื้อนฝุ่นคู่เก่ากำลังพาเจ้าของวิ่งไปตามทางด้วยความเร็ว ชุดนักศึกษาตัวโคร่งถูกพับแขนให้ขึ้นไปอยู่บนข้อศอกอย่างลวกๆ ปอยผมของเขานั้นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ในขณะที่เขาวิ่งตรงไปที่ห้องไอซียูนั้นระหว่างก็เจอรุ่นน้องในมหาลัยนับไม่ถ้วนที่ลุกขึ้นโค้งทำความเคารพให้เขา อาจเป็นเพราะโรงพยาบาลแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลใหญ่ที่ตั้งอยู่ในบริเวณมหาวิทยาลัยของเขาจึงทำให้มีนักศึกษาเข้าออกเยอะขนาดนี้ หรืออาจเป็นเพราะใครๆต่างก็รู้จักเขา

‘ รุ่นพี่สถาปัตย์ขาโหด ‘

มันเป็นฉายาที่คนอื่นตั้งให้โดยที่เขาก็ไม่ได้เต็มใจซักเท่าไหร่

“คยองซู ทางนี้!” ซูโฮที่หันมาพบเขาเข้าพอดีก็รีบโบกมือเรียกเขาทันที

“แฮ่กๆ เกิดอะไรขึ้น”

          ทันทีเปิดเทอมวันแรกของรุ่นพี่สถาปัตย์ปีสี่อย่างพวกเขาก็เกิดเรื่องทันที ทั้งๆที่ตลอดมากี่ปีๆ พวกเขาก็ไม่เคยเจอเรื่องอะไรที่ชวนน่าตื่นเต้นเช่นนี้ แต่เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วในขณะที่เขากำลังจะออกจากหอเพื่อไปเรียน ซูโฮดันโทรมาหาเขาและว่าแบคฮยอนเพื่อนสนิทของพวกเขานั้นประสบอุบัติเหตุ

“โดนรถยนต์ชนน่ะ นายก็รู้ว่าแบคฮยอนชอบขับรถไว ดีนะที่ฉันขับรถตามหลังแบคฮยอนมาพอดี” ซูโฮเล่าเหตุการณ์ให้เขาฟังอย่างใจเย็น

“แล้วแบคฮยอนเป็นไงบ้าง”

“เห็นตอนที่รถพยาบาลมารับ พวกพยาบาลบอกว่าขาน่าจะหักข้างนึงน่ะ” เมื่อได้ยินคำบอกเล่าของซูโฮเขาก็อดใจกระตุกไม่ได้

นั่นเพื่อนสนิทเขาเลยนะ

“แล้วคู่กรณีล่ะ” เขาถามพร้อมพร้อมสอดส่ายสายตามองหาไปทั่วหน้าห้องฉุกเฉิน

“ไปคุยกับประกันอยู่น่ะ เดี๋ยวก็มา”

“จะไม่หนีหรอ”

“ไม่หรอก เขาให้เบอร์ไว้ด้วยน่ะ เห็นบอกว่าจะจ่ายค่ารักษาให้เองด้วย” ซูโฮยื่นแผ่นกระดาษเมมโม่เล็กๆให้เขา

‘ ปาร์ค ชานยอล นักศึกษาแพทย์ปี4 สาขากุมารเวชศาสตร์ 010-xxx-xxxx ’

“นักศึกษาแพทย์งั้นหรอ...” คยองซูเอ่ยขึ้นเบาๆ

ปัง!

เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดขึ้นพร้อมกับร่างสูงในชุดกราวน์สีขาวเดินออกมาพร้อมกับพยาบาลสองสามคน

“หมอครับ คนไข้ชื่อบยอน แบคฮยอนอาการเป็นไงบ้าง” ซูโฮรีบวิ่งเข้าหาหมอทันที

“อ่อ คนที่ประสบอุบัติเหตุมาน่ะหรอครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ปลอดภัยดีครับ มีขาซ้ายหักอาจต้องอยู่เข้าเฝือกและพักดูอาการที่โรงบาลก่อนสองเดือนนะครับ” คุณหมอพูดจบก็ยิ้มออกมาจนรอยเหี่ยวบนใบหน้าเด่นชัดมากกว่าเดิม

“อ่า ขอบคุณนะครับ” คยองซูและซูโฮก้มหัวลงทันที พอได้ยินแบบนี้ก็พลอยชื้นใจขึ้นมาหน่อยบ้างที่อย่างน้อยเพื่อนสนิทของเขาก็ยังปลอดภัยดี

“เดี๋ยวผมจะให้นักศึกษาแพทย์แจงรายละเอียดอีกทีนะครับ หมอขอตัว” คุณหมอยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป

“ค่อยยังชั่ว...” ซูโฮเดินถอยหลังและทิ้งตัวลงกับเก้าอี้อย่างโล่งใจ

คยองซูเองก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

เปิดเทอมวันแรก...ชีวิตของเขาก็เริ่มมีเรื่องน่าปวดหัวซะแล้ว

“อ๊ะ แม่แบคฮยอนโทรมาน่ะ เดี๋ยวฉันจะออกไปรับสายข้างนอกนะ” ซูโฮชูโทรศัพท์ให้เขาดูสายเรียกเข้าก่อนจะรีบวิ่งออกไป ด้วยเพราะในอาคารทึบแบบนี้มักจะอับสัญญาณจึงทำให้ต้องออกไปรับสายข้างนอก

“ขอโทษนะครับ ญาติคุณบยอน แบคฮยอนใช่มั้ยครับ?” เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้คยองซูต้องหันกลับมองบุคคลที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“ครับ ผมเอง” คยองซูตอบออกไปเพียงสั้นๆก่อนจะเขยิบเข้าไปหาอีกคน

นี่อาจเป็นนักศึกษาแพทย์ที่คุณหมอเมื่อกี้พูดถึง แต่ยังไงซะคยองซูก็เกือบเข้าใจผิดไปแล้วว่าเขาอาจจะเป็นนักแสดง หรือไม่ก็นายแบบอะไรเถือกนั้น เพราะด้วยความสูงที่กำลังพอดีและช่วงขาที่เรียวยาวยิ่งบอกกับรูปโครงหน้าคมแบบนั้น ยิ่งทำให้ดูมีเสน่ห์

แต่ไม่ใช่กับโด คยองซู

“เดี๋ยวผมจะพาคุณไปพบคนไข้นะครับ ตอนนี้พยาบาลได้พาคนไข้ไปที่ห้องพักแล้ว ในระหว่างทางผมจะแจงรายละเอียดให้คุณทราบไปด้วย”

คยองซูพยักหน้าเป็นการตอบรับ

“คนไข้ขาซ้ายหักสองท่อนนะครับ จะต้องเข้าเฝือกประมาณ5เดือน ทางโรงบาลจะให้คนไข้อยู่ดูอาการที่นี่ก่อนสองเดือนนะครับ หากอาการดีขึ้นก็กลับไปรักษาตัวที่บ้านต่อได้ แต่ก็ต้องมาหัดทำกายภาพบำบัดที่นี่บ่อยๆ เดี๋ยวคุณหมอจะนัดอีกทีครับ”

“ครับ” คยองซูที่เดินตามนักศึกษาแพทย์ตัวสูงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“มีข้อสงสัยอะไรมั้ยครับ?” เขาเดินเข้าลิฟท์พร้อมกับกดลิฟ์ค้างไว้ให้ญาติคนไข้ตัวเล็กเข้ามา เมื่อญาติคนไข้เข้ามายืนอยู่ข้างในตัวลิฟท์กับเขาแล้ว นักศึกษาแพทย์จึงกดเลขชั้นที่ต้องการจะไป

“ไม่ครับ”

“ผมชื่อคิมจงอินนะครับ นักศึกษาแพทย์สาขาศัลยศาสตร์ ปี4” นักศึกษาแพทย์ตรงหน้าหันมายิ้มให้เขา

“ครับ” คยองซูถอนหายออกมาเบาๆก่อนจะเสตาขึ้นไปมองตัวเลขที่วิ่งขึ้นตามจำนวนชั้น

“แต่งตัวแบบนี้อยู่สถาปัตย์ใช่มั้ยครับ?” พอได้ยินแบบนี้คยองซูก็ต้องตวัดสายตาไปมองคนข้างๆอย่างไม่สบอารมณ์ทันที

“แบบนี้นี่แบบไหนครับ”

จงอินลอบยิ้ม

พูดได้มากกว่าครับแฮะ...

“ผมไม่ได้จะหมายความอะไรหรอกครับ ผมหมายถึงว่าแต่งตัวแบบนี้มันเป็นเอกลักษณ์น่ะครับ” จงอินตอบด้วยรอยยิ้มที่แสนเป็นมิตร

“แบบไหน?” แต่ดูจะตรงกันข้ามกับญาติคนไข้ซะเหลือเกิน..

“ก็แบบเสื้อตัวใหญ่ๆ เปื้อนสี...” นักศึกษาแพทย์ถือวิสาวะยื่นมือมาสะกิดคราบสีแห้งที่ติดอยู่บนปกเสื้อคยองซูเบาๆ

ก่อนจะถูกปัดออกอย่างไร้เยื่อใย

“ครับ” พอดีที่ประตูลิฟท์เปิดออกพอดีทำให้คยองซูรีบจ้ำอ้าวออกจากตัวลิฟท์ทันที

“คุณจะไม่แนะนำตัวหน่อยหรอครับ” จงอินก้าวขาเพียงไม่กี่ก้าวก็เดินมาอยู่ข้างหน้าเขาเสียแล้ว

“ไม่จำเป็น...ครับ” คยองซูพูดโดยที่ไม่คิดจะมองหน้าอีกคน เขาเพียงปล่อยให้นักศึกษาแพทย์พิลึกคนนี้นำทางเขาไปเงียบๆ

“ว้าว...คุณเป็นคนแรกเลยนะ ที่บอกกับผมว่าการแนะนำตัวเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น” นักศึกษาแพทย์จงอินเบิกตากว้างอย่างตะลึง แววตาสั่นไหวดูตื่นเต้นราวกับเพิ่งเจอของเล่นชิ้นใหม่

“แล้วมันจำเป็นตรงไหน” คยองซูหันกลับไปมองเขาพร้อมกับอารมณ์คุกรุ่นที่เกิดจากความรำคาญ

“จำเป็นสิครับ เพราะผมอยากรู้จัก” จงอินตอบกลับเขาด้วยรอยยิ้ม

“แต่ผมไม่” คำตอบที่ฟังดูตัดบทสนทนาอย่างไร้เยื่อใยก็ยังไม่หักหน้าเท่ากับน้ำเสียงและสีหน้าของผู้พูดที่เต็มไปด้วยความรู้สึกรำคาญ

“หูย เย็นชาจังเลยนะครับ” จงอินแอบนึกเสียหน้าอยู่บ้าง แต่ยิ่งมองญาติคนป่วยคนนี้ก็ยิ่งรู้สึกอยากแกล้ง

“ถ้าคุณหยุดพูดแล้วพาผมไปหาเพื่อนผมอย่างเงียบๆ จะเป็นการดีมาก” อาจเป็นประโยคยาวประโยคแรกที่คยองซูพูดในวันนี้ เขาเริ่มรู้สึกรำคาญ หงุดหงิดจนอยากจะเดินหนีให้รู้แล้วรู้รอดถ้าไม่ติดที่ว่าเขาต้องไปหาเพื่อนน่ะนะ

“ฮ่ะๆ ถึงแล้วล่ะครับ” จงอินเปิดประตูห้องพักฟื้นคนไข้704 เข้าไปโดยมีคยองซูเดินตามเข้าไปด้วย

     ร่างแบคฮยอนนอนนิ่งอยู่บนเตียงโดยสวมชุดคนไข้ของโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ขาซ้ายของแบคฮยอนที่ใส่เฝือกหน้าถูกแขวนไว้กลางอากาศ เมื่อคยองซูเข้าไปดูใกล้ๆก็พบว่าใบหน้าจิ้มลิ้มของเพื่อนสนิทนั้นมีแผลถลอกอยู่ด้วย

“จะฟื้นเมื่อไหร่” คยองซูถามขึ้นแต่สายตาของเขาก็ยังคงไม่ละไปจากเพื่อนสนิทที่ยังคงหลับนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้

“อีกสักสองชั่วโมงก็ฟื้นแล้วครับ”

“ขอบคุณที่พามานะครับ” คำพูดขอบคุณที่เป็นเชิงไล่อีกคนในห้องอีกกลายๆนั้นทำเอานักศึกษาแพทย์อย่างจงอินต้องยิ้มขำออกมาเบาๆ

คนอะไร นอกจากจะน่ารักแล้ว ยังโครตเย็นชาอีก

“งั้นผมขอตัวนะครับ” จงอินส่งยิ้มออกไปก่อนจะถอยตัวเองไปที่ประตู แต่ก็ไม่วายหันกลับมาญาติคนไข้อีกครั้ง “หวังว่าเราจะได้พบกันอีกครั้งนะครับ คุณนักศึกษาสถาปัตย์”

          คยองซูหันกลับไปมองนักศึกษาแพทย์ด้วยสายตารำคาญ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆหลังจากที่จงอินออกจากห้องไปแล้ว คนที่ถูกเรียกว่านักศึกษาสถาปัตย์หันกลับมาหาเพื่อนสนิทอีกครั้ง

“รีบๆหาย ฉันจะได้ไม่ต้องมาโรงบาลบ่อย”

แค่นี้เขาก็รู้สึกไม่ปลอดภัยแล้ว

กลัวว่า ชีวิตที่แสนสงบสุขของเขา จะถูกปั่นป่วนจากใครคนนึง

---------------------------------------------------------------------------------------
เข้ามาแก้คำผิดค้าบบบ
#กราบ
ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ไม่พูดอะไรมาก บอกได้แค่ว่า รักนะต้ะะะะ
ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ
ฝากนักศึกษาแพทย์ให้สาวๆ(?)เขาดูแล วิ้วววววว

จริงๆแล้วชอบเรื่องนี้มากนะ
เขียนพล๊อตเรื่องนี้จบแล้วค่ะ กิกิ แต่คงต้องหาเวลามาแต่งเนื้อเรื่องอีกที
ขอกำลังให้เราเยอะๆน้าาา

#กำลังใจยิ่งมาก ก็ยิ่งมีแรงฮึดอัพฟิคบ่อยค่ะ#

รักชิปเปอร์ทุกคู่ ทุกคนนะต้ะ

#นักศึกษาแพทย์จงอิน